ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : การเจอกันที่(ไม่)ประทับใจ
จะอยู่ตรงนี้ ตรงที่เรารัก ได้พบเธอในหัวใจอยู่ทุกวัน ก็เพียงพอแล้วไง จะเป็นอย่างนี้ ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่ ตรงที่เป็นของเธอในหัวใจ ยังไงก็จะเว้นว่างเอาใว้ ไม่ให้ใครมาแทนที่เธอ เสียงนาฬิกาปลุกของฉันยังคงดังอยู่อย่างนั้นอีกนาน แต่ฉันก็ยังไม่สนใจมัน ปล่อยให้มันร้องต่อไปเรื่อยๆ ส่วนฉันนะหรอก็นอนต่อละซิ
\"พี่น้ำ ตื่นหรอยัง สายแล้วนะ พี่น้ำ\" เสียงของตาไนท์ดังมาแต่ไกล จะตะโกนโวยวายทำมายังเช้าอยู่เลย สักพักก็มีเสียงเปิดประตูดังปัง
\"พี่น้ำตื่นหรอยัง รอนานแล้วนะ สายป่านเนี้ยยังจะนอนอีกหรอ\"
\"สายที่ไหนกันเล่า ยังเช้าอยู่เลยนะ ไปก่อนไปพี่ขอนอนต่ออีกหน่อยนะ\"
\"เช้าที่ไหนกันเล่า นี้มัน 7 โมงครึ่งแล้วนะ จะนอนไปถึงกันนะเดี๋ยวก็ไปโรงเรียนก่อนเลยนะ\" โธ่จะบ่ออะไรหนักหนาเล่นก็แค่ 7โมงครึ่งเองนะ
\"อืม..ก็แค่จะ 7 โมงครึ่งเองนะ อืม... เอะ OoO เจ็นโมงครึ่งหรอ ตาไนท์บ้า ทำไมไม่เรียกพี่ฮะ มาเรียกเอาป่านนนี้มันจะทันไหมเนี่ย โอ้ย ตายยยยยยยยยยยยยยยยยแน่ๆเลย สายแล้วๆๆๆๆๆๆ\" ฉันนึกขึ้นได้ แล้วก็บ่นตาไนท์แล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที
\"พี่จะบ้าหรอไงฮะ ผมกับแม่เรียกพี่ตั้งหลายครั้งแล้ว แต่พี่ไม่ยอยตื่นเลยอะ จนผมต้องขึ้นมาเรียกพี่เองเนี่ย\" ตาไนท์บ่นหลักมาเหมือนกันแต่ฉันขี้เกียจเถียงต่อ เดี๋ยวสายฉันจะตายแน่ๆเลยอะ ก็พวกอาจาร์ยฝ้ายปกครองโรงเรียนฉันนะซิโหดมากๆเลยอะ(เอ..มันเหมือนโรงเรียนเราเลยอะ:คนแต่ง) เฮอมันจะไม่เหมือนได้ยังงังเล่าก็เธออะทำบ่อยไม่ใช่หรอ(เออ ช่ายฉันทำบ่อย แต่ทำไมละ ฉันก็รอดทุกที ด้วยเอ่หน้าตาอันใสสื่อเป็นอุปกรณ์ประกอบฉากยะ) เหอๆ ฉันขอยืมวิธีหน่อยละกันนะ
ฉันใช้เวลาประมาน 15 นาทีในการอาบน้ำแต่งตัวและวิ่งตาลีตาเหลือกลงมาข้างล่าง (ซกมงเจงเลย:คนแต่ง) เชอะ มันสายแล้วนี่ปกติฉันก็ใช้เวลานานกว่านี้นะ ประมาณ 20 นาที(มันไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่เลย) เอาเถอะ พอลงมาถึงตาไนท์กับพี่น็อตก็รออยู่แล้ว
\"เสร็จแล้วหรอยัยเฉื่อย ช้าจริงเลยนะหรอ เฉื่อยไม่เคยหายเเลยนะเราเนี่ยแถมยัง เบอะอีกด้วยเฮ้อ...ฉันละกลุ้มจริงเลย\"
\"โห พี่น็อตอะ จะบ่นอะไรหนักหนาอะ ไปเหอะ เด๋วไม่ทันนนะ ไปเร็วเลยนายไนท์\" ฉันนะเป็นพวกไม่ยอมใครหรอกขอให้ได้เถียงอะ ไม่ว่าเขาจะมีเหตุผลก็เถอะ
\"เฮ้อ พี่ละเบื่อเธอจริงเลย เมื่อไหร่จะโตกันนะ จะได้ไม่ต้องตระเวรขับรถส่งเนี่ย เฮอๆ ฉันลืมบอกไป ฉันกับตาไนท์นะ อยู่โรงเรียนเดียวกันคือโรงเรียน มัธยม x ฉันอยู่ม. 5 ห้อง 1 ส่วนตาไนท์อยู่ ม. 4 ห้อง 2 ส่วนพี่น็อตอยู่มหา\'ลัยแล้ว
เอี้ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เสียงรถเบรก ฉันกับตาไนท์เรียบลงมาจารถในทันที เพราะตอนนี้มันอีกแค่ 5 นาทีโรงเรียนจะเข้าแล้ว ถ้าเกิดฉันสายละก้อ เฮ้อไม่คิดเลย อ้าวโน่น ตาไนท์วิ่งไปแล้วไม่รอฉันเลยอะ โอ้ยเชือกรองเท้าก็หลุดอะ โอ้ยตาแล้วสายๆๆๆๆๆๆ
เฟี้ยววววววววววววววววววว โครม
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเสียงอะไร มันคือเสียงของรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งวิ่งผ่านไป แถวยังเฉี่ยวฉันอีก แค่เฉี่ยวจริงนะ เพราะว่าเชือกรองเท้าฉันหลุดอยู่แล้ว ทำให้ฉันล้มลงไปอย่างแรง ข้อศอกกับเข่าของฉันถลอกเลือดออกไม่หยุดเลย ส่วนมอไซค์คันนั้นก็เสียหลักนิดหน่อยะและเขาก็เดินลง จากที่ดูแล้วเขาอยู่ม.ปลายเหมือนฉันเนี่ยและ แต่ดูแล้วน่าจะเป็นรุ่นพี่นะ เพราะตัวเขาสูงมากๆเลยอะ ฉันว่าฉันสูงแล้วนะ แต่นายนั้นสูงกว่าฉันเลยอะ
\"นี่เธอ เดินภาษาอะไรเนี่ยถ้ารถฉันล้มไปจะทำยังไงฮะ แล้วถ้ารถฉันเป็นรอยขีดข่วยขึ้นมาจะทำยังไงฮะ ยาบ้า\" เสียงของนายนั้นดังกระทบโซนประสาทฉันอย่างจัง หน่อยแนะ ตาบ้ามาว่าฉันอย่างนี้ได้ยังไง ไอ้เราก็นึกว่าจะลงมาดูเรา
\"นี่นาย นายนั้นแหละ ที่ขับรถไม่ดูทางนะ จะบ้าหรืองัยนี่มันเขตโรงเรียนขับรถแบบนี้ได้ยังไงฮะ ฮันว่าตัวฉันก็สูง หรือว่านายมองไม่เห็น ชนคนล้มแล้วยังจะมาว่าเขาอีกนะ เหอะไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษซะเลย\" ฉันตะคอกกลับไปตานั้นถึงกับอึ้งไปเลยอะ 555+ รู้จักยัยน้ำน้อยไปซะแล้วนะ
\"เธอ เธอนั้นแหละ ถ้าเกิดว่าแนขับไปดีนะ เมื่อกี่ถ้าฉันล้มไปใครจะรับผิดชอบฮะ ฉันอะเจ็บกว่าเธอหลายเท่านะ\" นายนั้นยังไม่ยอมแพ้เลย
\"นี่นาย นายจะบ้าหรืองัยฮะ แล้วล้มหรือยังไงฮะ ฉันนะสิที่ล้มเนี่ย ดูซิเลือดออกยังไม่หยุดเลย\" ฉันไม่ยอมแพ้เลย ชุแผลให้ฉันดูด้วยเลย
\"นี่เธอ / หยุด หยุดทั้งสองคนนั้นแหละ มาสายแล้วยังจะมาทำอะไรเสียงดังแอะอะโวยวายอีกหรอฮะ\"
เฮ้ยเสียงนั้นมัน ตายแล้ว ตายแน่ๆ ฉันและนายนั้นหยุดและหันหลังไปดูพร้อมกัน
\"อาจาร์ย วิมล\" ฉันและนายนั้นพูดขึ้นมาพร้อมกันตาย ตายแน่เลย หน้าของฉัน OoO นายของนายนั้น =_=^ บ้าชะมัด ทำไมต้องเจอะอาจาร์ยวิมลด้วยเนี่ย โอ้ยตายแน่ๆเลย ฉันลืมไปเลยนะเนี่ยว่าฉันมาสายเนี่ย
\"ใช่ ฉันเอง ไม่ใช่ใครที่ไหนเลยนะ เธอทั้งคู่มาสายนะ เอะ กนกกานต์ ไม่คิดว่าเด็กเรียนอย่างเธอจะมาสายนะ\" เฮ้อ ฉันนะอยู่ห้อง คนใครเข้ามองว่าเป็นเด็กเรียนทั้งๆ ที่ฉันออกจะโดดบ่อยจะตาย ที่โดดก็ไม่ได้ไปไหนหรอก โดดไปซ้อมบาสนะ ฉันลืมบอกไปใช่ไหนว่าฉันเป็นนักบาสของโรงเรียนนะ
\"เอ่อ คืออาจาร์ยคะ พอดีว่าเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยนะคะ พอดีนายคนเนี่ยอะคะ เขาขับรถเฉี่ยวหนูอะคะ\" ฉันไม่พูดปล่าว ชูแผลให้อาจาร์ยดูด้วยแหละ อิอิ ทีนี้แหละ นายเนี่ยตายแน่ๆ
\"นี่เธอ เธอจะถอดหมวกกันน็อคออกได้หรอยังฮะ ฉันจะได้รู้สิทีว่าเธอเป้นใครห้องไหน\" นายนั้นรับคำและถอดหมวกกันน็อคออก
OoO หน้าของฉัน นายนี่หล่อมากๆอะ ไม่ซิหน้าตาค่อนข้างใช่ได้อะ แต่เอหน้าคุ้นนะ เหมือนเคยเห็นที่ไหนเลยอะ
\"อ้าว นายวรเวชเองหรอ นึกว่าใครแล้วทำไมถึงมาสายเนี่ย เธอก็ออกเด็กเรียนนี่ เอะ ทำไมวันนี้มีแต่เด็กเรียนนะที่มาสาย งั้นฉันจะไม่ลงโทษเธอสองคนแล้งกัน\"
\"ขอบคุณครับ/คะ\" ฉันและนายนั้นพูดขึ้นมาพร้อมกัน
\"แต่ นายวรเวช เธอต้องพา กนกกานต์ไปห้องพยาบาลนะ\" โอ้ไม่นะคะ อาจาร์ยไม่เอานะ
\"ไม่เป็นไรหรอกคะ อาจาร์ย เรื่องแค่นี้เอง หนูไปเองได้คะ\"
\"ไม่ได้นายวรเวชเป็นคนเฉี่ยวเธอ เธอต้องให้เขาเป็นคนรับผิดชอบสิ\"
\"แต่อาจาร์ยคะ/ไม่ต้องแต่อะไรทั้งนั้นจะไปไหนไม่งั้นฉันจะพาเธอไปเอง แต่อาจจะไม่ให้ห้องพยาลาลนะ\"
\"เออ คะ อาจาร์ย หนูไปก็ได้คะ\" เฮ้อฉันต้องให้นายนั้นพาไปจริงใช่ไหม
\"ดีมากไปได้แล้ว\"
\"คะ/ครับ อาจาร์ย\"
ฉันและเขาเดินออกไปพอพ้นอาจาร์ย นายนั้นก็แยกตัวไปเก็บมอไซค์
\"นี่นายไม่ต้องไปส่งฉันหรอกนะ ฉันไปเองได้\" ฉันบอกเขาไปเมื่อเขากลับมาแล้ว
\"อืมเรื่องของเธอแล้วกัน ฉันก็จะรีบเหมือนกัน ไม่ได้อยากไปเท่าไหร่หรอกนะ\" นายนั้นสวนกลับมา ฉันขี้เกียจเถียงกับเขาแล้ว แต่เอทำไมอยู่ดีตัวมันเบาๆหว่า หน้าก็มืดๆด้วย ต้นไม้เมี่อกี่ทำไมมีสองต้นอะ เอฉันเป็นอะไรเนี่ย ฉันรู้สึกแค่เนี้ยก่อนที่ฉันจะหมดสติไป
****************************************************************************************
อิอิ เรื่องแรกเลยนะคะเนี่ยรู้สึกว่ามันสนุกกว่าทุกเรื่องที่ผ่านมา ยังไงก็เป็นกำลังฝใจให้ด้วยนะคะ ยังไงจะมาอัพเรื่อยๆนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น