กลอนเน่าแต่งเอง

ลำดับตอนที่ #65 : กลอนบทที่62

หนทางแสนยากลำบากและยาวไกล

ฉันหวั่นใจเมื่อเหยียบย่างไปคนเดียว

เดินบนทางอันซึ่งแสนเปล่าเปลี่ยว

พอหันเหลียวไม่เห็นใครก็ใจหาย

กาลเวลาทั้งหมดเหมือนหยุดนิ่ง

ทุกทุกสิ่งเป็นอดีตแสนเลวร้าย

นึกถึงมันแล้วอยากจะตาย

ทุกคนหายทิ้งฉันไว้เพียงลำพัง

                                        8/2/54

(ไม่ค่อยต่อกันแฮะ)