คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [SF : Jiho x Jaehyun NCT] Remember me 5
"ไม่ซ้อมหรือไง!" ผมถาม
"กลบเกลื่อน~" แจมินก็อีกคน
นี่ยังไม่คิดบัญชีที่ทิ้งเสื้อไว้ในรถผมนะ ประเด็นข้ามไปก่อน ตอนนี้ผมควรทำให้ตัวเองใจเย็นลงกว่านี้ ถ้าเกิดพาลใส่เมมเบอร์แล้วจะเสียการเสียงานเอา
ผมพาตัวเองไปบนดาดฟ้าของตึก ผ่อนลมหายใจออกยาวๆ สูดอากาศเข้าลึกๆ และผ่อนออกหลายต่อหลายครั้ง เมื่อจิตใจสงบลงแล้ว ผมจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดต่อสายไปยังคนที่ทำให้ผมหงุดหงิด
รอสายสักครู่ เสียงคุ้นเคยก็ขานรับ
[ฮัลโหล]
"ครับ~" แค่ได้ยินเสียง ใจผมก็อ่อนยวบยาบแล้ว
[มีอะไรหรือเปล่า ทำไมโทรมาตอนนี้?]
"คิดถึงครับ"
[อีกละ]
"ทำอะไรอยู่ครับ?" ผมทอดสายตามองไปยังทัศนียภาพตรงหน้า โซลในเวลากลางวันที่เจ็มไปด้วยผู้คนกำลังทำกิจกรรมของตนเอง
[กำลังซ้อมแหละ...แต่ไม่ได้กวนหรอก นายล่ะ?]
"แอบมาทำใจครับ" ผมตอบไปตามตรง
[หือ?]
เราคบกันมาได้แปดเดือนแล้ว อีกหน่อยก็จะครบหนึ่งปีแล้ว ต่างคนต่างเรียนนิสัยใจคอของกันและกัน และนิสัยของผมที่ว่านั้น ก็คือ ผมไม่ชอบให้เรื่องที่คาใจมันซับซ้อน ไม่อยากปิดบังอะไร อยากให้เธอรู้ทุกอย่างที่ผมคิด อยากให้เธอเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของผมจริงๆ
แม้แต่เรื่องมีเด็กเทรนสาวๆ สวยๆ มาชอบ ผมยังบอกเธอเลยครับ และเช่นกัน เวลาที่มีไอดอลวงอื่นมาขอจีบเธอ เธอก็บอกผมจนหมดเปลือก...
และในเวลานี้เช่นกัน ที่ผมจะบอกความรู้สึกของผมให้อีกฝ่ายทราบ
"ที่คุณ...ใส่ชุด..." จะว่าไปก็อายหน่อยๆ ที่จะบอกว่าหึงและหวงมาก แต่ก็นั่นแหละครับ ผมไม่สามารถเก็บมันไว้คนเดียวได้
[อ่า ว่าแล้วว่านายต้องกังวล] จีโฮพูดเสียงอ่อน [ขอโทษที่ทำให้กังวล คือดีไซเนอร์เขาไม่ได้บรีฟกับทีมงานของบริษัทก่อนน่ะ เลยได้ชุดแบบนี้มา]
"..."
[ถ้าจะตีชุดกลับก็ไม่ทันสเตจคัมแบ็คอีก เลยต้องใส่มัน]
"เฮ้อ~ ทำไงได้ล่ะครับ" ผมบอก
[นายโอเคไหม? ถ้าไม่โอเคเราจะบอกพี่ทีมงาน] เนี่ย...ก็เป็นซะอย่างงี้ไง ผมถึงหลงนักหลงหนา
"ไม่เป็นไรครับ ผมแค่หวงคุณ"
[คือชุดแบบนี้ไม่ได้มีแค่เซตเดียวนะ มีอีกหลายเซตเลย]
"ไม่เป็นไรครับ ยังไงซะผมก็ไม่มีสิทธิ์ก้าวก่ายเรื่องงานของคุณอยู่แล้ว แต่ก็นั่นแหละ ผมแค่หวงคุณมากๆ แค่นั่นเอง" ผมย้ำความรู้สึกตัวเอง ผมรู้ว่านี่คืองาน
คุณคิดดูนะครับ
ผมที่เป็นแฟนได้เห็นแผ่นหลังของเธอพร้อมๆ กับประชาแฟนคลับที่เปิดดูคลิปวีดิโอนั้น ไหนจะคนที่อยู่ในงานนั้นอีก...อีกอย่างไม่รู้ว่าคนที่เห็นคิดไปถึงไหนต่อไหน ผมหวงจีโฮจนจะบ้าตาย
[โอเคแน่นะ?] จีโฮถามซ้ำ
"ก็ต้องโอเคแหละครับ"
[งั้น...เย็นนี้ไปเดินเล่นกันไหม?] ผมเลิกคิ้วเมื่อสิ้นเสียงในสาย นี่...กำลังง้อผมหรอ
"อืม...แม่ผมโทรมาเมื่อวานว่า อยากเจอคุณ...เย็นนี้เราเข้าไปหาแม่ดีไหมครับ?" ผมเสนอ เพราะคุณนายอยากเจอว่าที่ลูกสะใภ้อีก สงสัยถูกใจเมื่อตอนที่ไปฉลองวันเกิดที่บ้านจีโฮ
กำชับผมนักว่าให้พาไปให้ได้
[อ่า...]
"ไปแป๊บเดียวก็กลับครับ แม่แค่อยากเจอคุณ"
[โอเคค่ะ]
"เดี๋ยวผมไปรับที่หอ ทุ่มหนึ่งนะครับ"
[อืม]
"งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ ตั้งใจทำงานนะครับ"
[นายก็เหมือนกัน เย็นนี้เจอกันค่ะ]
"ครับผม^^"
อารมณ์ดีขึ้นมาทันที
19.22
ผมกุมมือคนข้างกายแน่น ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในบ้าน ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ผมพาสาวมาบ้าน พ่อกับแม่ทีากำลังงุ่นอยู่ในครัวรีบปรี่เข้ามารับแขกด้วยความตื่นเต้น โดยเฉพาะคุณนายของบ้านที่กระตือรือร้นเป็นพิเศษ
"จีโฮลูก~^^" แม่รีบวิ่งเข้ามากอดจีโฮ และไม่ลืมที่จะกอดผม
"สวัสดีค่ะคุณพ่อ คุณแม่^^" จีโฮโค้งอย่างสุภาพ
"ตามสบายเลยลูก" พ่อผายมือ
"พอดีหนูซื้อของมาฝากด้วย ไม่รู้ว่าคุณพ่อคุณแม่จะชอบหรือเปล่า" จีโฮยื่นถุงกระดาษในมือให้คุณนายของบ้าน ทำเอาคุณนายตาเป็นประกาย เพราะความน่ารักของว่าที่ลูกสะใภ้
"โอ๊ย~ ไม่ต้องลำบากหนูเลยลูก ขอบใจนะจ้ะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ ว่าแต่มีอะไรให้ช่วยไหมคะ?"
"ไม่เป็นไรลูก อาหารใกล้เสร็จแล้ว"
"เดี๋ยวผมยกช่วย" ผมอาสา ก่อนจะปลีกตัวเข้าไปในครัว ให้จีโฮคุยกับผู้ใหญ่ไป จีโฮทำหน้าเหวอไม่คิดว่าจะโดนทิ้งไว้กับพ่อแม่
จะได้ชินไงครับที่รัก^^
ไม่นานนัก อาหารหลายอย่างถูกวางบนโต๊ะอย่างเป็นระเบียบ รวมทั้งจานข้าว ช้อน ส้อม แก้วน้ำ ทุกอย่างโดยมีผมเป็นผู้รังสรร ส่วนสามชีวิตก็คุยกันออกรสออกชาติ อย่างกับได้ลูกสาวคนใหม่ ผมก็ได้แต่ยิ้มอย่างเดียว
"ได้เวลาดินเนอร์แล้วครับ" ผมบอก พ่อกับแม่ก็เดินมาที่โต๊ะอาหาร นั่งประจำที่เรียบร้อย
"โทษทีนะที่ไม่ได้ช่วย" จีโฮกระซิบข้างหูของผม ก่อนจะเดินไปหย่อนก้นนั่งเก้าอี้ถัดจากผม โดยมีพ่อนั่งหัวโต๊ะ แม่นั่งด้านขวามือของพ่อ ส่วนผมก็นั่งด้านซ้าย
"เอาล่ะ ได้เวลาแล้ว" พ่อตักอาหารเข้าปากและพยักหน้า เป็นสัญญาณว่ากินได้เลย
ในระหว่างนั้นแม่ก็ชวนคุยไม่หยุดปาก เห่อลูกสาวของจริงเลยคุณนายบ้านนี้
ในระหว่างนี้ผมก็ลอบมองเธอเป็นระยะๆ จีโฮผ่อนคลายลงเยอะมากหลังจากที่เข้ากับแม่ได้ ผมก็พลอยคลายความกังวลลงไปบ้าง ผมชอบนะ...เวลาที่จีโฮยิ้มและหัวเราะได้อย่างบริสุทธิ์ใจ ปราศจากกานฝืนใจ มันทำให้ผมรู้สึกว่า...
เธอพิเศษกว่าคนอื่น
เมื่อเก็บโต๊ะเสร็จ ก็เป็นหน้าที่แม่บ้านที่จะต้องจัดการ คุณนายของบ้านจูงมือว่าที่ลูกสะใภ้ขึ้นไปบนห้องนอน(ของผม) พร้อมกับยกอัลบัมรูปภาพอันใหญ่ที่อยู่ในลิ้นชักออกมา
จีโฮเม้มปากแน่น เมื่อเธอถูกดันให้นั่งลงบนเตียงของผมโดยฝีมือของแม่ ผมที่ยืนพิงประตูอยู่ก็ได้แต่กลั้นยิ้มกับความกระตือรือร้นของคนเป็นแม่ สายตาของคนตัวเล็กทอดมองรอบๆ ห้องอย่างพิจารณา ก่อนที่สายตาจะมาหยุดอยู่ที่ผม
ผมเกาหัวแก้เก้อ "ห้อง ผม เอง" ผมพูดโดยไม่ได้ออกเสียง นั่นทำให้จีโฮสะตั้นหน้าซีดเลยทีเดียว
แย่แล้ว...
"เอ่อ แม่..." ผมเรียกแม่ที่กำลังสาธยายเรื่องวัยเด็กของผมผ่านรูปถ่าย
"ยุนโอนี่ยังไง แม่เล่าให้น้องฟังอยู่" กลับได้ความไม่พอใจกลับมาซะงั้น
"..." จีโฮไม่พูดอะไร แต่เธอห่อไหล่พร้อมกับใบหน้าที่เปลี่ยนจากสีซีดเป็นสีระเรื่อบริเวณแก้มและใบหูทั้งสองข้าง
"ตอนเด็กๆ นะ ยุนโอเขาชอบซนไปปีนต้นไม้..." ผมไม่รู้ว่าแม่เล่าเรื่องอะไรไปบ้าง แต่ที่รู้ๆ คือ...
โคตรจะน่ารักเลย♡
จีโฮหลบสายตาผม และพยายามจดจ่อกับสิ่งที่แม่เล่า แต่เชื่อผมเถอะครับ
การที่มีผู้หญิงมาเยือนห้องนอนผมเป็นครั้งแรก มันก็ต้องมีเขินเป็นธรรมดา อย่าลืมนะครับ...จองแจฮยอนคนนี้สุดแสนจะเพอร์เฟคแค่ไหนคุณก็รู้ สาวๆ ไม่น้อยอยากมาสัมผัสกับเตียงที่ผมนอน ไหนจะบรรยากาศภายในห้องนอนที่แสนจะโรแมนติกขนาดนี้
ผมยืนพิงขอบประตูห้องนอน มองคนหน้าแดงด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ และยักคิ้วให้ทีหนึ่ง เพื่อเรียกพื้นที่สีแดงบนใบหน้าให้เพิ่มขึ้นอีก ผมยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ
"โอ๊ะ! เดี๋ยวแม่ไปเอาคุกกี้มาให้ อุตส่าห์อบไว้ตั้งแต่เช้า เดี๋ยวแม่จะได้เล่ายาวๆ หนูจะได้ฟังไปกินไปเพลินๆ" ไม่ว่าเปล่ายังส่งมือไปลูบหัวจีโฮด่วยตวามเอ็นดู
"ค่ะ" จีโฮยิ้มแห้ง
"ละมายืนทำไมตรงนี้" แม่เอ็ดผม ก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง
"สนุกไหมครับ?" ผมถาม ขาก็ก้าวเข้าไปหาเธอ จนระยะห่างค่อยๆ ลดลง
"อ้อ สนุกดี"
ผมทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เธอ "คุณโอเคไหม?" เมื่อเห็นว่าใบหน้าของเธอแดงเอามากๆ เมื่อดูใกล้ๆ ก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้
"อือ โอเค โอเคมาก"
"ดูแล้วน่าจะไม่โอเคนะครับ"
"...บ้า" มือเล็กทุบเข้าที่ต้นแขนของผม ใบหน้าแดงจัดยื่นเข้ามาใกล้ผม ปากก็โวยวายทันที "ใครจะไปโอเคล่ะ!!!! ใครจะไปคิดว่าห้องนาย..."
"ครับ?" ผมเลิกคิ้วถาม
จีโฮกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ หันไปทางอื่นเพื่อเลี่ยงสบตากับผม
"ห้องผมทำไมครับ?"
"ปะ เปล่า..."
"โรแมนติกดีออก" ผมหลุดยิ้ม "ไม่ชอบหรอครับ?"
"ย๊า~" จีโฮหันควับมามองผมทันที
"ผมเข้าใจนะครับ" ผมคว้ามือเล็กมากุมไว้ "เป็นผมก็คงทำตัวไม่ถูกเหมือนกันถ้าได้ไปนั่งบนเตียงของคุณ...แต่ไม่ต้องกังวลนะครับ"
"..." จีโฮก้มหน้าหงุด
"ให้คุณรับรู้และมั่นใจว่า คุณคือคนแรกที่ได้ขึ้นมาถึงห้องนอนของผม และคุณจะเป็นคนสุดท้าย..."
"..."
"เป็นไงครับ ห้องนอนของแจฮยอน เอ็นซีที^^" คนตัวเล็กหลุดหัวเราะออกมาน้อยๆ ก่อนจะคลี่ยิ้มคนตาเป็นขีด...ยิ้มออกแล้ว^^
ผมยกมือขึ้นลูบเส้นผมสลวย และเกลี่ยที่ข้างแก้มสีระเรื่ออย่างเบามือ
"ขอบคุณนะคะ" คนตัวเล็กเอ่ยเสียงเบา
"??"
"ขอบคุณที่ให้ความสำคัญกับฉันมากขนาดนี้ ขอบคุณจริงๆ"
"ก็คุณเป็นแฟนผมนี่ครับ"
"..."
"พอจะได้สักกี่แต้มดีครับ?"
"ห้าแต้มพอ"
"น้อยจัง"
"เต็มหก" จีโฮยิ้มตาหยี ก่อนจะหัวเราะร่า
เวลาล่วงเลยมาจนถึงสี่ทุ่มเศษๆ แม่กับจีโฮดูท่าทางจะต่อยาวยันเช้า ถ้าผมไม่เบรกไว้ก่อน แม่นี่เสียดายแทบไม่อยากลุกหนีไปไหน แถมยังเสนอให้จีโฮค้างที่บ้านด้วยอีก ผมรีบยั้งไว้ก่อนเลย ขืนทำแบบนั้น บ้านนู้นได้ฆ่าผมก่อนไปสู่ขอแน่ๆ
ก่อนจากกัน แม่ก็ย้ำผมอีกว่าให้พาจีโฮมาอีก ผมก็ได้แต่พูด ครับๆ ส่วนจีโฮก็ขอโทษยกใหญ่ที่ต้องกลับก่อน กว่าจะตัดบทสนทนาที่หน้าบ้านได้ ใช้เวลาหลายนาทีอยู่เหมือนกัน
และตอนนี้ผมและจีโฮอยู่ในรถที่จอดอยู่ที่สวนสาธารณะหน้าหอพักของเธอ ภายในรถเงียบเชียบไร้การสนทนาใดๆ มีเพียงเสียงแอร์ปรับอากาศที่ดังแข่งกับเสียงหายใจเข้าออกของเรา จีโฮปลดล็อคเข็มขัดนิรภัย สะพายกระเป๋าเตรียมลงรถ ทว่า...
หมับ
ผมคว้าตัวร่างบางเข้ามากอดหลวมๆ ผมเกยคางบนไหล่ของเธอ ก่อนจะกระซิบที่ข้างหู เธอตกใจเล็กน้อยก่อนจะยกแขนกอดตอบ
"เรื่องเมื่อเช้า..."
"เคลียร์แล้ว" เธอตอบ
"ผมขอโทษ ผมแค่หวงคุณมากเกินไป" ผมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
"ฉันเข้าใจ" ร่างบางปลอบประโลมด้วยการลูบหลังผมเบาๆ "นายมีสิทธิ์หวงฉันอยู่แล้ว ก็นายเป็นแฟนฉันนี่นา"
ได้ยินเเบบนั้น ผมนี่หายรู้สึกผิดเลยครับ
"แต่อย่าบ่อยนักล่ะ ยังต้องใส่อีกหลายสเตจ ฮ่าๆๆ" จีโฮตบหลังผมเบาๆ
"หวงคุณอ่ะ ห้ามได้ด้วยหรอ?"
"งอแงเป็นเด็กๆ ไปได้"
"เฮ้อ~" ผมดันเธอออกจากอ้อมกอด ประทับริมฝีปากบนหน้าผากมนอย่างทนุถนอม "ฝันดีนะครับคนดีของผม"
"ฝันดีค่ะแจฮยอน"
บทสนทนาไม่เจอแค่นั้น สายตาที่ไม่ยอมละจากกัน ต่างคนต่างไม่ยอมขยับไปไหน เพียงแค่เราสบตากันแบบหน้าต่อหน้าแบบนี้
ผมก็อิ่มใจแล้วครับ ต่อชีวิตผมไปได้อีกสองสามอาทิตย์
"รู้ใช่ไหมครับว่ารักมาก"
"รู้ใช่ไหมว่ารักเหมือนกัน"
♡
.....TBC.....
หายไปนานมากกกกก แต่กลับมาแล้วววว
ความคิดเห็น