ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เส้นทางที่2:เส้นทางไม่เคยโรยด้วยกลีบกุหลาบ(6%)
เส้นทางที่2:เส้นทางไม่เคยโรยด้วยกลีบกุหลาบ
ฟีโอน่าปาดเหงื่อที่ไหลผ่านตาลงมาถึงคางแล้ว เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า การออกมานอกพระราชวังมันจะยากลำบากขนาดนี้ แถมคนที่เดินนำเธอไปนั้นยังไม่ยอมหยุดพักอีก และทำเป็นเหมือนเธอเป็นเพียงอากาศธาตุ ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มจางๆ อุณหภูมิเริ่มเปลี่ยนไป เหล่าสิ่งมีชีวิตบางชนิดเริ่มกลับบ้าน ในขณะที่อีกกลุึ่่มสิ่งมีชีวิตกลับสวนทางออกมาหากิน
"ทะ...ท่าน...จะหยุดก่อนได้หรือไม่"ฟีโอน่าตะโกนปนหอบ พลางปาดเหงื่ออีกรอบ ร่างโปร่งหันมาหามองด้วยหางตาก่อนจะเดินต่อไปราวกับไม่ใส่ใจนัก นั่นทำให้เธอมีความหงุดหงิดเป็นทวีคูณที่เพิ่มมาจากความร้อนและความเหนื่อยล้า เธอกัดฟันวิ่งตามไปเกาะแขนร่างโปร่งแล้วรั้งเอาไว้
"ข้าเหนื่อยแล้ว...พักก่อนได้ไหมอ่ะ"เธอเขย่าแขนร่างโปร่งที่ยืนนิ่งแรงๆอย่างเอาแต่ใจเป็นที่สุด
"เดินต่ออีกหน่อย จะมีร่มไม้ที่ปลอดภัย...หรือเจ้าจะนั่งพักใกล้ๆรังแมงป่องนั่นก็ได้นะ"ร่างโปร่งว่าเสียงเรียบพลางมองไปทางซ้ายที่เธอยืนอยู่ เธอมองไปทางซ้ายของเธอเล็กน้อยตามสายตาของร่างโปร่ง ก่อนจะร้องลั่น แมงป่องตัวเบ้งกำลังชูหางอวดเหล็กในงามๆให้เธอดูอยู่
"ดะ...เดินต่อ"เธอตัวแข็งทื่อพูดเสียงสั่นๆแล้วเดินนำหน้าร่างโปร่งไปในทันทีหยาดน้ำตาเริ่มเอ่อคลอที่ดวงตาสีฟ้าคู่สวย "เกลียดแมงป่องง่า~~"เธอกรีดร้องอยู่ในใจ ตอนเด็กๆเธอเคยโดนแมงป่องต่อยจนเกือบตายมาแล้วครั้งหนึ่ง มันฝังใจเธอมาจนถึงทุกๆวันนี้
ฟีโอน่าปาดเหงื่อที่ไหลผ่านตาลงมาถึงคางแล้ว เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า การออกมานอกพระราชวังมันจะยากลำบากขนาดนี้ แถมคนที่เดินนำเธอไปนั้นยังไม่ยอมหยุดพักอีก และทำเป็นเหมือนเธอเป็นเพียงอากาศธาตุ ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มจางๆ อุณหภูมิเริ่มเปลี่ยนไป เหล่าสิ่งมีชีวิตบางชนิดเริ่มกลับบ้าน ในขณะที่อีกกลุึ่่มสิ่งมีชีวิตกลับสวนทางออกมาหากิน
"ทะ...ท่าน...จะหยุดก่อนได้หรือไม่"ฟีโอน่าตะโกนปนหอบ พลางปาดเหงื่ออีกรอบ ร่างโปร่งหันมาหามองด้วยหางตาก่อนจะเดินต่อไปราวกับไม่ใส่ใจนัก นั่นทำให้เธอมีความหงุดหงิดเป็นทวีคูณที่เพิ่มมาจากความร้อนและความเหนื่อยล้า เธอกัดฟันวิ่งตามไปเกาะแขนร่างโปร่งแล้วรั้งเอาไว้
"ข้าเหนื่อยแล้ว...พักก่อนได้ไหมอ่ะ"เธอเขย่าแขนร่างโปร่งที่ยืนนิ่งแรงๆอย่างเอาแต่ใจเป็นที่สุด
"เดินต่ออีกหน่อย จะมีร่มไม้ที่ปลอดภัย...หรือเจ้าจะนั่งพักใกล้ๆรังแมงป่องนั่นก็ได้นะ"ร่างโปร่งว่าเสียงเรียบพลางมองไปทางซ้ายที่เธอยืนอยู่ เธอมองไปทางซ้ายของเธอเล็กน้อยตามสายตาของร่างโปร่ง ก่อนจะร้องลั่น แมงป่องตัวเบ้งกำลังชูหางอวดเหล็กในงามๆให้เธอดูอยู่
"ดะ...เดินต่อ"เธอตัวแข็งทื่อพูดเสียงสั่นๆแล้วเดินนำหน้าร่างโปร่งไปในทันทีหยาดน้ำตาเริ่มเอ่อคลอที่ดวงตาสีฟ้าคู่สวย "เกลียดแมงป่องง่า~~"เธอกรีดร้องอยู่ในใจ ตอนเด็กๆเธอเคยโดนแมงป่องต่อยจนเกือบตายมาแล้วครั้งหนึ่ง มันฝังใจเธอมาจนถึงทุกๆวันนี้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น