[fic]\"เฟริน\"นักปราชญ์ตัวป่วน

ลำดับตอนที่ #5 : +++แองจี้ป่วน +++

ตอนที่ 5 แองจี้ป่วน



+++++อีกมุมหนึ่งของป้อมอัศวิน++++++

“นั่งอ่านหนังสืออยู่ดีๆ

ก็เริ่มปล่อยใจ

ใจอยู่นิ่งๆ

ปล่อยไปในแนวดิ่ง

ความเร็วต้นเท่าไหร่?”(ดีนะไม่ปล่อยที่พื้นเอียงจะได้ไม่ต้องแตกเวกเตอร์)

…..แองจี้เพ้อออกมา ตอนนี้เธอดูเหมือนจะอ่านหนังสืออยู่ก็จริง แต่จรงิๆแล้วเธอไม่ได้อ่านมันหรอก

แค่ใช้เป็นฉากบังหน้าให้คิดอะไรเรื่อยเปื่อย





“ใจอยู่ต่างกัน

ออกเดินไม่พร้อมกัน

กว่าใจจะพบกัน

ใช้เวลาเท่าไหร่?”เสียงเพ้อดังมาจากสาวน้อยนามว่าแองเจลิน่า





“1. v = u+gt ใช้เมื่อไม่สนใจ s

2. s = [v+u]/2 t ใช้เมื่อไม่สนใจ a

3. s= ut + 1/2gtt ใช้เมื่อไม่สนใจ v

4. vv = uu + 2as ใช้เมื่อไม่สนใจ t

.... …………

“ไม่มีสูตรไหนเลยที่ไม่สนใจ u   แสดงว่า u ต้องน่าสนใจ” แองอี้พูดอย่างเหม่อลอย ใบหน้าชวนฝัน



“เอะ…ชั้นชักจะบ้าไปใหญ่แล้ว เพ้ออะไรออกมาก็ไม่รู้ วันนี้พูดอะไรแปลกๆบ่อย

เป็นเพราะไอ้หนังสือบ้านั่นแท้ๆเลย”เธอเปลี่ยนสีหน้าทันนี จากใบหน้าชวนฝันเป็นเนื่อยหน่าย

แล้วก็นึกถึงเหตุการน่าอับอายเมื่อ2ช.ม.ก่อน

……อะไรที่แองจี้แปลกอะหรอ  ไม่มีอะไรแปลกกว่านี้อีกแล้วมั้ง  ก็สมองอัตโนมัติของเธอไง



//////////////////เมื่อ2ช.ม.ที่แล้ว  ห้องอาหารดราก้อน//////////////////////

“วันนี้ทำไมอาหารจืดจังเลย”ความคิดของเธอดังขึ้นในหัวเมื่อเธอตักอาหารเข้าปาก

“อืม…ยังนี้ต้องใส่เกลือ…ใช่สิ เจ้าแว่นวิเศษเรียกอุปกรณ์การเรียนได้  งั้นเดี๋ยวจะเรียกออกมาเลย”



“โซเดียม….จงออกมา”เธอเอ่ยเรียกชื่อ  และแล้วเธอก็ต้องชะงักเมื่อรู้ว่าเธอเรียกผิด

ก็เกลิอหน่ะ มันโซเดียมคลอไรด์ต่างหาก  หายนะแล้วไหมหล่ะ



“บึ้ม…..”เสียงระเบิดดังกึกก้อง แลละมีประกายไฟสีสวยงาม

เพราะอะไรอะหรอ ก็เจ้าโซเดียมที่เธอเรียกผิดหนะมันเป็นธาตุที่ทำปฏิกิริยารุณแรงกับน้ำ  

และมันดังตกลงไปในถ้วยน้ำของเธอ



“จะว่าไปคุณแองจี้ก็ทำป้อมระเบิดเป็นเหมือนกันนี่ค่ะ แหม ระเบิดเก่งกว่าคุณเฟรินอีก”

เสียงเอ่ยดังมาจากด้านข้าง เจ้าหญิงคนงามของป้อมอัศวินซึ่งตอนนี้หน้าดำและผมชี้ฟูไปแล้ว



“ดีนะที่ยังกั้นเขตอาคมทัน”มาทิลด้าที่นั่งหน้าสวย(คนเดียว)เปรยเบาๆ

แล้วแองจี้ก็ยิ้มแห้งๆและขอโทษทุกคน  แล้วก็รีบซ่อมห้องอาหาร โดยมีสองสาวเพื่อนรักช่วย

///////////////จบการย้อนอตีดเมื่อ2ช.ม.ที่แล้ว/////////////////////



“เฮ้อ…ขนาดวันเดียวยังยุ่งขนาดนี้

แล้วอีก6วันที่เหลือเฟรินจะเป็นยังไงน้อ….ป้อมอัศวินไม่พังงานนี้แล้วจะพังงานไหน”

แองจี้นึกถึงอำนาจมนตร์ที่ยังเหลืออีก6วันแล้วก็ต้องถอดใจ

ขนาดเธอไม่คอยก่อความวุ่นวายยังระเบิดห้องอาหารซะเละเลย

(เธอคงลืมนึกไปว่าไม่ต้องมีหนังสือบ้าอะไรนั่นเฟรินมันก็ทำพังได้อยู่แล้ว)



……………………………………………………………………………

…. คราวนี้แต่งไม่ค่อยลื่นเลย  ยังไงก็ช่วยติชมด้วยนะค่ะ  ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าจบได้หรือยัง แต่ตอนนี้หมดมุขแล้วค่ะ………

(มีกลอนฟิสิกส์มาฝากค่ะ  ขอยืมเขามาเห็นว่าเข้ากับเรื่องดี แต่งโดย คุณไอแซก อาซิมอฟ ที่มาFwd-mail)

Tell me why the stars do so shine. บอกฉันหน่อยทำไมดาราจึงส่องแสง

Tell me dose the ivy twine. บอกฉันทีทำไมไม้เลื้อยจึงเกี่ยวพัน

Tell me why the sky is blue. บอกฉันเถิดทำไมนภาจึงมีสีฟ้า

And I’ll tell you why I love you. แล้วฉันจะบอกว่า….ฉันรักเธอ

…..และได้มีกลอนตอบกลับว่า………..

Nuclea fusion makes the stars to shine. นิวเคลียร์ฟิวชันไง ทำให้ดาราส่องแสง

Tropism makes the ivy twine. ส่วนทรอพิซึมเป็นเหตุ ไม้เอยจึงเกี่ยวพัน

Rayleigh scattering mahes the sky so blue. การกระเจิงแบบเรย์เล สร้างสีฟ้าบนเวหา

Glandular hormone is why I love you. แล้วฮอร์โมนเพศคือคำตอบว่า…ทำไมฉันรักเธอ!!!

…………………………………………………………………………