uncanny พิสูจน์ไม่ได้(รีไรท์รอบสามแล้วโว้ย)

ลำดับตอนที่ #7 : ลางสังหรณ์ที่VI:กลับไปช่วย(รีไรท์4)

ลางสังหรณ์ที่VI:กลับไปช่วย(100%)

          ร่างบางวิ่งเข้าไปหางูตัวนั้นที่ใช้หางจับขาเจ้าหน้าที่ห้อยหัว และเตรียมหย่อนลงสู่กระเพาะของมัน เธอกัดฟันกรอดอย่างไม่พอใจและเผลอแผ่ไอวิญญาณสีดำออกมา ดวงตาของเธอฉายแววโรจน์ออกมาอย่างชัดเจน จิตสังหารพรั่งพรูออกมาจากร่างบางอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ทำเอาร่างโปร่งแสงของลุงผีกลายเป็นคล้ายๆระลอกคลื่น การที่โดนกระแสพลังรุนแรงขนาดนี้กระแทกเข้าเต็มๆสิ่งที่ไร้ร่างเนื้อนั้นเป็นอันตราย ลุงผีอาจจะสลายไปก็ได้หากโดนนานมากกว่านี้ ลุงผีรู้ขีดจำกัดของตัวเองจึงหายตัวไป

         "ไอ้งูบ้า!!...ฉันอยู่นี่...ปล่อยคนไม่เกี่ยวข้องไปซะ!"เธอป้องปากตะโกน ดวงตาใสราวกับลูกแก้วของมันเหล่มองที่เธอ หางของมันคลายออกวางเจ้าหน้าที่ลงกับพื้นที่ตอนนี้ชอคค้างขึ้นรุนแรง เจ้าหน้าที่คนนั้นรู้ว่ารอดแล้วจึงรีบคลานหนีไปอย่างรวดเร็ว ไม่มีใครสนใจเขาอีกแล้ว ตอนนี้ทั้งพิพิธภัณฑ์ไม่เหลือใครนอกจากเจ้าหน้าที่ เธอและงูยักษ์ประหลาดนี่เท่านั้น สายลมพัดหวีดหวิวจนน่ากลัว เงียบสงัดจนงูทนไม่ไหวเป็นผู้เปิดบทสนทนาก่อน

         "มนุษย์ตัวจ้อย...ช่างโอหังยิ่งนัก...ริอาจสั่งข้า"มันเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียมขึ้นจมูก ปากของมันแสยะยิ้มน่าเกลียดยิ่งมีชิ้นเนื้อห้อยรุ่งริ่งออกมาแล้วด้วย มันยิ่งเพิ่มความสยองขวัญเข้าไปอีกมันดูไม่ต่างจากศพสักเท่าไหร่นัก แต่เธอก็ยังไม่แสดงความกลัวออกมาให้ใครเห็น ดวงตาของเธอหรี่ลงเล็กน้อย เธอจะกลัวไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ตอนนี้เธอต้องจัดการมันก่อนให้ได้เพราะฉะนั้นเธอต้องเข้มแข็งเข้าไว้

         "แต่คุณก็ยังอุตส่าห์ทำตาม"เธอไหวไหล่อย่างไม่แคร์ปากดีเหมือนเดิมไม่มีการตกหล่นเลยแม้แต่น้อย ดีกรียังคงเส้นคงวาเหมือนเดิม แต่บรรดาคุณผีได้ยินเข้าก็ปรากฏตัวขึ้นและต่างร้องโอดโอยอย่างเบื่อหน่ายในนิสัยของเธอที่ทำอย่างไรก็ไม่หายไปเสียที แต่ละตนต่างถอนหายใจและทำสีหน้าออกมาอย่างกลัดกลุ้มอีกต่างหาก

         /ไอ้หนูหาเรื่องอีกแล้ว/ ลุงผีโอดครวญออกมาดังๆ แต่คนตัวเล็กนั้นก็ไม่ได้หันเหความสนใจออกมาจากงูเลยแม้แต่นิดเดียว เจ้างูคิ้วกระตุกอย่างไม่ชอบใจ เด็กคนนี้กล้ามากเกินไปแล้ว กล้ามาต่อปากต่อคำกับเขาดีนัก

         "หึ...ปากกล้านักนะ...ฝีมือจะเท่าไหร่กัน"งูเอ่ยอย่างดูถูก ดวงตาของงูฉายแววออกมาอย่างชัดเจนว่าดูแคลน ร่างบอบบางรู้สึกหน้าชาไปเล็กน้อยก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากอย่างคนถือไพ่เหนือกว่า เธอรู้แล้วว่าเธอจะสวนกลับอย่างไร ลุงผีรู้สึกเสียวสันหลังวาบ ไอ้หนูของลุงผีจะหาเรื่องอะไรมาให้วิญญาณแก่ๆอีกแล้ว ลุงผีแทบอยากร้องไห้เลยทีเดียว

         "มนุษย์อย่างพวกหนูยังสร้างนิวเคลียร์ถล่มโลกมาแล้ว...นับประสาอะไร้...กับอีแค่งูตัวเดียว"
เธอเองก็ตอบกลับมาอย่างเผ็ดแสบไม่แพ้กัน งูทำหน้าเหยเกรู้สึกเจ็บใจที่แพ้ฝีปากเด็กซึ่งอายุเพียงไม่กี่ปีเท่านั้นเอง แต่นั่นมันไม่สำคัญ

          /เฮ้อ...ให้ตาย/ลุงผีอดสบถและยกมืนขึ้นกุมหน้าผากกลุ้มใจอย่างเสียมิได้ ปากเก่งจริงๆ เด็กคนนี้ น่าสงสารลุงผีเหมือนกันนะเนี่ย คงจะปวดหัวน่าดูเลยหากต้องมาอยู่กับเด็กอย่างชาช่าบ่อยๆ...หากยังมีความรู้สึกน่ะนะ

          "งั้นเตรียมตัวเตรียมใจลงนรกไปทักเพื่อนมนุษย์ด้วยกันได้เลย!"งูพุ่งเข้ามาหาเธอย่างรวดเร็ว แต่ก็ฉกได้เพียงพื้นถนน ส่วนเธอก็กระโดดหลบอย่างสวยงาม เอาไปเลย10แต้ม ร่างบางหัวเราะอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

          "ว้า...น่าเสียดายจัง"เธอทำเสียงเสียดายเต็มประดา ก่อนจะทำให้ไอวิญญาณของเธอโลมเลียไปตามมีดสั้นจนดูเหมือนเปลวไฟสีดำที่ไหวระริกอยู่บนมีดแล้วก็ปามีดออกไปอย่างไม่นึกเสียดาย เหมือนร่างกายมันเป็นไปเองโดยที่เธอไม่ได้ควบคุมร่างกายของเธอเลย มันเป็นไปเอง โดยที่เธอไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิด

          ฉั่วะ!!

          บาดแผลเล็กๆปรากฏบนลำคอของงู ซึ่งนับว่าแค่แผลมดกัดสำหรับงูตัวมหึมา เธอหอบฮัก การใช้ไอวิญญาณบ่อยๆถึงจะสร้างแผลให้มันได้แต่ก็ไม่เป็นผลดีกับตัวเธอเท่าไรนัก เธอเพิ่งจะเห็นว่าเธอทำอะไรลงไป แต่ก็ทำเป็นอวดดีต่อ ทั้งๆที่ตอนเธอพยายามโจมตีนั้นเธอไม่ได้รู้ตัวเลยแม้แต่นิดเดียว

          "แค่นี้ไม่สะดุ้งสะเทือนข้าหรอกนะ...นังหนู"งูหัวเราะในลำคออย่างดูถูก ร่างบางยังคงยิ้มทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเธอควรจะทำอย่างไรต่อไป ใจจริงเธอกลัวจะแย่อยู่แล้ว แต่จะให้งูรู้ไม่ได้ไม่อย่างนั้นเธอต้องแพ้มันและถูกมันจับกินอย่างแน่นอน

          "เฮอะ...ของอย่างนี้แค่ลองเชิงดูเท่านั้นเอง...ของจริงมันต่อจากนี้ต่างหากล่ะ"เธอพูด แต่จริงๆแล้วก็ไม่รู้จะเอาอะไรไปสู้กับงูนี่ เพราะตัวเองก็มีเพียงมีดสั้นไม่กี่เล่มเท่านั้นเอง และหากเธอใช้มีดสั้นหมดก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไปดีแล้ว

          "ปากดี...ดูซิ...จะเอาอะไรมาสู้กับข้า!!"งูพุ่งตัวเข้ามาอีกเธอรีบหลบอย่างรวดเร็ว ก่อนจะปามีดสั้นอีกครั้ง หมุนตัวจากนั้นก็ไปยืนอยู่บนหลังคารถคันหนึ่ง งูฟาดหางลงมาอีกครั้ง เธอได้แต่กระโดดหลบ รถคันนั้นบุบลงมาแบนติดพื้นกระจกแตกกระจายไปรอบๆ ร่างบางเอาแขนขึ้นมากันเศษกระจกที่กระเด็นออกมา

          "บ้าจริง!!"เธอสบถออกมาอย่างไม่ปิดบัง รู้สึกว่าตัวเองเคลื่อนไหวยืดยาดอืดอาดมากๆ มันไม่ทันใจเธอเลย ลุงผีหายไปไหนกันนะ ร่างบอบบางกัดฟันกรอดอย่างเจ็บใจ เธอจะทำอย่างไรต่อไปดีเธอควรจะทำอย่างไรดี

          หมับ

          ด้วยความที่ว่าเธอใจลอย งูตัวนั้นก็หางจับเธอไปห้อยหัวกลางอากาศ ร่างบางลอยหวือขึ้นมาจากพื้นดินอย่างไม่ทนุถนอม เจ็บที่ข้อเท้าซึ่งโดนหางงูพันเอาไว้ ชาช่ามองโลกกลับหัวไปหมด งูหัวเราะลั่นแล้วยกหางของมันขึ้น ให้เธออยู่ในระดับเดียวกับใบหน้าาของมัน ร่างบางสบสายตามัน ดวงตาของมันสะท้อนภาพเธอดูแล้วน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก

          /เฮ้ย...แย่แล้ว/ลุงผีปรี่เข้าไปหยิบมีดที่ร่วงอยู่ที่พื้นจิ้มคองูอย่างไม่ยอมแพ้ ลุงแกสัญญากับพ่อของชาช่าเอาไว้แล้วว่าจะดูแลเธอให้ดีที่สุด แต่ทว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นทำให้ลุงผีตกใจเบิกตากว้างอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน...

          ...ปลายมืดพกหัก...

          "บะ...บ้าน่า"เธออ้าปากค้าง ผิวหนังเน่าๆนั่นน่าจะแทงง่ายกว่านี้มันต้องยุ่ยๆเหมือนศพสิ แต่นี่ไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด แถมมีดยังหักอีกต่างหาก ตกลงมันเป็นงูหรือว่าตัวอะไรกันแน่ ลุงผีหันไปมองเด็กสาว

          "หึๆๆๆๆๆๆๆๆ...ฮ่าๆๆๆๆ...วะ...ฮ่าๆๆๆๆ"(งูชักโรคจิต)เสียงหัวเราะบาดแก้วหูของมันทำเอาเธอต้องอุดหู กระจกรถแตกกระจายเป็นวงกว้างออกมาเป็นเสี่ยงๆเต็มพื้นรอบๆ ลุงผีเองก็ต้องรีบหายตัวไปก่อนที่ร่างโปร่งแสงจะสลายหายไป

          "ปล่อยนะ!!...ลุงช่วยด้วย"เธอร้องพลางยื่นมือออกไปแต่ทว่าลุงผีไม่ได้อยู่ตรงนั้นเสียแล้ว เธอจึงกวาดตามองหาเหล่าวิญญาณที่หายไปหมดแล้วตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้อย่างรวดเร็วจนน่าตกใจ "ลุง!!"เธอร้องเรียกอีกครั้งแต่เหล่าวิญญาณก็หาปรากฎตัวไม่ เธอรู้ว่าพวกนั้นคงไม่ได้กลับมาช่วยเธออีกแล้วเป็นแน่

          "จะขอโทษตอนนี้มันก็สายไปแล้วนังหนู"งูตัวนั้นว่าก่อนอ้าปาก เตรียมหย่อนร่างบางลงไปในกระเพาะของมัน "มีอะไรจะระบายก่อนตายมั้ย"นับว่างูยังมีความเมตตากับเธออยู่บ้าง อย่างน้อยก็ให้เธอได้สั่งเสียอะไรเสียหน่อย

          "ไม่รู้จะอยู่ไปเพื่ออะไร"เธอพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ น้ำตาเหือดแห้งหายไปราวกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน "ชีวิตนี้มีแต่คนรังเกียจ" ดวงตานั้นฉายแววว่างเปล่า ไม่มีใครรู้ว่าเธอนั้นกำลังคิดอะไร คิดจะตายไปจริงๆ หรือว่าคิดจะหลอกให้งูสงสารแล้วเล่นที่เผลอหนีออกมากันแน่ งูมองเธออย่างไม่ค่อยไว้ใจเท่าไรนัก

          "เห"มันปล่อยเธอลงพื้น ฟังต่ออย่างตั้งใจ "ต่อสิ" เพราะเหตุใดกันทำไมเด็กสาวอายุน้อยๆถึงได้อยากจะตาย แล้วอะไรทำให้เธอถูกเกลียด งูชักจะสนใจเธอขึ้นมาบ้างแล้ว ดีไม่ดีมันอาจสงสารและปล่อยเธอให้กลับไปก็ได้ หรือไม่ก็ช่วยสงเคราะห์ให้เธอตายไปอย่างที่เธอต้องการตั้งแต่แรกๆ หรือนี่จะเป็นสาเหตุที่เธอมาสู้กับมัน...คืออยากจะตาย

          "หนูทำให้คนตามมามากมาย...หนูควรชดใช้เขาเสียทีสินะ"เธอแค่นยิ้มพลางก้มหน้าลงไม่สบดากับงู น้ำเสียงนั้นดูสั่นเครือจนน่าใจหาย หากแสดงละครอยู่นั้นคงจะสมจริงที่สุดแล้ว "ไม่กลัวหนูหนีหรือ"เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยลองถามลองใจงูดู เจ้างูทำหน้าขึงขังดูเครียดขึ้นมาอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน

          "คนตายมักไม่โกหก"งูเอ่ยอย่างมั่นใจด้วยน้ำเสียงหนักแน่น และนั่นก็ทำให้เธอนั้นรู้ว่างูนั้นติดกับดักของเธอเข้าเต็มๆ โดยที่เธอเล่นละครตบตามันได้เนียนเอามากๆ เนียนจนน่าฆ่าทิ้งเลยทีเดียว งูคงไม่ปล่อยเธอหนีอีกแน่ นี่เป็นโอกาสทองของเธอแล้วและอาจจะมีแค่โอกาสเดียวด้วยเพราะงูคงจะไม่ช่วยเธออีก

          "โทษทีนะ...โกหกว่ะ"พูดจบแม่คุณก็ใส่เกียร์หมาสวมวิญญาณหลวงพ่อโกยทันทีทันใด เธอวิ่งเข้าไปทางพิพิธภัณฑ์ซึ่งบัดนี้ไร้ผู้คน...อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจคน จะจนใจเอง นี่เป็นข้อคิดที่งูนั้นได้รับจากเธอไปแบบเต็มๆ

          ตูม!!

          งูตัวนั้นใช้หางฟาดถนนจนแตกเป็นวงกว้าง พื้นดินสั่นสะเทือนจนยืนไม่อยู่  รถเอย ต้นไม้เอย ตึกพิพิธภัณฑ์เองก็ถูกฟาดจนเกลี้ยง กลายเป็นพื้นที่โล่งกว้างภายในพริบตา แต่พิพิธภัณฑ์แห่งนี้ใช้เวลาสร้างเกือบสิบปีด้วยกัน(ยืนไว้อาลัย) การที่เธอไปโกหกมันเหมือนราดน้ำมันบนกองเพลิง จากที่เคยว่ามันร้องเพลงห่วย!!

         งูรีบพุ่งไปหาเธอด้วยความเร็วสูงสุด ใช้หางฟาดออกไปเต็มแรง หวังว่าจะให้เธอเละตายคาหางของมัน แต่เธอก็หลบพ้นอย่างเฉียดฉิว มันจึงฟาดหางอีกครั้งอย่างทวีความโมโหเป็นทุนเดิมหางของมันฟาดเข้าที่ท้องของเธอเต็มๆ ร่างบางเจ็บจนจุกและไม่ทันได้ตั้งตัว แรงนั่นส่งให้เธอปลิวตกลงในบ่อที่เพาะพันธุ์ปลาเอาไว้...

          ...ปลาซอมบี้นับร้อยอยู่ในบ่อปลานั่น!!...

          และดูท่าพวกมันจะเห็นเธอแล้วด้วย ปากของมันอ้าออกเผยให้เห็นฟันคมกริบเรียงรายอย่างไม่เป็นระเบียบที่ส่องแสงปนะกายวิบวับ พร้อมที่จะตัดเส้นชีวิตของเธอให้ขาดสะบั้นลงได้ ร่างบางหันซ้ายหันขวา โดนมันล้อมหมดทุกด้านแบบนี้ อีกไม่นานเธอต้องขาดอากาศหายใจก่อนแน่ๆ เธอเหมือนถูกกักอยู่ในโดมออกไปไม่ได้ มีทางเดียวที่จะออกไปได้คือลอดไปด้านล่างเท่านั้น ไม่มีทางอื่นเลยจริงๆ

          เธอรีบดำลงไปลึกๆ ปลาที่อยู่บนผิวน้ำว่ายตามลงมาอย่างรวดเร็ว เธอจะสลัดหลุดได้ไหมเนี่ยเพราะเมื่อครู่เธอโดนอัดเข้าเต็มๆที่ท้องแบบนั้น ว่ายไปก็ปวดไป แต่เธอก็ต้องฝืนทนว่ายน้ำต่อ ดวงตากลมโตมองไปด้านหน้า ไม่เหลียวหลังมองเลย

         "เอาไงดีๆ...ขึ้นไปก็เจองู...ลงมาก็เจอปลา"เธอมองลงไป ดวงตาที่ใสราวกับลูกแก้วของปลาที่อยู่ด้านล่างสะท้อนแสงให้เธอเห็นมันมาดักเธอแล้วหรือนี่ ปลาอะไรไวเสียเหลือเกิน  "แต่ถ้าอยู่ตรงนี้...ตายลูกเดียว"คิดได้ดังนั้น หญิงสาวจึงรีบว่าขึ้นไปข้างบนอย่างรวดเร็ว วิ่งหนีงูต่อดีกว่า ปลาประหลาดก็ว่ายตามอย่างไม่ลดละ

         "ฟุ่ว์"ผิวน้ำกระเซ็นขึ้นมาพร้อมกับร่างบางที่ขึ้นสู่ผิวน้ำได้สำเร็จ ชาช่าหอบหายใจเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดก่อนปีนขึ้นคันดินอย่างคล่องแคล่ว เธอเคยเป็นนักกีฬาว่ายน้ำของโรงเรียนมาก่อน แต่เธอก็ไม่เคยได้ว่ายน้ำเร็วขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต กล้ามเนื้อของเธอเริ่มประท้วงด้วยการแสดงความอ่อนล้าออกมา เธอรีบว่ายขึ้นจากสระเพราะเธอรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนของน้ำข้างล่าง ปลากำลังไล่ตามเธอมา

         "จะเอ๋"งูตัวนั้นโผล่หัวออกมาจากต้นไม้ทันทีที่ชาช่าขึ้นมาจากบ่อน้ำได้สำเร็จ เธอเบิกตากว้างก่อนเม้มริมฝีปากอย่างเจ็บใจ ทั้งๆที่รู้ว่าจะต้องเจอกับเหตุการณ์นี้อยู่แล้ว ดวงตาของเธอเสมองไปทางอื่นเพื่อหาทางหนีอีกครั้งหนึ่งและเธอก็พบช่องว่าง ร่างบางเหลือบตามองงูเล็กน้อยพลางยิ้มมุมปากอย่างเคย

          "บ๊ายบาย"ร่างเล็กๆของมนุษย์โบกมือก่อนวิ่งหายไปในป่ารกครึ้มที่อยู่ด้านข้าง เธอรู้ว่าที่นี่มีป่าอยู่ด้วยด้านหลังของพิพธภัณฑ์ ถึงจะสร้างเป็นพิพิธภัณฑ์แต่ก็ไม่ทำลายธรรมชาติไม่ตัดไม่ทำลายป่า และตอนนี้เธอก็จะใช้ประโยชน์จากมัน

          "นังหนูนั่น!!...ต้องจับมันมาให้ได้!!"งูตัวนั้นคิด นัยน์ตาทอประกายกล้า แล้วเลื้อยไปอีกทางเพื่อดักหน้าเด็กหญิงอย่างรวดเร็ว ผิดกับขนาดของลำตัวที่มหึมา

                                                      O[]O[]O[]O[]O[]O[]O[]O[]O[]O[]O

           ร่างเล็กวิ่งไปอย่างไร้จุดหมาย โดยไม่ได้หันไปมองด้านหลังว่างูนั้นตามมาหรือไม่ เธอไม่ได้ยินเสียงหรือได้รับแรงสั่นสะเทือนจากพื้นดินเลยแม้แต่น้อย เธอจึงคิดที่จะหันไปดูและในขณะที่กำลังจะหันไปมองนั้นก็มีบางอย่างมาดึงความสนใจจากเธอ ร่างเลือนรางของลุงผีปรากฏขึ้นแก่สายตาของเธออีกครั้งหนึ่งหลังจากที่ปล่อยให้เธอเผชิญกับวิบากกรรมอยู่นาน

           /ไง...ไอ้หนู/

           ลุงผีโผล่ออกมาอีกครั้งพร้อมกับทักเธอ ดวงหน้างามง่ำงอพลางหันมาก่อนค้อนให้หนึ่งครั้ง ทั้งๆที่ยังวิ่งอยู่ ลงผีเห็นดังนั้นก็รู้ได้โดยอัตโนมัติว่าเธอโกรธเสียแล้ว ลงุผีเกาหัวแกรกๆก่อนจะเริ่มเรียบเรียงประโยคในหัวเพื่อพูดให้เธอเข้าใจ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ยอมฟังเลยแม้แต่น้อยว่าลุงผีกำลังจะแก้ตัวอะไร

           /น่า...ลุงไม่ได้หนีนะ...แต่ว่าเสียงดังเฉยๆ...แล้วคลื่นพลังแบบนั้นมันอันตรายกับผู้ที่ไม่มีร่างเนื้อนะ/

           "ไม่รู้แล้ว...ลุงหนีหนูไป...ไม่มีใครอยู่ข้างหนูเลย"เธอตะโกน ก่อนหันไปมองด้านหลังด้วยความรู้สึกตะหงิดแปลกๆ แรงสั่นสะเทือนที่ทำให้เธอรู้สึเหมือนแผ่นดินจะไหว แต่ทว่าไม่ใช่เธอได้ยินเสียงเหมือนลากของหนักๆตามมาด้วย เธอจะได้ทันทีว่านั่นเป็นเสียงของงูยักษ์ ที่ไม่รู้ว่าในคราแรกนั้นหายไปไหน

          "เจอแล้ว...นังหนูเตรียมตัวตายได้"งูตัวนั้นพุ่งมาจากทางไหนไม่รู้เข้ามาหาทางด้านหน้าเธออย่างรวดเร็ว เธอไม่ทันได้ตั้งตัวจึงเกิดความตกใจขึ้น ร่างบอบบางเบรกตัวโก่งดวงตาเบิกกว้างอย่างตกใจ ลุงผีเองก็ตกใจเช่นกัน

          "กริ๊ด!!"เด็กสาวร้องเสียงดังลั่น รีบเปลี่ยนเส้นทางไปด้านข้างวิ่งต่อสุดชีวิตรองเท้าทั้งสองข้างหลุดออกจากเท้า กระเด็นหายไปคนละทิศคนละทาง เธอคงไม่กล้าอวดดีอีกต่อไปแล้ว ขอให้เธอรอดพ้นจากเหตุการณ์บ้าๆเหล่านี้ด้วย ขอให้มันเป็นเพียงแค่ความฝันด้วยเถิด

          กึก

          ร่างบางล้มลงเพราะขาของเธอสะดุดก้อนหินบนพื้นเข้า ใบหน้าที่กระทบเข้ากับพื้นเข้าอย่างจังทำให้ฝุ่นตลบอบอวล ใบหน้าขาวๆเปื้อนไปด้วยฝุ่นดิน เธอไอออกมาสองสามทีเพราะกินฝุ่นเข้าไปด้วย

          "ซวยแล้ว!"เธอยันตัวลุกขึ้น ออกตัววิ่งแต่ข้อเท้าของเธอก็ออกอาการปวดแปล๊บๆท้วงว่ามันไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ข้อเท้าเธอพลิกหรือคงจะแพลงสินะถึงได้เป็นแบบนี้เนี่ย มือบางเอื้อมไปจับและนวดเล็กน้อยแต่มันก็ไม่ได้ช่วยบรรเทาอาการได้เลย เธอกัดฟันอย่างเจ็บใจ ตวัดสายตาหันไปมองก็พบงูกำลังเลื้อยเข้ามา

           "ฮ่าๆๆๆ...จบแล้วไอ้หนู เกมส์วิ่งไล่จับของแกจบแล้ว...รวมถึงชีวิตของเจ้าด้วย!!"งูหัวเราะร่าอย่างสะใจ คลื่นเสียงแผ่กระจายไปทั่ว ดวงตาที่ใสราวกับลูกแก้วมองเธออยู่ครู่หนึ่งแล้วพุ่งเข้ามาจะฉกเธออย่างรวดเร็ว

           /หยุด!!/

           และแล้วสิ่งที่ไม่น่าเกิดขึ้นก็เกิดขึ้น จู่ๆลุงผีก็วิ่งมาบัง กางมือบังร่างบางที่ตอนนี้วิ่งไปไหนไม่ได้เอาไว้ดวงตาของลุงผีฉายแววโกรธแค้นแบบที่ไม่มีใครเคยได้เห็นมากก่อน สร้างความตื่นตกใจให้กับเธอและสร้างความแปลกใจให้กับงูเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะชาช่าที่ตวาดตัดพ้อลุงผีไปเมื่อครู่นี้ ชาช่ากัดฟันเบือนหน้าหนี ความรู้สึกผิดนั้นเอ่อล้นออกมาจากอก เธอพูดออกไปโดยไม่คิด เธอพูดออกไปโดยที่อารมณ์อยู่เหนือสิ่งอื่นทั้งปวง

           "อะไร...เจ้าผี...แก่แล้วยังไม่เจียมอีก"งูตัวนั้นพูดอย่างดูแคลน "เอ...เมื่อกี้ข้ายังเห็นเจ้าหนีอยู่เลยไม่ใช่หรือ"งูฉีกยิ้ม ปากก็ฉีกออกมาด้วยยิ่งดูรุ่งริ่งเข้าไปใหญ่ ลุงผีเพียงแค่กระตุกยิ้มมุมปากอย่างสมเพช

          /แต่ข้าก็ผ่านอะไรมามากกว่าเจ้า...มากพอที่จะรู้ด้วยว่าเจ้าเป็นใคร/ลุงผีหรี่ตาลง ก่อนหันไปทางชาช่าปรับสีหน้าให้เป็นปกติราวกับว่าไม่มีอะไรแฝงอยู่ในประโยคเมื่อครู่ และกลับมามองหน้างูที่ดูอึ้งไปเล็กน้อย

         "เจ้านี่มันอวดรู้...ต้องรีบไม่งั้นเบาะแสของนายข้าได้ถูกเปิดโปงเป็นแน่"งูหรี่ตาประชันกับลุงผี มันพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด สัมผัสได้ว่าวิญญาณตรงหน้ามันนั้นไม่ใช่วิญญาณกระจอกๆทั่วๆไปที่มันพบเจอ ความรู้สึกของมันในเวลานี้คือ...ต้องกำจัดทิ้งเท่านั้น!!

         /ว่าไง...ทีนี้จะปล่อยไอ้หนูของข้าได้หรือยัง/ลุงผียกมือขึ้นกอดอก และพูดเป็นเชิงต่อรองและกดดันไปในเวลาเดียวกัน ท่าทางกวนโอ๊ยแบบนั้นทำให้เส้นความอดทนของงูขาดผึง ร่างของมันสั่นเทิ้ม ที่ผ่านมายังไม่เคยมีใครต่อรองกับมันมาก่อน พวกนี้กล้าดีอย่างไรถึงได้มาต่อรองกับมันได้และยังทำท่ากดดันแบบนั้นอีก

         "ทั้งคนทั้งผี...อวดดีเหมือนกันหมด!...ดี...ตายมันไปพร้อมๆกันเลย!!"
________________________________

เมื่อคืนดูไอ้เรื่องปองโย่อะไรไม่รู้กับน้องเลยอัพไม่ครบร้อย

วันนี้ไม่ได้ไปเรียนพิเศษก็เลยนั่งหน้าจอคอมได้นานหน่อย

จะพยายามอัพให้เยอะๆนะครับ