คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Full Of Happiness
4 ปีที่แล้ว
ดงแฮเดินออกมาจากบ้านด้วยหน้าตาอันสดใสเฉกเช่นทุกวัน แต่วันนี้ดูจะเป็นวันพิเศษซะมากกว่าก็วันนี้เป็นวันเกิดของเขาเอง ทำให้เขายิ้มออกมาตลอดการเดินทางไปที่ KH En. ที่เค้ากำลังฝึกหัดเป็นนักร้องอยู่ที่นี่
เมื่อ 1 ปีที่แล้ว ดงแฮออดิชั่นเข้ามาในค่าย KH En ด้วยความไม่ลำบากมากมายนัก .... เค้าใช้ทักษะการร้องเพลงอันโดดเด่นให้เป็นประโยชน์ และมันก็ได้ผลมากกว่าที่คิด เขาชนะการออดิชั่นเป็นที่1 ทำให้เค้าภูมิใจมากๆ กับรางวัลที่ได้มา
ดงแฮเดินเลี้ยวเข้าไปในค่ายเพลง ก่อนที่จะวิ่งเหยาะๆ เข้าไปในห้องซ้อมสำหรับเด็กฝึกหัด ทันทีที่วิ่งเข้าไป เพื่อนตัวดีนาม ฮยอกแจ ก็โผล่หน้าที่มีรอยยิ้มประดับไว้ก้อนที่จะตะโกนดังๆ ว่า
“เอ้า....1....2....3....พร้อม”
ฮยอกแจหันไปให้สัญญาณกับเพื่อนๆให้ห้อง ก่อนที่ทุกขึ้นจะยืนขึ้นและ
“แซงอิลซุกกาฮัมนีดา........แซงอิลซุกกาฮัมนีดา.........ซารังฮานึน ดงแฮชี แซงอิลซุกกาฮัมนีดา”
เพื่อนๆทุกคนร่วมกันร้องเพลงและตบมือให้ดงแฮ ทำให้ดงแฮยิ้มกว้างออกมา ก่อนที่จะมองหน้าฮยอกแจที่คงจะเป็นคนวางแผนทั้งหมด ฮยอกแจยิ้มกลับมาให้ดงแฮ ก่อนที่จะเดินไปคุ้ยกระเป๋า เหมือนไก่คุ้ยดินยังไงยังงั้น ฮยอกแจเดินกลับมาพร้อมกล่องของขวัญในมือ และยื่นให้ดงแฮในที่สุด
“ดงแฮ แก่ขึ้นอีกปีแล้วนะ”
คำพูดของฮยอกแจทำให้ดงแฮทำบึ้งตึงทันที ก่อนที่จะโวยวายออกไปอย่างสุดตัว
“หนอยๆ ฉันยัง 19 อยู่เลยนะ ยังไม่บรรลุนิติภาวะเลย ว่าแต่นายเหอะ แก่กว่าฉันตั้ง 6 เดือน 11 วัน นาย
น่ะแก่เกินแก้แล้ว”
ฮยอกแจหัวเราะเบาๆ กับคำพูดแปลกๆของเพื่อน
แก่เกินแก้งั้นเหรอ????
ส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนที่เร่งเพื่อนให้รีบแกะของขวัญ
“ดงแฮ แกะได้รึยังอ่ะ........แกะเร็วๆสิ”
“แหม.......ของขวัญของนายมันเป็นอาหารรึไง ถึงให้รีบแกะ อย่างกับกลัวว่ามันจะบูดงั้นแหละ”
หันมากวนส้นฮยอกแจ ก่อนที่จะแกะของขวัญที่เพื่อนยื่นให้อย่างตื่นเต้น
ไม่ต้องให้เพื่อนบอกให้แกะ เจ้าคนอยากรู้อยากเห็นอย่างดงแฮก็ต้องแกะเองแหละน่า…แต่ไม่ทันที่ร่างบางจะแกะของขวัญเสร็จเรียบร้อยดี ก็มีคนผลักประตูห้องซ้อมเข้ามายิ้มๆ ก่อนที่จะปั้นหน้าบึ้งใส่เพื่อนๆในห้องซ้อมที่รอลุ้นให้ดงแฮแกะของขวัญซะที
“นี่...ทุกคน นี่คือคนที่ผ่านการออดิชั่นเข้ามาล่าสุด และต่อจากนี้เค้าจะเป็นเพื่อนของพวกเรา”
อารายิ้มให้เพื่อนคนใหม่ ก่อนที่จะสะกิดเบาๆเชิงให้แนะนำตัวสักที
แต่เหมือนเพื่อนคนใหม่ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเอาซะเลย ยืนมองหน้าอารางงๆ ก่อนที่จะถามเบาๆ
“อะไร”
“ก็แนะนำตัวซะทีสิ”
อาราจิ๊ปากเบาๆอย่างหงุดหงิดในความไม่รู้เรื่องของเพื่อนคนใหม่ ซึ่งนั่นทำให้เพื่อนคนใหม่ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นักเพราะเค้าไม่ชอบให้คนจิ๊ปากใส่เค้า แต่เค้าก็แนะนำตัวแต่โดยดี
“ผมชื่อคิม คิบอม ผมมาจากอเมริกา อาจจะไม่ชินกับกติกามารยาทกับที่นี่เท่าไรนัก”
คิบอมเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ก่อนที่จะเดินจากไปทั้งๆที่ไม่ได้อำลาใครเลย ไปที่มุมห้องเงียบๆ
“ส่วนพวกนาย........”
อาราเดินเข้ามาหาดงแฮ ก่อนที่จะหายเข้าไปในวงล้อมของเพื่อนๆที่รุมดงแฮก่อนอยู่แล้ว และพูดกับเพื่อนๆเบาๆ
“เมื่อกี้ ฉันเห็นคิบอมน่ะ เดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้องซ้อมตั้งนานแน่ะ ฉันก็เลยลากเค้าเข้ามาพวกนายนี่น้า.....ทำอะไรโผงผางกันจริงๆ”
อาราที่กำลังสื่อสารให้เพื่อนๆรู้ว่า พวกเค้าเป็นต้นเหตุให้คิบอมไม่เดินเข้ามาในห้อง เพราะเสียงที่ดังเกินไปงั้นสิ
พอทุกคนเข้าใจในสิ่งที่อาราตั้งใจจะสื่อสาร มันก็ทำให้ทุกคนมองหน้าฮยอกแจทันที
“อะไรกันน่ะ”
ฮยอกแจถามพร้อมทำตาโตเป็นไก่ตาแตก..........นี่จะโทษเค้าคนเดียวงั้นเหรอ
เป็นที่รู้ๆกันในเด็กฝึกหัดว่าคนอย่าง โก อารา ใครจะขัดใจเป็นไม่ได้ เพราะเป็นหลานสาวเจ้าของค่ายถ้าขืนไปขัดใจเข้า บางทีอาจจะโดนเตะโด่งออกไปนอกค่ายเลยก็เป็นได้ แต่นั่นก็ไม่เท่านิสัยส่วนตัวของอารา ที่ถึงแม้หน้าตาสวยหวาน ดูน่าทนุถนอมนั้นจะซ่อนความโหดร้ายใจเด็ดไว้เพียงใด แต่ใครก็พอผูกมัดกับอาราว่าเป็นเพื่อนกันแล้ว อาราจะแสดงความโหดให้เห็นเป็นกิจวัตร
มันทำให้ใครหลายๆคนไม่กล้าหืออือกับอาราเลย
“ก็วันนี้เป็นวันเกิดดงแฮนะอารา 1 ปีมีครั้งเดียวนะ”
“งั้นเหรอ.........”
อาราลากเสียงยาว ทำให้ทุกคนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
“ทำไมไม่ชวนกันบ้าง มีแผนจะไปไหนกัน บอกฉันมาเลยนะ”
มองหน้าฮยอกแจอย่างคาดโทษ ก่อนฮยอกแจจะบอกออกมาเบาๆ
“ตั้งใจว่าจะไปกินราเม็งกันที่เยาวราช(?) จะไปไหมล่ะ”
“อย่างอารางั้นเหรอ ไปเซ่”
อาราพูดขึ้นมายิ้มๆ ก่อนที่จะกอดคอเพื่อนคนอื่นๆเดินออกไป เพื่อจะไปกินราเม็งกันอย่างที่ตั้งใจไว้ ทิ้งให้เพื่อนใหม่อย่างคิบอมนั่งอยู่คนเดียวอย่างนั้น แต่มันก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรกับคิบอมหรอก เค้าอยู่คนเดียวจนชินชาแล้ว ตั้งแต่ที่อยู่อเมริกาแล้วล่ะ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
เยาวราช
กลุ่มเด็กวัยรุ่นที่ยกทัพเดินกันเข้ามาในเยาวราช ทำให้คนหลายๆคนสนใจ ถึงแม้ว่าเด็กกลุ่มนั้นจะมีรอยยิ้มสดใส แต่ก็หวั่นไม่ได้ว่าคนเหล่านั้นจะเป็นวัยรุ่นป่วนเมืองที่ผู้ใหญ่แสนจะรำคาญ
พวกของดงแฮเดินเข้าไปในร้านราเม็งที่ฮยอกแจเน้นนักหนาว่าอร่อย ก่อนที่จะมือสั่งอาหาร
การกินอาหารของพวกเขาดำเนินไปเรื่อยๆ สบายๆ
พอทุกคนทานอาหารเสร็จเรียบร้อยก็แยกย้ายกันไป บ้างก็กลับไปที่ค่ายเพลง บ้างก็เดินเล่นที่เยาวราชต่อเพราะตอนนี้มันยังไม่เที่ยงวันดีด้วยซ้ำไป
ดงแฮกับฮยอกแจเลือกที่จะกลับไปที่ค่ายเพลงเพราะเขาขี้เกียจที่จะเบียดเสียดคนเข้าไปเพื่อซื้อของแต่ก่อนที่จะกลับไปที่ค่ายเพลงพวกเค้าทั้งคู่ก็หยุดซื้อไอศกรีมก่อน แล้วค่อยเดินกอดคอกันกลับค่ายเพลง
“ฮยอกแจ เรามาเล่นจับมาสั้นไม้ยาวกัน”
ดงแฮเสนอความคิดเมื่อเข้ามาถึงห้องซ้อมแล้ว
“เอาสิ”
ฮยอกแจยิ้มอย่างสดใส ก่อนที่จะตั้งใจมองหน้าดงแฮเพื่อรอฟังกติกาอย่างใจจดใจจ่อเหมือนกับเด็กๆซึ่งทำให้ดงแฮหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วเอ่ยบอกกติกากับฮยอกแจ
“ก่อนอื่น ฉันได้ไม้ฟรีนะ...ฮยอกแจ เราจะตั้งเงื่อนไขที่จะเล่นต่อการจับไม้หนึ่งครั้ง ใครก็ตามที่ได้ไม้ฟรีคนๆนั้นคือคนที่จะเป็นตามเงื่อนไขนั้น”
ฮยอกแจมองหน้าดงแฮงงๆ เพราะไม่เข้าใจ ก่อนที่ดงแฮจะยิ้มบางๆให้ และเล่นให้ดู
“ถ้าใครจับได้ไม้ฟรี คนๆนั้นจะได้เงิน 1000 วอน”
เสียงหวานเอ่ยออกมา ก่อนที่จะมองหน้าฮยอกแจ ยื่นไม้ให้ฮยอกแจหยิบ
ไม้ไอศกรีม 3 แท่ง(ฮยอกแจกิน 2 แท่ง) ก็จ่ออยู่หน้าฮยอกแจ ก่อนที่ร่างบางจะหยิบไม้นั้นออกมาพร้อมกับดงแฮ
“แงๆ ดงแฮฉันไม่ได้ไม้ฟรีอ่ะ”
“ฉันก็เหมือนกัน”
“ฮือๆ ฉันอดได้ตังค์เลย”
ฮยอกแจทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เพราะเชื่อในเกมส์ขึ้นมาจริงๆ ดงแฮยิ้มบางๆก่อนจะมองหน้าฮยอกแจก่อนจะยื่นไม้ในมือให้ฮยอกแจถือและพูดเงื่อนไขข้อต่อไป
“ถ้าใครจับได้ไม้ฟรี คนๆนั้นจะ………………….”
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 1 จบไปกับความอึนของไรเตอร์ค่า
HBD 2 Donghae
ความคิดเห็น