คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เริ่มต้น - - >>รอยแผล
ตอนนี้ร่างของผมอยู่ในโลง
แต่ตัวผมอยู่ในโลกที่ซ้อนทับโลกแห่งความเป็นจริง โลกที่หยุดเวลา ไม่ใช่ โลกที่ไม่มีเวลาต่างหาก
มีคนเคยบอกผมว่า
มิติที่ 1 คือเส้นผม
มิติที่ 2 คือแผ่นกระดาษ
มิติที่ 3 คือรูปทรง
มิติที่ 4 คือเวลา...
ผมอยู่ในมิติที่เท่าไร มิติที่ไร้เวลา...
"ยินดีต้อนรับเข้าสู่โลกของเรา" เด็กหญิงอายุประมาณ 10 ปีคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆผมมานานแล้วพูดขึ้น ตอนนี้ผมกำลังดูความโศกเศร้าของพ่อแม่ ของเพื่อน ของครูอาจารย์ ของใครต่อใคร ที่พากันหลั่งน้ำตาเพื่อผม
...น่าตลกสิ้นดี...
ผมรู้สึกว่าใจตัวเองติดปีก มันล่องลอยอย่างประหลาด ...ผมมีความสุข...
"นายดูจนพอใจรึยัง" เด็กหญิงกระแทกเสียงใส่ เมื่อเห็นผมไม่สนใจเธอ
"แล้วมันเรื่องอะไรของเธอ" ผมถามกลับ ความรำคาญเริ่มเข้ามาแทนที่ความสุข ความรำคาญที่ผมหยุดมันได้เมื่อมีดพับสีเงินวิบวับได้กรีดลงบนคอของตนเอง
ตอนนี้ คอผมเหลือแค่รอยแผลที่มีดนั่นกรีด มันเป็นแผลสด เลือดแต่ซึมแต่ไม่ไหล และผมไม่รู้สึกอะไรเลย
ช่างมันเถอะ ดีแล้วล่ะที่เป็นอย่างนี้
อย่างน้อย ผมก็ไม่ต้องทนรำคาญแผลของตัวเองอีก
...เมื่อผมตายแล้ว...
"เรื่องของฉันสิ นายขึ้นตรงต่อฉัน" เธอสาดเสียงเล็กๆแบบเด็กทั่วไป
"อ๋อ เหรอ ขึ้นตรงต่อเธอ ก็เลยต้องฟังที่เธอพูดงั้นสิ" ผมย้อน
"นายหันมามองหน้าฉันบ้างเซ่" ดวงตาที่พอจะดูออกว่าเป็นสีน้ำตาลมีแววกราดเกรี้ยวนิดๆ
ผมละสายตาจากการมองร่างของตน ที่ตอนนี้ลงหลุมไปแล้ว หันมามองเธอ รอยเขียวคล้ำที่รอบคอของเธอทำให้ผมชะงัก ก่อนจะเบือนสายตากลับไปมองภาพเดิม
ฉับ!!
เสียงจากการตวัดสิ่งของดังขึ้น
เคียวสีเงิน ที่ใหญ่กว่าตัวเจ้าของ กำลังลากผมออกไปจากตรงนั้น ร่างเล็กกำปลายด้ามเคียว มือสั่นน้อยๆจากแรงโทสะ
เฮ่อ... ผมไปทำอะไรผิดอีกเนี่ย
ผมถูกลากมาที่ลานกว้างซึ่งซ้อนทับกับสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
ร่างอย่างผมเต็มไปหมด
บางร่างมีรอยถลอกเต็มร่างกาย บางร่างก็ดูหมดจดเสียว่าไม่ได้อยู่ในร่างนี้ แต่ถ้าสังเกตดีๆ ที่ข้อมือจะมีเลือดซึมๆ เช่นเดียวกับคอของผม และอีกหลายร่างกับรอยแผลอีกหลายแบบ
แผล... ที่ตนเองก่อขึ้นก่อนจะได้มาอยู่ที่นี่
แผล... ที่ติดตนเองไปตลอด จนกว่าจะหลุดพ้นสถานะนี้
แผล... ที่ตอกย้ำการกระทำของตนเอง
เคยมีคนบอกผมว่า ถ้าฆ่าตัวตาย จะถูกส่งมาเป็นยมทูตที่ต้องทำงานจับวิญญาณไปส่งให้ถูกที่
ถ้าอย่างนั้น
ผมเป็นยมทูต
รอยแผลของทุกคนที่นี่ คือรอยแผลที่เกิดขึ้นจากใจของเจ้าของที่จงใจให้ตนเองมาอยู่ที่นี่
รอยแผลของยมทูต
เด็กหญิงที่บอกว่าผมขึ้นตรงต่อเธอ คงตายจากการแขวนคอ
ตุบ!
เคียวเล่มใหญ่หายไปแล้ว และร่างของผมก็กระทบกับพื้นดินแข็งๆ
ทุกคนหันมามองกันหมด
ไม่ชอบเลย เวลาที่ต้องเป็นจุดสนใจของคนอื่น
"นี่คือคนสุดท้ายที่จะเข้ามาทำงานในเขตปกครองนี้" เสียงเด็กหญิงตะโกน มันดังมาก จนทำให้ได้ยินกันทั่วบริเวณ มันเหมือนรีโมทที่หยุดการเล่นของแผ่นซีดี ภาพที่ฉายนั้นก็หยุดไปด้วย
ผมเป็นคนสุดท้ายงั้นหรอ
ก็เท่ากับเป็นรุ่นน้องของที่นี่ ไม่ใช่แค่รุ่นน้อง เป็นรุ่นสุดท้ายด้วย
ความคิดเห็น