คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : SPY 1 : First Time (1/2)
ผมนั่งสั่นขาบนเก้าอี้นอกเกทร่วมชั่วโมง ในขณะที่โดคยองซู แทบไม่เป็นอันนั่ง ผมรู้ว่ามันล่อลวงผมเก่ง แต่ใครจะไปคิดว่าเที่ยวบินจะดีเลย์ ผมพ่นลมหายใจออกมา เพราะเพื่อนขี้ตื้อของเขาอยู่ไม่เป็นสุขสักที
คุณเคยดูละครหลังข่าวที่เวลาพระเอกรอนางเอกหน้าห้องฉุกเฉินไหม? ใช่ครับ หมอนั่นเดินไปเดินมา ผ่านหน้าผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไอ้ผมก็บ้าจี้มองตามมัน
"นั่งเถอะ ขอร้อง" ผมบอกเสียงเนือยๆ เอนหลังพิงพนักอย่างปลงๆ
"เครื่องบินจะไม่ตกใช่ไหม?" คยองซูถาม
"เลอะเทอะ" ผมบอก หมอนี่ขี้กังวลมากกว่าที่ผมคิดซะอีก
"เครื่องดีเลย์นานเกินไปละ"
"เฮ้อ~ กินขนมไหม?" ผมยื่นซองขนมให้เขา เพิ่งไปซื้อเมื่อไม่นานมานี้ ผมกินไปสามซองแล้ว หัวหน้าทีมอะไรนั่นก็ยังมาไม่ถึงสักที
ผมบ่นไม่ทันได้จบ ผู้โดยสาวก็ทยอยกันออกมาจากเกท คยองซูชะเง้อคอมองหาหัวหน้าทีมอย่างใจจดใจจ่อ ส่วนผมก็ได้แต่นั่งยัดขนมเข้าปากไปพลางๆ
ความจริงแล้ว ผมไม่ควรมา...
"อยู่ไหนเนี่ย" คยองซูพึมพัมคนเดียว
"เขารู้จักนายไหมล่ะ?" ผมถาม
"รู้ดิ ถามแปลก" ตอบโดยไม่ได้หันมาสนใจผม ขอให้คอยาสเป็นยีราฟนะเพื่อนโด
"ถ้าเขารู้จักนาย เขาก็เดินมาหานายเองแหละน่า" ผมส่ายหน้าเอือมๆ
เพื่อนโดไม่ได้ตอบอะไรผม
"นั่นไง!!!" คยองซูว่าพลางดึงแขนผมให้ลุกขึ้น จนห่อขนมของผมตกลงพื้น หนำซ้ำคนมากมายที่ออกมาจากเกทก็เหยียบย่ำมันราวกับว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของพื้นหินอ่อน...
ขนมของพี่...
ผมอ้าปากค้าง ซองขนมแบนไม่เหลือชิ้นดี
ผมตวัดสายตามองคยองซูด้วยความเกรี้ยวกราด ทว่า....สายตากลับไปปะทะที่สาวร่างสูงผอม ที่กำลังเดินลากกระเป๋าใบโตออกมาจากเกท เสื้อแจ็กเกตสีแดงโดดเด่น ที่สวมทับเสื้อครอปเอวลอยที่อยู่ข้างใน โชว์เนื้อผิวเอวที่ขาวเนียน หน้าท้องแอบมีลอนเล็กน้อย บ่งบอกว่าเธอดูแลสุขภาพค่อนข้างดีทีเดียว ส่วนเรื่องก่อนหน้านี้ที่คยองซูบอกว่าสามสิบแปด ท่าทางจะจริงซะด้วยสิ แหะๆ
สายตาผมก็ค่อยๆ เลื่อนขึ้นไปที่ใบหน้าได้รูป ที่มีแว่นกันแดดบดบังอยู่
มองจากตรงนี้ ปากแดงๆ นั่นเหยียดเป็นเส้นตรง ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาบางๆ
...บ้าเอ้ย
ยิ้มสวยมาก กระชากใจพี่มาก
"หวัดดีคยองซู^^" เธอทักทายคยองซู ด้วยการยื่นมือหวังจะให้จับ
"หวัดดีครับ คุณยู" คยองซูช้าเกินไป ผมฉวยโอกาสนี้ คว้ามือนุ่มอย่างรวดเร็ว จนคยองซูถึงกับยื่นมือค้างกลางอากาศ
"หวัดดีครับ ผมคิมจงอิน" ผมสัมผัสมือบาง ใช้นิ้วโป้งเกลี่ยหลังมือเบาๆ อ่า...อย่างนุ่มเลยครับ >๐<
"อ่า..." เธอพยักหน้า ก่อนจะสบัดมือผมออกอย่างไร้เยื่อใย อีหยังวะ?
"ยินดีต้อนรับนะครับ" คยองซูพูดขึ้น
"ไม่ต้องพิธีรีตองมากหรอก" เธอพูด ก่อนจะลากกระเป๋าเดินนำไปพร้อมกับคยองซู โดยไม่ได้สนมจผมสักนิด
ฮัลโหล~ จงอิน is here
ผมเพิ่งเข้าใจว่าอากาศรู้สึกยังไง มีตัวตนแต่คนไม่เคยมองเห็น...ร้องไห้ได้ไหม? ส่วนไอ้คนที่ชวนผมมา ก็ไม่สนในผมสักนิด นี่เพื่อนไหมโด? ทำไมโดทำกับเพื่อนแบบนี้?
ผมเลยต้องจำใจเดินตามหลังสองคนนั่น
"ผมลากกระเป๋าให้ไหมครับ?"
"อ้อ ไม่เป็นไรค่ะ สบายมาก"
"แล้วคุณยูทานอะไรมาหรือยังครับ?"
"ยังเลยค่ะ"
"งั้นเราแวะทานอะไรก่อนเข้าหน่อยดีไหมครับ?"
กระหนุงกระหนิงกันเข้าไป...เห็นหัวกันบ้าง!!! นี่เพื่อนไงโด!!!! เพื่อนอยู่นี่ไงโว้ย!!!!!
"ก็ดีค่ะ หิวอยู่เหมือนกัน"
"คุณยูอยากทานร้านไหนบอกเลยนะครับ เดี๋ยวผมพาไป" ได้ข่าวว่าติดรถผมมา
"แล้วแต่คยองซูเลยค่ะ อีกอย่างเรียกฉันว่า รยูฮันก็ได้ เราอายุเท่ากัน"
ครับ...เอาเถอะ
"โอเคครับ รยูฮัน^^"
ขออนุญาตเทเลพอร์ตตัวเองกลับหน่วยอย่างไว...ผมจะไม่ยอมเป็นส่วนเกินอีกต่อไปแล้ว แก้ปัญหาด้วยกันชิ้งหนีกลับก่อน ว่าแล้วผมก็ส่งข้อความหาคยองซู ให้มันว่างค่อยเปิดอ่านละกัน
จงอิน : กลับก่อนนะ มีธุระด่วน
ผมมองดูแผ่นหลังของทั้งสองคน ซีกหน้าขาวสวยของรยูฮัน ที่ผมมองจากด้านหลัง...ค่อนข้างมีเส่นห์มาก บอกไว้ก่อนว่าผมไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนี้เร็วขนาดนี้
แต่รยูฮันให้ความรู้สึกแบบนั้นกับผม เป็นครั้งแรกที่เราเจอกัน...อาจจะเป็นการพบกันไม่ได้หวือหวาหรือพิเศษอะไร แต่ผมกลับใจเต้นเมื่อมุมปากยกยิ้มบางๆ
หรือผมแค่มโนไปเอง...
หรือว่าเป็นเรื่องธรรมดาของผู้ชายในวัยยี่สิบห้าปี?
เอาเป็นว่า เพราะอะไรก็ช่าง ตอนนี้รู้ว่าผมรู้สึกบางอย่างกับเธอก็แล้วกัน ส่วนบางอย่างที่ว่าเป็นยังไงก็ดูการกระทำของผมก็แล้วกัน
"ว่าแต่ว่าคยองซูมาถึงนานหรือยัง?"
"มาได้สองอาทิตย์แล้วล่ะ"
"แล้วสมาชิกคนอื่นๆ ล่ะ?"
"กำลังทยอยมาเหมือนกัน บางคนยังไม่เสร็จภารกิจ"
"ว่าแต่ว่าคยองซูมากับใครหรอ?" ในขณะที่ผมกำบังจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง คยองซูรีบหันกลับมามองผมทันที อ่ะ...เพิ่งนึกขึ้นได้หรือไง
"อ้อ นี่จงอิน เพื่อนผมเอง" ว่าแล้วมันก็เดินมาหาผม คว้าคอผมไปล็อคราวกับว่าเราเป็นเพื่อนซี้ปึ้กกัน ความจริงคือ...เพื่อนทีาเพิ่งทิ้งเพื่อนไว้ข้างหลังเมื่อกี้ ตัวก็เตี้ย ริอาจมากอดคอผม เหอะๆ
"นึกว่าจะลืมฉันซะละ" ผมบ่น
"อืม...เพื่อนแบบไหน?" เธอถาม
"เพื่อนที่ทำงานน่ะครับ แต่อยู่คนละทีม" คยองซูโปรโมทผมใหญ่เลย ไม่ให้โปรโมทได้ไง ก็ผมใช่สายตากดดันมันอยู่เนี่ย เอาอีกเพื่อน อวยอีกๆ
"..."
"รู้จักทีมเอมไพร์ไหมครับ?"
"รู้ค่ะ"
"นั่นแหละครับ จงอินเพื่อนผมเนี่ย เป็นแฮกเกอร์ของทีมเอมไพร์ แต่เก่งน้อยกว่าผมนิดนึง" อ้าว เพื่อนโด!
"อ้อค่ะ...ทีมเอมไพร์ ที่สร้างความเดือดร้อนให้ซีไอเอ" รยูฮันเชิดริมฝีปากและยกแขนขึ้นกอดอก มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
มองขนาดนี้ เอาแม่มาขอเลยไหม?
"นี่คุณครับ" ผมถลาตัวเข้าไปใกล้เธอ แขนขวาก็ถูกเพื่อนโดดึงไว้ เพราะสถานการณ์ตอนนี้เริ่มมาคุแล้ว "ทีมผมสร้างความเดือดร้อนยังไง?"
"ก็ทิ้งร่องรอยให้ทีมฉันที่อเมริกาไปเก็บกวาดไงคะ ดูยังไงก็ไม่เห็นจะเจ๋งตรงไหน" เธอยักไหล่
"อ๋อ~ คุณสังกัดซีไอเอสินะ" ผมพยักหน้า "ผมจะบอกอะไรให้นะครับ ทีมผมไม่ได้เจ๋ง ก็จริง" ผมบอก
"..."
"เพราะการปฏิบัติภารกิจไม่ได้ขึ้นอยู่กับความเจ๋ง มันขึ้นอยู่กับ...ตรงนี้" ผมยกนิ้วขี้เคาะที่ขมับ ก่อนจะยกยิ้มร้ายกาจทำให้ร่างสวยตรงหน้าถึงกับถอดสีหน้า แต่ก็ปรับสีหน้าให้ปกติอย่างรวดเร็ว
"จะรอดูนะคะคุณคิมจงอิน" แหม...มาวันแรกก็ข่มกันเลย นี่สิ น่าสนใจ
"เอ่อ...เอาเป็นว่าเราไปหาอะไรกินกันดีกว่าครับ" คยองซูพูดแทรก ก่อนจะแอบตีหลังผมแรงๆ
"ย๊า!" ผมแหวใส่เพื่อนโด แต่ก็ได้กลับมาด้วยการถลึงตาโตๆ ใส่ผม
"เงียบไปเลยนายน่ะ" คยองซูกระซิบบอกผม
เวลาผ่านไปสองชั่วโมง ในการนั่งรับประทานอาหารญี่ปุ่น บรรยากาศเหมือนมาเดทกันสองคน ทั้งๆ ที่มีผมอยู่ด้วย ผมเข้าใจเพื่อนพระเอกที่แอบชอบนางเอก แล้วพระเอกชวนไปเดทเป็นเพื่อนแล้วล่ะครับ...โคตรไร้ตัวตนเลย
แต่อย่างไรก็ตาม ผมก็ลอบมองร่างสวยเป็นระยะๆ สังเกตจากพฤติกรรมการกิน เป็นคนที่รักสุขภาพตัว มารยาทในการรับประทานจัดได้ว่าดีที่เดียว ส่วนในเรื่องของการวางตัว...ติดลบสิบ
เพราะตลอดเวลาที่เธอพูดคุยกับคยองซู สายตาคู่สวยมักจะเปล่งประกายแพรวพราวออกมา...ริมฝีปากคลี่ยิ้มบางๆ ตามสไตล์
ถ้าเธอคุยกับผม ผมจะถือว่าเธอกำลังอ่อยผมอยู่...ดูท่าทางสิครับคุณ
แค่นั่งเฉยๆ ผมก็รู้สึกเหมือนโดนรถอ้อยคว่ำแล้วอ่ะ ตายละ!
"ว่าแต่คุณเถอะค่ะ ทำงานมานานหรือยัง?" เธอหันมาถามผมที่นั่งตรงข้ามถัดจากคยองซู ร่างสวยเท้าคางมองผมและเอียงรอเล็กน้อย
สาบานว่าไม่ได้อ่อย!!!!
"..." ผมไม่ได้ตอบ แต่ท้าวคางมองเธอกลับ ใช้สายตาสะกดเธอเหมือนกับที่ผมเคยใช้กับพวกผู้หญิงที่เข้าหาผม ไม่อ่อนระทวยก็ให้มันรู้ไปสิครับ
"..." ไม่มีใครส่งเสียงพูดออกมาสักแอะ มีเพียงสายตาสองคู่ที่จ้องกันราวกับกำลังแข่งขัน ถ้าใครหลบสายตาก่อน คนนั้นแพ้ อะไรทำนองนั้น
ก็เพิ่งเคยเห็นนี่แหละ ผู้หญิงที่กล้าท้าทายผม
"ผมทำงานมานานเท่าไหร่ก็ช่างมันเถอะครับ" ผมถามเสียงแผ่ว ยังคงจ้องดวงตาคู่สวยไม่วางตา
"จะไม่บอกหน่อยหรอคะ?" เธอถามเสียงแบบเดียวกัน
อือหือ~
"ผมอยากถามคุณมากกว่า" ผมยกยิ้ม "มีแฟนยังครับ?"
"...ถ้าฉันบอกว่ายังไม่มีล่ะคะ?"
"คืนนี้ไปกินรามยอนที่ห้องผมไหม?"
"เพื่อนเวรเอ้ย!" ตามมาด้วยตะเกียบของไอ้เพื่อนตัวดี ที่ฟาดลงกลางกบาลของผม
ไอ้เพื่อนโด! สารเลว!!!!!
......
Talk
อ้อยมาอ้อยกลับ ไม่โกงจ้าาาา
อิพี่จงอิ๊นนนนนนน เพิ่งเจอกัน มาชวนไปกินรามยอนอะไรกันคะ ฮึ่ยยยย คลบว้าาาาาา
ความคิดเห็น