ปิดตายใต้ต้นระทม !

ตอนที่ 1 

"แก !! แกจะทำอีกมั้ย นี่! นี่! ตีให้มันหลาบจำ บอกมาห่ะ ฉันถามว่าจะทำอีกมั้ย"

"ขอโทษค่ะ หนูจะไม่ทำอีกแล้วหนูไม่ได้ตั้งใจ หนูขอโทษจริงๆ " 

"รู้มั้ย เสื้อผ้าทั้งตะกร้าซื้อชีวิตแกได้ทั้งตัว!"

"หนูจะหาเงินมาใช้แทนนะคะแม่เลี้ยง"

"หาทั้งชาติแกจะหาได้มั้ยก็ไม่รู้ อินังเด็กบ้า โธ่เอ๊ย !! เสื้อผ้าฉันพังหมดแล้ว!!!"

ว่าจบหญิงสาวก็เดินปัดตูดหนี ทำเมินเฉย กับอาการเจ็บปวด ของเด็กหญิงตรงหน้า อย่างหน้าตาย สาวปากเเดงหุ่นผอมบาง หน้าตาดุดันคนนี้ เป็นคนรับเลี้ยงฉันตั้งแต่วันที่ฉันจำความได้ เพราะตั้งแต่เกิดมาฉันก็ไม่เคยเห็นหน้าพ่อแม่ของฉันเลย แม่เลี้ยงของฉันคนนี้ชื่อ คริสติน ส่วนฉันชื่อ อลิสเป็น เด็กอายุ16 ที่ต้องทนโดนแม่เลี้ยงโขกสับ ทุกที ทำร้าย มานานหลายปี...
  ที่ฉันโดนตบตี อย่างนี้ก็เพราะฉันทำผ้าในตะกร้าเปลี่ยนสีหน่ะสิ ก็ใครจะไปรู้หละว่าผ้ามันสีตก เลยโดนแบบนี้ จะบอกว่า ชินก็ไม่เชิงหรอก ฉันโดนทุบตี โขกสับ เป็นอาจิณ บางวันหัวแตกฉันยังได้นั่งทำแผลเองเลย มันเหงามากกับการทนอยู่ในบ้านหลังนี้ จะมีที่ปลดทุกข์ ที่พักจิตใจของฉันก็..กับสิ่งที่ใครๆเขาหาว่างมงายและไม่มีจริง นี้แหละ ไม่รู้ว่าทำไมจิตใจฉันผูกพันธ์กับสิ่งพวกนี้เหลือเกิน ใครไม่เชื่อฉันก็ไม่แคร์ เพราะฉัน ไม่มีที่พึ่งอื่นแล้ว  ...

"นี่ !! นังอลิส แกจะเอาชามาให้ฉันได้รึยังยะ "

"ค่ะ จะไปเดี๋ยวนี้แหละคะแม่เลี้ยง"

"นั่งพร่ำเพ้อ อะไรอยู่คนเดียวย่ะ บ้ารึป่าว "

"เอ่อ..ขอโทษคะแม่เลี้ยง"

"ช่างมันเถอะ ไปไหนก็ไป เกะกะ"

"ค่ะ"...

"...สถานที่ที่ดีที่สุดในบ้านสำหรับฉันก็ ใต้ต้นลั่นทมยักษ์ ต้นนี้แหละ มันเงียบ และปลอดคนฉันรู้สึกอยู่ที่นี้แล้ว ไม่โดดเดี่ยว มีเพื่อนร่วมกาย รู้สึกไม่เหงาเหมือนอย่างเคย.." ~ อยู่ๆ ก็รู้สึก เย็นยะเยือกไปทั่วร่างกาย ควันหมอกสีขาวคลุมทั่วพื้นที่ สักพักก็.........ปรากฏร่างหญิงสาวสวมชุดกระโปรงสีขาวรูปร่างหน้าตา สวยงาม แต่นัยตาย์ ของเธอช่าง หมองหม่น ราวกับจะเป็นสีเลือดให้ได้
ปากสีแดงสด สีผิวและหน้าขาวซีด เห็นเส้นเลือด แต่ก็ยังคงเหลือความงามอยู่บนหน้าของเธอ ฉันรู้ว่าเธอไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาอย่างเราๆหรอก ฉันควรทำยังไงดี บอกตรงๆเลย ถึงเธอจะหน้าตาสละสวย แต่ฉันกลัวจนขยับตัวไม่ได้แล้ว..

"เธอเห็นฉันใช่มั้ย หนูอลิส" หญิงสาวเอ่ยถามอลิสด้วยเสียงเยือกเย็นอย่างช้าๆ

"คุณเป็นใคร มาอยู่ในบ้านหลังนี้ได้ยังไงกันหนะ! " อลิศตัดบททันควัน 

"ฉันหน่ะ อยู่ที่นี้มานานแล้วนะหนู ก่อนเธอด้วยซ้ำ" เธอกล่าวตอบอลิสแล้วกระตุกริมฝีปากบ่งบอกว่าเธอ ยิ้ม แต่ทำไมช่างดู น่ากลัวเสียจนน้ำตาแทบไหล

ในขณะที่อลิสกำลังครุ่นคิด ใบหน้าหญิงสาวไร้นามก็ ขยับเ้ข้ามาใกล้เธอทีละนิด ทีละนิด และ !!! ...


         โปรดติดตามตอนต่อไป ขอบคุณที่อ่านมาจนจบตอนนะคะ ^^

             ผิดพลาดตรงไหน ไม่ชอบตรงไหนขอโทษด้วยนะคะ