คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [SF : Binnie x Joshua Seventeen] If I am your sister (3/3)
ตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือนเต็มๆ ที่ฉันโปรโมทอัลบัมใหม่ ฉันใข้เวลาตลอดทั้งวันในการไปอีเว้นท์ แฟนไซต์ และขึ้นสเตจที่รายการเพลง ตลอดจนคอนเสิร์ตครั้งที่สองของเรา ทุกอย่างดูดพลังงานชีวิตไปจากฉันแทบจะหมด ฉันทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ ในห้องพักศิลปินที่เคบีเอส นี่เป็นสเตจสุดท้ายแล้ว
ทว่าบางอย่างที่ถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะหน้ากระจกนั้น นำสายตาให้ฉันมอง และแล้วความคิดก็ผุดขึ้นมาในหัว
กล่องข้าวสีขาวสะอาดตา กับตะเกียบที่วางอยู่ข้างๆ เรียกรอยยิ้มจาากฉันได้เป็นอย่างดี
พี่โจชัว... เขาทำข้าวกล่องส่งมาให้ฉันจริงๆ ตามที่เขาได้สัญญาไว้ ถึงจะไม่ได้ส่งมาทุกวัน แค่นี้ฉันก็ดีใจแล้ว แถมยังมีโน้ตเล็กๆ ติดมาด้วย บางครั้งก็มาแบบซองจดหมาย เขาบอกว่าช่วงนี่กำลังจะคัมแบ็ค เลยต้องซ้อมหนัก เวลาทำข้าวกล่องจึงลดลง แต่ฉันก็เข้าใจเขา เพราะมีบางครั้งที่ฉันก็ไม่ได้กินข้าวกล่องของเขาเหมือนกัน
แฟร์ทั้งคู่
ครั้งนี้เป็นโน้ตใบเล็กๆ ที่ติดมาด้วย
'ทานให้อร่อยนะครับ จะได้มีแรงทำงาน
-พี่โจชัว-'
ฉันระบายยิ้มออกมา ในระหว่างหนึ่งเดือนนี้ เราก็มีเวลาไปถ่ายรายการด้วยกันเพียงแค่สามสี่ครั้ง เพราะพีดีต้องการให้รายการมีไม่เกินห้าอีพี ส่วนเทปที่จะถึงนี้ เป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เป็นพี่น้องกันในรายการ หนึ่งเดือนมันผ่านไปเร็วมาก
"คุณอยากทำอะไรตอบแทนคุณโจชัวไหมคะ?" คนเขียนบทถามอยู่หลังกล้อง เพราะตอนนี้ทีมงานจาก If I am your sister ตามมาถ่ายถึงหลังสเตจ ฉันส่งยิ้มให้กล้อง
"อืม...ก็...อยาก" ฉันลากเสียงยาวพลางใช้ความคิด
"..."
"ฉันอยากพาเขาไปที่ๆ หนึ่งค่ะ" ฉันบอก
"บอกได้ไหมคะว่าที่ไหน?" เธอถามต่อ
"ไม่บอกค่ะ" ฉันหัวเราะขำๆ กับท่าทางของคนเขียนบท เธอแกล้งมองเอ็ดฉันเล็กน้อย
"รู้สึกอย่างไรที่พี่ชายส่งข้าวกล่องมาให้คะ?"
"รู้สึกอิ่มค่ะ อาหารแต่ละอย่างที่พี่เขาทำ อร่อยมากๆ หลังปิดกล้อง ฉันต้องไปขอสูตรจากเขาซะแล้ว" ฉันพูดติดตลก
"ฮ่าๆๆ"
"อันที่จริง ฉันรู้สึกขอบคุณพี่โจชัวมากๆ เลยค่ะ เขาให้ความรู้สึกว่า ฉันมีพี่ชายที่ดีมากๆ คนหนึ่ง" ฉันว่าพลางเปิดกล้องข้าว
เมนูวันนี้เป็นข้าวปั้นสาหร่าย ฉันเคยบอกเขาในคาทกว่า ข้าวปั้นสาหร่ายฝีมือเขาอร่อยที่สุด (เราคุยกันในคาทกรับครั้งได้)
If I am your sister
และแล้ววันนี้ก็มาถึง ฉันอยู่ในเสื้อฮูดสีชมพูอ่อนกับกางเกงยีนสีดำ ฉันยืนรอพี่ชายของฉันที่แม่น้ำฮัน ตอนหกโมงเช้า ผู้คนรักสุขภาพ ต่างก็ออกมาวิ่งจ๊อกกิ้งในยามเช้า หรือไม่ก็ปั่นจักรยานบริหารร่างกาย
ฉันนั่งรอบนเก้าอี้ตัวยาว ที่หันหน้าเขาหาแม่น้ำฮัน วิวสวยในยามเข้าตรู่ อากาศค่อนข้างเย็นสบาย มีลมพัดอ่อนๆ
ฉันมองดูกล่องข้าวข้างๆ ที่ถือมาด้วย ใช่ค่ะ ตอบแทนที่เขาทำข้าวกล่องให้ฉันตลอดทั้งเดือน ฉันก็จะตอบแทนด้วยข้าวกล่องฝีมือของฉันเอง โดยมีพี่ฮโยจอง ผู้เชี่ยวชาญในการทำอาหารเป็นลูกมือช่วยอีกแรง
ไม่นานนัก ฉันก็เห็นเขาเดินมาแต่ไกล ฉันลุกขึ้นยืนและโบกมือให้เขา
"ทางนี้ค่ะ"
เขาวิ่งหน้าตั้งเข้ามา ก่อนจะทรุกตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวยาวด้วยความเหน็ดเหนื่อย
"แฮ่กๆ"
"น้ำค่ะ" ฉันยื่นขวดน้ำให้เขา เขาก็รับมันไปดื่มอย่างหิวกระหาย
"แฮ่กๆ รอนานไหม?" เขาถาม
"ไม่นานหรอกค่ะ"
"อยากพาพี่มาที่นี่ใช่ไหม??" เขาถาม
ฉันพยักหน้า "ปิกนิคข้าวกล่อง" ฉันยื่นข้าวกล่องให้เขา
"ฮ่าๆๆ" เขารับมาพร้อมกับหัวเราะในลำคอ "ไหนดูซิ ทำอะไรให้พี่กิน"
เขาเปิดใาข้าวกล่องออก พบกับข้าวผัดกิมจิ โรยด้วยสาหร่าย หน้าตาอาจจะดูไม่น่าอร่อย แต่มันอร่อยนะคะทุกคน แหะๆ
"ฉันอยากตอบแทนพี่ ที่อุตส่าห์ทำข้าวกล่องมาให้กินทั้งเดือน" ฉันบอกเขา
"ขอบคุณนะครับ^^" ฉันช้อนสายตามองฉัน และคลี่ยิ้มอย่างอบอุ่น
"ฉันก็แอบรู้สึกผิด ทั้งๆ ที่พี่ซ้อมเหนื่อยแล้วยังเสียเวลาทำข้าวกล่องให้ฉันอีก" ฉันค่อยๆ เผยความรู้สึกภายในออกไป
เขาไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่นั่งฟังเงียบๆ
"ขอโทษนะคะที่ทำให้พี่ลำบาก (._.)"
"..."
"พี่เป็นพี่ชายที่ดีที่สุด...ขอบคุณนะคะที่ทำให้ฉันรู้สึกสำคัญ" น้ำตาเริ่มคลอที่ขอบตา ฉันเม้มริมฝีปาก กดหน้าลงเพื่อซ่อนน้ำตานั้น
"เธอสำคัญกับพี่มากนะยูบินอา...เธอเป็นน้องสาวที่ดีที่สุดของพี่เหมือนกัน" เขาพูด ก่อนจะค่อยๆ โน้มตัวกอดฉันหลวมๆ
ฉันซบหน้าลงบนลาดไหล่ของเขา น้ำตาก็พลั่งพรูออกมาไม่หยุด มือหนาลูบเรือนผมของฉันอย่างแผ่วเบา ใจของฉันได้รับการปลอบประโลมจากเขา จากที่รู้สึกผิด กลับกลายเป็นว่าฉันสบายใจขึ้น
"อึก"
"ขอบคุณนะครับ" เขากระซิบข้างหูและลูบหัวฉันเบาๆ
ฉันพยักหน้า ก่อนจะดันตัวเองออกจากอ้อมกอดอุ่น พี่เขาใช้นิ้วเรียวเกลี่ยน้ำใสๆ ออกจากแก้มของฉัน ดวงตาคมมองฉันนิ่งๆ
"..."
"ตรงนี้มีกล้องใช่ไหม?" เขาถามพลางถอดไมค์ที่ติดบนกระดุมเม็ดที่สองออก ฉันเอียงคอมองการกระทำของเขา
"มีค่ะ" ฉันตอบแค่นั้น เขาก็เอื้อมมือแกะไมค์ของฉันออกเช่นกัน สุดท้ายเขาก็กดปิดเสียง
ฉันขมวดคิ้วมองเขาด้วยความงงงวย
"จะทำอะไรคะ?"
"พี่แค่..." เขาจ้องลึกเขามาในดวงตาของฉัน ก่อนจะจับมือฉันให้ลุกขึ้น
"อ๊ะ!" ฉันตกใจ เมื่อเขาออกแรงวิ่งนำหน้าฉัน และลากฉันให้วิ่งตาม
ฉันวิ่งตามเขาด้วยความงงคูณสอง แต่ก็ไม่ได้ถามหรือขัดแย้งอะไร จนสุดท้ายเรามาหยุดอยู่ที่น้ำพุ ที่มักจะพุ่งขึ้นจากพื้นเป็นระยะฟ ถึงตอนนี้ฉันก็เข้าใจอย่างถ่องแท้ ว่าทำไมเขาถึงปลดไมค์ออก
"เล่นน้ำกันเถอะ" เขาบอก และส่งยิ้มเชิญชวน
"อากาศเย็นขนาดนี้ ไม่เอาหรอก" แนปฏิเสธ แต่ไม่ทันได้เดินหนี น้ำพุเล็กๆ ก็พุ่งขึ้นมาหลายสาย จนเนื้อตัวฉันเริ่มเปียกแฉะ
"ฮ่าๆๆ"
"กรี๊ด!!" ฉันเอี้ยวตัวหลบสายน้ำจำนวนมากที่พุ่งขึ้นพุ่งลงตามจังหวะ
"ฮ่าๆๆๆ" เขายืนอยู่ห่างออกไป และยืนหัวเราะร่า ฉันยู่ปาก ก่อนจะชี้หน้าเขา
"มานี่เลย" ฉันถอดรองเท้า วิ่งไปหาเขา แต่เขากลับวิ่งหนีฉันหน้าตาเฉยๆ นี่มันแกล้งกันชัดๆ "กลับมานะพี่โจชัว!!!"
"ฮ่าๆๆ มาจับดิ" เขาวิ่งว่อนไปทั่ว จนฉันยอมแพ้ เนื้อตัวฉันเปียกไปหมด เพราะเขาคนเดียว แกล้งกันดีนักใช่ไหม!!!
"โอ๊ยย!!!" ฉันล้มพับลงบนพื้นซีเมนต์ ก่อนจะจับที่ข้อเท้สของตัวเอง ทำหน้าทำตาเหมือนคนเจ็บ
"ยูบิน!!!" เขาวิ่งเข้ามา ก่อนจะจับข้อเท้าของฉันเบาๆ เดี๋ยวรอเวลาอีกสักหน่อย น้ำก็พุ่งมารอบที่สองแล้วล่ะ หึๆๆ คราวนี้พี่ไม่รอดแน่
"เจ็บๆ" ฉันร้องโอดครวญ
"พี่ขอโทษ เจ็บมากไหม?" หน้าตารู้สึกผิดปรากฎขึ้น เห็นแล้วฉันไม่ควรแกล้งเขาเลย แต่ช่วยไม่ได้นะคะพี่โจชัว
"อื้อ" ฉันพยักหน้า
"เดี๋ยวพี่ไปบอกพีดีก่อน" เขากำลังผุดลุกขึ้น ทว่า...
หมับ!
ฉันรั้งแขนเขาไว้ทัน เขาหันกลับมามองฉัน ด้วยความตกใจเล็กน้อย
"เจ็บมากหรอ?!" เขาถามด้วยความเป็นห่วง
"เจ็บค่ะ" ฉันยู่ปาก "เจ็บใจ"
"??"
"มากๆ"
พรึ่บๆๆ!!!!
"!!!"
สายน้ำนับสิบพุ่งขึ้นมาจากพื้น สาดกระจายไปทั่วบรรยากาศ ฉันหัวเราะร่า มองพี่โจชัวที่ตัวเปียกไม่แพ้กัน
"ย๊า!!! แกล้งกันหรอ??!!" เขาจะโกนเสียงดัง
"แบร่ :P" ฉันแลบลิ้นล้อเลียน ก่อนจะวิ่งหนี
"ย๊า!! กลับมานี่เลย ยูบิน!!!"
เรื่องราวจบลงด้วย พี่โจชัวท้าวเอวมองฉันวิ่งหนีอย่างเหลืออด เป็นไงล่ะ การแสดงของฉันควรได้รับรางวัลออสก้า
"ตรงนี้มีกล้องป่ะ?" เขาถาม เมื่อเดินตามฉันออกมาจากโซนน้ำพุ เป็นพุ่มไม้ไม่ใกล้ไกลนัก
"ก็ต้องมีสิคะ ตากล้องก็ซุ่มถ่ายแถวๆ นี้แหละ" ฉันบอก เพราพฝะเขาถามเป็นรอบที่สองแล้ว
"ทำไงกล้องถึงจะไม่ถ่ายอ่ะ" เขาถาม
"อะไรของพี่เนี่ย" เขาจ้องฉันด้วยสายตาที่แตกต่างออกไป จนฉันถอยหลังไปสองก้าว
"ตอนพี่อยู่อเมริกา พี่ชอบใครพี่จะเดินไปขอเขาออกเดท" ฉันชะงักกับคำพูดของเขา เกี่ยวอะไรกับเดทเนี่ย
"อ่าหะ"
"ไปเดทกับพี่ไหม?" เขาพาตรงๆ แต่คำพูดตรงๆ ของเขา ทำฉันแทบจะเป็นลม เขาว่าไงนะ?? เดท???
"พี่พูดอะไร เดี๋ยวเขาก็ได้ยะ..." พลาดแล้ว พวกเราวางไมค์ไว้ที่เก้าอี้ที่แม่น้ำฮัน พี่โจชัวยกยิ้มมุมปาก
"เขาไม่ได้ยินหรอก ตกลงนะ?"
"เดี๋ยวๆ พี่หมายความว่ายังไง?"
"ไปเดทไง"
"แล้วที่ผ่านมา..."
"พี่ชอบเรา ไม่ใช่แบบน้องสาว พี่รู้สึกกับเรามากกว่านั้น" เขาเผยความรู้สึกออกมา "ตอนแรกพี่ก็คิดว่าชอบเธอแบบน้องสาว พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าความรู้สึกมันเปลี่ยนไปตอนไหน"
"O_O"
"แต่ตอนนี้มันชัดเจนแล้วว่าชอบเธอ มากกว่าน้องสาว" บ้าไปแล้ว เขาพูดตรงเกินไป จนฉันปรับตัวแทบไม่ทัน
ฉันกระพริบตาปริบๆ
"ไปเดทกันนะ^^"
"อืม" ฉันพยักหน้าไปแบบไม่ทันได้คิด แต่ทว่า "เฮ้ย!! ไม่ๆๆ ไม่ได้ค่ะ!!!" ฉันกลับลำแทบไม่ทัน
"พี่ยึดความตอบแรกเป็นหลักนะ เสาร์นี้เจอกันที่ห้างA สองทุ่มนะครับ" พูดจบ เขาก็เดินหนีไปดื้อๆ
"ดะ เดี๋ยว เดี๋ยว!!!"
แบบนี้ก็ได้หรอพี่โจชัว!!!!!
Talk
จบค้างสไตล์ไรเตอร์ 5555555
ความคิดเห็น