จดหมายที่ไม่ได้ส่ง(ถึง..เพื่อน)

เนื้อเรื่อง

 สวัสดีไอ้...เพื่อนรักสำหรับข้า แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าข้าใช่เพื่อน....สำหรับแกหรือเปล่า เพราะตอนนี้ข้ามีความรู้สึกว่าเราสองคนห่างกันยังไงก็ไม่รู้ ที่ข้าเขียนจดหมายฉบับนี้ข้าคงไม่เอาให้แกอ่านหรอก แต่ก็ไม่แน่เหมือนกันอยู่ที่ความรู้สึก เมื่อวานนี้เป็นวันเข้าค่ายธรรมมะวันสุดท้าย แกคงเห็นแล้วว่าข้า...แกมากขนาดไหน ข้าไม่ได้เสแสร้งทำเป็นร้องไห้หรอกนะ แต่นั่นมันออกมาจากความรู้สึกของข้าจริงๆ ตอนที่พระอาจารย์เริ่มกิจกรรมเพื่อน ข้าตั้งใจว่าจะไปขอโทษแก แต่พอเอาเข้าจริงๆข้ากลั้นนำตาไม่อยู่จริงๆ ข้าเห็นแกมองมาข้าเลยไม่กล้าสบตาแก เพราะข้าสำนึกผิดว่ะเลยไม่ได้ขอโทษแก ข้าเริ่มร้องไห้ตรงคำพูดของพระอาจารย์ที่ว่า ใครเคยโกรธกับเพื่อนบ้าง? ข้านึกถึงแกทันทีเลย ตอนที่พระอาจารย์เปิดโอกาสให้เพื่อนออกไปขอโทษกัน ข้าก็อยากออกไปขอโทษแกบ้าง แต่ข้าก็ไม่กล้าเพราะกลัวแกอายคนอื่น เพราะว่าข้าอยากได้แกคนเดิมกลับมา เรื่องอะไรที่มันผ่านๆไปแล้วก็ให้มันผ่านๆไปเถอะ กลับมาเหมือนเดิมได้ไหม แกเคยบอกข้าว่า...มีความสำคัญกับแกมาก ก็เช่นเดียวกัน....แกก็มีความสำคัญกับข้ามากเท่ากัน ข้ารักแกเหมือนพี่น้องของข้าแท้ๆเลย ข้าหวังดีกับแกทุกอย่าง ตั้งแต่เปิดเทอมมา ข้ายังไม่เคยเห็นรอยยิ้มของแกที่มีให้ข้าเลย ข้าก็ได้แต่แอบมองแกเวลาที่แกอยู่กับคนอื่น วันนี้เป็นวันเสาร์ข้ากับแกก็ไปเรียนพิเศษ แต่ไม่ได้ไปด้วยกันแต่กลับด้วยกัน พอกลับมาถึง...แกก็มานั่งกินข้าวกับข้าในบิ๊กซี แกก็คุยกับข้าดี ข้าไม่รู้ว่าแกจะกลับมาเหมือนเดืมได้หรือเปล่า ข้ายังรอเพื่อนคนเดิมอยู่เสมอนะ! ไอ้....


รักและคิดถึงเพื่อนคนเดิมเสมอ.....