uncanny พิสูจน์ไม่ได้(รีไรท์รอบสามแล้วโว้ย)

ลำดับตอนที่ #12 : ลางสังหรณ์ที่XI:คำถาม ลำบากใจ(รีไรท์4)

ลางสังหรณ์ที่XI:คำถาม ลำบากใจ(100%)

          "หากไม่รู้ล่ะ"ร่างบางสวน งูที่กำลังอ้าปากจะถามหยุดชะงักกึกด้วยความงุนงง พร้อมกับหันมาทางต้นเสียง หญิงสาวนั่งกอดอกคิ้วขมวดกันเป็นปม พลางทำสีหน้าไม่พอใจ งูถอนหายใจเบาๆอย่างอนาถใจ มันไม่เคยเข้าใจมนุษย์จริงๆ ชอบตีตนไปก่อนไข้เรื่อย หรือไม่ก็ชอบคิดไปเอง ชอบฟุ้งซ่าน ชอบขัดเหลือเกิน

          "ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ" เขาหันขวับทำสีหน้างุนงง กำลังจะรู้คำถามแล้วเชียว จะมาขัดทำไมเนี่ย นั่งกลัวอยู่เฉยๆไปเหอะน่า

          "นั่นสิ...เจ้ายังไม่รู้คำถามเลย...มนุษย์นี่...งี่เง่าจริง"งูมองมาที่พวกเธออย่างดูแคลน หดหัวออกห่างจากมนุษย์ทั้งสอง พ่นลมหายใจอย่างเซ็งทั้งคู่เต็มกำลังอีกครั้ง มันล่ะรังเกียจพวกมนุษย์เสียเหลือเกินที่เป็นแบบนี้

           "หนอย...ว่าไงนะ!!"เธอลืมเรื่องปลาไปเสียสนิท เพราะเลือดขึ้นหน้า ทำท่าจะกระโดดออกไปหางู หากเขาไม่ดึงแขนเธอไว้เธอคงตกลงไปแน่ๆ งูหัวเราะในลำคอราวกับชอบใจ ดวงตาที่ใสราวกับลูกแก้ว ซึ่งบัดนี้เหลือเพียงข้างเดียวสะท้อนภาพเธอออกมา พร้อมๆกับทอประกายกร้าวจนน่ากลัว แต่ทว่าร่างบางก็ไม่มีความเกรงกลัวเลยสักนิด

           "ข้าบอกไปแล้ว...ว่าตาย...หรือเป็นอาหารของลูกข้า!"งูเน้นย้ำอีกครั้งอย่างชัดเจน มันตะโกนจนเสียงก้องถ้ำ บริเวณโดยรอบสั่นสะเทือนเพราะคลื่นเสียงอีกครั้ง ถึงแม้จะไม่เท่ากับครั้งที่แล้วก็ตามที ชายหนุ่มมองงูอย่างเย็นชา

          "ถามมา"ชายหนุ่มพูดเรียบๆ พลางกระชับมือบีบมือเธอเอาไว้แน่น

          "ข้าอยู่ตัวเดียว...แต่ทำไมข้าถึงได้มีลูกมากมายขนาดนี้"เป็นคำถามที่ทั้งเขาและเธอเหวอไปตามๆกัน สีหน้าที่ปั้นมาโดยตลอดนั้นหลุดมาดหมด

          "วะ...ว่าไงนะ!!"เขาอ้าปากค้าง

          "อะ...อีกทีซิ!!"เธอเบิกตากว้าง ตกใจไม่แพ้เขา อยู่ตัวเดียวแต่ทำไมกลับมีลูกออกมาได้กันนะ

          "ทำไมหรือ...มนุษย์ทำไม่ได้หรืออย่างไร"งูเริ่มไม่สบอารมณ์กับท่าทีของทั้งคู่ ที่มันแยกตัวจากนายของมันมาก็เพียงเพราะคาใจอยู่เรื่องนี้เรื่องเดียว พอนายไม่ตอบมันจึงต้องมาค้นหาคำตอบด้วยตัวเองจากด้านนอก แต่ก็ไม่เคยมีใครให้คำตอบที่ชัดเจน หรือแจ้งกระจ่างมันเลยแม้แต่น้อย พวกมนุษย์มีสิ่งที่เรียกว่าการศึกษา เพราะฉะนั้นแล้ว พวกเขาต้องให้คำตอบมันให้ได้!! มันต้องรู้คำตอบจากพวกเขาไม่ว่าจะโดยวิธีใดก็ตาม

          "ใช่!!...คนน่ะจะมีลูกกันได้มันต้องมีกันสองคนน่ะ...เอ่อ"เธอกุกกัก โยนหนังสือวิทยาศาสตร์+หนังสือสุขศึกษาให้มันอ่านเองได้ไหมเนี่ย!! ให้เธอที่เป็นผู้หญิงมาพูดเนี่ยนะ กระดากปากมากเลยนะ หรือว่าที่งูลากเขากับเธอเข้ามาในถ้ำเนี่ยเพราะว่าจะให้เธอกับเขามาสาธิตให้ดูแบบนี้ ร่างบางหน้าแดงก่ำ ผู้หญิงอะไรคิดลึกชะมัด เธอสะบัดหน้าแรงๆ ไม่อยากให้คำตอบงูไปมากกว่านี้ แกล้งทำเป็นไม่รู้ ท้้งๆที่รู้อยู่แก่ใจ

          "ทำไม"งูจ้องทั้งสองเขม็ง เธอก้มหน้าไม่กล้าที่จะพูดเรื่องแบบนี้ อย่าบังคับให้เธอพูดเด็ดขาด ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตามแต่ เธอจะไม่พูดให้ด่างพร้อย โดยเฉพาะเวลาอยู่ต่อหน้าผู้ชายแบบนี้ด้วยแล้ว เดี๋ยวเขาก็หาว่าเธอเป็นพวกหมกมุ่นกันพอดี

          "คือมันเป็นเรื่องที่เด็กเขาไม่ค่อยพูดกันน่ะ...และพวกผู้ใหญ่ก็ห้ามด้วย"เขาอธิบาย "มันค่อนข้างน่าอาย"เขาต่อ ใครก็ได้ช่วยอธิบายแทนเขาที ยิ่งต่อหน้าพวกผู้หญิงด้วยแล้วเขายิ่งไม่กล้าพูด ไม่อย่างนั้นคงจะโดนมองว่าเป็นผู้ชายทะลึ่งแน่ๆ

          "ข้าไม่บอกใครหรอกน่า...พูดๆมาเถอะ"งูพูด เขาเม้มริมฝีปากบางสวยนั่นเล็กน้อย ก่อนหลบสายตาของงูที่จ้องเป๋งมาอย่างอยากรู้อยากเห็นและหญิงสาวข้างตัวที่มีแววตากังวล ใจจริงเขาก็ไม่ได้อยากทำแบบนี้เลย มันเป็นการล่วงเกินและล่วงละเมิดทางเพศคนตรงหน้าชัด งูจะขออะไรก็ได้ยกเว้นไอ้นี่ได้ไหม!!

          "คือ...พวกคุณคงเป็นตัวผู้กับตัวเมียแต่งงานกันน่ะ"เขาพูดง่ายๆก่อนจะก้มใบหน้าลงมาอีกคน ใบหน้าร้อนฉ่าจนแทบทอดไข่สุก "อายโว้ยยยยยย!!"เขาคิดอย่างหงุดหงิด ช่วยขออะไรที่มันง่ายกว่านี้จะได้หรือเปล่า แล้วลองดูหน้าของชาช่าสิ มีสภาพไม่ต่างกัน แถมยังหลบตาเขาอย่างขวยเขินบิดกระมิดกระเมี้ยนอีกต่างหาก

          "แต่งงาน...มันเป็นยังไงเหรอ"ไอ้งูบ้านั่นทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยม อินโนเซนส์อย่างสุดๆ ทำไมถึงได้โง่แบบนี้นะ หรือไม่ก็ มันอยู่ตัวเดียว ไม่มีตัวอื่นหรือไม่มีสัญชาตญาณความเป็นสัตว์เลยหรืออย่างไรกันนะ

          "การที่ตัวผู้ฉีดน้ำเชื้อใส่ตัวเมียไปผสมกับตัวอ่อนที่อยู่ในตัวเมียน่ะ"เขาพยายามอธิบายให้มันเข้าใจ  และหลีกเลี่ยงภาคปฏิบัติที่งูกำลังส่งสายตาคาดคั้นมาทางเขา แต่อย่างไรมันก็เหมือนจะไม่เข้าใจอยู่ดี ลำบากใจนะเนี่ย ทำอย่างไรดีนะ วิทยาศาสตร์ก็อธิบายไม่ได้ สุขศึกษาก็พอๆกัน กับพวกมันมีแต่ต้องสาธิตเท่านั้น แต่เรื่องอะไรที่เขาจะต้องทำล่ะ ถึงแม้ว่าจะอยู่แบบครบคู่แล้วก็ตามทีเถอะนะ

           "งงๆอยู่นะ...ทำให้ดูไม่ได้จริงเหรอ"งูทำเสียงน่ารัก ไม่ต้องมาอ้อน ไม้นั้นใช้กับพวกเขาไม่ได้ผลหรอก
 
           เขาชักคันมือคันเท้า อยากจะฝากรอยแผลให้มันอีกสัก 2-3 รอย เธอบีบแขนเขาแน่นพลางส่ายหน้าแรงๆเหมือนเด็กน้อยกำลังปฏิเสธผักใบเขียวในจานข้าว อย่ายอมเด็ดขาด รู้ถึงไหนอายไปถึงนั่นแน่นอน และแน่ล่ะ เขาจะไม่ทำอย่างแน่นอน

           "ไม่ได้...ผู้ใหญ่เขาห้าม~~"เขาลากเสียง

            "ทำไมพวกผู้ใหญ่ชอบห้ามกันจัง"งูทำหน้าไม่เข้าใจมนุษย์อย่างรุนแรง ทำไมกันนะ อย่างไรก็ไม่เข้าใจ พวกมันไม่เห็นต้องวุ่นวายแบบนี้เลยนี่นา ไม่ต้องมีพิธี ไม่ต้องมีอะไร เกิดมาก็เป็นเพียงแค่งูตัวหนึ่ง มันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแม่ของมันหน้าตาเป็นอย่างไร หรือแม้กระทั่งตัวมันนั้นเกิดมาจากอะไรและเกิดได้อย่างไร

            "สาธิตหน่อยเถอะนะ"งูยังคงรบเร้า ใครก็ได้ช่วยบอกงูแทนพวกเขาทีว่าขออะไรก็ได้ที่ไม่ใช่สาธิต!!

            "ไม่ๆๆๆ...ม่าย~~"ชาช่าคิด ส่ายหน้าดิ๊กๆ

            "ไม่...และไม่เด็ดขาด!!"เขายืนกรานหนักแน่น ก่อนจะกลืนคำพูดลงคอ เพราะงูอ้าปากแยกเขี้ยวเตรียมพร้อมที่จะงาบทั้งคู่ลงสู่กระเพาะของมัน เขาลากเธอออกมาได้ทันท่วงที ตอนนี้พวกเขาไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้เลยอย่างนั้นหรือ นอกจากทำตามคำสั่งของมัน ไม่อย่างนั้นพวกเขาได้ตายจริงๆแน่

            "รีบทำ!!...เร็วๆเข้า...แค่เริ่มก็ได้...เดี๋ยวปั๊ดฆ่าซะหรอก"งูพูดขู่

            ระหว่างขายขี้หน้าประชาชีกับตาย เธอขอเลือกอันหลังจะดีกว่ามาก สำหรับเธอ แต่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะยอมหรือเปล่านะ แต่ไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยขอความเห็นหรือว่าขอคำปรึกษาใดๆ เขาก็ดึงเธอให้เข้ามาใกล้ ริมฝีปากที่ยังไม่มีโอกาสเอ่ยเอื้อนถูกคนตรงหน้าดึงเข้าไปจนแนบชิดติดกันแบบไม่ทันตั้งตัว ไม่มีการเตรียมการ ไม่มีการจัดฉาก นี่เป็นครั้งแรกของเธอ!!

            "อุ๊บ..."ริมฝีปากบางเฉียบแนบลงมาบนริมฝีปากนิ่ม มือทั้งสองข้างของเธอถูกรวบโดยมือข้างเดียวของเขา ส่วนอีกข้างก็โอบเอวของเธอเอาไว้ให้เข้ามาใกล้ๆมากยิ่งขึ้น ดวงตาของเธอเบิกโพล่ง มาอย่างไร ตัดสินใจโดยไม่บอกเธอเนี่ยนะ!!

           "ปล่อยนะ!!"ร่างบางพยายามดิ้นออก แต่เขายิ่งกระชับอ้อมกอดให้แน่นมากยิ่งขึ้น ความกลัวเริ่มเกาะกุมจิตใจของเด็กสาว เธอไม่เคยถูกเนื้อต้องตัวชายใดมากเท่านี้มาก่อน แม้แต่พจน์ก็ตามทีนี่ไม่ได้เรียกว่าแตะตัวแล้ว อย่างนี้มันเรียกลุกล้ำชัดๆ แล้วเมื่อไหร่เรื่องนี้มันจะสิ้นสุดลง เมื่อไหร่เขาจะปล่อยเธอให้ออกจากอ้อมแขนที่มันอบอุ่นแต่ตอนนี้ร้อนจนแทบหลอมละลายร่างของเธอได้ตอนนี้กันนะ

           ชายหนุ่มรู้ว่าร่างบางกำลังสั่นเพราะไม่คุ้นกับสัมผัสที่ชายหนุ่มมอบให้ และอีกไม่นานเขาคงควบคุบบางอย่างที่อยู่ภายในจิตใจของเขาไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เขาจึงถอนริมฝีปากออกมาอย่างอ้อยอิ่ง ดวงตาของเขาดูจะเคลิ้มๆเล็กน้อย มันยากที่จะตัดใจ แต่หากมันนานกว่านี้จะต้องมีอะไรเกินเลยไปกว่านี้อย่างแน่นอน

           "ต้องรีบออกไป...ไม่งั้น...แย่แน่ๆ"เขาคิด เหงื่อเม็ดเล็กๆซึมออกมา ความรู้สึกของเขาตอนนี้เหมือนถูกพลังอะไรบางอย่างอัดกระแทกเขาจนบอบช้ำไปหมด"มีบางอย่างกำลังจ้องมองเราอยู่"เขาหรี่ตาพลางคิดอย่างกลัดกลุ้มและเป็นกังวลกับเธอ

           "พอแล้ว...ปล่อยเราสองคนออกไปได้หรือยัง"เขาหันไปหางู ผละออกห่างจากเธออย่างรวดเร็ว ขอร้องพอได้แล้วปล่อยออกไปได้แล้ว

           "ไม่!!...พรุ่งนี้แกต้องเตรียมคำตอบให้ข้าด้วย!!"มันตวามดังลั่นถ้ำจน ผนังถ้ำสั่นคลอน สะเก็ดหินเล็กๆร่วงลงมา เขาเอาตัวเองกันเธอไม่ให้เศษหินหล่นใส่เธออีกครั้ง ทำไมกันล่ะ ทำไมมันถึงยังไม่ปล่อยพวกเขาก็ทำให้มันดูแล้วนี่ หรือว่ามันจะผิดคำพูด

            มันเลื้อยออกไปจากห้อง ทิ้งให้สองมนุษย์นั่งลำบากใจอยู่ตรงแท่นนอนตรงนั้น ก่อนเขาจะขยับออกห่างจากเธอ ที่ทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดแรงแล้วไปนอนอีกฝั่งซึ่งอยู่ห่างไกลกันมากโข ชายหนุ่มขำในใจ ความเครียดที่เคยเกิดขึ้นมลายหายไปสิ้น เพราะเด็กสาวตรงหน้าเขา เธอคงจะกลัวเขาถึงขนาดนั้นเลยสินะ แต่มันก็สมควรอยู่ ก็เขาเล่นจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัวแบบนั้น แต่ก็เอาเถอะ มันเหตุสุดวิสัยนี่นา

            --วันต่อมา--

            "ยัยขี้เซา...ตื่นได้แล้ว"น้ำเสียงที่ฟังดูอบอุ่นกว่าเมื่อคืนปลุกร่างบางให้ตื่นจากห้วงฝันอันแสนหวาน เปลือกตาบางของเด็กสาวปรือขึ้นเล็กน้อยอย่างง่วงงุน สติของเธอยังกลับมาไม่ค่อยครบ เธอขยี้ตาเล็กน้อยพลางหันไปด้านข้าง ใบหน้าของชายหนุ่มอยู่ใกล้แค่ไม่ถึงคืบ ความทรงจำเมื่อคืนเด่นชัดขึ้นมาในความทรงจำ

            "ว้ายยยยยยยยย"ร่างบางกระเด้งถอยออกห่างพลางแหกปากร้องลั่นถ้ำอย่างไม่อายใคร เมื่อครู่เขามาอยู่ข้างๆใกล้ชิดชนิดว่าเห็นรูขุมขนบนใบหน้าของอีกฝ่าย จะฉวยโอกาสอีกแล้วหรือ คราวนี้เธอไม่เล่นด้วยแล้วนะ

            "เป็นอะไรไปอีกล่ะครับ"ไอวิญญาณสีทองชัวร์แบบนี้ เธอขยับออกห่างจากเขาอย่างไม่ไว้ใจเท่าไรนัก รวมทั้งเรื่องเมื่อคืนด้วย ไม่เอาแล้ว เล่นเอาซะแบบนั้น เป็นใครใครก็ต้องกลัวเป็นธรรมดา แถมมาแบบไม่ทันตั้งตัวอีก

            "เอ่อ...เรื่องเมื่อคืนนาย..."ร่างบางหันหน้าหนี ไม่กล้าสบตาอีกฝ่าย

            "อ๋อ...แสดงละครให้ไอ้งูนั่นเชื่อไง"เขาตอบ พลางยิ้มกว้าง สิ่งนั้นทำให้อารมณ์ของเธอพุ่งปริ๊ด เห็นเรื่องแบบนี้เป็นแค่การแสดงอย่างนั้นหรือ นั่นเป็นจูบแรกของเธอเลยนะ สำคัญมากๆด้วยสำหรับผู้หญิงน่ะ!!

            เพี๊ยะ!!

            ใบหน้าของชายหนุ่มที่เป็นรอยแดงห้านิ้ว หันไปอีกทาง ดวงตาของเขาเบิกกว้างแถมดูท่าจะชาเสียด้วย ร่างบางโกรธหนักเสียแล้ว กับที่เขาพูดว่ามันเป็นการแสดงละคร เขาลืมนึกถึงจิตใจของเธอไปเสียสนิท แล้วทีนี้เขาจะกู้สถานการณ์กลับมาได้อย่างไร เขาง้อผู้หญิงไม่ค่อยเก่งเสียด้วย เพราะว่าเกิดมาไม่เคยได้ง้อผู้หญิงที่ไหน มีแต่ผู้หญิงมาง้อขอเขาทั้งนั้น ซึ่งเขาเก่งแต่ปฏิเสธนี่สิ...ปัญหาใหญ่ ใหญ่มากๆด้วย

            "แค่นั้นใช่มั้ย!!...นายไปห่างๆฉันเลย!!...อย่ามาให้เห็นหน้าได้ยิ่งดี!!"เธอชี้นิ้วออกไปจากแท่นด้วยอารมณ์โมโหเพียงชั่ววูบ ชายหนุ่มถึงกับเงียบพูดอะไรไม่ออก เขาโดนเธอโกรธเข้าให้เสียแล้ว ทำอย่างไรดี ความน้อยใจผุดวาบขึ้นในจิตใจของชายหนุ่ม หากโดนเธอเกลียด โลกใบนี้ของเขาก็ไม่มีอะไรเหลือแล้ว

            "ผม...ผมขอโทษ" เขาพูดก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด เมื่อคืนเป็นเพียงวิธีการเอาตัวรอดโง่ๆที่เขาคิดขึ้นมา ไม่ได้ถามความเห็นหรือความสมัครใจของอีกฝ่ายเลยสักนิด แต่เวลานั้นไม่สามารถย้อนกลับไปได้อีกแล้ว ตอนนี้เขาต้องแก้ไขเรื่องตรงหน้า ในเมื่อเธอไม่อยากเห็นหน้าเขา เขาก็จะไม่มาให้เธอเห็นหน้าอีก!!

            "หึ!!...นายก็ควรคิดให้ดีก่อนทำอะไรสิ...หากมีมนุษย์คนไหนรู้เข้า...คนที่เสียหายคือฉันนะ...รู้บ้างมั้ย"เธอตะโกนออกมาอย่างอัดอั้นก่อนนั่งพิงกำแพงอย่างเหนื่อยอ่อน แต่เธอก็เพิ่งจะฉุกคิดได้ มันเห็นแก่ตัวชัดๆ ความคิดนี้

            "งั้น...ผมไปนะ"เขาพูดทิ้งท้ายก่อนกระโดดลงไปด้านล่าง

            "เฮ้ยยยยย!!....ถ้าอย่างนั้นฉันก็อยู่คนเดียวน่ะสิ...แถมข้างล่างเป็นบ่อปลาหมอนั่นก็ต้องตายน่ะสิ!!"ร่างบางเด้งลุกขึ้นทันที ก่อนปีนลงไปด้วยความรวดเร็ว แล้วปีนลงไปด้านล่างไปดูให้เห็นว่าเขาจะคิดแบบเดียวกันกับที่เธอคิดหรือเปล่านะ

            ระยะทางจากบ่อปลาห่างกับแท่นนอนอยู่ห่างกันไม่กี่เมตร เธอรีบวิ่งไปคว้าแขนชายหนุ่มสิ้นคิดเอาไว้ก่อนที่เขาจะกระโดดลงไปในบ่อที่ปลากำลังดิ้นพล่านเชิญชวนให้คนโดดลงไป เธอกระตุกและฉุดแขนของชายหนุ่มเอาไว้ไม่ให้ไปไกลมากกว่านั้น ชาช่ารู้สึกผิดกับคำพูดเมื่อสักครู่เหลือเกิน

            "ทำบ้าอะไรน่ะ"เธอถามกระชากแขนเขามาถึงแม้จะรู้ว่าแรงของตัวเองน้อย และไม่สามารถทำให้เขากลับมาได้ง่ายๆอย่างแน่นอน "ให้ตายสิ!!...เป็นคนโมโหเอง...แล้วก็ต้องมาง้อเองด้วย!!"เธอคิดอย่างหงุดหงิด

            "คุณไล่ผมแล้วนี่"เขาตอบอย่างงอนๆ ประชดประชันอย่างนั้น ดูแล้วราวกับหญิงสาวก็ไม่ปาน และมันก็ดูน่าขนลุกเสียเหลือเกิน เธอชักไม่ชอบใจสักเท่าไรนัก "ปล่อย...ผมกำลังจะไปให้พ้นๆหน้าคุณอยู่นี่ไง"เขาว่าเหมือนแนวประชด แน่ล่ะเขาประชดมากๆด้วย เธอรู้ดี เพื่อนของเธอตอนเด็กๆก็เป็น ประจำที่เธอต้องมานั่งง้อ พร้อมกับพจน์ เขาเก่งกว่าเธอมากในเรื่องแบบนี้ ตอนนี้เธออยากให้เขามาอยู่ที่นี่เหลือเกิน

            "ไม่ต้องมาประชด!!...ไปเดี๋ยวนี้...ฉันสั่งให้นายกลับ!"เธอชี้นิ้วกลับไปยังแท่น สถานที่ที่เธอคิดว่าตอนนี้ปลอดภัยมากที่สุด

           "ไม่!"เขาสะบัดแขนของเธอออกให้หลุดจากพันธนาการ ก่อนจะผลักเธอให้ล้มลง

           "โอ๊ย!!"เธอล้มลง ขาข้างเดิมโดนเศษหินบาด เป็นแผลเล็กๆเต็มขาเล็กๆนั่น "นาย...นายมันบ้าที่สุดเลย"เธอพูด น้ำตาพาลจะไหลเอาดื้อๆ มันไม่ใช่เพราะความเจ็บที่ขานั่น แต่เพราะมันเจ็บที่อื่นมากกว่า...ทำไมกัน

           "..."เขามองเธอด้วยสายตาเรียบเฉย

           "โง่ด้วย"เธอพูดต่อ ดวงตาคู่งามรั้นไปด้วยน้ำตา "ฉันเกลียดที่สุดเลย"เธอลุกขึ้นแต่ก็ต้องทรุดนั่งลงไปใหม่แล้วกุมข้อเท้าที่ปวดแปล๊บอีกครั้ง "ขาแพลงอีกแล้ว...แรงเยอะชะมัดหมอนี่!!"เธอคิด พยายามจะลุกขึ้น แต่ก็ทำไม่ได้ เธอไม่คิดจะขอความช่วยเหลือเพราะอย่างไรเขาก็ไม่ช่วยเหลือเธออยู่แล้ว

            "ด่าเสร็จรึยัง"แม้ไอวิญญาณจะเป็นสีทอง แต่น้ำเสียงกลับเย็นชาไม่เป็นมิตรไม่อบอุ่นเหมือนอย่างเคย เธอกระถดถอยหนีโดยไม่รู้ตัว "กลับไปเดี๋ยวนี้"เขาสั่งเธอด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดและน่าหวาดหวั่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกแบบนี้ เธอกำลังกลัว เธอหวาดกลัว...ชายหนุ่มคนนี้!!

            "ไม่...ทีนายยังไม่ฟังฉันเลย...ทำไมฉันต้องทำตามที่นายสั่งด้วย"ร่างบางพูดพลางค้อนให้เขาวงเบอเร่อ ลืมไปว่าเธอกำลังเจ็บข้อเท้าอยู่

            ชายหนุ่มกระตุกยิ้ม หันกลับมาหาร่างบางก้มหน้าลงมาจนใบหน้าเกือบชิดกัน ใกล้จนเขาสามารถรับรู้ถึงลมหายใจของอีกฝ่ายได้ ร่างบางขนลุกซู่ ความทรงจำเก่าๆย้อนกลับมาอีกครั้งหนึ่ง ไม่เอาแล้วนะ อย่าทำอะไรเธอเลย

            "ฮึๆๆๆๆ...นั่นน่ะสินะ"ชายหนุ่มหัวเราะก่อนช้อนร่างบางขึ้นในอ้อมแขนแข็งแกร่งอย่างถือวิสาสะเพราะรู้ว่าเธอไม่สามารถจะลุกขึ้นได้ "ผมขอโทษ...เมื่อกี้เจ็บมากมั้ย" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่สุภาพอ่อนโยนอีกครั้งหนึ่ง

            "อะไรกัน...หมอนี่...เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย!!"เธอคิด ไม่กล้าสบตาอีกฝ่ายเนื่องด้วยความเขินอาย ดวงหน้าแดงก่ำที่เหมือนลูกตำลังสุกนั่นซุกเข้ากับแผ่นอกกว้างอย่างลืมตัว อย่ามองหน้าเขาเป็นอันขาด!!

            "เอ้า...ไม่ตอบหรือ..."ชายหนุ่มโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ดวงหน้าน่ารักที่กำลังแดงก่ำ และดวงตาของเธอก็กำลังเบิกกว้างอย่างตกใจ

            "ขะ...ขาฉันแพลงละกัน"เธอเอียงหน้าไปอีกทาง

            "งั้น...ผมคงต้องพาขึ้นไปส่งข้างบนอย่างนั้นสินะ"เขาขยิบตาให้เธอ ดวงหน้าที่แดงก่ำอยู่แล้วยิ่งแดงหนักยกกำลังสอง

            "มะ...ไม่ต้องก็ได้...ฉันยังไหว"เธอพูดเสียงสั่น เขาจ้องดวงตาของเธอ

            "โกหก"เขาพึมพำก่อนจะพาเธอขึ้นไปบนแท่นหินอีกรอบตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ช่างไวเสียเหลือเกิน แล้วเขาพาเธอขึ้นมาได้อย่างไรทั้งๆที่สองแขนแข็งแกร่งคู่นั้นกำลังอุ้มเธออยู่ แล้ววางเธอลงบนเตียงอย่างนุ่มนวลผิดกับท่าทีแข็งกระด้างเมื่อครู่ราวฟ้ากับเหว

            "บะ...บ้าเอ้ย"เธอคิด หน้ายังคงแดงไม่เลิกและเอามือกุมข้อเท้าที่ปวดระบม

             "ให้ผมดูหน่อย"เขาจับข้อเท้าของเธอขึ้นมาดู ข้อเท้าเล็กๆซีดๆบัดนี้บวมแดงจนน่ากลัว แล้วทำไมเธอถึงได้ผอมแห้งขนาดนี้นะ

             "อือ"เธอพยักหน้าเบาๆ มองดูขาของตัวเอง "เป็นหนักขนาดนี้เลยหรือ"เธอคิด

             "ผมพันขาให้"เขาควานหยิบอุปกรณ์แถวนั้นมาแล้วพันให้เธออย่างชำนาญผิดกับท่าทางเมื่อครู่ลิบลับ

             "อ้าว...พันไม่เป็นไม่ใช่หรือ"เธอถามอย่างงงๆเมื่อเห็นท่าทีที่คล่องแคล่วของเขา

             "ผมพันให้ตัวเองไม่เป็นต่างหาก"เขายิ้มแต่คิ้วกระตุก "พี่นะพี่!!"เขาคิดพลางกัดฟันกรอดๆทั้งที่ยังยิ้ม

             "เหรอ..."เธอมองท่าทีแปลกๆของเขาแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรเท่าไรนักยังคงให้เขาทำแผลที่ข้อเท้าต่อไป

______________________________

เฮ้อ...จบอีกตอนจนได้