คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : My Love # 2
“ เฮ้ย เดี๋ยวกูมานะโว้ย ”
ฉันมองตามเจ้าของเสียงนั้นไป จนเขาเกือบจะลับสายตา แต่แล้วสายตาของฉันต้องสะดุดกับสิ่งที่เห็น ยัยโญกำลังเดินมาอย่างไร้เรียวแรง มันเดินผ่านโต๊ะ ที่พวกเรานั่งไป เหมือนว่ามันจะไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว ทันใดนั้นเองยัยชีสก็ลุกขึ้นยืนและวิ่งไปพยายามที่จะกระชากตัวยัยโญกลับมาที่โต๊ะ
“ นี่แกจะไปไหนอ่ะ ”
“ ...... ”
ตัวของยัยโญเซเล็กน้อย เหมือนยัยชีสทำให้สติของยัยโญกลับมาอีกครั้ง
ยัยโญโผเข้ากอดยัยชีสและปล่อยโฮออกมาดังลั่น ทำเอาฉันที่นั่งอยู่ถึงกับนั่งไม่ติดเก้าอี้เลยทีเดียว ตอนนี้สมองของฉันว่างเปล่า พอมารู้ตัวอีกที ฉันก็ไปอยู่ข้างๆ ยัยโญได้ยังไงก็ไม่รู้ ไม่นานนักสติของฉันฟื้นคืนมาด้วยเสียงของยัยโญที่พร่ำ
บอกว่า
“ ฉันไม่ไหวแล้ว ฮื่อๆๆ ฉันไม่ไหวแล้ว พาฉันกลับที ฮื่อๆๆ ”
“......”
ฉับกับยัยชีสมองหน้ากันเป็นเชิงเข้าใจกันว่า ต้องพายัยโญกลับไปที่ห้อง
โดยลืมเรื่องฮะเก๋าไปซะสนิท
เมื่อพวกเรามาถึงที่ห้อง ยัยโญก็ยังคงร้องไห้ไม่หยุด ฉันเลยลากยัยชีสออกมาข้างนอก เพื่อให้ยัยโญได้อยู่คนเดียวซักพัก
“ ยัยโญมันเป็นอะไรของมันว่ะ ”
“ จะเป็นเรื่องไรได้อีกล่ะ ก็เรื่องเดิมๆแหละ ฉันว่าตอนนี้เราเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนมันเถอะ ”
“ อืมๆ ”
เมื่อเราเดินเข้ามาในห้อง ยัยโญก็เลิกร้องไห้แล้ว แต่ยังคงนั่งซึมๆ อยู่บนเตียง ยัยชีสมองหน้าฉันก่อนที่จะเดินเข้าไปหายัยโญและนั่งลงบนเตียงข้างๆ ยัยโญ ตอนนี้ดูเหมือนว่าความทรงจำบางส่วนของฉันเริ่มกลับมาแล้ว และมันก็สั่งให้ฉันรีบไปจ่ายตังค์ค่าฮะเก๋า ฉันเลยรีบวิ่งไปที่ร้านฮะเก๋า โดยที่ไม่ได้บอกกล่าวใครซักคน เมื่อมาถึงที่ร้านพี่คนขาก็บอกว่า ผู้ชายที่นั่งโต๊ะเดียวกับฉันจ่ายเงินแทนให้แล้ว
“ พี่เบนซ์จ่ายให้แล้วหรอ ”
ฉันอุทานเบาๆ ก่อนที่จะเดินออกจากร้านฮะเก๋า และตรงไปที่ร้านสีแดงที่อยู่ใกล้ๆ เพื่อซื้อพิซซ่าไทยกลับไปเป็นอาหารเย็นแทนฮะเก๋า
“ ร้านพิซซ่าไทย สวัสดีคะ จะรับพิซซ่าหน้าอะไรดีค่ะ ”
พนักงานสาวสวยที่ร้านถามฉัน
“ เอาพิซซ่าหน้าซีฟู้ดที่นึงคะ ”
“ สักครู่นะคะ ”
หลังจากนั้นไม่เกิน 5 นาที ฉันก็ถือถุงพิซซ่าเดินออกมาจากร้าน และกลับไปที่ห้อง พอฉันมาถึงที่ห้อง ฉันก็ต้องประหลาดใจ เมื่อเห็นยัยชีสกับยัยโญกำลังนั่งเล่นไผ่กันอย่างสบายอารมณ์ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นี่ฉันตาฝาดรึป่าวเนี๊ยะ
-*-
“ ยัยโญ แกได้กลิ่นพิซซ่าหน้าซีฟู้ดมั้ย ”
“ ไม่อ่ะ ”
“ แต่ฉันได้กลิ่นว่ะ ฟืดๆ -^- ”
ตอนนี้ยัยชีสทำจมูกฟุตๆ ฟิตๆ เหมือนสุนัขดมกลิ่น และในที่สุดมันก็ดมมาจนถึงถุงที่ฉันถืออยู่
“ นี่ไง พิซซ่าหน้าซีฟู้ด ”
ยัยชีสพูดพร้อมกับชูถุงใส่พิซซ่าขึ้น
“ ไปไหนมาล่ะ ”
“ไ ปร้านฮะเก๋าหลังมอมา ”
“ เออใช่ เราลืมจ่ายตังค์นี่หว่า ”
“ ก็ใช่อ่ะดิ แต่พี่คนขายบอกว่ามีคนจ่ายให้แล้ว ”
“ อ้าว ใครอ่ะ ”
“ พี่เบนซ์มั้ง ”
“ เอาง่ะ ”
“ ยัยบลู หลับรึยัง ”
ยัยชีสพูดเสียงกระซิบพร้อมกับสะกิดฉันเบาๆ
“ ยังอ่ะ มีไรหรอ ”
“ แล้วยัยโญ หลับยังว่ะ ”
ฉันแหงะหน้าไปดูยัยโญที่กำลังหลับได้ที่ ก่อนหันไปตอบยัยชีสว่า
“ หลับไปแล้ว ”
จากนั้นยัยชีสก็เล่าว่า ยัยโญเลิกกับแฟนแล้ว พอฉันฟังฉันกลับไม่รู้สึกอะไรเลย เพราะฉันได้ยินคำนี้มาเป็นครั้งที่ 59 แล้ว แต่ที่ฉันตกใจก็คือ ยัยชีสยืนยันหนักแน่นว่าคราวนี้เลิกกันชัวร์ คอนเฟิร์ม!!!
เช้าวันรุ่ง ทุกอย่างยังคงดำเนินไปอย่างปกติ ยัยโญยังคงไล่ปลุกพวกฉันเหมือนเดิม แต่ที่ไม่ปกติคือ ยัยโญทำตัวเหมือนปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ทั้งๆ ที่เมื่อวานมันเพิ่งเลิกกับแฟน ถ้าเป็นเมื่อก่อนนะ ยัยโญคงยังร้องไห้และนั่งมองแต่โทรศัพท์อยู่ แต่นี่ทำตัวปกติ สงสัยว่าที่ยัยชีสพูดมันคงจะจริง
“ ฉันไปก่อนนะ วันนี้ฉันไม่กินข้าวเย็นกะพวกแกนะ ไม่ต้องรอ บ๊ายบาย ^^ ”
ยัยชีสลาพวกฉันแล้วก็รีบวิ่งลงไปจากรถ จากนั้นยัยโญก็ขับรถมาจอดไว้ที่คณะของเรา ถึงนี่จะการเรียนวันที่ 2 แล้ว แต่ฉันก็ยังคงตื่นเต้นเหมือนเดิม
ฉันกับยัยโญเดินเข้ามาในห้องเรียน ก็เห็นพวกสาวๆ ในคณะ กำลังจับกลุ่มซุบซิบนินทาอะไรกันอยู่ ด้วยความอยากรู้ฉันจึงให้ยัยโญเข้าไปถาม และก็ได้คำตอบกลับมาว่า วันนี้ จะมีรุ่นพี่กลับมาเรียนปีหนึ่งห้องเดียวกับพวกเรา จริงๆ แล้วมันก็ไม่ได้น่าตื่นเต้นอะไรนักหรอก เพียงแต่ว่า คนที่จะกลับมา หล่อมากๆๆ
“ วันนี้ มีรุ่นพี่ที่ได้ทุนไปเมืองนอกจะกลับมาเรียนกับเราอีกครั้ง ขอให้นักศึกษา ปรบมือต้อนรับด้วยคะ ”
“ กรี๊ด...... ”
เสียงกรี๊ดของพวกสาวแท้ สาวเทียม ในห้องเริ่มดังขึ้นแทนเสียงปรบมือ ทันทีหลังจากที่อาจารย์พูดจบ ฉันอยากเห็นหน้านายรุ่นพี่นั่นนักเชียว จะหล่อลากไส้ขนาดไหนกันฮะ แต่ถึงยังไงก็คงหล่อสู้พี่กันของฉันไม่ได้หรอก โฮะๆๆ ^o^
และไม่นานนักก็มีผู้ชายผมสีน้ำตาลเข้ม ที่ดูคุ้นๆตาเดินเข้ามาในห้อง ทำให้เสียงกรี๊ดของสาวๆ ในห้องเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง
“ ยินดีต้อนรับ นายชาตวิทย์ เดี๊ยนหวังว่าครั้งนี้ เธอจะตั้งใจเรียนขึ้นจากเดิมนะ ”
“ ฮะ ^-^ ”
“ กรี๊ด.... ”
ฉันล่ะไม่เข้าใจจริงๆ ว่าพวกสาวๆ นี่จะกรี๊ดอะไรกันนักกันหนา แค่คำๆเดียวอ่ะนะ ‘ ฮะ ’ ชิ หล่อตายล่ะ แบร่~ +_+
จะว่าไปแล้ว นายนี่ก็หน้าตาดีจริงๆนะ -*- หน้าขาวๆ แก้มอมชมปากสีส้ม ตาสีน้ำตาล คิ้วเข้มๆ สีดำเหมือนชินจัง จมูกโด่งเป็นสัน ฉันว่าฉันต้องเคยเห็นหน้านายมาก่อนแหงๆ แต่นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน ‘ นายชาตวิทย์ ’
“ แกว่าหมอนี่หน้าคุ้นๆมั้ย ”
“ …… ”
ฉันหันหน้าไปถามยัยโญ แต่ก็ต้องผิดหวัง เพราะยัยนั่นหลับคาโต๊ะไปแล้ว เฮ้อ~ ชีวิตฉัน -o-
“ เอาไปซะ ”
ขณะที่ฉันกำลังคิดว่าฉันเคยเห็นหน้านายนี่ที่ไหน ก็มีคนโยนกระเป๋ามาใส่หน้าฉัน ฉันเลยหันหน้าไปตามเสียงนั่นและก็พบว่าเป็นนายชาตวิทย์นั่นเอง
“ นี่นาย นายตาบอดรึไงฮะ ไม่ห็นรึไงว่าเก้าอี้ตัวนี้มันไม่ว่างอ่ะ ”
“ ก็ใช่น่ะซิ ไม่ว่าง เพราะฉันนั่งยังไงล่ะ ”
“ นายนี่... ”
“ ^o^ ”
เอ๊ะ เดี๋ยวนะ เมื่อกี้นายบอกว่า ‘ ก็ใช่น่ะซิ ไม่ว่าง เพราะฉันจะนั่งยังไงล่ะ ’ฉันเคยได้ยินประโยคนี้ที่ไหนนะ เหมือนจะเป็นเมื่อวานนี้ที่ร้านฮะเก๋าหลังมอ
‘ ไอ้เถื่อนหัวฟูนั่น ’ O_O
“ ว่าไง พูดอะไรไม่ออกอีกแล้วหรอ หึ ^^ ”.
พอพูดจบไอ้เถื่อนนั่น ( ฉันจะเรียกมันว่าไอ้เถื่อนล่ะกัน เพราะมันไม่หัวฟูแล้ว แต่มันยังเถื่อนอยู่ ) ก็ยักคิ้วเยาะเย้ยฉัน เมื่อวานฉันยอมนาย เพราะเห็นแก่
พี่เบนซ์หรอกนะ แต่วันนี้ ฉันไม่มีวันยอมนาย
“ นี่ เมื่อไหร่นายจะเลิกตามมากวนประสาทฉันซักทีฮะ ”
“ ถ้าเธออยากให้ฉันเลิกคอยตามกวนประสาทเธอละก็ ใช้หนี้ฉันมาให้หมดซิ ”
“ ฉันไปเป็นหนี้นายตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบย่ะ ชิ ”
“ ไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้เรื่องหน่อยเลย เมื่อวานใครกันนะที่ชักดาบ ให้คนอื่นเขาต้องเดือดร้อนน่ะ ”
“ อย่ามามั่วนะ คนอย่างฉันไม่เคยชักดาบ ”
“ หรอ แล้วใครกันนะ ที่รีบวิ่งออกจากร้านฮะเก๋าเมื่อวานนี้อ่ะ ”
“ ก็.... ”
เฮ้ย จริงด้วยแหะ เมื่อวานนี้เราไม่ได้จ่ายตังค์ค่าฮะเก๋าจริงๆ อย่าบอกนะว่าไอ้เถื่อนเป็นคนจ่ายตังค์ให้เราน่ะ
“ ก็ อะไร พูดเรื่องจริงแค่นี้ถึงกับเงียบ ยัยงั่งเอ้ย ”
“ นายว่าใครงั่งย่ะ ”
“ ก็เธอไง ยัยงั่ง ”
“ แล้วนายล่ะ ดีตายล่ะ ไอ้เถื่อน ”
“ ธะ..เธอ ได้ว่าฉันเถื่อนใช่มั้ย เดี๋ยวเธอก็รู้ ว่าถ้าฉันเถื่อนขึ้นมาจริงๆ จะยังไง ”
“ ชิ แล้วไงล่ะ ฉันจะคอยดูนะ ”
“ ^-^ หึหึ ”
หลังจากการปะทะคารมของเราสิ้นสุดลง ไอ้เถื่อนนั่นก็ทำเสียงประหลาดๆ และก็เขียนอะไรงึกๆ ในกระดาษตลอดทั้งคาบเรียน
“ นักศึกษา อาทิตย์หน้าสอบ!!! อย่าลืมซะล่ะ ”
“ ค่ะ/ครับ ”
เสียงคนในห้องเริ่มแผ่วเบา เพราะไม่มีใครอยากสอบ เป็นที่รู้กันว่าอาจารย์เดอะเดี๊ยน ออกข้อสอบโหดสุดๆ
“ นี่ยัยโญ ตื่นได้แล้ว หมดคาบแล้ว ”
ฉันหันไปปลุกยัยโญที่ยังคงหลับสนิทอยู่บนโต๊ะ ก่อนหันมาเก็บของ
ของฉัน เพื่อที่จะได้ไปพักซักที
วันนี้ฉันหมดพลังงานไปกับการเถียงไอ้เถื่อนนั่นเป็นชั่วโมงๆ เห้อ~ -o-
เหนื่อยจริงๆ
“ หึ ”
ยัยโญทำเสียงงัวเงีย แล้วมองไปรอบๆห้อง ก่อนที่จะลุกขึ้นเก็บข้าวของ
บนโต๊ะ
“ อย่าเพิ่งไป ”
เสียงเรียบเฉยของไอ้เถื่อนนั่น รั้งขาฉันเอาไว้ก่อนที่ฉันจะเดินออกจากโต๊ะ
“ นี่ เอาไปดูซะ ”
พอพูดเสร็จ นายนั่นก็เอากระดาษที่เขียนงึกๆ เมื่อกี้ มาให้ฉันดู มันเป็นหนังสือสัญญาเงินกู้ที่นายนั่นทำ ลายมือน่ารักดีแฮะ เหมือนเด็ก ป.4 เขียนเลย ฮ่าๆ
แต่เดี๋ยวก่อน นายนั้นเขียนไว้ว่า ‘ นางสาวคัคนาต์ ได้ทำการกู้เงิน ของนายชาตวิทย์ เมื่อวานนี้ เป็นจำนวนเงิน 120 บาท เพื่อจ่ายค่าฮะเก๋า และยังไม่ได้ชำระคืน ดังนั้น นายชาตวิทย์ จึงคิดดอกเบี้ยร้อยละ 10 ต่อนาที สัญญานี้เริ่มบังคับใช้ตั้งแต่ชั่วโมงนี้เป็นต้นไป ลงชื่อ นายชาตวิทย์ ’
“ ^^ ”
พอฉันหันไปมองนายนั่น นายนั่นก็ทำหน้าดีใจเหมือนเด็กประถมที่ได้แกล้งฉันสำเร็จ ฉันอยากรู้จริงๆ นายอายุกี่ขวบแล้วฮะ ถึงได้เขียนหนังสือสัญญาปัญญาอ่อนนี่มาแกล้งฉันอ่ะ -*-
“ ฉันไม่ได้ขอร้องให้นายจ่ายให้ซักหน่อย ชิ อ่ะ เอาไป 120 ขี้งกชะมัด ”
“ ฮ่าๆๆ ^0^ ”
เสียงหัวเราะสะใจของนายนั่นยังไล่หลังฉันมาอย่างไม่ลดละ แม้ตอนนี้ฉันจะอยู่นอกห้องแล้วก็ตาม แต่เสียงหัวเราะของนายนั่นก็ยังคงดังก้องอยู่ในหัวของฉัน หวังว่าฉันจะไม่ต้องเจอนายอีกนะ ไอ้เถื่อน ไม่ซิ ฉันจะไม่เรียกนายว่าเถื่อนแล้ว แต่ฉันจะเรียกนายว่า ชัคกี้ แทน ( ชัคกี้ เหมือนในเรื่อง แค้นฝังหุ่น ไง นายน่ะ มันโรคจิต เหมือนไอ้ชัคกี้เลยจริงๆ นายชาร์ค )
ความคิดเห็น