[Fic] Believe เชื่อเหอะ!!! นายรักฉันแน่ๆ Woncin Kihae Etc.

ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 9 - ช่วยเหลือ

          วันนี้โรงเรียนของอึนฮยอกกับซองมินเลิกเร็วผิดปกติ ทำให้ทั้งคู่เดินเอกเขนกออกมาจากโรงเรียนอย่างสบายอารมณ์เฉิดฉาย

        "ง่าาาา...อึนฮยอก เค้ายังไม่อยากกลับบ้าน ไปไหนกันดี"

        ซองมินทำเสียงออดอ้อนใส่อึนฮยอก

        "นั่นสินะซองมิน"

        "ไปที่ห้องสมุดดูสิ"

        ซองมินเริ่มออกควา่มเห็น

        "อืม...ก็ดีนะ เดี๋ยวก็สอบแล้วนี่"

        "ใช่ๆๆ"

        แล้วทั้งสองก็เดินทอดน่องไปที่ห้องสมุดทันที แต่เพราะนี่คือเวลาเลิกเร็วเป็นพิเศษทำให้ห้องสมุดคนเบาบางมาก

        "^^อึนฮยอก เค้าเจอความรักของเค้าอีกแล้วง่า"

        ซองมินพูดยิ้มๆ ก่อนที่จะมองคยูฮยอนที่ใส่แว่นหนาเตอะที่จดอะไรบางอย่างอย่างจริงจัง

        "-0-"

        "อะไรเล่า....อึนฮยอกอ่ะ ถ้านายมีคนที่ชอบฉันจะแซวนายให้เละเลย -3-"

        "เหอะๆ จะไปอ่อยเขาก็ไปสิ"

        "ฮยอกง่ะ เค้างอนแล้ว"

        ซองมินพูดเสร็จก็ปลีกวิเวกไปหาหนังสืออ่านทันที และแน่นอน หนังสือหมวดที่ซองมินให้ความสนใจ ก็คงเป็นหมวดที่อยู่ใกล้คยูฮยอน

ที่สุดนั่นแหละ

        "อ้าว....คยูฮยอนทำอะไรอยู่เหรอ"

        ซองมินที่เลือกหนังสือได้แล้วเดินไปหาคยูฮยอนพร้อมกับส่งสายตาเป็นประกายไปให้

        "อ๋อ...ทำโจทย์คณิตศาสตร์อยู่น่ะ"

        คยูฮยอนถอดแว่นออกมาก่อนจะมองซองมินยิ้มๆ

        "้้ว้าว เตรียมตัวสอบเหรอ...ขยันจัง^^"

         ส่งรอยยิ้มน่ารักไปใ้ห้ก่อนที่จะนั่งลงข้างๆช้าๆ

        "เปล่าหรอก เตรียมตัวสอบโอลิมปิกน่ะ"

        "งั้นเหรอ งั้นฉันขออ่านหนังสือข้างๆนายนะ"

        "อืม ได้สิ ว่าแต่ นายชื่อซองมินเหรอ"

        คยูฮยอนพูดพลางมองป้ายชื่อของซองมินพลางๆ

        "อ่าฮะ"

        และแล้ว ซองมินก็นั่งอ่านหนังสือกับคยูฮยอนจนตกเย็น

        "เดี๋ยวฉันโทรหาอึนฮยอกก่อนนะ"

        ซองมินที่ยืนอยู่หน้าตึกเรียนกดโทรศัพท์หาเพื่อนรัก

        "ฮัีลโหล"

        (ไง)

        "นายอยู่ไหนน่ะ ฮยอก"

        (ฉัน....อยู่....บ้าน.....ชัด....ไหม)

        อึนฮยอกพูดเน้นทุกคำอย่า่งชัดเจนแจ่มแจ้ง

        "ง่าาาาาา"

         แล้วซองมินก็วางหู ก่อนจะมองหน้าคยูฮยอน

        "อึนฮยอกกลับบ้านไปแล้วน่ะ TT"

        "เหรอ...งั้นให้ฉันไปส่งไหม"

        "บ้านนายไปทางไหนน่ะ"

        ซองมินถามด้วยความอยากรู้

        "ก็อยู่ใกล้ๆร้านราเม็งคุณฮวงฮุย ลุยบูรพาน่ะ"(ร้านราเม็งชื่อไทยมากเลยนะเออ...)

        "ทางเดียวกันนี่ งั้น...กลับพร้อมกันนะ"
      
        ซองมินร้องขึ้นมาด้วยน้ำเสียงดีใจ...สุดๆ -0-

        "อื้ม"
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

        "ครูฝากรายงานเรื่องประวัติสิ่งที่นักเรียนชอบด้วยนะ"

        อาจารณ์ผมสีดอกเลาที่บ่งบอกถึงอายุเอ่ยขึ้น ก่อนที่จะเดินถือหนังสือสือออกจากชั้นเรียนไป

        "รายงานประวัติสิ่งที่ตัวเองชอบงั้นเหรอ"

        คิบอมพึมพำกับตัวเองเบาๆ เหมือนจะพูดกับตัวเอง

        คิบอม เป็นเด็กนักเรียนอันดับ 1 ของโรงเรียน เขาเรียนเก่งมากๆ และหล่อมากๆ แต่สิ่งที่เขาไม่มีคือเพื่อน และรอยยิ้ม

ทั้งๆที่คิบอมทั้งหล่อทั้งสมองดี แต่จะให้สาวๆคบกับหุ่นเดินได้คงไม่เอาหรอก เพราะคิบอมเป็นคนเงียบๆ ไม่ชอบพูด วันๆเอาแต่พูด "อืม"

"อือ" อยูี่่ 2 คำสายตาเย็นชาแบบไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไร ทำให้ทุกคนเลือกที่จะไม่สนใจคิบอมและปล่อยให้เขาอยู่เงียบๆคนเดียวหน้าัชั้น

แต่นั่น มันก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรของคิบอม เพราะว่าเขาอยู่ตัวคนเดียวจนชินแล้ว

        ขณะที่คิบอมกำลังจะเดินกลับบ้าน ทำให้เขานึกได้แล้วว่า จะทำรายงานเรื่องอะไร นึกได้เท่านั้น คิบอมก็เดินไปที่ร้านรองเท้าของดงแฮทันที

        "พี่ฮันครับ ผมขอ...."

        คิบอมที่เดินเข้ามาในร้านที่ไม่มีคนก็เงียบไปทันที...ทุกคนไปไหนกันหมดนะ

        "ว่าไง...คิบอม"

        ดงแฮที่เดินเข้ามาในร้านก็ทักทายคิบอมทันที

        "อ่า....รองเท้าคอนเวิร์สน่ะครับ ผมอยากได้รุ่นและรูป....พี่พอจะมีสต๊อคไหม"

        "มีสิ!!!"

         ดงแฮเดินไปหลังร้านและกลับมาพร้อมหนังสือตั้งใหญ่

        "นี่คือสต๊อคทั้งหมด ของคอนเวิร์สนะคิบอม"

        "ครับ"

        "พี่ครับ..จะว่าไหมถ้าผมจะขอยืมมันกลับบ้าน"

        "ไม่ว่าหรอก ฮิๆ"

        หัวเราะเจ้าเล่ห์กับความคิดสร้างสรรค์ของตนเอง

        ยืมกลับบ้าน ก็ต้องเอามาคืน เราจะได้เจอกันบ่อยขึ้นไงคิบอม

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
       
        อึนฮยอกที่นั่งมองซองมินอ่านหนังสืออยู่ก็เริ่มเซ็ง

        กว่าไอ้อ้วนจะกลับบ้าน ฉันว่า...ฉันรีบกลับดีกว่านะ

        อึนฮยอกคิดกับตัวเอง ก่อนจะเดินออกจากห้องสมุดไป

        เมื่อสายตาแหลมคมก็มองเห็นฮันกยองที่นั่งก็แมวนางกวักอยู่หน้าร้านรองเท้า สมองเลยสั่งการให้อึึนฮยอกถลาเข้าไปทักทายทันที

        "หวัดดี..พี่ฮัน"

        "อืมๆ..หวัดดีๆ...อยากได้รองเท้าเหรอ"

        ฮันกยองตอบรับก่อนจะยิ้มให้

        "แล้วมีอะไรมาใหม่บ้างล่ะฮะ"

        "ก็...พี่มีรองเท้าคู่หนึ่งนะ ตามมาดูสิ"

        ฮันกยองกวักมือให้อึนฮยอกตามไป(ระวังโดนตุ๋ยนะเออ)

        เขาเอื้อมมือไปหยิบกล่องรองเท้ากล่องหนึ่งที่วางอยู่บนชั้นสูงสุดที่สูงท่วมหัวฮันกยอง

        "ฟู่"

        เป่าฝุ่นนิดหน่อยก่อนที่จะเอาให้อึนฮยอกดู

        "ว้าว...ลายดูจีนๆมากเลยครับ สวยจัง"

        ใช่แล้ว...รองเืท้าที่ฮันกยองยื่นให้มันคือรองเท้าลายมือกรสีขาวในพื้นหลังสีดำ โดยหางมังกรพันไปทั้งรองเท้า และมีค้นไผ่แซมๆอยู่ด้วย

        "ลองดูสิ"

        ฮันกยองยิ้มดีใจที่อึนฮยอกชอบมัน

        "....ว้า...มันใหญ่ไปนะครับ"

        "งั้นเหรอ"

        ฮันกยองเอื้อมไปหยิบรองเท้ามาอีกไซส์หนึ่่ง แต่ว่า

        ชั้นรองเท้าที่ไม่ค่อยมั่นคง มันเก่ามากแล้ว และมันก็ค่อยๆล้มลงมา

        "ระวัง...อึนฮยอก"

        ฮันกยองก็รีบวิ่งไปคว้าตัวอึนฮยอกออกจากบริเวณตู้ทันที ก่อนที่มันจะล้มลงมา

        "พี่ฮัน ฮือๆ"

        ฮันกยองที่โอบรอบอึนฮยอกไว้อย่างเป็นห่วงได้ยินเสียงอึนฮยอกพูดอู้อี้และเริ่มมีน้ำใสๆไหลลงมาก้เริ่มสำรวจอาการทันที

        "เป็นอะไรหรือเปล่า"

        "....ไม่....แต่แขนพี่ฮัน ฮือๆ"

        ฮันกยองก้มลงมองแผลของตัวเองที่คาดว่าน่าจะไปโดนขอบตู้ตอนมันล้มลงมา

        "แค่แผลน่ะ ฮยอกไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว"

        "แต่มันใหญ่มาก และมีเลือดไหลด้วยนะ"

        "พี่ฮัน...เสียงอะไรน่ะ....-/////-"

        ดงแฮที่เดินมาจากหลังร้านก็หน้าแดงทันที ก็พี่ชายเขาน่ะ กอดกันกลมดิ๊กอยู่กับเด็กมหาลัยเนี่ยสิ

        "ออ...งั้นผมให้คนมาช่วยเก็บกวาดนะ"

        ดงแฮที่เดินออกจากร้านไปก็ไปขอความช่วยเหลือทันที

        "อึนฮยอก รองเท้านั่นน่ะ พี่ให้นะ...โทษฐานที่ทำให้ฮยอกกลัว"

        "งั้นเหรอ ขอบคุณครับ *0*"

        และอึนฮยอกก็หยุดร้องไห้ทันที

        รองเท้าของอึนฮยอกน่ะ ไซส์ 38 ซะด้วยสิ *0*

        "พี่ฮันครับ..ผมทำแผลให้"

        "?"

        ฮันกยองที่มองอึนฮยอกงงๆ ก็งงไปอีก ทำไมถึงน่ารักแบบนี้น้าาาาา

        "....ผมเป็นหมอนะ ตอนปีหนึ่งผมเคยเรียนหรอกน่า -0-"

        "พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี - - "

        ่ึ
        หลังจากที่ทำแผลให้อึนฮยอกเสร็จแล้ว อึนฮยอกก็ชวนฮันกยองไปทานข้าวเย็น เป็นหารขอบคุณที่ช่วยเขาเอาไว้
      

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------        ในทุกสุด ไรเตอร์ ก็ใส่ BG ให้ฟิค ๕๕๕๕ ปล่อยให้ฟิคมันว่างเปล่าอยู่นานมากกกกกก