หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านก้อม่าายหายเหงา
จัดบ้าน ร้องเพลงเบาๆ ก้อยังม่ายหาย
ดูโทรทัศน์ กดโทสับหาเพื่อน ออกกะลังกาย
ก้อยังแอบเหงามากมายอยู่เี
สงสัยมีวิธีเดียวที่จะช่วยได้
คือต้องให้เทอมาอยู่ใกล้ๆกันที่นี่
แค่ได้สบตาเทอรับรองว่าความเหงาที่มี
จาหายเปงปลิดทิ้งแน่นอน
มองออกไปนอกหน้าต่าง
เหงผู้คนเดินอยู่ริมทาง เหงรถแล่นกลางถนน
เหงแม่ค้าขายส้มตำ พ่อค้าขายน้ำ เหงคนเดินสวนคน
ดูแล้ววุ่นวายสับสนแต่กลับเหงาหม่นอยู่ในใจ
อยากรุ้ว่าพวกเขาเหล่านั้น..นอกหน้าต่าง
เคยเปงเหมือนฉันกันบ้างไหม
รุ้สึกว่าความเหงา เปงคำที่สะกดง่านเกินไป
และรุ้สึกว่าใจ อ่อนไหวต่อคำง่ายๆคำนี้เหลือเกิน
เพราะเทอม่ายอยู่ฉันจึงเหงา
อาไรๆก้อว่างเปล่าเหมือนมันม่ายมีอยู่ที่นี่
อยู่กับคัยก้อม่ายอบอุ่นเท่าอยู่กับเทอนะคนดี
มาหากันมั่งเถอะ มาสักทีฉันคนนี้คิดถึงเทอ
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น