ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 - รองเท้าสื่อรัก Kihae
หลังจากที่ฮีชอลกับอีทึกออกจากบ้านมาแล้ว
"นี่ อีทึก จริงๆนายไม่ต้องมารับฉันทุกวันก็ได้นะ ฉันไม่ใช่เด็ก-0-"ฮีชอลเอ่ยขึ้นมา
"ก็ฉันอยากจะมาหานายนี่นา"อีทึกพูดงึมงัมในปาก
"ไม่ใช่อยากจะมาเถียงกับคังอินหรือไง"
"โรคจิตรึป่าว ใครอยากจะมาเถียงกับคนอื่นทุกวันล่ะ"
ขณะนั้น อีทึกกับฮีชอลก็เดินผ่านร้านรองเท้า'รองเท้าใหม่ๆจากใจป๋ากับนีโม่'พอดิบพอดี เลยได้ยินเสียงสนทนานี้เข้า
"พี่ฮัน พี่เอายาสลบมาให้ผมหน่อยได้ไหม เวลาเค้ามาซื้อรองเท้าจะได้โปะง่ายๆ"ดงแฮพูดด้วยสายตากรุ้มกริ่ม
"อ่าาาาา...แต่คิบอมเขาตัวใหญ่กว่านายตั้งเยอะนะดงแฮ"ฮันกยองที่กำลังนั่งขัดรองเท้าเอ่ย
"นั่นแหละเหตุผลเลย>0<"
"- -*"
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
12.00น.ของวัน
นักเรียนที่เรียนช่วงเช้าต่างทยอยเดินออกมาอย่างคับคั่ง เพราะนี่คือเวลาเลิกเรียนของพวกเค้า ทุกคนต่างไปเที่ยวบ้าง
กลับบ้านบ้าง แต่ไม่ใช่คิมคิบอม
เพราะเขา มานั่งขลุกอยู่ที่ร้านรองเท้าหน้าโรงเรียน....อีกแล้ว-[]-
"พี่ฮันครับ มีคู่ไหนใหม่ๆมั่งครับ"คิบอมพูดอย่างสุภาพ
"ก็มีคู่หนึ่งนะ ของญี่ปุ่น เป็นลายนีโม"
"ขอผมดูหน่อย"
ในขณะที่คิบอมคุยอยู่กับฮันกยอง สายตาเฉียบแหลมที่หลบอยู่ข้างหลังก็โผล่มาจากความมืดพร้อมกับถุงบางอย่างในมือ เขาเอา
มือมาไว้บนหน้าคิมคิบอม ก่อนจะเอาถุงนั้นโปะเข้าที่จมูกของคิบอม และคิบอมก็ล้มลงสู่ไออุ่นที่คุ้นเคย
แต่นั้นมันก็แค่ความคิดของดงแฮเท่านั้นแหละ
งั้นเราไปดูความจริงกัน
ในขณะที่คิบอมคุยอยู่กับฮันกยอง สายตาเฉียบแหลมที่หลบอยู่ข้างหลังก็โผล่มาจากความมืดพร้อมกับถุงบางอย่างในมือ แต่พอ
เข้าใกล้คิบอมเท่านั้นแหละ มือน้อยๆก็สั่นระริก แต่นั่นมันก็ไม่เท่าตอนที่คิบอมหันมาหรอก
คิบอมหันหลังไปมองเงาข้างหลังก็พบดงแฮที่ถือถุงประหลาด จากนั้น ดงแฮก็
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก 0[]0"
และสะดุดล้ม- -* นั่นมันยังไม่หมดความซวยของดงแฮ ก็มือที่เขาถือถุงนั่นน่ะ มันมาโปะหน้าของตัวเองซะอย่างนั้น แล้วนีโม หัวใจ
โต๊ โต ก็กลายเป็น นีโมนิทรา
"ดงแฮ"ฮันกยองเรียกพลางตบหน้าดงแฮเบาๆ จนเป็นรอยมือ
"พี่ดงแฮ"คิบอมเีรียกบ้าง
เสียงเรียกของใครบางคน ทำให้ดงแฮค่อยๆลืมตาขึ้นมา
"คิบอม พี่ฮันกยอง ผมเป็นอะไีรไป"ดงแฮถาม
"นายโดนตัวเองโปะยาสลบ"ฮันกยองก้มลงกระซิบเพื่อไม่ให้คิบอมได้ยิน ไม่งั้น แผนแตกแน่ๆ
"ขอบคุณนะคิบอม ที่ช่วยดูแลดงแฮตอนที่ฉันไม่อยู่น่ะ"ฮันกยองหันมาพูดกับคิบอม
"ครับ งั้นผมขอตัว"
คิบอมเดินออกจากร้านไป แต่ว่า สายตาของดงแฮ มันจดจ้องอยู่ที่รองเท้าของคิบอมเท่านั้น ก็ตอนแรกมันเป็นรองเท้าสีน้ำเงินนี่นา
แต่ตอนนี้ มันกลายเป็น รองเท้าสีส้มลายนีโมไปซะแล้ว
"อ๊ายยยยย ><"
ดงแฮครางออกมาอย่างสะดีดสะดิ้ง
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ย้อนไปเมื่อดงแฮเป็นลม
"ไอ้ฮันกึง ลื้อยังไม่ได้จ่ายค่าเช่าอั๊วเลยน้าาาาา" เฒ่าแก่ที่แก่สมชื่อมาทวงค่าเช่าจากฮันกยอง
"อ่าาาาาาา"
พูดได้แค่นั้น ฮันกยองก็รีบหาเงินจากหลังร้าน แต่มันมีเพียง 50000 วอนนี่นา ค่าเช่าร้านมันตั้ง 70000 วอนเชียวนะ
"เฒ่าแก่ อั๊วมีแค่ 50000วอนง่ะ เดี๋ยวมาเอาอีก 20000 วอน วันหลังรึกัน"
"ไม่ล่าย -0-"
"TTOTT"
"พี่ฮันครับ รองเท้านีโมนี่เท่าไรเหรอ"คิบอมถาม
"30000วอนน่ะ มันเป็นของแท้เลยนะ"
"งั้น พี่เอาให้ผมหน่อยละกัน"
"ได้ๆ ^^ เออ คิบอม ฝากดูดงแฮด้วยได้ไหม พี่ต้องไปที่ห้องกบดานของตาแก่นี่ก่อนนะ"
"ลื้อว่าไงน๊ะ"เฒ่าแก่พูดเสียงสูง
"เปล่าครับ ฝากด้วยนะคิบอม"ฮันกยองพูดก่อนจะวิ่งหนีไป
คิบอมกลับเข้ามาในร้านก็เห็นดงแฮที่นอนคุดคู้อยู่บนโซฟาอย่างน่ารัก
คนอะไร เหมือนปลาชะมัดเลย แต่ก็ น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย
คิบอมนึกในใจ พร้อมกับเกลี่ยผมที่ปรกหน้าดงแฮเล่น
"อืม...คิบอม" ดงแฮขยับตัวเบาๆ พร้อมกับละเมอออกมา ทำให้คิบอมอึ้งว่า เขาเข้าไปอยู่ในฝันของดงแฮได้ยังไง
จริงๆไม่ใช่ว่าคิบอมจะไม่รู้ ว่าดงแฮน่ะแอบมองคิบอมอยู่ทุกครั้ง แต่ว่า เขาทำเป็นไม่สนใจมากกว่า และเลือกที่จะเงียบเอาไว้
เพราะบางที ดงแฮอาจจะไม่ได้ชอบเขาจริงๆก็ได้
"คิบอม ดงแฮเป็นไงมั่ง"ฮันกยองวิ่งหน้าบานเข้ามาในร้าน
"ยัังไม่ฟื้นเลยครับ"
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"ที่รักครับ รู้ไหมว่าผมรอคอยที่รักมานานแสนจะนาน ตั้งแต่สมัยพระเจ้าเหายังเหาไม่ขึ้น"
คนตัวสูงพูด
"เออ...ฉันก็รอคอยแกมานานแสนจะนานตั้งแต่พระเจ้าเห็บยังไม่เป็นเซลล์ ว่าเมื่อไร แกจะไปจากวงโคจรซักที!!!!"
ฮีชอลตอกกลับอย่างน่าเจ็บปวด ในขณะที่ซีวอนนั้น หันไปขอกำลังใจจากเพื่อนอย่างเยซอง
"เยซอง สักวันฉันต้องทำได้...ไฟท์ติ้ง"
ซีวอนพูด ก่อนจะหันมามองฮีชอลอีกรอบ
"เน เก ซอ ออน เจ บู ทอ จี ชิน กอล กา นัน เนเก มู ออ ซึล ฮิม ดึล เก ฮัน กอล กา (เธอเริ่มเบื่อคนคนนี้ตอนไหนกันเหรอ
ฉันทำอะไรให้เธอไม่พอใจหรือเปล่า She's Gone)"
"เพิ่งจะรู้ตัวเรอะ-0-"
ฮีชอลกระแทกเสียง นี่เขาอุตส่าห์เดินหนีมานั่งเงียบๆ แต่ทำไม๊ ทำไม มันยังตามมาได้อีกเนี่ย ไม่เข้าใจอย่างแรงเลย
"นา เอ ซา รัง นา เอ คือ เด ซา รัง ฮัล กอ ซึล นา เมง เซ ฮัล เก โย(ฉันสาบานว่าจะรักเธอ เธอคือความรักของฉัน Marry U)"
"เหอะๆ ไปสาบานคนเดียวไป๊ เคยดูหนังไหม ก็เคยสัญญาอ่ะ ชาติต่อไป คนรักของเขาเป็นหมาอ่ะ"
"หมาไหนฉันก็จะรักเธอ *0*"
ซีวอนนี่มันมึนตั้งแต่กำเนิดเลยทีเดียว
"ฉันกลับบ้านล่ะ"
ฮีชอลกระชากกระเป๋าแรงๆ แต่นั่น มันทำให้ไปโดนหน้าซีวอนเต็มๆ
"เจ็บนะ"
"สมน้ำหน้า อีทึก กลับบ้านกัน"
แล้วทั้งสองคนก็เดินมาถึงบ้านของฮีชอล ก็เจอกับคังอินที่กำลังนั่งอาร์มแชร์รดน้ำต้นไม้อยู่
"ว่าไง คังอิน"
ฮีชอลถาม ในขณะที่อีทึกยืนหน้ามุ่ยอยู่ข้างๆ
"ก็ดีน่ะ"
บทสนทนาสั้นๆเกิดขึ้น ก่อนที่ฮีชอลจะเดินเข้าบ้านไป
ทำไมคังอินต้องนั่งอาร์มแชร์ด้วยล่ะ
อีทึกนึกสงสัยในใจ แต่ก็ทำได้แค่เงียบไว้นั่นแหละ และเดินตามฮีชอลเข้าบ้านไป
"นี่ ฮีชอล ทำไมคังอินต้องนั่งอาร์มแชร์แบบนั้นล่ะ"
"ก็เขาขาหักน่ะ"
"แล้วเขาไม่ไปโรงเรียนเหรอ"
"ไปไม่ได้น่ะสิ เดี๋ยวอาการจะแย่ เขาเลยต้องอยู่ที่บ้่าน เออ ฉันอยากจะบอกอะไรอย่างนึง"
"ทำไมเหรอ" อีทึกถามเสียงสูง
"ก็...นายอ่ะ สนใจคังอินเข้าให้แล้ว"
"ไม่ใช่สักหน่อย =////="
"แล้วทำไมต้องหน้าแดงอย่างงั้นด้วย"
้
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอต้อนรับเข้าสู่ช่วงที่ไร้สาระมากที่สุดในฟิค แท่นแท๊น..... ช่วงคุยกับไรเตอร์-0-
นี่คือฟิคเรื่องแรก ที่เราลงตอนที่1 ไว้ (ในขณะที่เรื่องอื่นล่มไม่เป็นท่า) ยังไงก็ช่วงเม้นด้วยนะคะ ไรเตอร์ท้อ โหวตด้วยก็ได้นะคะ
ฟิคเรื่องนี้จะใสๆ แต่ว่ายังไงก็มี NC ให้นักอ่านที่หื่นเหมือนไรเตอร์ 55555+ แต่ไรเตอร์จะแยกNCไว้ให้ค่ะ ใครที่ไ่ม่อ่าน NC
ขอบอกไว้ในที่นี่ไว้ว่าข้ามไป จะไม่ส่งผลต่อเนื้อเรื่องของฟิคเลย ค่ะ
บ๊าย บายค่ะ
"นี่ อีทึก จริงๆนายไม่ต้องมารับฉันทุกวันก็ได้นะ ฉันไม่ใช่เด็ก-0-"ฮีชอลเอ่ยขึ้นมา
"ก็ฉันอยากจะมาหานายนี่นา"อีทึกพูดงึมงัมในปาก
"ไม่ใช่อยากจะมาเถียงกับคังอินหรือไง"
"โรคจิตรึป่าว ใครอยากจะมาเถียงกับคนอื่นทุกวันล่ะ"
ขณะนั้น อีทึกกับฮีชอลก็เดินผ่านร้านรองเท้า'รองเท้าใหม่ๆจากใจป๋ากับนีโม่'พอดิบพอดี เลยได้ยินเสียงสนทนานี้เข้า
"พี่ฮัน พี่เอายาสลบมาให้ผมหน่อยได้ไหม เวลาเค้ามาซื้อรองเท้าจะได้โปะง่ายๆ"ดงแฮพูดด้วยสายตากรุ้มกริ่ม
"อ่าาาาา...แต่คิบอมเขาตัวใหญ่กว่านายตั้งเยอะนะดงแฮ"ฮันกยองที่กำลังนั่งขัดรองเท้าเอ่ย
"นั่นแหละเหตุผลเลย>0<"
"- -*"
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
12.00น.ของวัน
นักเรียนที่เรียนช่วงเช้าต่างทยอยเดินออกมาอย่างคับคั่ง เพราะนี่คือเวลาเลิกเรียนของพวกเค้า ทุกคนต่างไปเที่ยวบ้าง
กลับบ้านบ้าง แต่ไม่ใช่คิมคิบอม
เพราะเขา มานั่งขลุกอยู่ที่ร้านรองเท้าหน้าโรงเรียน....อีกแล้ว-[]-
"พี่ฮันครับ มีคู่ไหนใหม่ๆมั่งครับ"คิบอมพูดอย่างสุภาพ
"ก็มีคู่หนึ่งนะ ของญี่ปุ่น เป็นลายนีโม"
"ขอผมดูหน่อย"
ในขณะที่คิบอมคุยอยู่กับฮันกยอง สายตาเฉียบแหลมที่หลบอยู่ข้างหลังก็โผล่มาจากความมืดพร้อมกับถุงบางอย่างในมือ เขาเอา
มือมาไว้บนหน้าคิมคิบอม ก่อนจะเอาถุงนั้นโปะเข้าที่จมูกของคิบอม และคิบอมก็ล้มลงสู่ไออุ่นที่คุ้นเคย
แต่นั้นมันก็แค่ความคิดของดงแฮเท่านั้นแหละ
งั้นเราไปดูความจริงกัน
ในขณะที่คิบอมคุยอยู่กับฮันกยอง สายตาเฉียบแหลมที่หลบอยู่ข้างหลังก็โผล่มาจากความมืดพร้อมกับถุงบางอย่างในมือ แต่พอ
เข้าใกล้คิบอมเท่านั้นแหละ มือน้อยๆก็สั่นระริก แต่นั่นมันก็ไม่เท่าตอนที่คิบอมหันมาหรอก
คิบอมหันหลังไปมองเงาข้างหลังก็พบดงแฮที่ถือถุงประหลาด จากนั้น ดงแฮก็
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก 0[]0"
และสะดุดล้ม- -* นั่นมันยังไม่หมดความซวยของดงแฮ ก็มือที่เขาถือถุงนั่นน่ะ มันมาโปะหน้าของตัวเองซะอย่างนั้น แล้วนีโม หัวใจ
โต๊ โต ก็กลายเป็น นีโมนิทรา
"ดงแฮ"ฮันกยองเรียกพลางตบหน้าดงแฮเบาๆ จนเป็นรอยมือ
"พี่ดงแฮ"คิบอมเีรียกบ้าง
เสียงเรียกของใครบางคน ทำให้ดงแฮค่อยๆลืมตาขึ้นมา
"คิบอม พี่ฮันกยอง ผมเป็นอะไีรไป"ดงแฮถาม
"นายโดนตัวเองโปะยาสลบ"ฮันกยองก้มลงกระซิบเพื่อไม่ให้คิบอมได้ยิน ไม่งั้น แผนแตกแน่ๆ
"ขอบคุณนะคิบอม ที่ช่วยดูแลดงแฮตอนที่ฉันไม่อยู่น่ะ"ฮันกยองหันมาพูดกับคิบอม
"ครับ งั้นผมขอตัว"
คิบอมเดินออกจากร้านไป แต่ว่า สายตาของดงแฮ มันจดจ้องอยู่ที่รองเท้าของคิบอมเท่านั้น ก็ตอนแรกมันเป็นรองเท้าสีน้ำเงินนี่นา
แต่ตอนนี้ มันกลายเป็น รองเท้าสีส้มลายนีโมไปซะแล้ว
"อ๊ายยยยย ><"
ดงแฮครางออกมาอย่างสะดีดสะดิ้ง
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ย้อนไปเมื่อดงแฮเป็นลม
"ไอ้ฮันกึง ลื้อยังไม่ได้จ่ายค่าเช่าอั๊วเลยน้าาาาา" เฒ่าแก่ที่แก่สมชื่อมาทวงค่าเช่าจากฮันกยอง
"อ่าาาาาาา"
พูดได้แค่นั้น ฮันกยองก็รีบหาเงินจากหลังร้าน แต่มันมีเพียง 50000 วอนนี่นา ค่าเช่าร้านมันตั้ง 70000 วอนเชียวนะ
"เฒ่าแก่ อั๊วมีแค่ 50000วอนง่ะ เดี๋ยวมาเอาอีก 20000 วอน วันหลังรึกัน"
"ไม่ล่าย -0-"
"TTOTT"
"พี่ฮันครับ รองเท้านีโมนี่เท่าไรเหรอ"คิบอมถาม
"30000วอนน่ะ มันเป็นของแท้เลยนะ"
"งั้น พี่เอาให้ผมหน่อยละกัน"
"ได้ๆ ^^ เออ คิบอม ฝากดูดงแฮด้วยได้ไหม พี่ต้องไปที่ห้องกบดานของตาแก่นี่ก่อนนะ"
"ลื้อว่าไงน๊ะ"เฒ่าแก่พูดเสียงสูง
"เปล่าครับ ฝากด้วยนะคิบอม"ฮันกยองพูดก่อนจะวิ่งหนีไป
คิบอมกลับเข้ามาในร้านก็เห็นดงแฮที่นอนคุดคู้อยู่บนโซฟาอย่างน่ารัก
คนอะไร เหมือนปลาชะมัดเลย แต่ก็ น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย
คิบอมนึกในใจ พร้อมกับเกลี่ยผมที่ปรกหน้าดงแฮเล่น
"อืม...คิบอม" ดงแฮขยับตัวเบาๆ พร้อมกับละเมอออกมา ทำให้คิบอมอึ้งว่า เขาเข้าไปอยู่ในฝันของดงแฮได้ยังไง
จริงๆไม่ใช่ว่าคิบอมจะไม่รู้ ว่าดงแฮน่ะแอบมองคิบอมอยู่ทุกครั้ง แต่ว่า เขาทำเป็นไม่สนใจมากกว่า และเลือกที่จะเงียบเอาไว้
เพราะบางที ดงแฮอาจจะไม่ได้ชอบเขาจริงๆก็ได้
"คิบอม ดงแฮเป็นไงมั่ง"ฮันกยองวิ่งหน้าบานเข้ามาในร้าน
"ยัังไม่ฟื้นเลยครับ"
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"ที่รักครับ รู้ไหมว่าผมรอคอยที่รักมานานแสนจะนาน ตั้งแต่สมัยพระเจ้าเหายังเหาไม่ขึ้น"
คนตัวสูงพูด
"เออ...ฉันก็รอคอยแกมานานแสนจะนานตั้งแต่พระเจ้าเห็บยังไม่เป็นเซลล์ ว่าเมื่อไร แกจะไปจากวงโคจรซักที!!!!"
ฮีชอลตอกกลับอย่างน่าเจ็บปวด ในขณะที่ซีวอนนั้น หันไปขอกำลังใจจากเพื่อนอย่างเยซอง
"เยซอง สักวันฉันต้องทำได้...ไฟท์ติ้ง"
ซีวอนพูด ก่อนจะหันมามองฮีชอลอีกรอบ
"เน เก ซอ ออน เจ บู ทอ จี ชิน กอล กา นัน เนเก มู ออ ซึล ฮิม ดึล เก ฮัน กอล กา (เธอเริ่มเบื่อคนคนนี้ตอนไหนกันเหรอ
ฉันทำอะไรให้เธอไม่พอใจหรือเปล่า She's Gone)"
"เพิ่งจะรู้ตัวเรอะ-0-"
ฮีชอลกระแทกเสียง นี่เขาอุตส่าห์เดินหนีมานั่งเงียบๆ แต่ทำไม๊ ทำไม มันยังตามมาได้อีกเนี่ย ไม่เข้าใจอย่างแรงเลย
"นา เอ ซา รัง นา เอ คือ เด ซา รัง ฮัล กอ ซึล นา เมง เซ ฮัล เก โย(ฉันสาบานว่าจะรักเธอ เธอคือความรักของฉัน Marry U)"
"เหอะๆ ไปสาบานคนเดียวไป๊ เคยดูหนังไหม ก็เคยสัญญาอ่ะ ชาติต่อไป คนรักของเขาเป็นหมาอ่ะ"
"หมาไหนฉันก็จะรักเธอ *0*"
ซีวอนนี่มันมึนตั้งแต่กำเนิดเลยทีเดียว
"ฉันกลับบ้านล่ะ"
ฮีชอลกระชากกระเป๋าแรงๆ แต่นั่น มันทำให้ไปโดนหน้าซีวอนเต็มๆ
"เจ็บนะ"
"สมน้ำหน้า อีทึก กลับบ้านกัน"
แล้วทั้งสองคนก็เดินมาถึงบ้านของฮีชอล ก็เจอกับคังอินที่กำลังนั่งอาร์มแชร์รดน้ำต้นไม้อยู่
"ว่าไง คังอิน"
ฮีชอลถาม ในขณะที่อีทึกยืนหน้ามุ่ยอยู่ข้างๆ
"ก็ดีน่ะ"
บทสนทนาสั้นๆเกิดขึ้น ก่อนที่ฮีชอลจะเดินเข้าบ้านไป
ทำไมคังอินต้องนั่งอาร์มแชร์ด้วยล่ะ
อีทึกนึกสงสัยในใจ แต่ก็ทำได้แค่เงียบไว้นั่นแหละ และเดินตามฮีชอลเข้าบ้านไป
"นี่ ฮีชอล ทำไมคังอินต้องนั่งอาร์มแชร์แบบนั้นล่ะ"
"ก็เขาขาหักน่ะ"
"แล้วเขาไม่ไปโรงเรียนเหรอ"
"ไปไม่ได้น่ะสิ เดี๋ยวอาการจะแย่ เขาเลยต้องอยู่ที่บ้่าน เออ ฉันอยากจะบอกอะไรอย่างนึง"
"ทำไมเหรอ" อีทึกถามเสียงสูง
"ก็...นายอ่ะ สนใจคังอินเข้าให้แล้ว"
"ไม่ใช่สักหน่อย =////="
"แล้วทำไมต้องหน้าแดงอย่างงั้นด้วย"
้
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอต้อนรับเข้าสู่ช่วงที่ไร้สาระมากที่สุดในฟิค แท่นแท๊น..... ช่วงคุยกับไรเตอร์-0-
นี่คือฟิคเรื่องแรก ที่เราลงตอนที่1 ไว้ (ในขณะที่เรื่องอื่นล่มไม่เป็นท่า) ยังไงก็ช่วงเม้นด้วยนะคะ ไรเตอร์ท้อ โหวตด้วยก็ได้นะคะ
ฟิคเรื่องนี้จะใสๆ แต่ว่ายังไงก็มี NC ให้นักอ่านที่หื่นเหมือนไรเตอร์ 55555+ แต่ไรเตอร์จะแยกNCไว้ให้ค่ะ ใครที่ไ่ม่อ่าน NC
ขอบอกไว้ในที่นี่ไว้ว่าข้ามไป จะไม่ส่งผลต่อเนื้อเรื่องของฟิคเลย ค่ะ
บ๊าย บายค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น