ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ลางสังหรณ์ที่XIV:มือสีดำ(แก้2)
ลางสังหรณ์ที่XIV:กลับไปที่พิพิธภัณฑ์(100%)
ในที่สุด เขาก็พาชาช่ามายังพิพิธภัณฑ์โดยสวัสดิภาพ แต่อาการของเธอดูจะไม่สู้ดีเท่าไรนัก เพราะเขาเหมือนจงใจจะแกล้งเธอด้วยการขับที่เรียกว่า เด็กแว้นยังยอมแพ้ นักซิ่งตัวพ่อยังต้องคารวะ ทำให้เธอมีอาการวิงเวียนศรีษะคล้ายๆกับว่าจะเป็นลมอยู่แถมยังอยากอาเจียนอีกด้วย
"นี่...แค่นี้ก็จะอ้วกแล้วหรือ"เขาหันมาหาเธอที่กำลังโก่งคออาเจียนตรงโคนต้นไม้ใหญ่หลังสำนักงานของทางพิพิธภัณฑ์
"ทะ...ทำไมนายถึงรู้ว่าต้องมานี่ล่ะ"เธอถาม พลางเช็ดปากที่เปื้อนอ้วก
"เอาน้ำมั้ย...ล้างปากหน่อยเหอะ"เขายื่นขวดน้ำมาให้เธอ
"นายยังไม่ได้ตอบฉัน"เธอย้ำคำถามของเธอ
"เธอมัวแต่ถามคำถามไร้สาระ...เวลาของงูตัวนั้นถึงหมดน่ะสิ"เขากอดอก
"เวลา?"เธอเอียงคอมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ซึ่งเขาก็เดาไว้แล้วว่าเธอต้องไม่เข้าใจแหงๆเลยเตรียมคำตอบเอาไว้เรียบร้อยแล้ว
"ก็เวลาที่วิญญาณจะคงร่างให้เธอเห็นไงล่ะ...ยัยทึ่ม"เขาบอกด้วยเสียงเย็นชา ไม่ต้องเพ่งมองไอวิญญาณก็รู้ว่าเป็นสีเงินแน่ๆ "ต้องใช้พลังงานมหาศาลเลยนะที่จะมาตอบคำถามไร้สาระของเธอ"เขากอดอก
"ก็...ก็ฉันไม่รู้นี่นา"เธอว่าเสียงสะอื้น น้ำตาคลอเบ้า
"อย่า...อย่าร้องสิครับ...เดี๋ยวเจ้าหน้าที่ก็ได้ยินหรอก"เขาทรุดตัวลงมาปลอบเธอ ต่างจากท่าทีเมื่อครู่ลิบลับ เธอหยุดร้องไห้เหมือนเวลาแม่ยื่นขนมให้เด็กที่กำลังงอแงเมื่อถูกขัดใจ
"กะ...ก็ได้"เธอเช็ดน้ำตาที่หยดลงมาเขายืนขึ้นเมื่อเธอหยุดร้อง ก่อนยื่นมือมาให้เธอ ชาช่ามองมือนั่นอย่างงงๆแล้วเอื้อมมือมาจับมือเขาให้เขาดึงเธอขึ้นมา "ขอบใจนะ"
"เรื่องเล็กน้อยครับ"เขายิ้มมีเสน่ห์ให้ แล้วเดินไปที่ประตูที่มีอักษรสีแดงเขียนเอาไว้ว่า 'เฉพาะเจ้าหน้าที่' เขามองเล็กน้อยก่อนจะหมุนลูกบิดประตู แต่ก็หมุนไม่ได้เพราะว่ามันล็อกอยู่อ "คงต้องกระแทกเข้าไปล่ะครับ"
"นี่...นายเป็นคนห้ามไม่ให้มีเสียงไม่ใช่หรือ"เธอเดินมาแตะบ่าเขา ก่อนจะมองไปที่ลูกบิด ก้มมองมันเล็กน้อยแล้วหยิบลวดแท่งเล็กๆออกมาจากกระเป๋ากางเกง สอดเข้าไปในรู
"ทะ...ทำอะไรน่ะ"เขาถามงงๆ
"เอาน่าๆ...ให้ฉันจัดการเองเหอะ"เธอหันมาฉีกยิ้มกว้างแบบเด็กๆ ก่อนจะได้ยินเสียงที่ทำให้เขาตกใจสุดๆ
แกร็ก
เธอหมุนลูกบิด ประตูบานนั้นเปิดกว้าง เธอหลีกทางให้เขาเข้าไปก่อนแล้วตัวเองก็เดินตามเข้าไปแล้วปิดประตูเหมือนเดิม
"ทำได้ไงเนี่ย"เขาหันไปมองเธออย่างอึ้งๆ
"เมื่อก่อนฉันได้รับฉายาว่า The thief เชียวนา"เธอยืดอกอย่างภาคภูมิใจเป็นที่สุด เขาส่ายหน้าอย่างปลงๆแล้วมองไปอย่างก้อนหินจำลองก้อนหนึ่งที่จัดไว้เพื่อความสมจริง
โครม!!
ก่อนจะเตะมันออกไปให้พ้นทางราวกับว่ามันเกะกะสายตาและอยู่ผิดที่ผิดทางเหลือเกิน ทำให้เกิดเสียงดังมากจนเธอสะดุ้ง มันดังก้องไปทั่วทางเดินและคงดังออกไปถึงข้างนอกให้เจ้าหน้าที่และตำรวจให้ได้ยินกัน
"ทำบ้าอะไรเนี่ย"เธออ้าปากพะงาบๆ มองเขาอย่างไม่เชื่อว่าเขาจะเอาเท้าเตะ น่าจะยกมากกว่า
"ลงไปเหอะน่า"เขาพูดก่อนจะผลักเธอลงไปในรูที่ปรากฎอยู่ข้างใต้ก้อนหินนั่นก้อนตัวของเขาจะกระโดดตามลงไป
"กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"เธอกรีดร้องดังลั่นด้วยความตกใจในขณะที่ไหลไปตามทางและแรงโน้มถ่วงของโลก
"...."เขาเงียบไม่พูดอะไรทั้งสิ้น
แสงสว่างที่ปลายทางออกส่องให้เห็นอยู่รำไร
ตุบ!!
"โอยยยยยยย"เธอเอามือกุมหัวที่กระแทกลงบนแท่นที่นอนที่เคยนอน และโดนฉุดจากคนด้านบนที่ผลักเธอลงมาก่อน ตอนนี้เธอนอนอยู่บนตัวเขาเนี่ย!!
"คุณเนี่ย...หนักเหมือนกันนะครับ"เสียงคนจากด้านล่าง ทำให้เธอต้องรีบลุกขึ้นยืน เธอมองไปรอบๆก่อนสายตาจะไปสะดุดกับบางสิ่งที่เคยเป็นบ่อน้ำที่เหล่าปลาซอมบี้เคยอาศัยอยู่
บัดนี้น้ำในบ่อแห้งขอดและมีงูตัวเขี่องนอนตายอ้าปากอยู่แทนที่ในบ่อน้ำนั่น
"ไม่นะ..."เธอร้องก่อนวิ่งไปดูร่างนั้นทันที
"นี่...คุณ..."เขาลุกขึ้นก่อนร้องห้ามเมื่อรู้สึกถึงกระแสบางอย่างที่ไม่น่าไว้ใจพุ่งออกมาแถวๆร่างของงูตัวนั้น
"กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดด"เธอกรีดร้องลั่นเมื่อเจอกับบางสิ่ง มีมือสีดำมากมายพุ่งขึ้นมาฉุดร่างบาง เพื่อลากลงไปยังหลุมลึกที่พวกมันปรากฎตัวออกมา ร่างบางแทบอาเจียนเมื่อมีกระแสแห่งความมืดพุ่งเข้ามาปะทะร่างของเธอเหมือนเข็มนับพันๆเล่มที่พุ่งเข้าทิ่มแทงร่างของเธอ
เหล่ามือนั่นลากร่างบางที่ยื้อยุดตัวเองไว้ด้วยการจิกเล็บลงบนพื้นดินอย่างรุนแรง จนเล็บหลุดออกมาเลือดอาบไหลเป็นทาง เขาวิ่งไปดึงแขนของเธอแล้วดึงกลับแต่ทันใดนั้นเอง!!
มือสีดำหลายสิบมือกระแทกเข้าที่สีข้างของเขาเต็มแรงจนเขากระเด็นไปกระแทกผนังถ้ำและกระอักลิ่มเลือดออกมา
"กล้าดีนักนะ"ดวงตาของชาหนุ่มเรืองแสงสีเงินทำท่าจะพุ่งออกไปแต่ก็ต้องชะงักกึกเมื่อมีลำแสงสีเงินตวัดผ่านหน้าของตนไปและไปตัดสะบั้นที่เหล่ามือนั่น เจ้าของมือที่อยู่ในหลุมกรีดร้องลั่นอย่างเจ็บปวดก่อนหลุมนั่นจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย
ตึก
รองเท้าหนังสีดำมาหยุดยืนหน้าร่างเล็กที่กำลังร้องโอดครวญอย่างเจ็บปวดเพราะเล็บหลุด เธอหยุดร้องก่อนเงยหน้ามองผู้ที่มายืนอยู่ตรงหน้า
"อ๊ะ"ร่างสูงอยู่ในชุดคลุมคล้ายยมทูตมือขวาถือเคียวด้ามยาวเอาไว้ ผ้าสีดำนั้นปิดใหน้าเหลือเพียงดวงตาสีดำสนิทคมปลาบก้มมองร่างบาง ก่อนจะทรุดตัวลงมา มือซ้ายที่ไม่ได้ถือเคียวยื่นมาแตะมือของเธอ
วาบ
แสงสีดำสนิทเรืองขึ้นบนมือของเธอก่อนที่เล็บอาบเลือดของเธอจะกลับคืนสภาพเหมือนเดิมจนเธอเองก็อดทึ้งไม่ได้
"แกคือ..."เขาลุกขึ้นเอามือกุมสีข้างที่โดนกระแทกเข้าอย่างแรง เดินกะเผลกๆมาหาทั้งคู่
"นายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย"เธอถามพลางลุกขึ้นยืน เดินไปหาเขา
~จะทำอะไรก็รีบๆทำเข้าเถอะ~ร่างของยมทูตชุดดำเอ่ยอย่างเย็นชา ก่อนจะเดินหลีกไปยังแท่นนอนแล้วหายตัวไป
"เอ่อ...แล้วจะทำไงต่อไปดีล่ะ"เธอถามอย่างงงๆ แล้วเดินไปลูบใบหน้าของงูเบาๆ
ตุบ ตุบๆๆๆๆๆ
เขี้ยวและฟันของงูร่วงลงมาเต็มพื้น เขามองอย่างอึ้งๆก่อนจะเดินไปหาเธอ
"คุณ...เป็นคนแน่หรือ"เขาถามเธอ
"ไร้มารยาท!!"เธอตะโกนใส่หน้าเขาก่อนจะโกยกองเขี้ยวฟันไปนั่งนับแบ่งออกเป็นสองกองเท่าๆกัน
เขาหยิบถุงพลาสติกออกมาโกยใส่ เธออ้าปากค้าง ของที่ไม่ธรรมดาแบบนี้ เขาเอาถุงพลาสติกหูหิ้วธรรมดามาใส่ได้ยังไงกันนะเมื่อเขายื่นมาให้เธอ เธอก็รับถุงไปแบบงงๆ
ชายหนุ่มหันไปหาซากงู มือเรียวยกขึ้นแตะซากงูนั่น ริมฝีปากบางพึมพำบางอย่าง อย่างแผ่วเบา ก่อนที่ร่างไร้ฟันของงูจะค่อยๆสลายเป็นผุยผงและปลิวไปกับสายลมที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นในที่แห่งนี้ได้ เธออ้าปากค้าง มองเขาอย่างอึ้ง ทึ่ง ตะลึง มึนและงงๆ
"อึ้งอะไรครับ...รีบกลับเถอะเดี๋ยวมือนั่นก็โผล่มาอีกหรอก"เขาพูดพลางยิ้มออกมาแต่เธอไม่ยิ้มไปด้วยกับเขา ดวงตาสีดำสนิทจ้องเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขาอย่างสงสัย
"นายน่ะ...เป็นใครกันแน่...ทำไมถึงมาช่วยฉัน"เธอถาม "แถมยังมีท่าทางแปลกๆด้วย"เธอถามต่อ เขาไม่พูดอะไรก่อนจะหันไปหาผนังถ้ำที่ลุงผีโผล่มาพอดีแล้วดึงเธอให้ไปหาลุงผี
/ไอ้หนู...เสร็จแล้วใช่มั้ย...จะได้กลับกันเลย/ลุงผีพูด
"อะ...อะไร...นี่นายตอบคำถามฉันมาก่อนสิ"เธอหันไปหาเขามองด้วยสายตาไม่พอใจแต่เขาไหวไหล่
"เสียใจนะครับ...ผมไม่ได้มีหน้าที่มาตอบคำถามของคุณ...แต่ผมเชื่อว่าเราคงได้เจอกันอีกไม่ช้าก็เร็วนะครับ"เขายิ้มก่อนจะเดินไปอีกทาง เป็นเวลาเดียวกับที่ลุงผีลากเธอกลับมายังด้านบนได้สำเร็จ
"ไม่แฟร์นี่!!...เขาไม่ยอมบอกอะไรฉันเลย"เธอคราง แล้วทันใดนั้นเองกระดาษใบหนึ่งก็ปลิวมาแปะหน้าเธอ เธอหยิบมันมาดูแล้วก็ต้องปรอทแตกกับข้อความในกระดาษนั่น
'บอกก็ได้ครับ เบอร์ผม 085-xxx-xxxx'
"กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...ไม่ได้อยากได้เบอร์ย่ะ!!...อีตาบ้าเอ้ยยยยยยยยยยยยย"เธอร้องออกมาก่อนจะต้องปิดปาก เธอลืมไปว่าสถานที่นี้มีทั้งเจ้าหน้าที่และตำรวจที่จะโยนเธอออกไปด้านนอกได้ทุกเมื่อ เผลอๆอาจจะจับเธอเสียด้วยซ้ำ
/ลุงว่า...รีบกลับกันเถอะ...เดี๋ยวได้ถูกเจอพอดี/ลุงผีว่าก่อนหิ้วเธอออกไปจากพิพิธภัณฑ์แห่งนี้
O[]O[]O[]O[]O[]O[]O[]O[]O[]O[]O[]O
ร่างสูงที่แอบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่มองร่างบางอย่างขบขัน ก่อนดวงตาจะเรืองแสงสีเงินน้อยๆแล้วหันไปทางด้านหลัง ซึ่งร่างสูงของยมทูตเมื่อครู่ก็ก้าวออกมาจากความืดนั่นช้าๆ ชายหนุ่มกระตุกยิ้มแล้วโค้งกายให้ยมทูตนั่นอย่างสง่างาม นัยน์ตาพราวระยับทอประกายของคนขี้แกล้ง
"ยินดีที่ได้พบ...บุตรแห่งอเวจี"ชายหนุ่มพูด ดวงตาแปรเปลี่ยนเป็นสองสีคือข้างขวาเป็นสีทองและข้างซ้ายเป็นสีเงินสบกับดวงตาสีนิลที่ไม่มีความรู้สึกใดๆ
~ท่านอย่าเพิ่งเล่นได้ไหม...สองพี่น้องแห่งสวรรค์...ข้าซีเรียสนะ~ยมทูตทำเสียงไม่พอใจ ชายหนุ่มเพียงส่ายหน้าช้าๆ
"ข้าไม่ได้เล่น...และอย่าเรียกข้าเช่นนั้น"ชายหนุ่มว่า "เรื่องที่'มัน'มีการเคลื่อนไหวแล้ว"สีหน้าของเขามีแววจริงจัง แล้วทำเสียงเครียดๆ
~ท่านควรจะตรวจสอบเรื่องของ'ผู้นั้น'แล้วส่งมา~ยมทูตพูดเสียงเคร่ง
"ข้าดูอยู่ห่างๆน่า...เอ้านี่"ชายหนุ่มโบกมือ แสงสีเงินปนทองก่อตัวที่มือของเขาแล้วกระดาษแผ่นหนึ่งก็ปรากฏบนมือของเขา ชายหนุ่มทำท่าจะยื่นมาให้ยมทูตหนุ่มแต่ก็ชักกลับไปก่อนที่ยมทูตจะคว้าทัน
"เดี๋ยวๆๆๆ...ข้าอยากได้เบอร์ของชาช่าอ่ะ"น้ำเสียงของชายหุนุ่มดูอ้อนวอนเอามากๆ ยมทูตหนุ่มทำเสียงเบื่อๆแล้วโบกมือ อักษรสีดังเลือดก็ปรากฏกลางอากาศเป็นเบอร์โทรศัพท์ของใครบางคนที่เขาต้องการ
~เอามาได้แล้ว~ยมทูตพูดเสียงขุ่นแล้วยื่นมือออกมา ชายหนุ่มรีบจดเบอร์แล้วยื่นกระดาษม้วนนั้นให้กับยมทูต ~ฝากดูแลนางด้วยล่ะ~ยมทูตกล่าวทิ้งท้ายแล้วหายไปในความมืดมิด
______________________________
ร้อยแล้วววววววววววววว
ในที่สุด เขาก็พาชาช่ามายังพิพิธภัณฑ์โดยสวัสดิภาพ แต่อาการของเธอดูจะไม่สู้ดีเท่าไรนัก เพราะเขาเหมือนจงใจจะแกล้งเธอด้วยการขับที่เรียกว่า เด็กแว้นยังยอมแพ้ นักซิ่งตัวพ่อยังต้องคารวะ ทำให้เธอมีอาการวิงเวียนศรีษะคล้ายๆกับว่าจะเป็นลมอยู่แถมยังอยากอาเจียนอีกด้วย
"นี่...แค่นี้ก็จะอ้วกแล้วหรือ"เขาหันมาหาเธอที่กำลังโก่งคออาเจียนตรงโคนต้นไม้ใหญ่หลังสำนักงานของทางพิพิธภัณฑ์
"ทะ...ทำไมนายถึงรู้ว่าต้องมานี่ล่ะ"เธอถาม พลางเช็ดปากที่เปื้อนอ้วก
"เอาน้ำมั้ย...ล้างปากหน่อยเหอะ"เขายื่นขวดน้ำมาให้เธอ
"นายยังไม่ได้ตอบฉัน"เธอย้ำคำถามของเธอ
"เธอมัวแต่ถามคำถามไร้สาระ...เวลาของงูตัวนั้นถึงหมดน่ะสิ"เขากอดอก
"เวลา?"เธอเอียงคอมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ซึ่งเขาก็เดาไว้แล้วว่าเธอต้องไม่เข้าใจแหงๆเลยเตรียมคำตอบเอาไว้เรียบร้อยแล้ว
"ก็เวลาที่วิญญาณจะคงร่างให้เธอเห็นไงล่ะ...ยัยทึ่ม"เขาบอกด้วยเสียงเย็นชา ไม่ต้องเพ่งมองไอวิญญาณก็รู้ว่าเป็นสีเงินแน่ๆ "ต้องใช้พลังงานมหาศาลเลยนะที่จะมาตอบคำถามไร้สาระของเธอ"เขากอดอก
"ก็...ก็ฉันไม่รู้นี่นา"เธอว่าเสียงสะอื้น น้ำตาคลอเบ้า
"อย่า...อย่าร้องสิครับ...เดี๋ยวเจ้าหน้าที่ก็ได้ยินหรอก"เขาทรุดตัวลงมาปลอบเธอ ต่างจากท่าทีเมื่อครู่ลิบลับ เธอหยุดร้องไห้เหมือนเวลาแม่ยื่นขนมให้เด็กที่กำลังงอแงเมื่อถูกขัดใจ
"กะ...ก็ได้"เธอเช็ดน้ำตาที่หยดลงมาเขายืนขึ้นเมื่อเธอหยุดร้อง ก่อนยื่นมือมาให้เธอ ชาช่ามองมือนั่นอย่างงงๆแล้วเอื้อมมือมาจับมือเขาให้เขาดึงเธอขึ้นมา "ขอบใจนะ"
"เรื่องเล็กน้อยครับ"เขายิ้มมีเสน่ห์ให้ แล้วเดินไปที่ประตูที่มีอักษรสีแดงเขียนเอาไว้ว่า 'เฉพาะเจ้าหน้าที่' เขามองเล็กน้อยก่อนจะหมุนลูกบิดประตู แต่ก็หมุนไม่ได้เพราะว่ามันล็อกอยู่อ "คงต้องกระแทกเข้าไปล่ะครับ"
"นี่...นายเป็นคนห้ามไม่ให้มีเสียงไม่ใช่หรือ"เธอเดินมาแตะบ่าเขา ก่อนจะมองไปที่ลูกบิด ก้มมองมันเล็กน้อยแล้วหยิบลวดแท่งเล็กๆออกมาจากกระเป๋ากางเกง สอดเข้าไปในรู
"ทะ...ทำอะไรน่ะ"เขาถามงงๆ
"เอาน่าๆ...ให้ฉันจัดการเองเหอะ"เธอหันมาฉีกยิ้มกว้างแบบเด็กๆ ก่อนจะได้ยินเสียงที่ทำให้เขาตกใจสุดๆ
แกร็ก
เธอหมุนลูกบิด ประตูบานนั้นเปิดกว้าง เธอหลีกทางให้เขาเข้าไปก่อนแล้วตัวเองก็เดินตามเข้าไปแล้วปิดประตูเหมือนเดิม
"ทำได้ไงเนี่ย"เขาหันไปมองเธออย่างอึ้งๆ
"เมื่อก่อนฉันได้รับฉายาว่า The thief เชียวนา"เธอยืดอกอย่างภาคภูมิใจเป็นที่สุด เขาส่ายหน้าอย่างปลงๆแล้วมองไปอย่างก้อนหินจำลองก้อนหนึ่งที่จัดไว้เพื่อความสมจริง
โครม!!
ก่อนจะเตะมันออกไปให้พ้นทางราวกับว่ามันเกะกะสายตาและอยู่ผิดที่ผิดทางเหลือเกิน ทำให้เกิดเสียงดังมากจนเธอสะดุ้ง มันดังก้องไปทั่วทางเดินและคงดังออกไปถึงข้างนอกให้เจ้าหน้าที่และตำรวจให้ได้ยินกัน
"ทำบ้าอะไรเนี่ย"เธออ้าปากพะงาบๆ มองเขาอย่างไม่เชื่อว่าเขาจะเอาเท้าเตะ น่าจะยกมากกว่า
"ลงไปเหอะน่า"เขาพูดก่อนจะผลักเธอลงไปในรูที่ปรากฎอยู่ข้างใต้ก้อนหินนั่นก้อนตัวของเขาจะกระโดดตามลงไป
"กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"เธอกรีดร้องดังลั่นด้วยความตกใจในขณะที่ไหลไปตามทางและแรงโน้มถ่วงของโลก
"...."เขาเงียบไม่พูดอะไรทั้งสิ้น
แสงสว่างที่ปลายทางออกส่องให้เห็นอยู่รำไร
ตุบ!!
"โอยยยยยยย"เธอเอามือกุมหัวที่กระแทกลงบนแท่นที่นอนที่เคยนอน และโดนฉุดจากคนด้านบนที่ผลักเธอลงมาก่อน ตอนนี้เธอนอนอยู่บนตัวเขาเนี่ย!!
"คุณเนี่ย...หนักเหมือนกันนะครับ"เสียงคนจากด้านล่าง ทำให้เธอต้องรีบลุกขึ้นยืน เธอมองไปรอบๆก่อนสายตาจะไปสะดุดกับบางสิ่งที่เคยเป็นบ่อน้ำที่เหล่าปลาซอมบี้เคยอาศัยอยู่
บัดนี้น้ำในบ่อแห้งขอดและมีงูตัวเขี่องนอนตายอ้าปากอยู่แทนที่ในบ่อน้ำนั่น
"ไม่นะ..."เธอร้องก่อนวิ่งไปดูร่างนั้นทันที
"นี่...คุณ..."เขาลุกขึ้นก่อนร้องห้ามเมื่อรู้สึกถึงกระแสบางอย่างที่ไม่น่าไว้ใจพุ่งออกมาแถวๆร่างของงูตัวนั้น
"กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดด"เธอกรีดร้องลั่นเมื่อเจอกับบางสิ่ง มีมือสีดำมากมายพุ่งขึ้นมาฉุดร่างบาง เพื่อลากลงไปยังหลุมลึกที่พวกมันปรากฎตัวออกมา ร่างบางแทบอาเจียนเมื่อมีกระแสแห่งความมืดพุ่งเข้ามาปะทะร่างของเธอเหมือนเข็มนับพันๆเล่มที่พุ่งเข้าทิ่มแทงร่างของเธอ
เหล่ามือนั่นลากร่างบางที่ยื้อยุดตัวเองไว้ด้วยการจิกเล็บลงบนพื้นดินอย่างรุนแรง จนเล็บหลุดออกมาเลือดอาบไหลเป็นทาง เขาวิ่งไปดึงแขนของเธอแล้วดึงกลับแต่ทันใดนั้นเอง!!
มือสีดำหลายสิบมือกระแทกเข้าที่สีข้างของเขาเต็มแรงจนเขากระเด็นไปกระแทกผนังถ้ำและกระอักลิ่มเลือดออกมา
"กล้าดีนักนะ"ดวงตาของชาหนุ่มเรืองแสงสีเงินทำท่าจะพุ่งออกไปแต่ก็ต้องชะงักกึกเมื่อมีลำแสงสีเงินตวัดผ่านหน้าของตนไปและไปตัดสะบั้นที่เหล่ามือนั่น เจ้าของมือที่อยู่ในหลุมกรีดร้องลั่นอย่างเจ็บปวดก่อนหลุมนั่นจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย
ตึก
รองเท้าหนังสีดำมาหยุดยืนหน้าร่างเล็กที่กำลังร้องโอดครวญอย่างเจ็บปวดเพราะเล็บหลุด เธอหยุดร้องก่อนเงยหน้ามองผู้ที่มายืนอยู่ตรงหน้า
"อ๊ะ"ร่างสูงอยู่ในชุดคลุมคล้ายยมทูตมือขวาถือเคียวด้ามยาวเอาไว้ ผ้าสีดำนั้นปิดใหน้าเหลือเพียงดวงตาสีดำสนิทคมปลาบก้มมองร่างบาง ก่อนจะทรุดตัวลงมา มือซ้ายที่ไม่ได้ถือเคียวยื่นมาแตะมือของเธอ
วาบ
แสงสีดำสนิทเรืองขึ้นบนมือของเธอก่อนที่เล็บอาบเลือดของเธอจะกลับคืนสภาพเหมือนเดิมจนเธอเองก็อดทึ้งไม่ได้
"แกคือ..."เขาลุกขึ้นเอามือกุมสีข้างที่โดนกระแทกเข้าอย่างแรง เดินกะเผลกๆมาหาทั้งคู่
"นายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย"เธอถามพลางลุกขึ้นยืน เดินไปหาเขา
~จะทำอะไรก็รีบๆทำเข้าเถอะ~ร่างของยมทูตชุดดำเอ่ยอย่างเย็นชา ก่อนจะเดินหลีกไปยังแท่นนอนแล้วหายตัวไป
"เอ่อ...แล้วจะทำไงต่อไปดีล่ะ"เธอถามอย่างงงๆ แล้วเดินไปลูบใบหน้าของงูเบาๆ
ตุบ ตุบๆๆๆๆๆ
เขี้ยวและฟันของงูร่วงลงมาเต็มพื้น เขามองอย่างอึ้งๆก่อนจะเดินไปหาเธอ
"คุณ...เป็นคนแน่หรือ"เขาถามเธอ
"ไร้มารยาท!!"เธอตะโกนใส่หน้าเขาก่อนจะโกยกองเขี้ยวฟันไปนั่งนับแบ่งออกเป็นสองกองเท่าๆกัน
เขาหยิบถุงพลาสติกออกมาโกยใส่ เธออ้าปากค้าง ของที่ไม่ธรรมดาแบบนี้ เขาเอาถุงพลาสติกหูหิ้วธรรมดามาใส่ได้ยังไงกันนะเมื่อเขายื่นมาให้เธอ เธอก็รับถุงไปแบบงงๆ
ชายหนุ่มหันไปหาซากงู มือเรียวยกขึ้นแตะซากงูนั่น ริมฝีปากบางพึมพำบางอย่าง อย่างแผ่วเบา ก่อนที่ร่างไร้ฟันของงูจะค่อยๆสลายเป็นผุยผงและปลิวไปกับสายลมที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นในที่แห่งนี้ได้ เธออ้าปากค้าง มองเขาอย่างอึ้ง ทึ่ง ตะลึง มึนและงงๆ
"อึ้งอะไรครับ...รีบกลับเถอะเดี๋ยวมือนั่นก็โผล่มาอีกหรอก"เขาพูดพลางยิ้มออกมาแต่เธอไม่ยิ้มไปด้วยกับเขา ดวงตาสีดำสนิทจ้องเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขาอย่างสงสัย
"นายน่ะ...เป็นใครกันแน่...ทำไมถึงมาช่วยฉัน"เธอถาม "แถมยังมีท่าทางแปลกๆด้วย"เธอถามต่อ เขาไม่พูดอะไรก่อนจะหันไปหาผนังถ้ำที่ลุงผีโผล่มาพอดีแล้วดึงเธอให้ไปหาลุงผี
/ไอ้หนู...เสร็จแล้วใช่มั้ย...จะได้กลับกันเลย/ลุงผีพูด
"อะ...อะไร...นี่นายตอบคำถามฉันมาก่อนสิ"เธอหันไปหาเขามองด้วยสายตาไม่พอใจแต่เขาไหวไหล่
"เสียใจนะครับ...ผมไม่ได้มีหน้าที่มาตอบคำถามของคุณ...แต่ผมเชื่อว่าเราคงได้เจอกันอีกไม่ช้าก็เร็วนะครับ"เขายิ้มก่อนจะเดินไปอีกทาง เป็นเวลาเดียวกับที่ลุงผีลากเธอกลับมายังด้านบนได้สำเร็จ
"ไม่แฟร์นี่!!...เขาไม่ยอมบอกอะไรฉันเลย"เธอคราง แล้วทันใดนั้นเองกระดาษใบหนึ่งก็ปลิวมาแปะหน้าเธอ เธอหยิบมันมาดูแล้วก็ต้องปรอทแตกกับข้อความในกระดาษนั่น
'บอกก็ได้ครับ เบอร์ผม 085-xxx-xxxx'
"กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...ไม่ได้อยากได้เบอร์ย่ะ!!...อีตาบ้าเอ้ยยยยยยยยยยยยย"เธอร้องออกมาก่อนจะต้องปิดปาก เธอลืมไปว่าสถานที่นี้มีทั้งเจ้าหน้าที่และตำรวจที่จะโยนเธอออกไปด้านนอกได้ทุกเมื่อ เผลอๆอาจจะจับเธอเสียด้วยซ้ำ
/ลุงว่า...รีบกลับกันเถอะ...เดี๋ยวได้ถูกเจอพอดี/ลุงผีว่าก่อนหิ้วเธอออกไปจากพิพิธภัณฑ์แห่งนี้
O[]O[]O[]O[]O[]O[]O[]O[]O[]O[]O[]O
ร่างสูงที่แอบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่มองร่างบางอย่างขบขัน ก่อนดวงตาจะเรืองแสงสีเงินน้อยๆแล้วหันไปทางด้านหลัง ซึ่งร่างสูงของยมทูตเมื่อครู่ก็ก้าวออกมาจากความืดนั่นช้าๆ ชายหนุ่มกระตุกยิ้มแล้วโค้งกายให้ยมทูตนั่นอย่างสง่างาม นัยน์ตาพราวระยับทอประกายของคนขี้แกล้ง
"ยินดีที่ได้พบ...บุตรแห่งอเวจี"ชายหนุ่มพูด ดวงตาแปรเปลี่ยนเป็นสองสีคือข้างขวาเป็นสีทองและข้างซ้ายเป็นสีเงินสบกับดวงตาสีนิลที่ไม่มีความรู้สึกใดๆ
~ท่านอย่าเพิ่งเล่นได้ไหม...สองพี่น้องแห่งสวรรค์...ข้าซีเรียสนะ~ยมทูตทำเสียงไม่พอใจ ชายหนุ่มเพียงส่ายหน้าช้าๆ
"ข้าไม่ได้เล่น...และอย่าเรียกข้าเช่นนั้น"ชายหนุ่มว่า "เรื่องที่'มัน'มีการเคลื่อนไหวแล้ว"สีหน้าของเขามีแววจริงจัง แล้วทำเสียงเครียดๆ
~ท่านควรจะตรวจสอบเรื่องของ'ผู้นั้น'แล้วส่งมา~ยมทูตพูดเสียงเคร่ง
"ข้าดูอยู่ห่างๆน่า...เอ้านี่"ชายหนุ่มโบกมือ แสงสีเงินปนทองก่อตัวที่มือของเขาแล้วกระดาษแผ่นหนึ่งก็ปรากฏบนมือของเขา ชายหนุ่มทำท่าจะยื่นมาให้ยมทูตหนุ่มแต่ก็ชักกลับไปก่อนที่ยมทูตจะคว้าทัน
"เดี๋ยวๆๆๆ...ข้าอยากได้เบอร์ของชาช่าอ่ะ"น้ำเสียงของชายหุนุ่มดูอ้อนวอนเอามากๆ ยมทูตหนุ่มทำเสียงเบื่อๆแล้วโบกมือ อักษรสีดังเลือดก็ปรากฏกลางอากาศเป็นเบอร์โทรศัพท์ของใครบางคนที่เขาต้องการ
~เอามาได้แล้ว~ยมทูตพูดเสียงขุ่นแล้วยื่นมือออกมา ชายหนุ่มรีบจดเบอร์แล้วยื่นกระดาษม้วนนั้นให้กับยมทูต ~ฝากดูแลนางด้วยล่ะ~ยมทูตกล่าวทิ้งท้ายแล้วหายไปในความมืดมิด
______________________________
ร้อยแล้วววววววววววววว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น