[Fic Felin] คำขอแต่งงาน กับทางที่ต้องเลือก

ลำดับตอนที่ #6 : ลูคัส-เฟริน

Note:  อ่านฉากขอแต่งงานไปก่อนนะค่ะ แล้วฟิคคู่ลูคัส-เฟรินจะตามตาที่หลังค่ะ

(อยู่ในช่วงหาแผนการแยกเฟรินออกจากคาโล)

อย่างที่บอกค่ะเราเป็นสาวกLxF แต่ตัวLไม่จำเป็นต้องเป็นลอรี่อย่างเดียวนี่ค่ะ ยังไงก็ช่วยเม้นท์ด้วยนะค่ะ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



ลูคัส – เฟริน



ความมืดเริ่มปกคลุมเข้ามา บริเวณรอบๆดูเวิ้งว่างปราศจากผู้คน เพราะส่วนใหญ่แยกย้ายกันกลับห้องของตน  ยิ่งทำให้บริเวณรอบๆดูเงียบสงัดเข้าไปอีก

สายลมเย็นพัดโชยมาต้องผิวเนื้อ ประกอบกับเสียงหวีดหวิดของใบไม้ที่ต้องลมทำให้ใครบางคนที่กำลังเดินกลับห้องอดขนลุดไม่ได้



“ไม่น่านอนเพลินเลยเรา”แม่ตัวยุ่งซึ่งบัดนี้กำลังเดินกลับไปที่ห้องบ่นพึมพำออกมา หลังจากที่เผลอหลับไปใต้ต้นไม้



“บรู๊ววว. . . . .”เสียงหมาหอนที่เจ้าตัวยุ่งไม่อยากได้ยินในเวลาอย่างนี้ดังขึ้น พร้อมกับไอเย็นที่แผ่ออกมาจากทางด้านหลังของเขา



“ผีไม่มีจริงหรอกหน่า”แม่ตัวแสบพูดปลอบใจตัวเอง ใบหน้าของเธอตอนนี้แสดงอาการหวาดวิตก



“ถ้าผีไม่มีจริงแล้วพี่สาวที่อยู่ในคฑาของคาโลนายจะเรียกว่าไงหา”เสียงแย้งในใจทำให้เจ้าหล่อนทำให้เธอถึงกับหน้าถอดสี



“บรู๊ววว. . . . . .”เสียงหมาหอนตอกย้ำความรู้สึกของเธออีกรอบ



แล้วเธอก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่เคลื่อนไหวช้าๆอยู่ด้านหลัง แล้วเจ้าตัวแสบก็ค่อยๆหันหลังไปช้าๆ . . . . . . .



ผู้ชายผมยาวที่บัดนี้ผมที่ยาวๆและเปียกของเขานั้นตกลงมาปิดบังใบหน้าเกือบหมด เผยให้เห็นส่วนของใบหน้าเพียงเล็กน้อยที่ขาวซีด ของเหลวสีแดงไหลเยิ้มเปรอะเปื้อนไปตามตัว

ภาพสุดสยองเบื้องหน้าทำเอาสติของเฟรินฟร่าเลือนไปหมด



“กรี๊ด. . . . . ”เสียงกรีดร้องอย่าตกใจดังมาจากเจ้าคนที่ไม่ค่อยยอมรับว่าตัวเองเป็นผู้หญิงแต่บัดนี้เธอกรี๊ดแบบผู้ยิ้งผู้หญิง

แล้วหัวขโมยคนเก่งก็รีบงัดวิชาประจำตระกูลคือตี-นเบาออกมาใช้ นั่นก็คือ “ใส่ตี-นหมาวิ่ง”



เฟรินหลับหูหลับตาวิ่งมาเรื่อยๆอย่างไม่คิดชีวิต แต่ก็คิดถึงชีวิต(เอ๊ะยังไง. . . .) และแล้วภาพที่เห็นเบื้องหน้าก็ทำให้เธออุ่นใจขึ้น



“พระเจ้าทรงโปรดแล้ว”แม่ตัวแสบพึมพำออกมาอย่างดีใจ



เป็นเพราะเธอไม่ค่อยเชื่อในพระเจ้าเท่าไรมั่ง พระเจ้าเลยส่งซาตานอารมย์ดีที่กำลังนั่งจิบน้ำชา มาช่วยเธอ



“เอาวะ. . . ซาตานก็ยังดีกว่าผี”เจ้าคนกลัวผีแต่ไม่กลัวซาตานลังเลอยู่เล็กน้อยก่อนตัดสินใจเดิน(กึ่งวิ่ง)เข้าไปหาซาตานแห่งป้อมอัศวิน



“เอ๊ะ. . . . .เผลอแป๊บเดียวหายไปไหนแล้ว เมื่อกี้ยังเห็นพี่ลูคัสนั่งจิบน้ำชาอยู่เลยนี่หน่า”เฟรินบ่นพึมพำอย่างอารมย์เสีย กึ่งตกใจ



“เฟรี่. . . .. หาชั้นอยู่หรอ”เสียงเย็นๆที่ฟังแล้วขนลุกดังมาจากทางด้านหลังพร้อมกับมือเย็นๆที่ถูดวางลงบนบ่าของเธอ



“ว๊าก. . .ผ. . .ผี”เจ้าตัวแสบร้องลั่นพร้อมกับเตรียมโกยแนบอีก แต่แล้ว. . . . . . .



“เอ๊ะ  . . . วิธีเรียกคุ้นๆ หรือว่าจะเป็น. . . . . . ”เจ้าตัวแสบหยุดนิ่งทันทีแล้วหันหลังกลับ



“ฮาๆๆๆ แกล้งเฟรี่สนุกดีจัง ดูสิผมตั้งเลย”เสียงพูดปนหัวเราะดังมาจากผู้คุมกฏที่มีนามว่าลูคัสที่ยืนอมยิ้มอยู่



“ไว้พี่ลูคัสโดนแกล้งบ้างแล้วจะรู้สึก”แม่ตัวแสบบ่นออกมา ขณะที่ในหัวของเธอนั่นกำลังคิดแผนการเอาคืนอย่างมากเลย



“เป็นธิดาแห่งความมืดแล้วทำไมต้องกลัวผีด้วยหล่ะ พ่อเธอก็เป็นถึงจ้าวปีศาจ”ผู้คุมกฏตัวแสบแห่งป้อมอัศวินเอ่ยถามขึ้น



“ไม่มีกฏมณเทียรบาลระบุไว้นิ ว่าลูกจ้าวปีศาจห้ามกลัวผี”แม่ตัวแสบย้อนกลับเข้าให้ พร้อมกับอมยิ้มเล็กน้อยเพราะตอนนี้สมองของธิดาแห่งความมืดประมวลผล(วิธีแก้แค้นร)เสร็จแล้ว



“ใช่สินะ พี่ลูคัสเป็นคนของทริสทอร์ ก็ต้องเป็นทาสของเดมอสสินะ”เสียงเย็นๆดังขึ้นมาจากสาวน้อยที่มีศักดิ์เป็นธิดาแห่งความมืด

คำพูดของสตรีเบื้องหน้าเล่นเอาซาตานคนเก่งสำลักน้ำชา



“ลูคัส ซาโดเรียจงฟังคำสั่ง   ในฐานะทาสของเดมอสเจ้าต้องคอยคุ้มครองเจ้าหญิงจากผี เข้าใจไหม”คำสั่งเชียบขาดดังขึ้นจากสาวน้อยเบื้องหน้าที่บัดนี้ออกคำสั่งในมาดนางพญา

คำสั่งของจากเจ้าหญิงคนงามเล่นเอาผู้คุมกฏจากทริสทอร์ถึงกับสะอึกกับคำสั่งพิลึก



“แกตายแน่ลูคัส เดี๋ยวจะทำผีเยอะๆมาหลอกแก แล้วถ้าผีตัวจริงมาเราก็ปลอดภัยด้วย  อย่างนี้กำไรสองต่อเห็นๆ”แม่ตัวแสบนึกในใจแล้วก็ยิ้มในใจเพราะงัดเอาหน้ากากฟาห์โรมาใส่

พร้อมกับลุ้นคำตอบจากจอมเวทย์คนเก่งแห่งทริสทอร์



“รับด้วยเกล้าฯพระเจ้าค่ะ”โหมดทาสกับเจ้าหญิงกลับมาอีกครั้ง ส่วนสาวเจ้าตัวแสบก็ปล่อยหัวเราะก๊ากกับมาดใหม่ที่ไม่เคยเห็นจากผู้คุมกฏจอมทะเล้น



“องครักษ์กันผี”

เพียงแค่คิดถึงตำแหน่งที่ตนพึงแต่ตั้งให้กับผู้คุมกฏแห่งป้อมอัศวินก็แทบจะหัวเราะจนตัวงอ



“ถึงจะสะอิดสะเอียนกับราชาศัพท์ก็เถอะ แต่สะใจเป็นบ้าเลย  

เป็นเจ้าหญิงดีอย่างนี้นี่เอง สั่งได้แม้กระทั่งผู้คุมกฏลูคัส ซาโดเรีย”เฟรินคิดอยู่ในใจแล้วก็ยิ้มให้กับแผนการหาคนใช้เพิ่มของตน



“แต่หม่อมชั้นคงไม่สามารถคุมครองพระองค์ได้ทุกเวลาแน่ แต่มันก็มีทาง……….”เสียงตอบที่ดูเป็นการเป็นการเป็นงานดังขึ้นจากองครักษ์คนใหม่  แต่นัยตาภายใต้กรอบแว่นนี้สิมันดูแปลกๆจนเฟรินเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง แถมยังทิ้งประโยคทิ้งท้ายให้ลุ้นเล่นๆ



“ทางอะไร?”เจ้าหญิงสูง(แต่)ศักดิ์ถามขึ้นอย่างระแวง ขณะที่บุรุษเบื้องหน้าเริ่มโน้มตัวเข้ามาใกล้



“ก็. . . . . .. แต่งานกับซาตานซะสิจะได้มีคนคุ้มครองตลอดเวลา ผีหน่ะกลัวซาตานไม่ใช่หรอ”

เสียงอันนุ่มนวลแผ่วเบาดังขึ้นขณะที่บุรุษเบื้องหน้า จ้องหน้าเธอ



กลัว. . . . กลัวเหลือเกิน   ทำไมหน่ะหรอ สายตานั้นแสดงถึงความรู้สึกมากมาย  

มันสื่อความหมายได้ดีกว่าคำพูดเสียอีก  มันบ่งบอกว่าเขาไม่ได้ล้อเล่นอย่างเคย เพียงแค่คิดเท่านั้นเธอก็หัวใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก เลือดถูกสูบฉีดทั่วใบหน้า อาการนี้มันคืออะไรกันนะ  นั่นแหละที่ทำให้เธอกลัว



แต่แล้วเธอก็รุ้สึกถึงสัมผัสอันอบอุ่นที่แนบตัวเธอ อ้อมกอดที่กระชับเข้ามาอย่างไม่รู้ตัวพร้อมกับโน้มตัวลงมากระซิบที่ข้างหูเธออย่างแผ่วเบา

“เธอไม่ต้องกลัว ฉันจะปกป้องเธอเอง” เสียงให้ความมั่นใจ จากบุรุษเบื้องหน้ายิ่งทำให้แก้มชมพูๆขึ้นสีอีก



“ถึงฉันจะอาจเอื้อมเด็ดดอดฟ้า แต่ดอกฟ้าดอกนี้ฉันจะดูและและปกป้องด้วยชีวิต” คำมั่นสัญญารักจากซาตานแห่งแอมอัศวินดังขึ้นแล้วลอยไปกับสายลม



///////////////////////////////////////////////////////////////////



+++++++++ไขข้อข้องใจ(เบื้องหลังของผี)++++++++++++



lovelyjinny: สวัสดีค่ะดิชั้น lovelyjinnyหรืออีกนามแฝงก็คือ Onpu_jin จะมาไขข้องใจในฟิคนะค่ะ

มีหลายๆคนถามมาว่า ไอ้ตัวประหลาดที่เฟรินไปเจอมาหน่ะ มันตัวอะไรหรอค่ะ วันนี้เราก็หาคำตอบมาให้ค่ะ

(ว่าพลางเดินถือไมค์ไปหาตัวประหลาดที่ว่า)



lovelyjinny :อ้าวพี่โรเวนไปทำอะไรมาค่ะ ยังกับซาดาโกะเลย



โรเวน : ก็ไอ้ลูคัสมันไปกวนตี-นลอเรนซ์ตอนกินข้าวนะสิ ลอเรนซ์มันก็เลยปามีด ลูคัสก็เลยกระโดดหลบไปชนคนที่ถือถาดอาหารที่กำลังเดินมา  แล้วน้ำแดงในแก้วที่เขาถือมาก็เลยหกราดมาที่หัวอย่างนี้ พอหันมาอีกทีสองคู่หูก็หายไปแล้ว



Lovelyjinny :  ฮือ. . . .น่าสงสาร(พูดเหมือนเจอลูกหมาตกน้ำเลย)  แล้วจะไปไหนต่อค่ะเนี่ย



โรเวน: จะไปอาบน้ำสิ (แล้วเจ้าชายนักหว่านเสน่ห์ก็จากไปพร้อมกับรอยยิ้มพิมพ์ใจ)



Lovelyjinny:น่าจะไปยืมมีดจากพี่ลอเรนซ์มาปักหัวนัก  หว่านเสน่ห์อยู่ได้  สงสารหนูวิเวียนจังเลย  



พูดเสร็จก็เดินจากไป (จริงๆเจ้าตัวไม่ได้อยากจะปักหัวโรเวนหรอก แค่อยากหาเรื่องไปหาลอรี่)  



“กรี๊ด ลอรี่ที่ร๊ากชั้นมาแล้ว”และแล้วเสียงก็ขาดหายไปพร้อมกับเสียง  เฟี๊ยว. . . ฉึก



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++