คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เริ่มต้น - - >>หน้าที่
"ยมทูตสามารถเห็นมนุษย์ แต่มนุษย์ไม่สามารถเห็นยมทูต ยมทูตสามารถแตะสิ่งของของมนุษย์ แต่มนุษย์ไม่สามารถแตะสิ่งของของยมทูต" เสียงเล็กๆเสียงเดิมชี้แจงให้ผมเข้าใจเกี่ยวกับการทำงานหลังความตาย "เพราะฉะนั้น ยมทูตคือเบื้องหลังของมนุษย์" เธอสรุป
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ" ผมถามคำถาม หลังจากที่ฟังเธออธิบายมานาน และเมื่อแน่ใจว่า เธอจะไม่อธิบายอะไรอีกแล้ว
"เกี่ยวสิ" เธอตอบทันควัน "นายเป็นคนสุดท้าย แต่นายจะยังไม่ได้เป็นยมทูตหรอกนะ"
"แล้วเธอจะให้ฉันเป็นอะไรล่ะ มานั่งดูเค้าจับวิญญาณกันเฉยๆหรอไง"
เธอค้อนขวับก่อนจะแจกแจงต่อ
"นายต้องตามยมทูตคนอื่นไป"
"ไปทำอะไรล่ะ" อธิบายทีเดียวให้จบก็ไม่ได้
"ดูน่ะสิ หรือนายอยากทำงานเลยล่ะ ฝันไปเหอะ" ปลายเสียงตวัดน้อยๆ
ให้ผมไปดูหรอ ดูการจับวิญญาณไปส่งเนี่ยนะ
เฮ่อ... ท่าจะบ้ากันไปใหญ่แล้ว
แต่มันก็บ้าอยู่แล้วนี่นา
จากนั้นเธอก็หายวับไป ผมก็ไม่รู้ว่าเธอหายไปไหน
อ่าว แล้วจะให้ผมไปไหนล่ะเนี่ย
เมื่อไม่มีอะไรให้ทำ ผมจึงตัดสินใจเดินสำรวจมิตินี้เสียเลย
ร่างอย่างผมเต็มไปหมดจริงๆ แต่กลับมีน้อยร่างนัก ด้วยสถานที่ที่เล็ก จึงดูว่าเยอะ ทุกร่างดูมีความสุข เมื่อได้อยู่ในร่างนี้
ใช่ ต้องมีความสุขอยู่แล้ว..
ในเมื่อได้ทำสิ่งที่ใจตนเองอยากทำ จะไม่ให้มีความสุขได้อย่างไร
และมันก็จริงที่ว่ามิตินี้ซ้อนทับ แต่การไปปรากฏกายในมิติของมนุษย์ก็สามารถทำได้เช่นกัน ผมจึงลองก้าวเท้าออกจากมิตินี้ดู
ได้ผล ผมออกมาอยู่บนโลกมนุษย์อีกครั้ง แต่ในอีกร่างกายหนึ่งที่ไม่ใช่ร่างกายที่ใช้อยู่เมื่ออาทิตย์ก่อน
แสงสีส้มริบหรี่จากดวงอาทิตย์ที่กำลังจะตกน้ำ เหมือนเป็นเครื่องเร่งให้ผู้คนเดินเร็วขึ้นๆ ยามเย็นดูวุ่นวาย ผู้คนต่างเร่งรีบเพื่อกลับบ้าน ผมยืนอยู่ใจกลางสถานีรถไฟฟ้าที่ตนเองใช้เป็นประจำทุกวันในอดีต และแน่นอน ต่อให้ทำอะไรไป ก็ไม่มีใครสามารถเห็นผมได้
ผมเดินทะลุร่างนู้นออกร่างนี้ไปเรื่อยๆ ความรู้สึกสนุกนิดๆ ปนรำคาญหน่อยๆ กลายเป็นความรู้สึกที่ดีไปแล้ว จนกระทั่งหยุดตรงหน้าห้างสรรพสินค้าที่วัยรุ่นกำลังนิยมอย่างมากแห่งหนึ่ง
กริก
ปัง! ปัง! ปัง!
ชายคนหนึ่งชักปืนขึ้นมาจากกางเกง แล้วสาดลูกกระสุนใส่หญิงสาวเบื้องหน้า และวิ่งจากไป
หญิงสาวคนนั้นกรีดร้อง ร่างบางทรุดลง ก่อนจะหยุดหายใจไปโดยปริยาย
เสียงกรีดร้องสุดท้ายของเธอ คงตรึงอยู่ในใจผมไปอีกนาน ในเมื่อเธอไม่สามารถกรีดร้องเช่นนั้นได้อีกแล้ว
รอยยิ้มบางปรากฏที่ริมฝีปาก
เดินสำรวจวันแรก ก็ได้เจอเรื่องสนุกเสียแล้ว
โชคดีจริงๆ
แต่ก่อนที่ผมจะได้ทำอะไรนั้น ร่างอีกร่างก็กระแทกไหล่ของผม ก่อนจะรีบวิ่งไปยังหญิงสาวที่โดนปลิดชีวิต
ยัยเด็กนั่นไม่ได้บอก ว่าเราสามารถสัมผัสกันได้ เฉพาะที่เป็นแบบเราเท่านั้น
เคียวสีเงินเล่มใหญ่ แบบเดียวกับเด็กนั่นที่ใช้ลากผมไป ปรากฏในมือของยมทูตสาวคนนั้น ก่อนที่จะตวัดฉับ คว้าวิญญาณที่กำลังลอยออกจากร่างให้ติดไปกับเคียว
ผมจึงรีบเดินตามเธอไป เพื่อไปดู...
พิธีการส่งวิญญาณให้กับอีกบุคคลอีกพวกหนึ่ง แต่ตายแล้วเช่นเดียวกันกับเรากำลังจะเริ่มขึ้น
ชายฉกรรจ์จำนวนมาก ผิวสีแดง ยืนรอเธออยู่เบื้องหน้า ทุกคนดูให้ความเคารพกับยมทูตสาวมากเป็นพิเศษ เธอโค้งให้พวกเขา ก่อนจะยื่นวิญญาณที่ตอนนี้กำลังทำหน้าตาเหรอหราให้ แล้วพวกเขาก็จากไปพร้อมกับวิญญาณของหญิงสาว
เธอหันหลังกลับมา เมื่อเห็นว่าตนเองไม่ได้อยู่คนเดียว จึงชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยทักทาย
"นายคือคนสุดท้ายสินะ" น้ำเสียงติดจะแข็ง
ผมส่งเสียงรับในลำคอ พลางมองสำรวจยมทูตสาวตรงหน้า
ไม่มีรอยแผล แม้ที่ข้อมือก็ไม่มี
"อยากรู้หรอว่าฉันตายเพราะอะไร" เธอถาม เมื่อเห็นผมพยายามสำรวจด้วยสายตา
"ใช่ เธอตายยังไงล่ะ" ผมรับ เธอคนนี้สมองไวใช้ได้
เธอไม่ตอบ แต่กลับหันข้างมาให้ผมแทน
รอยแดงๆเล็กๆที่บริเวณเส้นเลือดแดงข้างลำคอ กับเลือดซึมๆ
เธอใช้อะไรสักอย่างที่ปลายแหลมแทงเส้นเลือดนั้น
"ขอบคุณมาก" ผมกล่าวคำที่คิดว่าดีที่สุด เมื่อเธอให้ผมดูแผลนั้น ใบหน้าอ่อนเยาว์ของเธอ หันกลับมามองอย่างงงๆ ก่อนจะหรี่ตามองผม ดูแล้วเธออายุประมาณ 15 ซะด้วยซ้ำ
"บทเรียนที่ 1 สำหรับนาย" เธอพูดเสียงเย็น "ยมทูตไม่ใช่ผู้ที่หยิบยื่นความตายให้แก่มนุษย์ มนุษย์เองต่างหากที่หยิบยื่นความตายของตนให้กับยมทูต"
----------------------------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------------------------------------
"ยมทูตไม่ใช่ผู้ที่หยิบยื่นความตายให้แก่มนุษย์ มนุษย์เองต่างหากที่หยิบยื่นความตายของตนให้กับยมทูต"
ท่อนนี้ ชุนไม่รู้นะว่ามันซ้ำกับในเรื่องSHINIGAMI NO BALLADหรือเปล่า ถ้าซ้ำก็ขอโทษทุกคนด้วยน้า (ชุนคิดเองอ่ะ แต่พี่บอกว่ามันซ้ำ)
ความคิดเห็น