คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : SPY 1 : First Time (2/2)
ผมยักคิ้วให้กับสาวสวยฝั่งตรงข้าม ในขณะที่มือก็กุมศีรษะตัวเองไว้
คยองซูมองค้อนผมเป็นระยะๆ
"นี่ ถ้าจะระแวงฉันขนาดนี้ ฉันกลับก็ได้นะ" ผมเอียงตัว และกระซิบบอกเพื่อนโด แต่ก็ได้เพียงตาโตๆ เท่าไข่ห่านที่ถลึงใส่ คิดว่าตาโตแล้วจะข่มกันได้หรอ
และแล้วเวลาก็ล่วงเลยมาเกือบๆ ชั่วโมงครึ่ง ในขณะที่เรารับประทานอาหารแสนพิเศษ(?) ถึงเวลาที่ต้องกลับหน่วยไปรายงานตัว ผมอาสาเป็นพนักงานขับรถ ส่วนคยองซูนั่งข้างคนขับ เป็นบอดี้การ์ดให้หัวหน้าทีมคนสวย
ภายในรถ มีเพียงเสียงของทีมวูล์ฟที่คุยกันอย่างสนุกปาก ส่วนเอมไพร์อย่างผมก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาขับรถต่อไป อารมณ์พ่อบ้านที่ขับรถไปส่งคุณท่านเช้าเย็น อะไรทำนองนั้น
ในที่สุดเราก็มาถึงหน่วย...
NIS
ผมพ่นลมหายใจออกมายาวๆ ก่อนจะเดินนำทั้งสองคนเข้าไปในตัวตึก ผมตรงดิ่งไปที่ห้องทำงานทันที ทำไมน่ะหรอ?...
ก่อนหน้านี้ประมาณสิบนาที
แจยอง : ต้องการตัวแฮกเกอร์ด่วนๆ ครับเพ่
ชิมแจยอง ไอ้น้องตัวดี บุคคลที่รบกวนเวลาพักผ่อนของผม ทำไมมันต้องมาอยู่ทีมเดียวกับผมเนี่ย...
ผมเปิดแลปท็อป ก่อนจะกดเข้าไปที่โปรแกรมแฮกรหัสบางอย่าง ที่แจยองส่งมาให้...ผมเพ่งมองจออยู่ประมาณสองถึงสามนาที เพราะต้องวิเคราะห์ตัวเลขด้วย
รหัสบ้าอะไรซับซ้อนเบอร์นี้
ผมพ่นลมหายใจ เมื่อเห็นว่าผลมันเฟล ก่อนจะกดปุ่มเอฟห้าเพื่อรีเฟรชใหม่อีกรอบ
ผลยังคงออกมาเฟล...
"เฮ้! นายหนีฉันทำไมวะ" คยองซูผลักประตูเข้ามาอย่างไร้มารยาท แถมยังโวยวายยกใหญ่อีก
"ฉันยุ่งอยู่ ค่อยมา" ผมบอกเสียงเรียบ นิ้วที่กดแป้นรัวๆ เพราะต้องแก้ตัวเลขใหม่
"เดี๋ยวก่อน นายทิ้งฉันไว้กับรยูฮัน มันดูไม่ดี รู้ไหม?!" คยองซูหัวเสีย "ฟังกันไหมเนี่ยห้ะ!?"
"ไม่เห็นหรือไงว่ายุ่งอยู่โว้ย" ผมบอก ก่อนจะโยนกุญแจรถใส่มัน
"ย๊า!!!!"
"อีกอย่างนะ ที่นายบอกว่ามันดูไม่ดี ถามจริง มีฉันอยู่ นายก็ไม่สนใจฉันสักนิด" ผมบ่น
"หึงหรือไง?"
"ฉันว่ามันเริ่มแปลกๆ ละ" ผมกรอกตามองบน ทานโทษนะครับ นี่ฟิคชายหญิง ไม่ใช่ชายชาย กรุณาอย่าเปลี่ยนพล็อตเรื่อง โดยเฉพาะไรเตอร์ (ไรเตอร์ : อะร้ะๆๆ)
"หัวหน้าเรียกพบ" ว่าจบมันก็เดินสะบัดตูดออกไป
ช่างหัวมัน...ผมวางมือจากแป้นพิมพ์ รอให้ระบบโหลดอีกครั้งหนึ่ง... ผมไม่รู้นะว่าแจยองให้ผมถอดรหัสอะไร แต่ที่รู้ๆ คือรหัสซับซ้อนพอสมควร ผมมองดูตัวเลขที่เคลื่อนที่ลงประมาณสามสี่รอบ ทว่าสายตาก็สะดุดกับรหัสเลขบางอย่าง
'1817'
ผมขมวดคิ้วกับรหัสที่ปรากฏในตอนสุดท้าย...
ผมไม่รอช้า ติดต่อหาแจยองทันที
[อ้อ เฮีย ได้เรื่องยัง?]
"ได้ละ" ผมยกมือลูบคาง "หนึ่งแปดหนึ่งเจ็ด...มันถอดได้แบบนี้ นายพอจะรู้ไหมว่ามันแปลว่าอะไร?"
[ไม่รู้] แจยองตอบ
"อ้าว! แล้วนายจะส่งมาให้ฉันถอดทำไม ในเมื่อนายไม่รู้" ผมบ่นทันที คราวนี้ไปเจออะไรดีๆ มาอีกล่ะ หมอนี่ยังไม่ชอบอยู่ในคำสั่ง
[โอ๊ย! ฟังก่อนเฮีย] แจยองโอดครวญ [ก็ไอ้รหัสเนี่ย มันแฮกเข้าระบบส่วนกลางเมื่อวานนี้ ผมเข้าไปเช็คประวัติคนร้ายพอดี เจอมันกำลังแฮกพอดี]
"นายหมายความว่าไง? ปกติถ้ามีอะไรผิดปกติ ระบบจะแจ้งหน่วยความปลอดภัยเลยนะ นายมั่วหรือเปล่า" ผมขมวดคิ้ว
[ก็เพราะว่ามันไม่แจ้งเตือนนี่ไง ผมเลยให้พี่หาต้นตอให้]
"..." ผมเงียบ
[เมื่อวานผมก็โทรไปเช็คหน่วยความปลอดภัยแล้ว เขาก็หาว่าผมเป็นบ้า โดนด่ามาด้วยเนี่ย] แจยองบ่นต่อ ผมว่าเรื่องนี้มันแปลกๆ
"บ้าไปแล้ว..." ผมยกมือกุมขมับ
[บ้าไม่บ้าไม่รู้ ตอนนี้เฮียเข้าไปเช็คข้อมูลในระบบกลางก่อนเถอะ มันแฮกเอาอะไรไปบ้าง]
"โอเค...ฉันจะบ้าตาย ไม่รู้ซะแล้วว่ากำลังเล่นอยู่กับใคร"
[เซย์กู้ดบายนะเฮีย ลูกสาวนายพลเดินผ่าน จะไปทักทายสักหน่อย]
"ระวังหัวไว้เถอะแก"
ติ้ด!
ผมเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ก่อนจะปิดเปลือกตาเพื่อพักสายตาสักหน่อย...
ไม่ว่าไอ้แฮกเกอร์มีแผนอะไรก็ตาม ผมจะทำให้มันได้รู้ว่า มันกำลังกระตุกหนวดเสืออย่างผม
"ขอโทษนะคะ พอจะมีกาแฟสักซองไหม?" ร่างสูงร้อยหกสิบแปดยืนพิงอยู่หน้าประตูห้องทำงานของผม ด้วยรูปร่างที่ได้สัดส่วนนั้น ช่างเข้ากับขอบประตูเหลือเกินแม่คุณ...
มีสาวมาอ่อยถึงที่เลยเว้ย
"มีสิครับ เข้ามาข้างในก่อนสิ" ผมผายมือ
"พอดีที่ห้องทำงานไม่มีกาแฟเหลือเลย" รยูฮันยักไหล่ "พอจะใจดีให้สักซองไหมคะ?"
"ผมไม่ได้ใจดีขนาดนั้นหรอกนะครับ" ผมพูดติดตลก ก่อนจะเดินไปหยิบซองกาแฟดำไม่ใกล้ไม่ไกลนัก ร่างสูงผอมเดินเข้ามาอยู่ตรงหน้าผม และยื่นมือออกมา ประมาณว่า ขอซองกาแฟ ให้ง่ายก็ไม่สนุกสิครับ...
ไหนๆ ก็มาถึงถ้ำเสือแล้ว...อย่างน้อยก็ให้เสือได้คำรามหน่อยเถอะครับ
"..."
"^^" เมื่อเห็นว่าผมไม่ยอมให้ เธอก็ยกยิ้มกดดันผม เอาสิ! ผมยิ่งชอบการแข่งขันอยู่พอดี
"ขอ...หน่อยค่ะ" รยูฮันเริ่มชักหน้านิดหน่อย "คุณคิม...จงอิน"
"ให้ดีไหมน๊า" ผมพูดลอยหน้าลอยตา ทำเอาคนตรงหน้าถึงกับหัวเราะในลำคอ ผมเสมองเธอนิดหน่อย ก่อนจะโน้มใบหน้าลงอยู่ในระดับเดียวกัน รยูฮันไม่ได้ผละออกหรือตกใจ แต่เธอกลับคลี่ยิ้มหวานเยิ้มให้ผมแทน แถมยังจ้องผมกลับอีก
ผู้หญิงแบบนี้สิ โคตรได้ใจเลย
"ต้องทำยังไงนะ...ถึงจะได้" ร่างสวยว่าพลาง ยกมือลูบต้นคอของผม...
"ทำไงดีล่ะครับ" ผมยื่นหน้าเข้าไปอีก โดยมีมือเล็กดันท้ายทอยผมเข้าไป ผู้หญิงอะไรอ่อยเก่งเป็นบ้า...
"คุณอยากได้อะไรล่ะคะ?" ใบหน้าสวยเอียงปรับองศา พ่นลมหายใจรดใบหน้าของผมเป็นระยะๆ ส่วนมือของผมก็เลื่อยไปเกาะหมับที่เอวบางๆ นั่น อกสามสิบแปดท่าทางจะของจริง ส่วนเอวนี่คือไม่เกินยี่สิบห้านิ้ว ทุกอย่างดูพอดีมือผมไปหมด...
"คุณให้อะไรผมได้บ้างล่ะครับ?" ผมถามกลับ จมูกก็เริ่มคลอเคลียที่ข้างแก้มเนียน
อย่าลืมนะว่าเราเพิ่งเจอกันวันแรก...แต่ใครจะไปทนไหวล่ะครับ
"อืม..." มือบางลูบหลังคอของผมอย่างแผ่วเบา "ฉันไม่มีอะไรให้หรอกค่ะ"
"ถ้างั้น เราไปกินข้าวบ้านผมดีไหมครับ"
พรึ่บ!
ซองกาแฟถูกแย่งไปทันทีทันใด ก่อนจะร่างสวยจะดันตัวเองออกจากพันธนาการ...
รยูฮันยกยิ้ม ก่อนจะชูซองกาแฟขึ้น จะบอกประมาณว่า...ผมหลงกลเต็มๆ
ร้ายนัก
"ขอบคุณสำหรับกาแฟนะคะ" ว่าจบก็เดินหนีทันที
ผมมองตามแผ่นหลังสวย ก่อนจะแสยะยิ้มกับตัวเอง...พลาดท่าจนได้สินะ อย่างนี้สิ ถึงน่าสนใจหน่อย
"โคตรชอบเลยว่ะ" ผมหัวเราะในลำคอ
....................
TALK
คิมไคพลาดท่าแล้ววววววววววว
ความคิดเห็น