uncanny พิสูจน์ไม่ได้(รีไรท์รอบสามแล้วโว้ย)

ลำดับตอนที่ #13 : ลางสังหรณ์ที่XII:ง.งูงง(แก้)

ลางสังหรณ์ที่XII:ง.งูงง(100%)

            ชายหนุ่มใช้ผ้าพันแผลที่เหลือจากเมื่อวาน พันขาให้หญิงสาวอย่างทะนุถนอม ราวกับว่านี่เป็นอีกส่วนหนึ่งของร่างการของเขาเลยก็ว่าได้ ดวงตาของเขาจ้องมองขาของเธออย่างอ่อนโยนจนเจ้าของขารู้สึกเขินขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก และรู้สึกผิด อยากจะชักเท้าหนีเขาเสียดื้อๆ แต่ก็ทำไม่ได้ ทั้งร่างไม่เหลือแรงเลยแม้แต่น้อย ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน

            "พอเถอะ"ชาช่าพูดขึ้นเบาๆ ท่ามกลางความเงียบงัน ละอายเหลือเกินที่เขาต้องมาทำแผลให้ทั้งๆที่เธอก็ทำตัวเองแท้ๆ แต่กลับต้องมาให้เขานั่งลำบากทำให้เธอแบบนี้ ชายหนุ่มไม่พูดอะไรเพียงพันให้จนเสร็จแล้วพอถึงขั้นตอนการผูกผ้าพันแผลนั้้น เขาก็เงยหน้าแต่ก็ทำต่อไปราวกับว่ามองเห็น
ว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่

            "หืม"เขาเงยหน้าขึ้นมาจากการผูกผ้าพันแผลแต่ก็ไม่ได้ผูกพันเป็นก้อนน่าเกลียด แถมดูจะชำนาญเสียด้วยทั้งๆที่เมื่อวานตัวเองยังพันเป็นก้อนจนตัวเองกลายเป็นมัมมี่ตกสำรวจไปแท้ๆ เขาทำได้อย่างไรกันนะ หรือเป็นเพียงเพราะดูจากการทำแผลของเธอเมื่อวานเท่านั้น "ทำไมล่ะครับ"เขาถามต่ออย่างสงสัย

            "ฉันรู้สึกละอายน่ะ ทั้งๆที่รู้จักกันเพียงไม่กี่ชั่วโมงเองแท้ๆแต่นายมาช่วยฉันเอาไว้มากขนาดนี้"เธอก้มหน้าลงบอกตามความรู้สึกของเธอตรงๆ ไม่มีความอายเลยสักนิดเดียว แม้แต่น้อย "ทำไม...ทำไมกัน"เธอพึมพำอย่างไม่เข้าใจชายหนุ่ม

            "คงเป็นเพราะ...มีบางสิ่งที่บอกกับพวกเราว่า...จะให้เธอเป็นอะไรไปไม่ได้เป็นอันขาด"เขาพูดอย่างหนักแน่นพลางเผยรอยยิ้มกว้างออกมา ตอนนี้เขาพันผ้าเสร็จแล้วจึงดึงมือของเธอมากุมเอาไว้อย่างหลวมๆ

            "อา..."เป็นคำตอบครั้งแรกที่ชัดเจนมากที่สุดเท่าที่เธอเคยเฝ้าค้นหามาโดยตลอดว่าทำไม สิ่งเหนือธรรมชาติทุกสิ่งถึงยอมทำเพื่อเธอได้มากขนาดนี้ รวมถึงใครหลายๆคนที่ไม่รู้เรื่องราวในอดีตของเธอ

             เธอก้มหน้า น้ำตาไหลอาบแก้ม นึกถึงพจน์ที่ตายไปแล้วเขาคิดแบบเดียวกับคนตรงหน้าหรือเปล่ากันนะ หรือว่าไม่คิดอะไรเลยถึงได้ทำแบบนั้น เธอกำหมัดแน่นร่างกายสั่นเทิ้ม พร้อมเสียงสะอื้นที่สะกดกลั้นเอาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป ชายหนุ่มเบิกตากว้าง คำพูดของเขา คงไปจี้จุดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับตัวเธอในอดีตเป็นแน่แท้

             "เป็นอะไรไปหรือครับ!?!"เขาถามด้วยความตกใจ นิ้วเรียวงามเกินชาย เชยคางเธอขึ้นมาจ้องสบตา พร้อมกับปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างทะนุถนอมและแผ่วเบา สัมผัสนั้นทำให้ร่างกายของหญิงสาวสั่นสะท้านไปทั้งร่าง

             "ฉะ...ฉัน..."เธอพูดอะไรไม่ออก ก้อนสะอื้นมาจุกอยู่ในลำคอ เขาทำเพื่อเธอขนาดนี้ ขนาดเพิ่งจะรู้จักเธอแท้ๆ อันที่จริง ยังไม่มีใครรู้จักชื่อใครเลยด้วยซ้ำ

             "ไม่แน่น้า~~...คนต่อไปอาจจะเป็นผมก็ได้...ที่ต้องเจ็บแทนคุณ"เขาหลับตาข้างหนึ่งพลางพูดทีเล่นทีจริง แต่ค่าตอบแทนกับไอ้คำพูดที่เหมือนจะปลอบใจเธอคือฝ่ามือบางที่ฟาดเข้ากลางแผ่นหลังกว้างของเขาเต็มแรง ทำไมถึงได้รุนแรงขนาดนี้นะ ชาช่า เธอขบกรามแน่นอย่างโมโหในคำพูดของชายหนุ่ม
        
             เขาห่อปากร้องโอดโอย ส่วนร่างบางก็ค้อนให้ชายหนุ่มวงโต หลายวงซ้อนกัน...งานเข้าล่ะสิคราวนี้

             "อย่าพูดแบบนั้น!!!...ฉันไม่อยากเห็นคนตายเพราะฉันอีกแล้ว...ฉันเห็นมามากพอแล้ว"เธอตะโกนออกมา พลางทำสีหน้าจริงจัง เธอเจ็บมามากพอแล้วสำหรับการที่จะต้องเห็นคนทุกคนตายเพื่อเธอ

             "นี่คุณ...ค้อนให้ผมหลายวงแล้ว...คอจะหักรึยัง"เขาพูดเป็นอีกประเด็นหนึ่งไปเสียอย่างนั้น แต่เธอก็ค้อนให้อีก "คร้าบ~~...ไม่ล้อเล่นแล้ว!!"เขายกมือยอมแพ้เธอในที่สุด ก่อนจะรู้สึกถึงแผ่นดินที่สั่นเพราะแรงเลื้อย คงได้เวลาที่งูจะมาแล้วกระมัง

            "มันมาแล้ว"เธอพึมพำ แน่นอนเขาเองก็รับรู้ได้เหมือนกัน

            งูเลื้อยเข้ามาด้วยท่าทางสุขสันต์ วันนี้มันจะได้คำตอบจากพวกมนุษย์หรือถ้าไม่ได้ งูกับปลาก็จะได้กินอาหาร

           "คำตอบ"งูพูดห้วนๆเป็นเชิงคำสั่ง มองไปที่มนุษย์ทั้งสองด้วยแววตาเรียบเฉย ซึ่งพวกเธอก็มองมันตอบด้วยแววตาที่ปราศจากความหวาดกลัวไม่หวั่นเกรงเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้ชายหนุ่มมีคำตอบในใจของเขาแล้ว

           "คุณอาจจะเป็นสิ่งมีชีวิตประเภทไฟลัมแพลทีเฮลมินทิส(Phylum Platyhelminthes)...หรือหนอนตัวแบน เป็นเพศกระเทย ผสมพันธุ์ในตัวเองได้"เขาพูดออกมาอย่างไม่แน่ใจ ยากกว่าไอ้ฉีดน้ำเชื้อเมื่อวานอีก

           "อีกทีซิ?"งูทำหน้างงๆ ผู้ชายตัวเล็กสำหรับมันตรงหน้าเขากำลังเพ้ออะไรออกมา ทำให้มันยิ่งไม่เข้าใจเข้าไปใหญ่ว่าที่แท้จริงแล้ว มันเป็นตัวอะไรกันแน่ "ไอ้ทิสๆนั่นมันอะไร"งูถามต่อ ชายหนุ่มกำลังจะอ้าปากพูด แต่เธอก็ตะครุบปากของเขาเอาไว้ก่อน

            "ตาบ้า!!...พ่นอะไรออกไปให้มันฟ้าง~~...อธิบายอะไรให้มันง่ายๆกว่านี้ไม่ได้รึง้าย"ชาช่าคิด ชักอยากจะบ้าตายขึ้นมาอย่างกระทันหัน พ่อเจ้าประคุณพูดอะไรที่มันยากๆให้งูมันฟังอยู่เรื่อยเลยเนี่ย!!

            "ให้มันพูด"งูว่าเสียงโหด เธอปล่อยมือออกทำหน้าเจื่อนๆ

            "ฉันอธิบายเองดีกว่า!"เธอถอนหายใจ ทำหน้าเหมือนไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไรนัก "หมอนั่นน่ะ เขาบอกว่าคุณน่ะเป็นเหมือนพยาธิตัวแบนที่อยู่ในสิ่งมีชีวิตที่เป็นปรสิตน่ะ...ที่ออกไข่เองได้และก็ไม่ต้องแต่งงานด้วย" เธอเรียบเรียงคำพูดของเขาออกมาในภาษาที่มันง่ายๆ มากกว่าของเขา แต่ไม่รู้ว่ามันจะเข้าใจหรือเปล่านี่สิปัญหา

            "โว้ยยยยยยยย...ไม่เข้าใจ!!"งูคำรามอย่างอารมณ์เสียกับความรู้ชีววิทยาเรื่องใหม่ที่ได้รับรู้จากเด็กทั้งสอง คำตอบชัดเจนว่ามันไม่เข้าใจ และตอนนี้มันก็อารมณ์เสียสุดๆไปเลยด้วย มันไม่รอช้า พุ่งเข้าใส่ทั้งคู่อย่างรวดเร็วปานงูฉกเหยื่อ  (งูอยู่แล้วนี่นา) แต่ชายหนุ่มผลักให้เธอไปอีกทาง และอีกไม่กี่วินาทีถัดจากนี้ เขาก็จะลงไปนอนเล่นอยู่ในท้องงู ชายหนุ่มหลับตาปี๋อย่างรู้ในชะตากรรมของตนเอง ชาช่าได้แต่นิ่งอึ้งและชอคอย่างบอกไปถูกกับเหตุการณ์ตรงหน้า ปลายนิ้วของเธอสั่นระริกด้วยความตกใจ เธอควรจะทำอย่างไรดี

            'หยุดเขา...มีเธอเท่านั้นที่หยุดเขาได้!!'น้ำเสียงหวานของใครบางคนกระซิบก้องอยู่ในหัวของเธอ ร่างบางเบิกตากว้างหลุดออกจากห้วงภวังค์แห่งความหวาดกลัว ราวกับสมองไม่ได้สั่งการใดๆทั้งนั้น ชาช่าถลาเข้ามาขวางระหว่างตัวเขาและงูอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มเบิกกตากว้างอย่างตกใจและไม่ทันได้ตั้งตัวที่จู่ๆ เธอก็มาขวางเขาไว้

            "หยุด!!...อย่าทำบาปอีกเลยนะ"ชาช่าตะโกนออกมาในที่สุด เพราะเธอได้ยินเสียงของใครบางคน และสักพักเธอก็ได้ยินเสียงของเหล่าวิญญาณที่ร่ำร้องจากความทรมานที่ถูกงูนั่นกัดกิน มันเป็นภาษาที่ไม่ได้ศัพท์ ปนเปกันมั่วไปหมด มันช่างทรมานเสียเหลือเกิน เสียงโหยหวนนั่นก้องสะท้อนไปมาอยู่ในหัวของเธอ

            งูหยุดชะงักกับสิ่งที่พูดและสีหน้าจริงจังของเธอ

            "ว่าไงนะ"งูเลิกคิ้วงงๆ คำพูดของเธอทำให้งูรู้สึกแปลกประหลาดและประหลาดใจอย่างบอกไม่ถูก มันไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน เป็นเพราะอะไรกันนะ  หรือเพราะคำพูดของเธอนั้น มันไปสะกิดอะไรจิตใจของมันเข้า

            "ฉันได้ยินนะ...ว่าวิญญาณที่รายล้อมตัวคุณน่ะ...เขาทรมาน อยากฆ่าคุณมากแค่ไหน"เธอพูด "หวังว่าคงถ่วงเวลามันได้นะ"เธอคิดเหงื่อตกเล็กน้อยแล้วหันไปหาเขา ถึงแม้ว่าสื่งที่เธอพูดนั้นจะเป็นความจริง แต่งูอาจจะไม่เชื่อก็ได้ แล้วเธอก็ไม่มีแผนสำรองอะไรแล้วด้วย เธอภาวนาให้งูมันเชื่อเธอทีเถอะ

             "อะ...อะไรนะ"งูเริ่มกระถดถอยหนี ดันเชื่อเสียอย่างนั้น "พลังของยัยนี่...เป็นแบบนี้เองรึ"งูคิดพลางหรี่ตาลง

             "อยากจะให้ฉันลองทำตามความต้องการของพวกวิญญาณนั่นดูเอามั้ยล่ะ"เธอทำสีหน้านิ่งๆ ไอวิญญาณสีดำเริ่มแผ่ออกมาอีกครั้ง เธอหวังไว้ลึกๆว่ามันจะสามรถช่วยเธอได้ มาถึงขั้นนี้แล้วคงต้องใช้ไม้นี้เท่านั้นสินะ

             "หึๆๆๆ...ไม่ธรรมดานี่...นานๆข้าจะเจอคนอวดดีจนถึงหยดสุดท้ายแบบเจ้า"งูผ่อนลมหายใจ "ข้าชักเสียดายแล้วล่ะสิ" งูมองเธอด้วยแววตาที่ยากจะคาดเดาในอารมณ์ ทำให้เธอชักรู้สึกร้อนๆหนาวๆขึ้นมาเสียแล้ว

             "หมะ...หมายความว่า"เธอเหงื่อซึมออกมา มองชายหนุ่มที่ตอนนี้นิ่งไม่ยอมทำอะไร ราวกับว่ารอคำสั่งของใครบางคน

              "ข้าน่ะ...ฆ่าสิ่งมีชีวิตมากมายเจ้าทำให้ข้าตาสว่าง...ข้าควรชดใช้เสียที"งูพูดต่อ ทำไมจู่ๆเปลี่ยนใจง่ายจังหรือนี่อาจเป็นเพียงละครฉากหนึ่งที่มันสร้างขึ้นเพื่อตบตาคนทั้งสองหรือเปล่ากันนะ ชายหนุ่มที่นั่งนิ่งมองดูอยู่หรี่ตา

             "ข้าจะปล่อยเจ้าไป...นี่ข้าใจดีแล้วนะ...เห็นแก่ความดันทุรังของเจ้าหรอก"งูทำเสียงเฮอะเล็กน้อย เอี้ยวตัวจะหันกลับ "พรุ่งนี้ก็แล้วกัน"

             "แล้ว..."เธอทำท่าจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ต้องเก็บปากเก็บคำเมื่อมีปลาตัวหนึ่งกระโดดขึ้นมา เป้าหมายของปลาตัวนั้นคือหัวของผู้หญิงเพียงคนเดียวในตอนนี้ คมเขี้ยวทอประกายสะท้อนกับแสงที่ลอดเข้ามาข้างใต้

               ผั่วะ!!

             ปลากระเด็นไปอีกทางด้วยหางของงูหรือพ่อ-แม่บังเกิดเกล้า เธออ้าปากค้างด้วยความมึนงงปนอึ้ง นั่นลูกของมันไม่ใช่หรือ แล้วทำไมทำแบบนั้นล่ะ

            "วิธีเดียวที่จะฆ่าข้าได้นั่นก็คือ...กินลูกของข้าเอง...ทั้งข้าและลูกจะสาปสูญ"จู่ๆงูตัวนั้นก็เปรยขึ้น ทั้งๆที่ยังหันหลังอยู่
 
            "ยังไม่ไปอีกรึ"เขากอดอกเลิกคิ้ว สีหน้าเย็นชา

            "ข้าแค่จะบอก...ข้าตัดสินใจแล้ว"งูยิ้มมุมปากเธอเบิกตา

            "อย่าบอกนะว่า...คุณจะ..."ดวงตาของเธอฉายแววหวาดหวั่น "จะทำลายตัวเอง"

            "ข้าไม่ใช่ข้อมูลลับนะเฟร้ย...แจ้งข้อมูลเสร็จแล้วระเบิดตัวเองทิ้ง"น้ำเสียงงูดูจะโมโห แต่สีหน้าอ่อนโยนของงูทำให้เธอชักรู้สึกผิดที่ไปล่วงเกินงูเข้าอย่างไม่ได้ตั้งใจ

            "ไม่มีวิธีอื่นจริงๆหรือ...แค่กำจัดปลาพวกนี้น่ะ"เขารู้สึกสยองขวัญขึ้นมาดื้อๆ หากจะต้องกลืนกินสิ่งมีชีวิตที่เป็นลูกของตน แถมยังมีพิษและยังดิ้นได้อีกต่างหาก

             "ไม่มีหรอก"งูส่ายหน้า จริงๆแล้วปลาพวกนี้ไม่มีพิษอย่างที่งูพูดเอาไว้หรอกแต่หากคนเป็นแม่ จะให้ฆ่าลูกตัวเองก็ต้องเจ็บช้ำและคงถึงกับอกแตกตายในที่สุด

             "ฮึกๆๆๆๆ"เธอเริ่มกลั้นสะอื้น ก้มหน้าลง ไหล่สั้นเทิ้ม

             "หากข้าล่วงเกินอะไรพวกเจ้าไป...หรือเจ้าล่วงเกินอะไรข้าก็อโหสิไว้ ณ ที่นี้ก็แล้วกันนะ"งูพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง

             "ยะ...ยังมีเวลาคิดนะ...น่าจะมีทางอื่นสิ"เธอกลั้นสะอื้นเธอไม่อยากให้มีใครตายอีกแล้ว "ต้องตายอีกแล้วหรือ"

             "ครับ"เขาโอบไหล่ที่สั่นเทาของเธอเอาไว้ ราวกับจะปลอบประโลม

             "..."

             "นังหนู...ไม่ต้องเสียใจนะ...ไว้ข้าจะไปบอกเลข"งูขยิบตาให้

             "มะ...ไม่ใช่สักหน่อย...ทุกชีวิตมีค่านะ...จะตายง่ายๆแบบนี้เลยรึไง!!"ชาช่าตะโกนออกมาอย่างอัดอั้น

             "ไม่เอาน่า...ชาช่า"เขาพูดก่อนเม้มริมฝีปาก "เผลอซะแล้ว"เขาคิด

             "ไม่รู้แล้ว...เกือบทุกคนกลัวฉัน...ไม่มีใครอยู่ข้างฉัน...เพราะอยู่ใกล้ๆฉันคนๆนั้นต้องตายรวมถึงคุณที่ตัดสินใจแบบนี้!!"ร่างบางปล่อยโฮออกมาอย่างน่ากลัว ไม่สามารถกลั้นได้อีกต่อไป

             "เห!?!"งูทำหน้างงๆ

             "ทั้งเพื่อน...คนทั่วไป...แค่เดินมาเฉียดฉันก็ต้องตายหรือมีเคราะห์กันทุกคนเลย"เธอฟูมฟาย

             "เฮ่...ไม่หรอก"เขาส่ายหน้า "มันบังเอิญมากกว่า...ผมยังไม่เห็นเป็นอะไรเลย"เขาพูด พลางก้มหน้าสำรวจตัวเองแต่เธอก็ยังไม่หยุดร้อง

             "แต่...เพื่อน...ของฉัน...ตายเพราะฉันมาสอง...ครั้งแล้วนะ...ไหนจะพวกผี...ที่ต้องเจ็บ...ปวดเพราะ...ฉันอีก"เธอสะอื้นพลางพูดพลาง ยากที่จะจับใจความได้

             "อดีตน่ะ...มันผ่านมาแล้ว...จะอาลัยอาวรณ์ไปทำไม...สู้เอาเวลาไปทำบุญไม่ดีกว่าหรือ"เขาพูดด้วยแววตาและน้ำเสียงอ่อนโยนคล้ายลุงผีพลางลูบหัวเธอเป็นเชิงปลอบ(เอาผมไปเปรียบกับลุงผีง่ะ:เขา)

             "นายพูด...เหมือนลุงผีเลย"ชาช่าหันไปหาเขา

             "แล้วคิดถึงลุงผีมั้ยล่ะ" เขาถาม ร่างบางพยักหน้าแรงๆ

             "เอาเถอะ"งูยิ้ม "เจ้าคงรอถึงพรุ่งนี้ไม่ไหว...ข้าพาขึ้นไปส่งเองเลยละกัน"งูพูด

___________________________

คะ...ครบร้อยแล้ว ดีใจสุดๆ

เม้นด้วย