คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : CHAPTER 6 : เธอคือของหวง!
naru 
ร้านเบเกอรี่เล็กๆโทนสีชมพูเหลืองผสมกันอย่างลงตัวกำลังที่เป็นที่นิยมอย่างมากแก่กลุ่มวัยรุ่น ใกล้เวลาปิดร้านแล้วผู้คนเลยไม่มีเหลืออยู่เลยแม้แต่คนน้อย จนกระทั่ง...
กริ๊ง~
“ร้าน Minnie ยินดีต้อนรับครับ~”
“ฉันเอาพายบลูเบอรี่กับวาฟเฟิลส่วนน้ำขอเป็นน้ำส้ม” เสียงคุ้นหูดังขึ้นแต่ซองมินก็ไม่คิดเงยขึ้นจากกระดาษจดเลยสักนิด
“ชีสเค้ก แล้วก็บัตเตอร์เค้ก แล้วก็น้ำเปล่าแล้วกันค่ะ” เสียงนี่ก็คุ้นแหะ
“พี่ด๊อง!! พี่ฮยอกจี้!!”
“ไง~ รู้ตัวช้าจังเลยนะ ^^” ฮยอกแจว่าอย่างไม่ใส่ใจ
“พี่ฮยอกจี้อ่าไม่ขนาดนั้นซะหน่อย -*-” ร่างอวบยู่ปากเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับไปเตรียมขนมหวานที่รุ่นพี่ทั้งสองสั่ง
กริ๊ง~
ปัง!!!!
โครม!!!!
เสียงกระแทกประตูอย่างแรงทำให้เกิดความเสียหายล้มลงสู่พื้นเสียงและก็มีเสียงแหบบ่งบอกถึงวัยชราตามต่อมา
“หยุดนะ! นี่คือการปล้น!!!!!!”
ชายฉกรรจ์ปิดหน้ามิดชิดเหลือไว้แค่ลูกกระตาเท่านั้นมือหยาบถือปืนเล็งมาที่ซองมินที่กำลังเตรียมออเดอร์ของดงเฮและฮยอกแจโดยไม่สนใจปลายกระบอกปืนที่หันมาทางทางตนเองแม้แต่น้อย
อีซองมินไม่แคร์!!!!!
“ฉันบอกให้หยุด!”
เสียงแหบตวาดขึ้นเมื่อไม่มีใครสนใจหรือตื่นกลัวเลยสักนิด! นัยน์ตาคมตวัดไปมองลูกค้าสองคนที่นั่งริมหน้าต่างทางฝั่งซ้าย คนนึงเป็นชายร่างบางกดบีบีอย่างอารมณ์เย็นอีกคนนึงเป็นผู้หญิงน่ารักๆหันมามองเขาด้วยสายตาแปลกๆแถมยังส่งยิ้มโบกมือเป็นการทักทายมาให้อีกต่างหาก!
นี่มันอะไรกันวะ!
เมื่อเห็นว่าทั้งสองไม่ให้ความสนใจหรือตื่นกลัวตัวสั่นอย่างที่ควรเป็นนัยน์ตาคมกลับไปที่เคาท์เตอร์อีกครั้ง แน่นอนว่าจุดประสงค์ของชายฉกรรจ์คงเป็นอะไรไม่ได้นอกจากเงิน...
“เลิกทำอะไรงี้เง่าได้แล้ว!!! ส่งเงินมา!!!!!!!!!”
“เรื่อง?” ชายฉกรรจ์เห็นว่าอีกฝ่ายทำสีหน้ากวนๆแถมยังตอบอะไรที่ไม่เข้าหูตนเอง มือหยาบถูกยกขึ้นเหนี่ยวไกปืนและกดนิ้วยิงไปที่ซองมินทันที!
ปัง!
เพล้ง!
ทันที่เสียงปืนดังลั่นร่างอวบที่ควรล้มลงสู่พื้นตามแรงโน้มถ่วงของโลกกลับยังคงยืนนิ่งมีชีวิตยังน่าประหลาดใจ! ชายฉกรรจ์หันใบหน้าไปทางที่กระจกที่แตกอย่างสงสัย แน่ล่ะทั้งๆที่ตนนั้นยิงไปทางด้านหน้าแต่กลับไม่โดนดันไปโดนกระจกร้านด้านขวาเสียเองมันแปลกๆอยู่นะ นัยน์ตาคมสำรวจกระจกช้าๆและก็พบกับลูกกระสุนปืนสองลูกที่ตกอยู่ที่พื้นข้างกระจกที่แตก
กระสุนสองลูก? ทั้งๆที่ยิงออกไปนัดเดียวทำไมถึงมีสองลูก? หรือว่า!!!!
ขวับ!
นัยน์ตาคมหันไปมองลูกค้าสองคนที่นั่งอยู่ฝั่งซ้ายของร้านอย่างจับผิด ทั้งสองหันหน้ามามองตนอยู่ก่อนแล้ว หญิงสาวยังนั่งอยู่กับที่ต่างกับหนุ่มร่างบางที่เมื่อครู่นั่งกดบีบีกลับยืนนิ่งมองมาทางชายฉกรรจ์ด้วยสายตาอำมหิต นัยน์ตาคมไล่มองไปเลื่อยๆและก็มาหยุดอยู่ที่มือบางของฮยอกแจ นัยน์ตาคมเบิกกว้างมองสิ่งที่อยู่ในมือบางอย่างไม่อยากเชื่อ...เป็นใคร ใครจะเชื่อล่ะในเมื่อสิ่งที่ร่างบางถืออยู่น่ะคือ...ปืน!!!!
ฮยอกแจที่เห็นอีกฝ่ายชะงักก็แสยะยิ้มร้าย อีกฝ่ายดูตกใจอย่างมากเมื่อรู้ว่าคนที่ทำให้กระจกแตกเมื่อครู่คือเขา เมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้วเขาได้ยิงปืนเก็บเสียงออกไปและวิถีของปืนคือลูกกระสุนของอีกฝ่าย! ทำให้กระสุนของอีกฝ่ายที่พุ่งเข้าหาซองมินถูกกระสุนของเขาดันไปกระทบกับกระจกฝั่งตรงข้ามอย่างแรง! นี่อาจเป็นเรื่องเหลือเชื่อแต่ไม่ใช่กับเขาที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียของฮันกยองแน่นอน ร่างบางมองลูกกระสุนของอีกฝ่ายเหมือนกับว่ามันหยุดอยู่กับที่และเหนี่ยวไกยิงออกไปราวกับเป็นเรื่องง่ายๆที่ใครๆก็ทำได้
เสียงลูกกระสุนและกระจกแตกทำให้ลูกน้องของตระกูลคิมราวๆห้าหกคนและลูกน้องคนสนิทของตระกูลหานและตระกูลโจวที่ซ่อนตัวอยู่เข้ามารวมกันที่ร้านทันที!
“นายหญิง! บาดเจ็บตรงไหนบ้างครับ!” ชเวมินโฮคนสนิทของฮันกยองและรู้จักกับฮยอกแจเป็นอย่างดีเพราะฮยอกแจชอบใช้มินโฮให้ไปช่วยถือของบ่อยๆเวลาไปช็อปปิ้งเลยทำให้สนิทกันถามด้วยความเป็นห่วงกลัวนายหญิงสุดสวยจะเป็นอะไรไป ชีวิตเขาอาจชะตาขาดก็เป็นได้
ฮยอกแจส่ายหัวเป็นคำตอบ นัยน์ตาจ้องมองชายฉกรรจ์ที่เริ่มทำอะไรไม่ถูกรนรานไปทั่วมือไม้เริ่มสั่น ร่างบางมองดูชายฉกรรจ์ว่าจะทำอย่างไรต่อไปและทางออกของชายฉกรรจ์ก็คือ...
“กรี๊ด!!!!!”
เสียงร้องของดงเฮที่ยืนอยู่ข้างฮยอกแจดังขึ้นเมื่อร่างบางถูกกระชากตัวเข้าหาวัตถุสีดำถูกจี้เข้าที่ศีรษะได้รูป ชายฉกรรจ์ที่คิดว่านี่เป็นวิธีที่สามารถทำให้รอดจากสถานการณ์ตรงหน้าได้แต่ผิดคลาดเมื่อชายลูกดำของตระกูลคิมทั้งหมดชักปืนเข้าล้อมตัวชายฉกรรจ์เป็นวงกลมโดยที่กลางวงมีฮยอกแจ มินโฮและคนของตระกูลโจวหันปลายกระบอกปืนมาที่ตน
เอาล่ะสิ งานนี้ต้องมีใครตายไปข้างหนึ่ง!
ดงเฮที่ตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าหวาดกลัวน้ำตาคลอหากไม่มีเสียงร้องไห้เพราะเชื่อว่าทั้งฮยอกแจและคนของเพื่อนเขาสามารถปกป้องเขาได้
หากทว่าทันที่ร่างบางเห็นน้ำตาเพื่อนรักอุณหภูมิในห้องก็ติดลบ นัยน์ตาที่เคยมีประกายสดใสกลับว่างเปล่า ใบหน้านิ่งเรียบสนิทจนน่ากลัวให้ชายฉกรรจ์ได้ร้อนๆหนาวๆเล่นๆ มือหยาบที่ถือกระบอกปืนสั่นอย่างเห็นได้ชัดจนดงเฮเองก็ต้องแปลกใจ
พลั่ก!
ตุบ!
ฮยอกแจใช้โอกาสที่ชายฉกรรจ์เผลอเตะกระบอกปืนในหลุดออกจากมือ ทำให้กระบอกปืนที่หลุดออกจากมือมาตกอยู่หน้าซองมิน ร่างอวบใช้เท้าเขี่ยกระบอกปืนให้ไปไกลราวกับเป็นขยะที่ไม่น่าแตะต้อง
ดงเฮที่สามารถหลุดออกมาจากการล็อคตัวได้ก็วิ่งเข้าไปอยู่ข้างหลังฮยอกแจ
เมื่อเพื่อนรักหลุดออกมาได้ร่างบางเดินตรงเข้าหาชายฉกรรจ์ที่ถูกคนของตระกูลโจวและตระกูลหานจับตัวไว้ ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกจากปากร่างบาง มือเรียวยกกระบอกปืนไปกลางหน้าผากชายฉกรรจ์ที่นิ่งตาเหลือกเหมือนถูกไอเย็นสาปไว้
“อย่านะ!” เสียงเรียกของหญิงสาวคนนึงทำให้ชายฉกรรจ์หันมามองอย่างแปลกใจ ทุกคนหันมามองดงเฮเป็นสายตาเดียว
“อย่าฆ่าเขานะ!”
“ดงเฮ...” ร่างบางเรียกชื่อเพื่อนเสียงอ่อยรู้ทั้งรู้ว่าถ้าดงเฮเห็นว่าเขากำลังฆ่าใคร ความใจดีที่มีมากเกินไปต้องทำให้เสียเรื่องแน่ๆ เฮ้อ~
“คนทุกคนจะทำอะไรมีเหตุผล...และเขาอาจมีเหตุผลที่ทำให้ตัดสินใจทำอย่างนี้ก็ได้”
“แต่...”
“ไม่มีแต่ฮยอก” เหตุการณ์นี้ทำให้ลูกน้องตระกูลคิมหันมามอง(ว่าที่)นายหญิงด้วยสายตาชื่นชมและคิดในใจ ’ไม่น่าล่ะ คุณชายที่ไม่เคยหันมาสนใจใครถึงได้รักคนคนนี้มากมายซะขนาดส่งลูกน้องอย่างพวกเขามาประกบ’ และหนนี้ก็เช่นกัน ความใจดีและมีเมตตา จิตใจที่ดีงามสามารถซื้อใจลูกน้องตระกูลคิมได้อยู่มัด
“ก็ได้” ปากพูดอย่างนั้นแต่ในใจ…
เอาให้คนตระกูลคิมไปกระทืบก่อนให้เข้าโรงพยาบาลแล้วค่อยส่งตำรวจก็ได้นี่หว่า...
หารู้ไม่ว่า...
ถ้าเรื่องนี้ถึงหูคิบอมล่ะก็ชายฉกรรจ์คนนี้อาจไม่มีสิทธิ์ออกมา!
50%
ใบหน้าสวยเปื้อนไปด้วยน้ำตา ร่างบางเปลี่ยนท่าเป็นท่านั่งกอดเข่าโดยไม่รู้ตัว นัยน์ตาสวยเหม่อมองไปยังทะเลสาบกว้างใหญ่
“นายอยู่ไหน ฉันคิดถึงนาย...เหลือเกิน”
แหมะ
นัยน์ตาเลื่อนลงปิดสนิทหยดน้ำตาไหลรินสู่เรียวแขนเล็กๆ ดวงตาเริ่มบวมอย่างเห็นได้ชัด
เสียงฝีเท้าที่เข้ามาหาไม่ได้ทำให้ร่างบางรู้สึกตัว ใบหน้าสวยยังซุกอยู่ในอ้อมแขนของตัวเองอย่างเศร้าๆ เสียงสะอึกสะอื้นของร่างบางทำให้ผู้ที่ก้าวฝีเท้าเข้ามาหาหัวใจกระตุกวูบ...
“อย่าร้อง...อย่าร้องไห้นะ” ร่างหนาเข้าสวมกอดร่างบางเข้าที่ด้านหลัง
“ฉันรักนายนะ...เรียวอุค”
“แฮซู...” ร่างบางมองร่างหนาด้วยอาการเพ้อๆ ใบหน้าหล่อเลื่อนเข้ามาใบหน้าสวย นัยน์ตาคู่สวยหลับลงอย่างเชื่องช้า
ปัง!!!!
“ยะ...แย่แล้วครับ! แฮ่กๆ” ผู้ช่วยผู้กำกับหันหน้ามามองผู้เข้ามาใหม่ด้วยความสงสัย เอ่ยถามอีกฝ่ายด้วยอาการงุนงง
“อะไรเกิดอะไรขึ้น?”
“คุณเยซองครับ!”
“ทำไม คุณเยซองไม่มาบริษัทวันนี้ไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ครับ แต่อยู่ๆคุณเยซองก็โทรมาที่บริษัทถามหาคุณเรียวอุคน่ะสิครับ! แถมยังบอกกับผมอีกนะว่า...”
“ว่า? ว่าอะไร?!!!”
“ว่าถ้าวันนี้ฉันไม่เข้าบริษัทฉันอาจจะต้องสูญเสียสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตไป!!!” ก่อนที่พนักงานหนุ่มผู้นั้นจะเอ่ยอะไรออกมาก็มีเสียงๆพูดตัดหน้าตนก่อน เจ้าของเสียงนั้นไม่ใช่ใครนอกจาก...
“คุณเยซอง!!!” เสียงตะโกนเรียกชื่อของบุคคลที่ไม่สมควรมาอยู่ที่แห่งนี้ทำให้ร่างบางกับนักแสดงหนุ่มอย่างแฮซูเบิกตากว้าง
‘เขายังไม่เคยได้เข้าใกล้เรียวอุคขนาดนั้นเลยนะ! แล้วมันเป็นใคร!!! กร๊าซซซซซซซ!!!!’
นัยน์ตาคมจ้องมองร่างหนาของนักแสดงหนุ่มด้วยความอาฆาต แรงอาฆาตที่แพร่ออกมาทั่วกองถ่ายทำให้ผู้คน ณ กองถ่ายเสียวหลังวาบ
“ถ้ามีใครเข้าใกล้ที่รักฉันเกินหนึ่งเมตรแม้แต่ผู้จัดการส่วนตัวล่ะก็...ไล่ออก!!!!!”
เฮือก! ดับอนาถแน่กู TOT
ร่างหนาก้มหน้านิ่งยอมรับชะตากรรมที่กำลังจะเกิดภายภาคหน้า
“คิมแฮซู ฉันละ...” ร่างสูงเอ่ยเสียงเย็นแต่ก็จำเป็นต้องกลืนคำพูดทั้งหมดลงกลับคำพูดแทบไม่ทันเมื่ออยู่ๆร่างบางก็เอ่ยอะไรบางอย่างลอยๆ หากกระทบร่างสูงเข้าอย่างจัง!
“ฉันเกลียดคนไม่มีเหตุผลจังเลย~...ว่าแต่เมื่อกี้นายกำลังจะพูดอะไรกับแฮซูงั้นเหรอ ^^+” ร่างบางเอ่ยเสียงหวานหากถ้ามองดูดีๆรอยยิ้มหวานๆที่ถูกส่งมานั้น....เคลือบยาพิษชัดๆ!!!
“เอ่อ...ฉันลืมให้โบนัสแฮซูไง!!! ช่วงนี้ผลงานเขากำลังดังนี้!!!” ร่างสูงเอ่ยอย่างร้อนรน
แหม...กลับลำเรือแทบไม่ทันเลยนะ!
ความคิดเห็น