คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ลางสังหรณ์ที่XVI:ห้องสมุด(แก้2)(15+)จบภาค1
ลางสังหรณ์ที่XVI:ห้องสมุด(100%)
ขอคุยก่อนนะ
คงแปลกใจว่าทุกทีจะเอาตรงนี้ไปอยู่ท้ายสุดแต่วันนี้อยากให้อ่าน
จบภาคหนึ่งแร้ววววววววววววววววววววววววววววววว
บอกแค่นี้แหละ
______________________________________________
"เฮ่ย...จะร้องทำไม...ผมไม่ได้ผิดนัดซะหน่อย!!"ชายหนุ่มเดินมาหาร่างเล็ก เมื่อเห็นน้ำตา เขาก็ใจหายวาบ
"หะ...หา"เธอรีบปาดน้ำตาอย่างรวดเร็ว เงยหน้าขึ้นมามองหาเจ้าของเสียงที่เธอคิดว่าจะไม่มาเสียแล้ว
"มาหาอะไร...ดูซิ...ตาบวมหมดแล้ว"เขาเอื้อมมือมาปาดน้ำตาให้ร่างบาง พลางบ่นงึมงำเหมือนคนแก่
"รอนานแล้ว" เธอลอบยิ้มก่อนลากเขาเข้าไปในห้องสมุด เข้าไปยังส่วนที่ไม่มีใครมองเห็นและไม่มีใครผ่าน ไม่มีอาจารย์บรรณารักษ์เข้าไปตรวจดูเหมือนบริวณอื่นๆ หนังสือบริเวณนั้น มีฝุ่นและหยากไย่เกาะกันหนาแน่น บางเล่มก็เหลืองกรอบเสียจนแค่แตะก็อาจจะหลุดติดมือมาได้
"มาตรงนี้ทำไมหรือ"เขาถามพลางยิ้มแหยๆ ยิ่งไม่ค่อยพิศมัยฝุ่นผงเหล่านี้สักเท่าไหร่เสียด้วย
"ก้มลงมาสิ"เธอพูดเสียงเบาราวกับกระซิบ ชายหนุ่มโน้มใบหน้าไปหาร่างเล็กอย่างว่าง่ายและยังงงๆอยู่ว่า เธอนัดเขามาทำอะไรในสถานที่แบบนี้กัน
แขนบอบบางเกี่ยวคอชายหนุ่มให้ลงมาแนบริมฝีปาก ชายหนุ่มสะดุ้งโหยงก่อนตอบรับกลับไปอย่างเต็มใจกับคำเชิญชวนที่หอมหวานของเธอ พลางเรียกร้องให้มากกว่าเก่า เมื่อร่างเล็กสนองความต้องการของชายหนุ่ม เชาแทบคลั่ง หลุดครางเสียงต่ำในลำคอออกมา ร่างเล็กรีบถอนริมฝีปากออก
"อยากโดดเรียนคาบต่อไปมากหรือไงกัน"เขาเอียงหน้ามากระซิบข้างหูหญิงสาวเสียงต่ำ
"ปะ...เปล่า...ฉันไปล่ะนะ"เธอผละออกห่างจากเขาอย่างรวดเร็ว เดินออกห่างจากเขาไปไม่ถึงสองก้าว เขาก็เข้ามาหาเธอในระยะประชิด โอบเอวบางของเธอไว้แน่นกันเธอไม่ให้หนีไปไหนได้อีก
"ไม่ทันแล้วล่ะ...สาวน้อย...เธอหนีไม่ทันแล้ว" เขาพูด ริมฝีปากร้อนแนบลงมาก่อนกดน้ำหนักลงไป
"อื้อ"ร่างเล็กเริ่มดิ้น อ้อมกอดจึงกระชับให้แน่นยิ่งขึ้น หัวสมองของร่างเล็กเหมือนโล่งว่างเปล่า ร่างกายเหมือนล่องลอยไปในที่แสนไกล มือหนาค่อยๆสอดเข้าไปใต้เสื้อร่างเรียนของร่างบาง
กริ๊ง!!!
เสียงกริ่งโรงเรียนดังขึ้น ทำให้เขาผละออกห่างจากเธอพลางสบถออกมายาวเหยียด ชนิดว่าเอาไม้มาวัดคงเป็นหลักกิโลได้เลย
"ฉะ...ฉันไปก่อนนะ!!"ร่างเล็กรีบสะบัดเขาออกแล้ววิ่งออกไปจากห้องสมุดทันที
"เฮ้อ...เหมือนลูกแมวไม่มีผิด"เขาถูจมูกตัวเองเบาๆ ยอมรับว่าทำเกินไป เขาแค่อยากจะหยอกลูกแมวในอ้อมแขนของเขาเท่านั้นเอง "จับลูกแมวมากินท่านจะโกรธมากมั้ยเนี่ย"เขาพึมพำ
ร่างบางรีบวิ่งออกมาจากห้องสมุด วิ่งเข้าไปในห้องน้ำรีบล้างหน้าเผื่ออาการทั้งหมดจะหายไปแล้วทรุดตัวลงนั่งบนพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง ในหัวคิดถึงแต่ภาพสุดท้ายที่อยู่ใกล้ๆเขา
"โอย...ไม่เอาอีกแล้วจะไม่แกล้งหมอนั่นอีกแล้ว...เอาหนูไปส่งที...ลุงผี" เธอคิดเอื้อมมือราวกับจะไขว่คว้าบางสิ่งที่อยู่ในอากาศ เพราะเธอจะสัมผัสไอวิญญาณของลุงผีนั่นเอง
/โถ...ไอ้หนู...ไปยั่วไอ้หนุ่มนั่นทำไมเล่า/ลุงผีผ่อนลมหายใจอย่างอ่อนแรงแล้วเข้ามาหาเธอ
"ลุง...พอเถอะ...พาหนูไปส่งที่ห้องเรียนที"ร่างบางไม่สามารถยืนด้วยขาของตัวเองได้ เธออ่อนแรงไปหมดในยามนี้ เพียงเพราะจุมพิตของชายหนุ่มที่เธอเพิ่งจะรู้จักเมื่อเพียงไม่นาน
/ไปๆๆๆ...เราไปเรียนกัน/ลุงผีเลิกพูดถึงนิกรแล้วพาร่างของเธอไปส่งยังห้องเรียนตามที่เธอต้องการ
"ขอบคุณค่ะ"เธอพูดเสียงเบา
งูสีขาวเหมือนงูที่อยู่ในพิพิธภัณฑ์เพียงแต่ตัวเล็กกว่าหลบอยู่บบนต้นไม้ใหญ่ในโรงเรียนที่รกครึ้มจ้องมองทั้งคู่ด้วยสายตาแข็งกร้าว มันขู่ฟ่อเล็กๆก่อนจะเลื้อยหายไปอีกครั้ง
O[]O[]O[]OO[]O[]O[]O[]O[]OO[]O[]O[]O
ร่างสูงจ้องมองลูกแก้วที่มาจากการมองของงู ซึ่งก็คือลูกสมุนของตนอย่างโกรธๆ ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธออยู่ใกล้ตัวเขามาโดยตลอดแล้วเหตุใด เขาถึงไม่เคยรู้สึกถึงพลังอำนาจที่แผ่ออกมาเลยสักครั้ง มันเริ่มชัดเจนขึ้นเมื่อนิกรเข้าใกล้และยิ่งแผ่รังสีเข้มขึ้นเมื่อเธอสวมเครื่องรางบางอย่างที่เขาไม่รู้จัก
"ไอ้ที่มันเหมือนเขี้ยวงูนั่นมันอะไร"สายตาของเขาจับจ้องไปที่เครื่องรางที่ปรากฎเด่นชัดบนลำคอระหง แผ่รังสีแห่งอำนาจและพลังการปกป้องอย่างชัดเจนจนเขาเหมือนจะแตะร่างบางนั้นไม่ได้อีกเลย
ฟ่อ~~
"ไม่จริง...นางต้องเป็นของฉัน!!"มือของร่างนั้นเผลอบีบหางงูที่เป็นลูกสมุนของตนอย่างลืมตัว มันขู่ฟ่อเพื่อที่จะให้นายของมันเลิกเอามันเป็นที่ระบายอารมณ์มิฉะนั้น มันคงฉกไม่เลือกหน้าเป็นแน่
"พลังของนางทั้งหมดต้องตกเป็นของฉัน"เขาคำรามอย่างเกรี้ยวกราด มือที่เคยบีบหางของงูคลายออกแล้วไปจับจ้องที่ลูกแก้วที่ฉายภาพของนิกร ลูกชายตัวดีที่ยื่นมือเข้ามายุ่งกับเป้าหมายของเขาอย่างไม่เข้าเรื่อง
*ให้ตายเหอะ...โดดดีกว่าไม่มีอารมณ์เรียนแล้ว*เสียงของนิกรดังออกมาจากลูกแก้วทำเอาเขากุมขมับ
"ไปตายซะ...ไอ้เด็กเวร"เขาสบถ ไม่เพียงยุ่งไม่เข้าเรื่องอย่างเดียวที่ทำให้เขาปวดหัว ไอ้เรื่องหาเรื่องโดดเรียนนี่ก็อีกเรื่อง แต่มันก็น่าแปลก ทั้งๆที่ไม่ค่อยได้เข้าเรียนแต่กลับสอบได้เป็นอันดับต้นๆของระดับชั้นก็ทำให้ลูกของเขา ดูน่าสนใจมากขึ้นรองจากเด็กสาวที่เป็นเป้าหมาย
*แล้วก็...ไอ้พ่อเฮงซวย...อย่าส่งไอ้งูบ้านี่ตามผมกับเธอมาอีก...ไม่งั้น* มือของนิกรเอื้อมมายังที่ๆงู ลูกน้องของเขาซ่อนก่อนจะบีบเละคามือ ส่งผลให้ภาพนั้นดับหายไปต่อหน้าต่อตา
"หึๆๆๆ...คิดว่าฉันไม่กล้านะนิกร...ถึงฉันจะเกรงใจแม่แกที่ให้ฉันอยู่สุขสบายมาจนถึงทุกวันนี้แต่แกกล้ามาปีนเกลียวแบบนี้...คงปล่อยไว้ไม่ได้"ร่างนั้นกัดฟันกรอดพลางกำหมัดแน่น ชนเส้นเอ็นปูดโปน เมื่อเห็นนิกรทำลายลูกสมุนของเขาด้วยมือเปล่าๆอย่างโกรธแค้น
"แล้วเราจะได้เห็นดีกัน...ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
งูนับร้อยเลื้อยออกไปจากสถานที่อันลึกลับแห่งนี้ เข้าแทรกแทรงสอดแนมวิถีชีวิตอันสงบสุขที่มีอยู่น้อยนิดของชาช่าและนิกรซึ่งมีท่าทีน่าสงสัยไม่น้อย
"หึๆๆๆ...เอาล่ะท่าน...เรามาลองของกันดีกว่าว่า...ระหว่างฉันกับท่าน...ใครมันจะแน่กว่ากัน"พูดจบ ร่างนั้นก็หัวเราะออกมาลั่นห้องราวกับคนเสียสติ
ใครกันที่คนผู้นี้พูดถึง และนิกรมีภูมิหลังอย่างไร เหตุใดจึงมาอยู่กับ'คน'ผู้นี้ได้และในตัวของชาช่านั้นมีอะไรอยู่กันแน่ ทำไมเขาถึงอยากได้มันเป็นหนักหนาจนตัวสั่นขนาดนี้กันนะ?
"เอาล่ะ...เรามาเปิดม่านองก์ต่อไปกันดีกว่า ว่ามั้ยพวกเรา"ร่างนั้นใช้หางตามองไปด้านหลัง ท่ามกลางแสงอันน้อยนิดสะท้อนกับประกายบางอย่างในเงามืดนั่นที่มีนับร้อยๆเบียดเสียดกันอยู่
"เมซ...ถึงแกจะหักหลังฉัน...แต่ไม่ได้หมายความว่าสิ่งที่แกทำลงไปมันจะหมดไปหรอกนะ" ดวงตาของเขาเหลือบมองไปยังเหล่าปลาที่กำลังแหวกว่ายอยู่ในบ่อน้ำด้านหลังของเขา มันยังไม่ได้หายไปทั้งหมด อย่างที่งูเข้าใจ ชายตรงหน้าแอบเก็บเอาไว้ส่วนหนึ่งด้วย
"หึๆๆๆๆๆๆ...ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
____________________________________________
THE END OF PART ONO
CONTINUE IS COMING SOON
หลายคนอ่านตอนนี้แล้วบอกคนเขียนหื่น
หนูเปล่านร้า~~(สะดีดสะดิ้งเหลือเกินนะเอ็ง)
555+ฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของคนอ่านด้วยเน้อ
ความคิดเห็น