คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความรู้สึกแอบรักของยากูซ่าทราย(ทอม)
คนไร้ตัวตนสำหรับเรามันเศร้าจริงๆ เพราะมันคือสภาพเราในขณะนี้ มันทั้งเศร้า ทั้งเจ็บ ทั้งอ้างว้าง.....อีกเยอะ บรรยายไม่ถูกหรอก แต่มันเริ่มเกิดขึ้นตอนเราอยู่ ม.1 เราเห็นพี่คนนึงที่เค้าเข้าแถวข้างๆเราทุกวัน เค้าเป็นคนที่น่ารักมากๆเลย ดูท่าทางนิสัยดีมากๆ แต่เรายังไม่ได้คิดอะไรไปเกินเลยหรอก จนถึงวันที่ประกวดไม้พอง พี่เค้าเป็นหัวหน้าทีม เวลาเค้าสั่งให้ทำท่าไม้พอง เราได้ยินเสียงเค้าด้วย เพราะมากๆดูเข้มแข็งดี เราเริ่มชอบพี่เค้าตั้งแต่วันนั้น แต่เรายังไม่เคยบอกใครเลย.....พอวันปีใหม่ ร.ร. เค้าจัดงานตอนเช้าที่มีการแสดงบนเวที พี่คนนั้นเค้าขึ้นแสดงด้วย พี่เค้าขึ้นไปเต้นกับเพื่อนๆห้องเค้า น่ารักโคดๆเลย 
มันทำให้เราชอบเค้ามากขึ้นๆๆ เราเลยให้เพื่อนไปสืบ....ไปถามชื่อมา พอเรารู้ชื่อเค้า เราก็โคดดีใจเลย 
พอถึงวันวาเลนไทน์ เราก็ฝากดอกกุหลาบไปให้พี่เค้าด้วย แต่ไม่รู้ว่าเค้าได้หรือเปล่า แต่เรายังไม่เคยบอกใครเลยนะ......
มาถึงตอนเราขึ้น ม.2 เราคิดทบทวนหลายรอบก่อนจะตัดสินใจเขียน จ.ม. ไปถามประวัติของพี่เค้า คำตอบที่ได้มาทำให้เราดีใจมาก.....เลยเพราะพี่เค้ายอมตอบคำถามเรา แถมพี่เค้ายังเขียนเองอีกต่างหาก เราจึงตัดสินใจเขียนฉบับที่ 2 ซึ่งเป็นกลอนที่เราแต่งให้เค้าอ่ะ......พอเค้ารับไปเราก็ดีใจ แต่เราไม่ได้ส่งเองหรอก เราไม่กล้า 
แล้วก็มีฉบับที่ 3 ซึ่งเป็น จ.ม. ที่เราเปิดเผยว่าเรา “รัก” พี่เค้ามาก แต่หน้าพี่เค้าตอนรับ จ.ม. มันทำให้เราเศร้าเหลือเกิน และแล้วพี่เค้าก็รู้ว่าเราเป็นใคร เพราะเค้าแอบถามเพื่อนเรา จ.ม. ฉบับที่ 3 มันทำให้รู้ว่าเราคิดผิดจริงๆ ที่บอกรักเค้า เพราะเค้าปฏิเสธเราอย่างไร้เยื่อใย เค้าทำร้ายหัวใจเรายับเยิน ตอนนั้นเราจนมุมมาก ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ต้องเจอกับอะไร เราจะมองหน้าพี่เค้ายังงัย......เราสับสนมาก เสียใจมาก แต่ก็ยังดีที่มีเพื่อนคนนึงคอยปลอบใจเราอยู่ 
เค้าทำให้เราไม่คิดมาก แต่มันก็ไม่ช่วยอะไรให้มันดีขึ้นมาเลย วันนั้นเรากลับบ้านเย็นมาก ตั้ง 6 โมง (เย็น) แน่ะ เราเหมือนกับคนที่ไร้หัวใจ ในตอนนั้นเราเคียดมากๆ จนไม่อยากแม้แต่จะหายใจต่อ แต่ก็ต้องจำใจเดินไปขึ้นรถกลับบ้าน ระหว่างทางเราเคียดมากๆ เพราะเรากลัววันพรุ่งนี้ เราไม่อยากให้ถึงวันพรุ่งนี้เลย เราคิดตลอดเวลาว่าพรุ่งนี้เราจะมองหน้าพี่เค้ายังงัย เพราตอนเช้าแถวเรากับพี่เค้าต้องเข้าแถวใกล้กัน ยืนตรงกันอีกต่างหาก เราฟุ้งซานมากๆ พอกลับถึงบ้านเราก็ซึมมากๆเลย จนแม่สงสัย ก็เลยต้องทำตัวให้เป็นปกติ แต่พออยู่คนเดียว เราก็แทบจะร้องไห้ แต่ร้องไม่ออกหรอก เพราะมันช้ำใจจนน้ำตาตกใน ร้องไม่ออก แต่เราก็คิดได้อย่างนึงคือ เราจะเขียน จ.ม. ไปอีกฉบับนึง เป็นไม่ได้เป็น จ.ม. รักอีกหรอก เป็น จ.ม. ที่มันพอจะทำให้พี่เค้าไม่ลำบากใจ ทำให้เรามองหน้าพี่เค้าได้ แล้วเราก็ตัดสินใจเขียนมันไป พอตอนเช้าเราก็ฝากเพื่อนไปส่งอีกเหมือนเดิม พอถึงตอนเข้าแถว เราก็ย้ายไปอยู่ข้างหลัง อายพี่เค้ามากเลย พอเพื่อนเราเอา จ.ม. ไปให้พี่เค้า พี่เค้าทำหน้าเบื่อ เซ็งมากๆ 
เราก็แทบทรุดแต่ต้องพยายามฝืน แล้วก็ต้องหลบหน้าพี่เค้าตลอดเวลา พอแยกแถวก็ค่อยโล่งใจไปหน่อย แล้วหลังจากนั้นเราก็ค่อยๆทำใจทุกวันๆ แล้วก็ต้องทนจนมาถึงทุกวันนี้ บางวัน เวลาเจอหน้าเค้า เค้าก็ไม่ค่อยสนใจเราเท่าไหร่เลย ส่วนเพื่อนๆพี่เค้าก็พลอยเกียจขี้หน้าเราไปด้วย....เอาเป็นว่าเราขอจบเรื่องนี้ก่อนแล้วกัน เขียนไปบรรยายไปยิ่งเคียดยิ่งเศร้า อยากจะร้องไห้พร้อมๆกับที่เขียนบรรยายไปด้วย.....
เอาเป็นว่าคนไร้ตัวตนสำหรับเรา “ก็คือคนที่อยู่อย่างไม่มีความสำหรับสำหรับคนคนนึงที่เรามีเค้าอยู่ในใจเสมอ”....เหมือนกับเราที่ตัดสินใจผิดพลาดไป ถ้าวันนั้นเราไม่คิดผิด ไม่กลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้บอกคำว่า รัก กับพี่เค้าเพราะปีหน้าพี่เค้าก็ต้องอยู่ ม.ปลาย แล้ว หรือไม่ก็อาจย้ายไปต่อ ร.ร. อื่น ถ้ายังเก็บคำว่ารักไว้ในใจเราแค่ คนเดียว เราก็คงไม่ต้องเสียใจจนถึงทุกวันนี้ เราก็คงไม่ต้องทรมานใจทุกครั้งเมื่อเห็นหน้าพี่เค้า เพราะเราอยู่ใกล้พี่เค้าเหลืดเกิน ใกล้มาก แค่เอื้อมมือไปก็ถึง แต่เรากลับไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิดเอื้อมไปหาเค้า ไม่มีโอกาสแม้แต่จะพูดคุย ทักทายเค้า ถ้าเรายังไม่บอกรักเค้าไป เราคงได้รู้จักพี่เค้ามากกว่านี้ เราคงได้ฟังประโยค ฟังเสียง จากเค้า เวลาเค้าพูดกับเรา แล้วเค้าก็คงไม่เมิน ไม่เกียจขี้หน้าเราแบบนี้ บทเรียนครั้งนี้เป็นบทเรียนที่สาหัส เป็นบทเรียนบทสำคัญที่เราจะไม่มีวันลืม แต่ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปสักแค่ไหน เข็มนาฬิกาจะหมุนไปสักกี่รอบ ความรักที่เรามีให้พี่เค้าจะยังคงอยู่ตลอดไป เพราะรักที่เรามีให้เค้ามันเป็นรักจากหัวใจทั้งหมดที่มี มันเป็นความรักแท้ และรักก็จะมีแค่ครั้งเดียวเท่านั้น และจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง THE END .....(ถ้าไม่เจอคนที่ใช่)
ความคิดเห็น