คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ภารกิจที่1 - - >>เด็กหญิง
พักนี้บ้านเมืองดูวุ่นวาย เกิดคดีฆาตกรรมติดๆกันหลายๆคดีในอาทิตย์นี้ โดยตำรวจสงสัยว่า คดีเหล่านั้นเกิดจากฆาตกรคนเดียวกัน ฆาตกรนั้น การฆาตกรรมของคนร้ายทำได้อย่างไม่แนบเนียน แต่ถึงกระนั้น ตำรวจก็ไม่สามารถสืบหาตัวคนร้ายได้ พักนี้ การไปเรียนพิเศษตอนกลางคืนของฉันจึงต้องมีคนไปรับอย่างเลี่ยงไม่ได้ เพราะคดีที่เกิดขึ้น เกิดในละแวกนี้ทั้งนั้น
นักเรียนสมัยนี้ก็นิยมเรียนพิเศษกันทั้งนั้น หลายคนที่เรียนมองว่ามันแฟชั่น แต่ความคิดของฉัน ฉันว่ามันเป็นการเรียนมากกว่า
บ่าย 3 โมงแล้ว ฉันเดินออกจากโรงเรียนมัธยมที่เรียนอยู่เพื่อไปเรียนกับกลุ่มเพื่อน เป็นอย่างนี้ทุกเย็น แต่ฉันกลับไม่เคยเบื่อ การได้อยู่กับเพื่อนๆ ทำให้ฉันมีความสุข
เสียงหัวเราะในกลุ่มดังมาก ดังพอที่ทำให้คนรอบๆข้างหันมามอง การเปิดประเด็นคุยกันไม่ว่าเรื่องใดก็ตาม จะเกิดเสียงหัวเราะขึ้นเสมอ นี่คือเรื่องปกติ
4ทุ่มตรง ฉันเก็บอุปกรณ์การเรียนลงกระเป๋านักเรียนสีดำแบบถือ
แอด แอด แอด
โทรศัพท์มือถือสั่น ฉันเปิดฝาพับโทรศัพท์ออก แล้วกรอกเสียงไปทางปลายสาย
“สวัสดีค่ะ”
“นานะหรอลูก วันนี้พ่อเค้าป่วยน่ะ ลูกกลับเองได้ไหม” เสียงของแม่ดังมาจากปลายสาย
“ได้ค่ะ” ฉันรับคำ ก่อนจะปิดผาพับ พลางเดินออกจากที่เรียนพิเศษ แล้วเอ่ยลากับเพื่อนๆ
ลมหนาวยามดึกปะทะแก้ม ฉันเดินตัวสั่นออกไปตามถนนยามค่ำคืน แสงไฟนีออนส่องหน้าทำให้ฉันต้องหรี่ตามองถนน
บ้านของฉันอยู่ไม่ไกลจากที่เรียนพิเศษมากนัก เดินไปเพียง 2 ป้ายรถเมล์เท่านั้น ฉันสามารถนั่งรถเมล์กลับบ้านได้ แต่ฉันเลือกที่จะเดินมากกว่า
ยามดึกช่างสงัดนัก แม้จะมีแสงไฟจากตึกระฟ้ามากมายก็ตาม แต่มันก็เป็นเพียงแสงที่ริบหรี่ แม่บอกฉันว่า ดวงดาวของเด็กเมืองคือแสงไฟจากดึกและเสาไฟฟ้า
ปึก!
เสียงของแข็งทุบลงบริเวณท้ายทอย ฉันหมดสติไปในทันที
นับแต่วันนั้นเป็นต้นมา ก็ไม่มีใครได้เห็นฉันอีกเลย
ผมได้รับงานแรกจากเด็กหญิงคนเดิมที่ผมขึ้นตรงด้วย เธอให้ผมไปจับวิญญาณของเด็กหญิงมัธยมต้นคนหนึ่ง โดยให้ผมไปตามดูเธอก่อนที่เธอจะถูกทำให้จากโลกนี้ไป
ตอนนี้บ่าย 3 โมงในโลกมนุษย์ ผมดูเวลาจากนาฬิกาเรือนใหญ่หน้าตึกเรียนของโรงเรียนที่เธอเรียนอยู่ กำลังนั่งอยู่บนกำแพงอิฐสีเทาสูงท่วมหัวที่ล้อมรอบโรงเรียนแห่งนี้ไว้เป็นสี่เหลี่ยม บรรยากาศรอบๆดูร่มรื่นด้วยต้นไม้ ต้นใหญ่หลายต้นที่แผ่กิ่งก้านสาขาเสมือนเป็นร่มคันใหญ่
เธอเดินออกมาพร้อมกับกลุ่มเพื่อน
บอกลาเพื่อนเธอซะล่ะ แม่เด็กน้อย...
ผมเดินตามเธอไปเรื่อยๆ เสียงหัวเราะแว่วมาเป็นระยะๆ เด็กผู้หญิงทั้งกลุ่มซึ่งดูเป็นเรื่องที่น่าเบื่อเดินเข้าร้านอาหาร ผมจึงมีเวลาเดินไปดูอย่างอื่นๆอีกนิดๆหน่อยๆ เมื่อทั้งกลุ่มเดินออกมา ผมก็ต้องเดินตามต่อไป
..เด็กผู้หญิงล้วนๆทั้งกลุ่ม คิดมาได้ยังไง
5โมงเย็น ทั้งกลุ่มเลี้ยวเข้าโรงเรียนที่เรียนพิเศษ ผมยืนพิงกำแพงสีทึมๆของตึกที่ตั้งเป็นโรงเรียนพิเศษ ใบไม้หลายใบปลิวทะลุผ่านตัวออกไป เมื่อไม่มีอะไรทำ เอาเคียวออกมาเล่นก็คงไม่มีใครว่า
คิดแล้วเคียวสีเงิน ปลายเคียวแหลมสะท้อนกับแสงไฟนีออนก็ปรากฏในมือขวา
เบาดี หวังว่าคงจะถนัดนะ
ผมแกว่งมันไปมา ความเบาหรือแทบจะไม่มีน้ำหนักกันแน่
แกว่งไปแกว่งมาก็ 4 ทุ่มตรงแล้ว
เธอเดินออกมาพลางปิดฝาพับของโทรศัพท์มือถือ แล้วบอกลาเพื่อนๆ
เพื่อน...
คำว่าเพื่อนมีความหมายว่าอะไร
ตอนผมมีชีวิตอยู่ ผมอาจมีเพื่อน แต่ก็ไม่รู้ว่ามันหมายความว่าอะไร
ช่างเถอะ สนใจกับเหตุการณ์ข้างหน้าต่อดีกว่า
เธอเดินไปตามฟุตบาทริมถนน แสงไฟนีออนหลายๆหลอดที่เรียงติดกันสาดหน้าของเธอเข้าอย่างจัง
ร่างสีดำทะมึนของใครสักคนปรากฏเข้าด้านหลัง บังร่างของเธอมิด พลางชูไม้สามหน้าขึ้นเหนือหัว แล้วฟาดเปรี้ยงเข้าที่ลำคอ
เธอล้มลงหมดสติไปในทันใด กระเป๋านักเรียนสีดำในมือหล่นกระแทกลงพื้นซีเมนต์แล้วเปิดออก ร่างบางถูกอีกร่างนั้นลากเข้าข้างทางไป
ผมเดินเข้ามาในมิติที่มีเวลา ก้มดูสมุดในกระเป๋าของเธอ ในสมุดเต็มไปด้วยการจดแล็คเชอร์เกี่ยวกับสรีระของมนุษย์
ความคิดเห็น