ปิดตายใต้ต้นระทม !

ลำดับตอนที่ #1 : ตอน ความมืดที่ไม่อาจหนีได้

และ ..กระซิบข้างหูเธอ

"ฉันจะคอยดูแล และเป็นที่พึ่งให้เธอเองนะ ไม่ต้องห่วง" พูดจบหญิงสาวก็กระตุกยิ้มที่มุมปากบางๆอีกครั้ง�

....เรื่องในเหตุการณ์วันนั้นทำให้ฉันงงไม่น้อย แต่ก็จริงๆ เธอคอยช่วยเหลือฉันตลอด
จึงทำให้เธอเป็นที่พึ่งของฉันโดยอัตโนมัติ เธอบอกกันฉันว่าเธอชื่อว่า ราซร่า เธอบอกว่า เธอเห็นฉันมาตั้งแต่แบเบาะ เธอคิดจะช่วยฉันแต่ตอนนั้นฉันเด็กเกินไปที่จะรับรู้เรื่องแบบนี้
ตั้งแต่ฉันได้พบเธอ ฉันก็เริ่มทำใจและปรับตัวที่จะอยู่กับสิ่งแบบนี้ได้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

"นังอลิสไปเปิดไฟได้แล้ว จะอยู่กันมืดๆแบบนี้รึไงย่ะ"

"ค่ะๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละคะ"

�.....
"เอ๊ะ! ทำไมมันมืดยังงี้นะปกติ เวลาช่วงนี้แค่สลัวๆนิน่า"

"ถ้าสว่างกว่านี้ฉันก็อยู่ไม่ได้หนะสิ" อยู่ๆก็มีเสียงที่แสบพร่าดังขึ้นแทรกเสียงของเธอ

"ใครกันหน่ะ !!"�

"ให้ทายย? ว่าฉันเป็นใคร เห๊อะ" ร่างปริศนาพูดด้วยน้ำเสียงสนุกสนานพร้อมกับหัวเราะในลำคอ�

"แกเป็นใคร อย่ามาเล่นตลกกับฉันนะ"�

"จะบอกให้เอาบุญนะ จำหน้าฉันไว้ให้ดี ต่อไปนี้ทั้งชีวิตแกจะมีแต่ฉัน นังอลิส!"

ถึงจะมองในแสงสลัวๆ แต่เธอก็ยังเห็นรายละเอียดบนใบหน้าและเรือนร่างของร่างปริศนานี้ได้อย่างดี เขาคือ ผู้หญิงร่างบาง หน้าตาเธอคงสวยมากถ้าไม่มี ดวงตาอันแดงก่ำที่แทบจะทะลักออกมาจากเบ้า ปากที่ซีดแทบไม่มีสี จมูกที่ยุบเข้าไปในใบหน้าและเส้นเลือดบนใบหน้าและลำตัวที่ปูดโปน ทำให้เธอ น่าสะพรึงกลัวมากเกินกว่าที่จะใช่คำว่า สวยได้อีกต่อไป ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้มาดีแน่ สภาพของเธอมาขนาดนี้แล้วฉันจะใช้คำว่า คน กับเธอคงไม่เหมาะแล้ว จริงมั้ย ? เรื่องนี้ ราซร่า อาจจะรู้เรื่องก็ได้ ฉันต้องไปถามเขาให้รู้เรื่อง ฉันยืนครุ่นคิดอยู่สักพัก เงยหน้าขึ้นมาก็ไม่พบเจออะไรแล้ว�

"จะยืนอยู่อีกนานมั้ย บอกให้มาเปิดไฟ มายืนนิ่งเป็นหุ่นอยู่ได้นังนี่"

"อ่อ พอดีนึกได้ว่าลืมของหน่ะคะเลยยืนคิด" หืยย..เกือบไปแล้วเรา

"เหอะ.." �

ตอนนี้ฉันจะต้องรีบไปถาม ราซร่า ให้ได้..

ณ ต้นลั่นทม

"ราซร่าเธออยู่ไหน หน่ะ ออกมาหาฉันก่อน ราซร่า"

จากนั้นหมอกบางๆ ก็ก่อขึ้น และร่างบางก็ปรากฏขึ้นด้วย

"มีอะไรหรือ หนูอลิส?"

"คุณรู้จัก ผู้หญิงคนเมื่อกี้ที่ฉันเจอใช่มั้ย ?!"

"ทำไมรึ เกิดอะไรขึ้น"

"ป่าวหรอก แค่อยากรู้หน่ะคะ ว่าเธอเป็นใคร มาอยู่บ้านนี้ได้ยังไง"

"เธอเคยเป็นเพื่อนฉันเอง แต่ก่อนตาย เรา2คน ทะเลาะและถึงขั้นตัดสัมพันธ์กันไปเลย จนตอนนี้ ไม่มีแม้แต่ลมหายใจ ยังมองหน้ากันไม่ติด.." ราซร่าพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ รับรู้ได้เลยว่า เธอคงจะเสียใจและสะเทือนใจกับเรื่องนี้มาก

"เอ่ออ..คืออลิสขอโทษนะคะ ถ้าคำถามมันสะเทือนใจคุณน้า"

"ไม่เป็นไรหรอก จ๊ะ อยากรู้อะไรถามมาเถอะจะได้หายข้องใจ"

"ผู้หญิงคนนั้น ชื่ออะไรหรอคะ แล้วเขาตายเพราะอะไร ?"

"....เค้าชื่อ ซิน จ๊ะ เค้าตายเพราะ..เค้าขังตัวเองอยู่ในตู้ขาดอากาศหายใจจนตายจ๊ะ"�

"ตั้งแต่หนูอยู่กับคุณน้าหนูยังไม่รู้เลยว่าคุณน้าตายเพราะอะไร บอกหนูหน่อยได้มั้ยคะ"

"เธอจะรู้ไปทำไม! จะอยากรู้อะไรมากมาย ฉันบอกให้ถามเรื่องนังซิน จะมาสอดรู้สอดเห็นอะไรเรื่องของฉัน !! " อยู่ๆเรซเร่ ก็ทำเสียงขึง ตาทะมึนใส่ฉัน ท่าทางของเธอดูจะโมโหฉันมาก ฉันทำผิดขนาดนั้นเชียวหรือ ตั้งแต่ฉันรู้จักเธอมาเธอไม่เคยมีอาการแบบนี้เลย ทำเอาฉันขวัญเสียเหมือนกัน เพราะหน้าตาเธอน่ากลัวมากก ถลึงตาใส่ฉันจนเเดงก่ำ เหมือนกับว่า มันจะหลุดออกมาพร้อมๆกับเลือดในตายังไงยังงั้น
�บอกตรงๆ ฉันตกใจมาก เลยวิ่งออกมาจากเหตุการณ์ รู้สึกหมดแรงที่จะเดินจึง�
นั่งฟุบลงบนเก้าอี้หินอ่อน หลังบ้าน ฉันนั่งคิดทนทวนสิ่งที่ฉันถามอยู่ครู่หนึ่ง�
.....ก็เกิดลมกันโชกอยู่พักนึง จึงหยุดไป พร้อมกับการปรากฏตัวของ..ซิน !�

�เธอมาหาเรซเร่ทำไม เธอต้องการอะไร แล้วเธอจะทำร้ายเรซเร่รึป่าว
�รอลุ้นไปพร้อมๆกันนะคะ�