คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ลางสังหรณ์ที่XV:พบกันที่โรงเรียน(แก้)
ลางสังหรณ์ที่XV:พบกันที่โรงเรียน(100%)
--26 ตุลาคม25xy--
"เปิดเทอมมมมมมมม"เสียงของซาซ่าร้องเป็นเพลง "แต่ทำไมเราต้องเปิดเทอมก่อนเจ้ช่าด้วยอ่ะ...หนูไม่ยอม"
"ตัวเองเปิดเทอมก่อนชาวบ้านตั้งอาทิตย์เพิ่งจะสังเกตเหรอ"ชาช่าทำสีหน้าหนักใจเมื่อเห็นน้องสาวของตัวเองทั้งสองที่ชักดิ้นชักงออยู่ที่พื้นบ้าน เกรงว่าแม่บ้านวันนี้จะไม่ต้องถูบ้านกันและเสื้อของน้องต้องยับเป็นแน่
"ไม่ร้องสิลูก...จะไปโรงเรียนมั้ย"แม่ทำเสียงดุ ทั้งสองรีบลุกขึ้นยืนทันที ตามเสียงอันทรงอำนาจของท่านแม่
"ไปกันเหอะ"ชาช่าพูดก่อนเปิดประตูออกไป
--โรงเรียน--
เมื่อมาถึงโรงเรียน ร่างบางเดินเข้าไปเก็บกระเป๋าที่ห้องตามปกติ แต่พอเธอกำลังจะเดินออกมา ก็ไปชนกับใครบางคนเข้าที่ประตู ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยเพราะกลิ่นกายที่คุ้นเคยนั่น
"นาย!!"เธอเงยหน้าขึ้นมาเจอหน้าเขา "มาที่นี่ได้ไง"
"ก็ผมเรียนอยู่ที่โรงเรียนนี้...ห้องนี้ด้วย"เขาพูดหน้าตาเฉย
"ทำไมไม่บอกฉัน!?!"เธอมองหน้าเขาก่อนค้อนให้แล้วเดินไปอีกประตูเพื่อออกไปนอกห้อง
"ก็คุณไม่ถามเองนี่ครับ"เขาย้อนอย่างสุภาพ
"ดะ...เดี๋ยว...ตกลงนายเป็นใครกันแน่...ชื่ออะไร มีจุดประสงค์อะไรกัน"เธอยิงคำถามเร็วรัว
"อะไร...หน้าตาผมเหมือนโจรหรือไงเนี่ยทำไมถึงถามอย่างนี้ออกมาได้ล่ะ...น้อยใจนะเนี่ย"เขาเอ่ยออกมาอย่างตัดพ้อ พลางเบะริมฝีปาก
"นายมีหน้าที่ตอบคำถามฉัน"เธอพูดเสียงเย็น เริ่มแผ่จิตสังหารออกมาโดยไม่รู้ตัวเลยสักนิด แต่ชายหนุ่มตรงหน้ากลับยิ้มออกมาราวกับไม่สะทกสะท้านเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆตรงหน้าเลยสักนิด
"ครับๆๆ...ผมก็เป็นเพื่อนคุณไง...ผมชื่อนิกร...ยมทูตตนนั้นบอกให้ผมมาดูแลคุณ"เขาตอบพลางก้าวออกมาจากห้อง ทันทีที่ก้าวออกมา พื้นก็เหมือนสั่นสะเทือน พอมองออกไปตรงระเบียงฝั่งตรงข้าม พวกนักเรียนหญิงม.ต้น ม.ปลาย ต่างวิ่งกรูกันเข้ามาหาทางพวกเขา
"กริ๊ดดดดดดดดดดดดด...นิกรขา~~"เสียงโหยหวน(?)ได้ใจจากเหล่าหญิงสาวเหล่านั้น นิกรกลืนน้ำลายเฮือกเหงื่อไหลอาบแก้ม
"เหย...งามไส้มั้ยเนี่ย"นิกรกลืนน้ำลายอีกรอบเมื่อเห็นจำนวนนักเรียนหญิงที่ตามตนมา เขาหันไปหาร่างบางที่ยืนออกงงๆ "ผมไปนะ"ว่าจบ ชายหนุ่มก็ออกวิ่งหนีไปในทันที
ร่างบางหันไปหาเหล่านักเรียนหญิงที่วิ่งมา ทำหน้าราวกับจะเหยียบเธอให้จมดินเนื่องจากคุยกับเจ้าตัวการเมื่อครู่
"อ้าว...เฮ่ย...เดี๋ยว...ฉันไม่เกี่ยวน้า~~"เธอรีบวิ่งตามเพราะ นอกจากพวกชะนีป่าจะทำหน้าเหมือนจะเหยียบเธอไม่พอ บางคนยังอยากจะกินเลือดกินเนื้อเธออีกด้วย ใครอยากจะสังเวยชีวิตให้ชะนีป่าบ้าผู้ชายกันบ้างเล่า!!
"ยังตามมาอีกหรือนี่"เขาโอดครวญออกมา เมื่อยังเห็นพวกหล่อนวิ่งตามมาอย่างไม่ลดละความพยายาม
"นาย...ทำไมไม่บอกฉันว่าหนีพวกนี้มา!!!" ร่างเล็กวิ่งตามมาทันมาอยู่ข้างๆเขา เนื่องจากประสบการณ์วิ่งที่โชกโชนจากการหนีงูมารอบหนึ่ง ทำให้เธอไม่รู้สึกเหนื่อยและยังรู้สึกว่าเธอวิ่งเร็วขึ้นด้วย
"ผมไม่รู้...ไม่คิดว่าจะตามมาทันนี่นา"เขาหันมาตอบอย่างสุภาพแล้วหันไปมองทางต่อ "เฮ่ยยยย...บันได"ร่างสูงเบรคตัวโก่ง ดึงคอเสื้อเธอให้หยุดด้วย พอหันขวับไปก็เจอลางมรณะ
"ไม่ต้องวิ่งแล้งว...อาจารย์ณัฐกำลังมา"เธอพูด มีอาจารย์ขึ้นบันไดมาจริงๆและก็เป็นอาจารย์คนที่เธอบอกเสียด้วย
อาจารย์หนวดเฟิ้มมองหน้านักเรียนทั้งคู่อย่างงงๆแล้วมองไปทางด้านหลังที่กลุ่มนักเรียนกำลังวิ่งมา ก่อนจะกลับมามองหน้านักเรียนใหม่ราวกับจะต้องการให้อธิบายเรื่องราวทั้งหมดมา
" 'จารย์...ช่วยด้วยครับ/ค่า"ทั้งสองรีบวิ่งไปหลบหลังอาจารย์เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้านับร้อยที่วิ่งเข้ามาใกล้ขึ้นๆทุกๆที
"ให้ตายสิ"อาจารย์มองอย่างหนักใจ "อะไรวะเนี่ย...เจ้าหน้าที่สวนสัตว์ลืมปิดกรงเรอะ!!!!"อาจารย์พูดแล้วหันไปมองนักเรียนทั้งสองที่กำลังทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมอยู่ด้านหลังของอาจารย์เงียบๆ
"ว้ายยยยยยยยยยยยยยยยย...อาจารย์นี่!!"เหล่านักเรียนหญิงต่างเบรคกันตัวโก่ง บ้างเบรคไม่ทันก็ชนกันบ้าง เหยียบเท้ากันบ้างล้มทับกันก็ยังมีแล้วแต่ศรัทธาเลย อาจารย์มองดูความวุ่นวายสักพักก่อนกระแอมออกมาเบาๆ
"ยาอมมั้ยอาจารย์"ชาช่าเอ่ยทีเล่นทีจริงกับอาจารย์ที่เธอสนิทด้วยเพราะนิสัยเหมือนกับลุงผีดี และไม่เคยนักรังเกียจแถมยังให้คำแนะนำกับเธออีกด้วยแม้เธอจะไม่ค่อยต้องการเท่าไรนัก
"ไม่"อาจารย์หันมาพูดสั้นๆแล้วชำเลืองมองนักเรียนหญิงกลุ่มใหญ่ที่ดูเหมือนจะจัดแถวกันเรียบร้อยแล้ว
"ว่างนักหรือไงหา...วิ่งไล่ตามตูดชาวบ้านเขาต้อยๆเนี่ย"อาจารย์พูดเป็นแนวตวาดนิดๆให้นักเรียนทั่วไปตกใจ แต่สำหรับชาช่าที่รู้จักอาจารย์ผู้นี้เป็นอย่างดีรู้ว่า อาจารย์แกก็นิสัยโหวกเหวกนิดหน่อยเท่านั้นเอง
เพี้ยะ
อาจารย์เอาไม้เรียว อาวุธประจำกายฟาดพื้นเล็กน้อยพอเป็นพิธี
"อึ๋ย~~~"นักเรียนหญิงยืนตัวลีบ ก้มหน้าเอามือทั้งสองประสานไว้ด้านหน้ารับการอบรมจากอาจารย์แต่โดยดี
"เขามีเรื่องของเขาที่ต้องทำ...หากเขาเข้าห้องน้ำจะไปยืนเช็ดก้นให้เขามั้ย!...หา!?!"อาจารย์ตะคอก
"หากเขาให้เข้าไปได้ก็เข้าไปนานแล้วค่ะ"นักเรียนหญิงคนหนึ่งพึมพำ แต่สำหรับอาจารย์หูทิพย์ ได้ยินทุกกรณีอยู่แล้ว
"เฮอะ...เด็กสมัยนี้ก็เปรี้ยวกันนักนะ...ไปได้แล้ว...อย่าให้เรื่องต้องถึงฝ่ายปกครองล่ะ...แล้วไหนจะวิ่งบนระเบียงอีก...ไป๊!!!"อาจารย์ฟาดไม้เรียวอีกคร้ง นักเรียนยิ่งก้มหน้าเบียดตัวเข้ามา
"มัวแต่มายืนปากห้อยอยู่ได้...ไปไหนก็ไปได้แล้วไป!!...แล้วอย่ามายุ่งกับสองคนนี้อีก...เข้าใจไหม?"อาจารย์ตะโกนลั่น เหล่านักเรียนหญิงสะดุ้งตกใจ รับคำอาจารย์แล้วกระจายกำลังหายไปในเวลาอึดใจเดียว
"ขอบคุณครับ/ค่ะ"ร่างในชุดนักเรียนอีกสองคนที่เหลือ โค้งให้กับอาจารย์ผู้มาช่วยชีวิตตนไว้อย่างหวุดหวิด
"เออดี...แล้วไปทำอะไรให้ชะนีปากห้อยทั้งหลายวิ่งไล่กวดมานี่"อาจารย์หันมาถามนิกร ซึ่งน่าจะเป็นตัวต้นเหตุ
"ก็...ผมน่ะ...เดินเข้าโรงเรียนมาก็โดนกวดแล้วล่ะครับ"ร่างสูงอธิบาย เขาเองก็ยังไม่รู้ที่มาเหมือนกัน อยู่มาก็เกือบสามปีแล้ว มีครั้งแรกนี่แหละที่โดนพวกผู้หญิงแบบนั้นวิ่งไล่
"เออดี...แล้วหนูล่ะ"
"ถ้าหนูไม่วิ่ง...หนูก็ได้โดนเหยียบตายน่ะสิคะ"เธอพูด มองไปทางร่างสูงอย่างเอาเรื่อง "ทำฉันพลอยโดนหางเลขไปด้วย"
"ไม่คิดว่าพวกนั้นจะตามมาทันนี่"เขาว่าอย่างจ๋อยๆ
"แลวหนูนี่...นึกยังไงถึงได้คบเพื่อนล่ะ...ปกติเห็นอยู่คนเดียวชอบพูดกับผีแก่ๆ"อาจารย์ถามแทรกระหว่างบทสนทนาของลูกศิษย์ทั้งสองที่ได้ฤกษ์เกือบวางมวยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"ไม่รู้สิคะ...หมอนี่มากวนส้นหนูเอง"เธอเบ้ปาก
"พูดงี้มีโดนนะครับ"เขาตอกกลับอย่างสุภาพเหมือนเดิม พลางหันมาหา
"ฮ่าๆๆๆๆ...ยังไงๆก็ระวังตัวหน่อยละกันนะศิษย์รัก...ผู้หญิงส่วนใหญ่เป็นประเภทแค้นฝังหุ่นน่ะ"อาจารย์เตือนด้วยความหวังดีอย่างสุดซึ้งปนสยองขวัญทิ้งท้าย ก่อนจะเดินจากไป
"ตกลงจริงๆ...นายเป็นใครกันแน่ฉันไม่เชื่อว่ายมทูตบอกให้นายมา"เธอหันมาหาเขา วกกลับเข้าประเด็นเดิม เขากลอกตาก่อนจะเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์น้อยๆที่มุมปาก ทำให้เธอเริ่มไม่ไว้ใจเขา
"ต้องให้ผม...จูบพิสูจน์มั้ย"เขาโน้มใบหน้าลงมาจนเกือบชิดหน้าเธอ ทำให้เธอถึงกับผงะ
"มะ...ไม่ต้อง...เชื่อก็ได้"ร่างบางพูดกุกกักหันหน้าหนี ใบหน้าร้อนผ่าวรู้สึกเหมือนจะเป็นไข้ชอบกลๆ "ฮือ...คนเขาอุตส่าห์ไม่นึกถึงมันแล้วนะ"เธอคิด พลางเม้มริมฝีปากจนเป็นเส้นตรง
"ทำไม...รังเกียจผมขนาดนั้นเลยหรือ"เขาเลิกคิ้ว พลางถอยห่างจากเธอ แววตาดูน่าสงสารจนเธออดใจอ่อนขึ้นมาวูบหนึ่งไม่ได้
"ปะ...เปล่า...คือ...ตรงนี้มัน...เดี๋ยวมีคนเห็นน่ะ"เธอพูดอึกอัก ไม่กล้ามองหน้าเขาเท่าไรนัก
"ถ้าอย่างนั้น...เราไปที่อื่นกัน"เขาคว้าข้อมือเธอแล้วทำท่าจะลากไปจริงๆ
"อย่า...อย่านะ"ร่างบางพยายามยื้อยุดตัวเองเอาไว้ ทำให้เขาหันมามองอย่างไม่เข้าใจ
"รังเกียจผม...จริงๆสินะ"เขาปล่อยข้อของมือเธอ แล้วหมุนตัว ทำท่าจะเดินห่างออกไป
"ดะ...เดี๋ยวสิ"เธอดึงแขนเขาให้กลับมา
"มีอะไร"เขาหันมาหาเธอ
"ตอนกลางวัน...เจอกันที่หน้าห้องสมุดนะ"เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาในที่สุด "ได้มั้ย" เธอถามย้ำอีกครั้ง
"เอ่อ...คือ...ก็...ได้...ครับ"ร่างสูงพยักหน้ารับคำของร่างบาง เธอปล่อยมือออกจากเขาช้าๆ
"ฉันจะรอนะ...ถ้านายไม่มาฉัน...ฉันจะร้องไห้นะจะบอกให้"เธอขู่ เขาเพียงพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะเดินจากไป
O[]O[]O[]O[]O[]O[]O[]O[]O[]O[]O[]O
ร่างบางยืนพิงผนังกำแพงหน้าห้องสมุดหลังจากที่เดินหาเขาในห้องสมุด เพราะเธอลืมว่านัดเขาไว้ข้างนอก เธอคิดจะรอเขาแม้ว่าเขาจะลืมหรือ เบี้ยวนัดก็ตาม แต่อย่างไรก็ตามเธอก็เชื่อว่าเขาต้องมาอย่างแน่นอน
แต่แล้วเธอก็รู้สึกถึงไอวิญญาณที่คุ้นเคย ไม่ใช่ลุงผีและไม่ใช่คนที่เธอนัด
"พจน์...ฉันรู้ว่านายอยู่แถวนี้...ออกมาเถอะ"ชาช่าพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อนเสียเหลือเกิน
/คิดว่าเธอจะลืมฉันไปแล้วซะอีก/ร่างโปร่งแสงของเพื่อนสนิทในวัยเด็ก ปรากฏออกมาจากกำแพงเอ่ยอย่างตัดพ้อ
"ใครจะไปลืมเพื่อนได้กันเล่า"ร่างบางยิ้มให้ร่างโปร่งแสงนั่น "นายคงไม่โกรธที่ฉันทำให้นายตายตั้งสองรอบ"เธอเอานิ้วชี้ทั้งสองข้างจิ้มฉึกๆอยู่ข้างหน้า พจน์มองแล้วทำหน้าเจื่อนๆ
/ไม่โกรธหรอกน่า...เราเป็นเพื่อนกัน...ไม่เสียดายหรอก/ร่างโปร่งแสงยิ้ม /แต่ไอ้ที่โกรธน่ะ...เธอดูมีความสุขกับหมอนั่นต่างหาก/
"เปล๊า...นายหึงหรือฉันหรือไงกัน"ร่างบางกระตุกยิ้ม เมื่อแอบเห็นว่าร่างโปร่งแสงนั่นสะดุ้งเล็กน้อย
/ไม่นี่...อย่าแกล้งกันได้มั้ย/ร่างโปร่งแสงเอ่ยอย่างไม่พอใจ
"ฮึๆๆๆๆๆ...นายจะไปเกิดใหม่แล้วสินะ"เธอว่าด้วยน้ำเสียงเศร้าๆเล็กน้อย แล้วก็กลับมาปั้นหน้ายิ้มได้ใหม่
/เธอรู้?/ร่างโปร่งแสงเบิกตาเล็กน้อย
"หรือจะมาอยู่กับฉันล่ะ"เธอเอ่ยกระเซ้าพลางยิ้มเจ้าเล่ห์
/ไม่ล่ะ...อยู่กับเธอแล้วปวดหัวจริงๆเล้ย/มือของร่างโปร่งแสงยกขึ้นมากุมขมับ พลางส่ายหน้า
"นายว่าอะไรนะ"เธอขมวดคิ้ว
/ปะ...เปล่า...จะไปแล้ว/เขาเอาแผ่นหลังพิงกำแพง /ก็เลยจะมาบอกลา/
"เดี๋ยว...เอาไอ้นี่ไปด้วย"ร่างบางถอดสร้อยที่ทำจาก เชือกสีดำปลายผูกเขี้ยวของงูเอาไว้
/อะไร?...อย่าบอกนะว่าจะให้สวม...เพี้ยนหรือเปล่า...ฉันเป็นวิญญาณแล้วนะ/ร่างโปร่งแสงโวยวาย
"น่า...นายใส่ได้...ลองดูสิ"ร่างบางยื่นให้ร่างโปร่งแสง ใช้สายตาบังคับให้ร่างโปร่งแสงสวมมันลงไป
/แน่ใจนะ/เขารับมา ปรากฏว่า มันยังอยู่ในอุ้งมือของเขาไม่ตกลงสู่พื้นตามแรงโน้มถ่วงของโลกตามที่คิดไว้ เขาสวมมันลงไปในที่สุด
"เป็นไงบ้างล่ะ"
/ขอบใจมากนะ/ ร่างโปร่งแสงค่อยๆจางหายไปอย่างช้าๆ
ร่างบางใจหายวาบ เมื่อพจน์ไป เขากำลังจะไปเกิดใหม่ คนที่อยู่ข้างกายเธอค่อยๆหายไปทีละคน และอีกไม่นานเขาคงจะตามไปและสุดท้ายเธอก็จะอยู่คนเดียวอีกตามเคย ในที่สุดน้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาคู่งามโดยไม่รู้ตัว
"เฮ่ย...ร้องไห้ทำไม...ผมไม่ได้ผิดนัดนะ!!"
____________________________________
พจน์ลูกพ่อไปซะแล้ว
จะไปเที่ยวแล้วมาอัพทิ้งระเบิดไว้ก่อน
ตูม!!
เครี้ยกๆๆๆๆๆๆๆๆ
ที่โรงเรียนผมมีอาจายณ์พูดแบบนี้เหมือนกันครับ
อิมเมจก็มาจากอาจารย์ท่านนั้นเรย
ความคิดเห็น