คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : SPY 2 : Drunk (2/2)
เวลาล่วงเลยมาเกือบจะสองชั่วโมง กับขวดโซจูบนโต๊ะสิบกว่าขวด ถึงกระนั้น สามชีวิตที่กำลังสังสรรค์กันอย่างสนุกสนาน ก็ไม่มีทีท่าว่าจะเมา กำลังอยู่ในช่วงปริ่มๆ คุยกันถูกคอก็ว่าได้
ผมมองเพื่อนตัวดีที่เอาแต่คุยนู่นคุยนี่ เรื่องสมัยมัธยมบ้าง สมัยมหาลัยบ้าง วีรกรรมต่างๆ ส่วนวอนอูก็ยังคงเป็นผู้ฟังที่ดี มีแอบงีบบ้าง
และคนที่ผมกำลังจ้องตาไม่กระพริบคือ...หัวหน้าคนสวย ที่ตอนนี้พวงแก้มขาวเนียนขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ ปลายจมูกสีเดียวกัน ตาปรือๆ และมุมปากที่มักยกยิ้มเวลาคยองซูเล่าเรื่องตลกให้ฟัง...
โคตรน่าฟัดเลย
ผมว่าเธอกำลังได้ที่เลยล่ะ
"ตอนนั้นนะ กำลังปืนรั้วโรงเรียน ครูกับนักการดันมาเจอ รู้ไหมครูทำไง" คยองซูเล่า
"หือ?" ร่างสวยเท้าคาง เอียงคอมองอย่างสงสัย แม่เอ้ยยยยย น่ารัก
อยากได้เป็นเมีย
"ครูก็วิ่งถือไม้เรียวมา นึกว่าจะตี ที่ไหนได้ดึงกางเกงผมลง ต่อหน้านักการ ฮ่าๆๆ" คยองซูตบโต๊ะรัวๆ แสดงอาการตลกขบขัน
"ฮ่าๆๆๆ" วอนอูหัวเราะร่า
"จากนั้นนะ เวลาเลิกเรียนทีไร นักการจะล้อตลอดว่า กางเกงในลายจุด ฮ่าๆๆ" ปมไม่อยากจะคิดตอนที่คยองซูมันสร่างเลย นี่แค่ปริ่มๆ นะครับ
"โอ๊ยย ฮ่าๆๆ" วอนอูหัวเราะจนเก้าอี้เอนไปข้างหลังเล็กน้อย
"ฮ่าๆๆ" ส่วนคนสวยก็เอาแต่ยกมือปิดหน้าหัวเราะ ไม่รู้ว่าเขินหรือขำ
"เพื่อนที่โดดเรียนด้วยกันก็โดนล้อ กางเกงในลายสไปเดอร์อมน ฮ่าๆๆๆ" นี่เรากำลังคุยเรื่องกางเกงใน ถูกไหม?
บรรยากาศที่มาคุและอึดอัดในตอนแรก ตอนนี้น่ะหรอ? นึกว่าอยู่ตลกคาเฟ่ หัวเราะจนนึกว่าไปสูบกัญชามา โดยเฉพาะไอ้เพื่อนตัวดีเนี่ย เป็นคนลากผมมาแท้ๆ แทนที่จะดูแล ดันเป็นผมที่ต้องตบหลังเรียกสติมันเป็นระยะๆ
"อ่า...ผมว่าผมขอตัวกลับก่อนนะครับ" วอนอูมองดูนาฬิกาข้อมือ ก่อนจะพูดแทรก
"อ้อ...อืมๆ" คยองซูโบกมือหยอยๆ
"เดินทางปลอดภัยนะวอนอู^^" หญิงสาวส่งยิ้มหวานให้สมาชิกในทีม ส่วนวอนอูก็เอื้อมมือไปตบไหล่เล็กเบาๆ
"ห่วงตัวเองเถอะหัวหน้า" พูดจบก็หันมาส่งสายตาให้ผม ประมาณว่า 'ไปส่งเธอด้วย'
หมอนี่กำลังผลักภาระให้ผม ผมไปส่งรยูฮันได้ แต่ผมไม่อยากไปส่งคยองซู เข้าใจไหม!!??
"เอาคยองซูกลับด้วยสิคุณวอนอู" ผมบอก
"เฮ้ยยยย~" คยองซูหันควับมามองผม ก่อนจะชี้หน้าผมสลับกับหน้าวอนอู อะไรของมัน ผมว่ามันคงเมาของจริงแล้วล่ะ
"ไปเลย นายตัวหนัก ฉันแบกไม่ไหว" ผมบอกพลางกอดอกมอง
"เฮ้ย!!! ไปเว้ยวอนอู ไปส่งหน่อย" คยองซูลุดขึ้นด้วยท่าเซๆ ก่อนจะกอดคอรุ่นน้องในทีม จนวอนอูชักสีหน้าอย่างเห็นได้ชัด
"กลับดีๆ" ผมยักคิ้วให้วอนอู หึๆ
"(ฝากไว้ก่อนเถอะ)" หมอนั่นพูดอบบไม่ได้ยินเสียง แต่ก็ต้องจำใจแบกคยองซูออกไปจากร้าน
เหลือเพียงแค่ผมกับแม่สาวขี้อ่อยสองคน...เอาล่ะ มาดูกัน
"คุณไม่กลับหรอ? อึก" แม่สาวขี้อ่อยถามเสียงแผ่ว ในมือก็ยกแก้วแอลกอฮอล์ดื่มไปหลายอึก
"รอกลับพร้อมคุณ" ผมบอก และเท้าคางมองหัวหน้าคนสวย
รยูฮันเปรยตามองผม ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก "หวังผลหรือไง ถึงได้พูดแบบนี้"
"หวังสิ...มากๆ ด้วย" ผมแสยะยิ้ม
"ถ้าหวังอยากจะได้ ก็อย่าหวังเลยค่ะ"
"คุณนี่นะ ผมหมายถึง หวังว่าคุณจะชวนผมขึ้นห้องไปดื่มน้ำเฉยๆ" ผมขยิบตาให้คนสวย
"หึ"
"ไม่ได้จะ..." ผมใช้สายตาไล่มองตั้งแต่หัวจรดเท้า ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ "จะ ปล้ำ คุณสักหน่อย"
"ไม่รู้สิคะ ผู้ชายก็คงไม่ต่างกัน ในหัวคุณอาจจะหวังปล้ำฉันก็ได้" รยูฮันเชิดริมฝีปาก
"ถ้ารู้อย่างนั้นก็ดีครับ ผมจะได้ไม่ต้องอธิบายให้มากความ"
"..."
"ไปครับ ผมไปส่ง" ผมลุกขึ้นเต็มความสูง
"ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ ฉันนั่งแท็กซี่กลับได้"
"แน่ใจนะครับ ว่าจะนั่งแท็กซี่ตอนสามทุ่ม ด้วยสภาพกึ่งเมาแบบนี้ แถมยังไม่ชินทางอีก" และด้วยสภาพเสื้อผ้าโชว์เอวบางๆ แบบนี้ด้วย และผมก็พูดถูก เธอเพิ่งกลับมาจากอเมริกา ไม่ชินทางแน่นอน
รยูฮันลังเลอยู่สักพัก "ก็ฉันไม่ไว้ใจคุณนี่"
"ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก นอกจากคุณจะรุกผมก่อน" ผมยักไหล่
"ใครจะไปรุกคุณ บ้า" รยูฮันยู่ปาก
"ไปครับ เดี๋ยวมันจะดึก" ผมบอก
รยูฮันไท่ได้ตอบอะไร เพียงแค่ลุกขึ้นและเดินตามผมออกไป ไม่ลืมวางเงินให้เจ้าของร้านด้วย
ภายในรถคันหรู ที่ได้ยินเพียงแค่เสียงแอร์ปรับอากาศ และเสียงเครื่องยนต์ที่คลอเบาๆ ปมจับออกม่ได้สักพัก รยูฮันก็ชิงหลับไปก่อน แต่ก่อนจะหลับเธอก็บอกสถานที่ที่พักให้พร้อม...
ไม่น่าเชื่อว่า...
เราพักคอนโดฯ เดียวกัน และห้องติดกันอีกต่างหาก
ถ้าไม่ใช่พรหมลิขิต ก็คงเป็น ไรเตอร์ลิขิต...(ไรเตอร์ : ใช่ย่ะ ฉันเอง ทำแม้ะ?!)
กระเป๋าเดินทางของเธอ ผมแวะไปเอาตามที่คยองซูโทรมาบอกผม ซึ่งมันก็โทรมาก่อกวนก่อนอันดับแรก คุยแต่น้ำไม่มีเนื้อ... ส่วนร่างสวยที่ผล็อยหลับไป ก็ดูเหมือนจะหลับลึก เพิ่งลงจากเครื่อง ก็มาปาร์ตี้ต่อ...
"อื้อ~ หนาว" เสียงหวานส่งเสียงเบาๆ ด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย มือบางกอดตัวเองและลูบบริเวณต้นแขน เพื่อคลายความหนาว
ผมปรับแอร์ให้อุณหภูมิสูงขึ้น ก่อนจะดึงเสื้อแจ็กเก็ตเบาะหลังที่มักติดไว้ตลอด คลุมให้เธอด้วยมือข้างเดียว
"นี่ถ้าคุณเป็นผู้หญิงคนอื่น ผมไม่ปล่อยให้คุณได้มีโอกาสนอนสบายๆ แบบนี้หรอกนะ" ผมบ่นเบาๆ
"หนาวอ้าา~" เสียงหวานเอ่ยเสียงดังขึ้น อย่างขัดใจ นี่เธอกำลังงอแง ถูกไหม?
"ครับๆ ปรับแอร์ให้แล้ว" ผมก็บ้าจี้คุยกับคนเมา
"อ่า..." มีขานตอบด้วย
ตอนนอนก็น่ารักดีนะครับ ไม่ต้องต่อปากต่อคำ ไม่ต้องประชด ไม่ต้องจิกกัด ผมหลุดยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้
"ยิ้มอาราย" ผมสะดุ้งนิดๆ ก่อนจะหันไปสบตาร่างสวย ที่ช้อนสายตามองผมตาแป๋ว เบะปากอย่างขัดใจ คิ้วที่ขมวดจนเห็นรอยย่นระหว่างคิ้ว
พ่อออออ อยากได้เมีย
"เปล่าครับ" ผมบอก ก่อนจะหันไปสนใจถนนข้างหน้า
"เห็นอยู่ว่ายิ้มอ๊ะ"
"ผมไม่ได้ยิ้ม"
"ยิ้ม! ฉันเห็น" เธอยังยืนยันคำเดิม
"โอเคครับ ยิ้มก็ยิ้ม"
"ก็แค่นั้น" ว่าจบ ก็นอนต่อ
เอ้า!!!! เหมือนเด็กที่เถียงพ่อแม่ว่า อันนี้สีแดง ทั้งๆ ที่มันเป็นสีเขียว
ฟุบ!!
ผมวางร่างสวยลงบนเตียงสีขาวสะอาดตา ผมใช้คีย์การ์ดที่ได้มาจากพนักงานเปิดเข้าไป เพราะเธอเพิ่งย้ายเข้ามาใหม่ เลยยังไม่มีคีย์การ์ด
ส่วนห้อง ก็คงมีแม่บ้านมาทำความสะอาดไว้ก่อนหน้านี้แล้ว ผมเท้าเอว มองร่างสวยที่นอนเลื้อยอยู่บนเตียง เลื้อยเก่ง เดี๋ยวก็ตกเตียง ผมเลยจัดการพันผ้าห่มรอบตัวเธอซะเลย ถ้าตกจะได้ไม่เจ็บ
"ร้อนนน!" แต่ก็ได้เสียงตะคอกปนหงุดหงิดตอบกลับมา
ผมเลยจัดการเปิดแอร์ยี่สิบสามองศา เอาให้เย็นฉ่ำเหมือนอยู่เมืองนอก ร่างสวยดิ้นเร่า พยายามสะบัดผ้าห่มออก
"นอนเถอะคุณ" ผมก็ไดเแค่จับตัวเธอไม่ให้ดิ้น
"ร้อน...ร้อน"
"ทนๆ ไปก่อน เดี๋ยวก็เย็น" ผมบอก เธอก็สงบลง...
รับมือกับคนเมานี่ก็ยากเหมือนกันนะ เดาใจยากจริงๆ
"...แดเนียล"
หือ?
"แดเนียล..."
แดเนียลไหนอีก ละเมออีกสิท่า
"มองฉัน..." รยูฮันพูดเสียงแผ่ว ใบหน้าแสดงอาการขอร้อง ดวงตาคมที่หมองลง ดวงตาคลอไปด้วยน้ำตา
เฮ้ย!
เธอร้องไห้
"อึก..." รยูฮันผุดลุกขึ้น ก่อนจะเดินมาหาผมพร้อมก้อนผ้าห่ม ซบใบหน้าลงที่อกของผม ถึงผมจะไม่ค่อยเข้าใจ วงแขนกว้างโอบกอดเธอหลวมๆ และลูบเส้นผมอย่างอ่อนโยน
"แดเนียล...ฉันขอโทษ อึก"
"..."
"ขอโทษ..."
"อืม" ผมไม่รู้จะตอบยังไง ก็ได้แต่เออออไปตามน้ำ
"ขอโทษจริงๆ...อึก" ร่างสวยช้อนมองผม ดวงตาที่สั่นระริก กับน้ำตาใสๆ อาบพวงแก้ม ผมยกนิ้วเกลี่ยน้ำตาให้เธอเบาๆ ก่อนจะกุมข้างแก้มให้เธอเงยหน้าขึ้นมองผม
"..."
"ยกโทษให้ฉันนะ..." จบประโยค ผมไม่รอช้า รีบประกบริมฝีปากทันที ผมไม่อยากได้ยินอะไรจากปากของเธออีกแล้ว ยิ่งเป็นเรื่องที่ทำให้เธอเสียน้ำตา ผมก็ไม่อยากจะทน
รยูฮันเขย่งปลายเท้าเพื่อรับจูบของผม และบดเบียดเข้ามามากขึ้น วงแขนกว้างประคองร่างบาง ขบกัดริมฝีปากอย่างอ่อนโยน...
ไม่รู้ว่าเราจูบกันนานแค่ไหน...แต่ตอนนี้ผมกำลังคร่อมร่างบางบนเตียงขนาดคิงไซซ์ และยังไม่ยอมละจากจูบอันแสนหวาน
"ถ้าผมจะบอกว่า เป็นของผมเถอะ คุณจะยอมไหม?" ผมถามเสียงกระเส่าข้างใบหูที่แดงจัด
"..." รยูฮันไม่ตอบ เพียงแค่โอบรอบคอผมให้โน้มลงมา
"คุณแม่งอ่อยเก่งเกินไปแล้ว"
TALK
อ้าวเฮ้ยยยยยยยย เพิ่งเจอกันไม่ถึงวันเลยนะคุณคิมจงอิ๊นนนนนนนนนน
ความคิดเห็น