-*+*-[fic:baramos]จอมใจมีดบิน-*+*-

ลำดับตอนที่ #11 : ผลการประกวดและความรูสึกแปลกๆที่เกิดขึ้น

ผลการประกวดและความรูสึกแปลกๆที่เกิดขึ้น

ผลการประกวดก็เป็นดั่งที่เธอคาดไว้  ผู้ชนะฝ่ายชายก็คือรุ่นพี่หน้าบูดของเธอนั่นเอง

และฝ่ายหญิงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเทพธิดาปราบผีคนสวยของเรา

“เราได้มิสเตอร์แอนด์มิสจันทราประจำปีนี้แล้วนะค่ะ  ขอเชิญผู้ชนะการกระกวดเต้นเปิดฟลอร์งานประจำปีค่ะ

“เฮ้ย....ไม่เห็นบอกกันก่อนเลยว่าจะต้องทำด้วย”แม่เทพธิดาน้อยๆบ่นขึ้นอย่างอารมณ์เสีย ขณะที่เจ้าคนหน้าบูดกับยิ้มระรื่นเหมือนสลับนิสัยกันซะงั้น

“เราได้แจ้งไปแล้วนะค่ะในใบเงื่อนไขการสมัครเข้าประกวด  ไม่ทราบว่าได้อ่านหรือเปล่าค่ะ”เสียงพิธีการสาวที่แอบได้ยินแม่ตัวดีบ่นดังขึ้น

‘เอ.....จะว่าไปเราก็ไม่เคยอ่านเงื่อนไขยาวๆพวกนั้นเลยนี่หน่า มาถึงเราก็เซ็นชื่อเลย  เฮ้อ...ซวยแท้ๆเลยเรา’แม่สาวI agreeที่มาถึงก็เซ็นI agreeเลยโดยไม่ได้อ่านคิดในใจ

(นิสัยคล้ายหลายๆคนเวลาสมัครสมาชิกในบอร์ดหรือสมัครเมลล์เลยเนอะ)

แล้วธิดาแห่งแสง(ชั่วคราว)ก็ต้องไปเต้นรำกับเทพบุตรหนุ่ม(อันนี้ก็ชั่วคราว)อย่างเลี่ยงไม่ได้

ภาพเบื้องหน้าแทบจะสะกดสายตาของผู้ชม 

ในสายตาของผู้ชมเห็นเป็นเทวดาและนางฟ้ามาเต้นรำคู่กัน

คู่เต้นรำที่โดดเด่นอยู่บนฟลอร์อย่างกับมีใครมาฉายสปอร์ไลต์ใส่ ก็แน่หล่ะชายหนุ่มรูปงามราวเทพบุตรใส่ชุดขาวมีรังสีสีขาวแผ่ออกมาและหญิงสาวที่งดงามราวเทพธิดาใส่ชุดสีทองและมีรังสีสีทองแผ่ออกมาแถมมีปีกวิบวับกั้นทั้งคู่หนิ

มือของรุ่นพี่หนึ่งข้างหนึ่งจับมือของเธอ ขณะที่อีกข้างโอบเอวเธอไว้

เสียงทำนองเพลงที่บรรเลงอย่างอ่อนหวานช่างเข้ากับการเต้นรำที่แสนจะพลิ้วไหวสวยงามยิ่งนัก

แน่หล่ะมันจะไม่สวยได้ไง  ถ้าเป็นปรกติเธอก็คงจะเหยีบเท้าคู่เต้นจนระบมไปหมดแล้ว  แต่เหมือนรุ่นพี่หนุ่มคนนี้จะรู้

แขนอันแข็งแกร็งที่ไม่รู้ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนช้อนตัวเธอให้ลอยขึ้นเหนือพื้นเล็กน้อย  ตอนนี้ตัวของเธอเรียกได้ว่าแนบชิดกับรุ่นพี่หนุ่มเจ้าของวงแขน จนได้ยินเสียงหัวใจของอีกฝ่าย  ใกล้จนเธอกลัวว่ารุ่นพี่หนุ่มจะได้ยินเสียงหัวใจอันผิดจังหวะของเธอ

ถ้ามองจากด้านนอกมันเหมือนกันว่าเธอกำลังเต้นโดยซบอยู่กับอกพี่ลอเรนซ์เลย

แต่ถ้าสังเกตดีๆจะเห็นได้ว่าพี่แกเต้นคนเดียวแต่สาวน้อยอย่างเธอได้แต่ลอยไปลอยมาตามแรงเหวี่ยงลำลังแขนที่พี่เขาอุ้มอยู่

ถ้าตอนนี้มีหมอเอาstethoscopeมาฟังคงต้องบอกว่าเธอไม่สบายแน่ๆ ก็หัวใจเธอตอนนี้มันเต้นแรงผิดปกติแทบจะทะลุออกมา

“แหม...ช่างเป็นคู่สร้างคู่สม น่าอิจฉาจังเลย  กิ่งทองใบหยกเลยนะเนี่ย”เสียงหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นมาจากวงผู้ชมที่ราวล้อม

“หยกตรงไหนเธอ  ไม่เห็นมีใครใส่สีเขียวเลย  ต้องกิ่งทองใบอะเมทิสสิ

ก็พ่อหนุ่มตาสีอะเมทิสไม่ใช่หรอ”เสียงซุบซิบของหญิงสาวอีกคนดังออกมา

‘ใบบ้าใบบออะไรก็ไม่เอาแหละ   มาโดนอุ้มเต้นรำบ้างไหมหล่ะ  อึดอัดชะมัด’สาวน้อยผู้โดนอุ้มเต้นรำคิดแล้วก็ถอนหายใจเบาๆ

“เป็นอะไรไปเฟลิโอน่า”เสียงนุ่มๆของนักบวชหนุ่มที่เต้นรำคู่กับเธอถามขึ้น

“แหม...เรียกซะเต็มยศเชียว  กลัวเขาไม่รู่หรอว่าฉันเป็นธิดาความมืดหน่ะ”เสียงตอบดังมาจากหญิงผู้ที่ถูกขนานนามว่าธิดาแห่งแสงที่บัดนี้ยังส่องแสงวิบวับสีทองอยู่ด้วยฤทธิ์แห่งแหวน

“ก็เห็นเธอหน้าแดง  แล้วก็เงียบไป  ปรกติเธอพูดมากไม่ใช่หรอ”นักบวชหนุ่มเอ่ยด้วยสีเป็นห่วงแต่ก็ไม่วายกัดเธอตอนท้าย

“ใครว่าชั้นพูดมาก  เค้าเรียกว่าเด็กร่าเริง”สาวน้อยของเราตอบแบบไม่ยอมแพ้

“อ่ะ.....ร่าเริงก็ร่าเริง  แล้วทำไมเมื่อกี้ไปแต่งผีหลอกคนเค้าหล่ะ  น่ากลัวชะมัด”นักบวชหนุ่มเปรยๆแกมบ่น

“กลัวผีด้วยหรอ  นึกว่าเป็นนักบวชจะชอบไล่ผีซะอีก”สาวน้อยที่ได้ทีแหย่ก็แหย่เข้าให้

‘เฮ้อ.....ไม่มีนักบวชที่ไหนเขากลัวมีหรอก จะมีแค่กลัวเธอคนเดียวแหละ  ไม่รู้ทำไมเวลาเธอสั่งอะไรต้องทำตามทุกอย่าง ทำไมต้องรู้สึกห่วงเธอ แล้วก็หวงเธอไม่อยากให้เข้าใกล้ชายคนไหน แล้วทำไมเขาถึงกลายเป็นคนพูดมากมาแหย่เธออยู่ตอนนี้’นักบวชหนุ่มคิดในใจ

แต่แล้วก็ถูกมือของสาวน้อยลากออกมาจากลานเต้นรำ

“ลากมาทำไม”รุ่นพี่หนุ่มถามด้วยความสงสัย

“อ้าว...ก็เพลงจบแล้วจะอยู่ทำไมหล่ะ เค้าให้เต้นเปิดงานเพลงเดียวหนิ  พี่ก็รู้ว่าทำตัวเด่นไม่ใช่นิสัยของขโมย”คนไม่ชอบทำตัวเด่นพูดออกมาพร้อมกลับเป็นชุดเดินทางแบบเดิม

“แล้วแบบไหนหล่ะนิสัยขโมยที่เธอว่า”รุ่นพี่หนุ่มโน้มตัวลงมาถามใกล้ๆโดยที่เธอยังไม่รู้ตัว

“ก็มือไว เท้าไว ไปไหนมาไหนดั่งสายลมไร้ล่องรอย อยู่กับใครนานก็ไม่ได้เดี๋ยวจะเสียนิสัยขโมย เพราะพอเกิดความผูกพันก็จะทำเขาไม่ลง”สาวน้อยตอบออกมาเจี๊ยวแจ้ว ในขณะที่ชายหนุ่มแอบมองเสี้ยวหน้าของเธอ

“จุ๊บ....”พวงแก้มใสของหญิงสาวหัวขโมยโดนหัวขโมยสมัครเล่นขโมยหอมแก้ม

“อ่ะ....พ...พี่ทำอะไรหน่ะ”ขโมยสาวพูดด้วยเสียงสั่นๆแกมตกใจ

“ก็ทดลองวิชาขโมยไง”นักบวชหนุ่มตอบสั่นๆพร้อมกับหันหน้าหนี

‘บ้าจริงเลยเรา  ทำไมเผลอไปทำอย่างนั้นนะ เสี้ยวหน้าของเธองามยิ่งนัก ยิ่งอยู่ท่ามกลางแสงจันทร์ยิ่งงามใหญ่’ลอเรนซ์คิดพลางนึกถึงวันที่เขาเจอเธอในร่างสาวน้อยครั้งแรก

ภาพสาวน้อยปริศนาที่อยู่ที่คอกมังกรเมื่อครั้งที่มีงานประชุมกษัตริย์ที่เอเดนเบิร์ก ยังตราตรึงใจเขานัก  เขาหลงรักเธอตั้งแต่แรกเจอก็ว่าได้ ยังจำได้ว่าตอนที่ยังไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร  เขาออกตามหาเธอทั่วทั้งโรงเรียนพระราชา เพียงเพื่ออยากเห็นหน้าเธออีกครั้ง

 และยิ่งตอนนี้มาอยู่ใกล้เธอ ได้รู้จักนิสัยกันมากขึ้น ยิ่งทำให้เขา แทบจะคลั่งในการหักห้ามใจไม่ให้ล่วงเกินเธอ และที่สำคัญเขายังไม่อยากให้เธอรู้ตอนนี้ว่าเขามีใจให้เธอ  เพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าเธอคิดยังไง  ถ้าเธอรู้จะรังเกียจเขาหรือไม่   จะได้มาคุยกัน  อยู่ใกล้ๆกันแบบตอนนี้อีกหรือเปล่า……….

แต่แล้วโดยไม่ทันตั้งตัว เขาถูกดึงกลับไปทางด้านหลัง พร้อมกับสัมผัสที่นิ่มนวลแผ่เบาและอ่อนหวานที่ริมฝีปาก

“...................”ลอเรนซ์เข้าสู่โหมดเงียบอีกแล้ว  แต่คราวนี้เงียบเพราะอึ้ง

“อ้าว.....งงอะไรอ่ะพี่  ก็ยาไง  เที่ยงคืนแล้วไม่ใช่หรอ”สาวน้อยตอบมาอย่างเขินอายนิดๆ

‘บ้าจริงทำอะไปนะเรา  โชคดีนะเนี่ยนึกเรื่องยามาได้ไม่งั้นเขินแย่เลย’ขโมยสาวที่กลายเป็นเภสัชกรคิดในใจพร้อมกับหันหน้าหลบ

‘แล้วทำไมเราต้องเขินหล่ะ ปกติเรื่องแค่นี้เราไม่เคยอายเลยนี่หน่า  ออกจะเป็นพระอาจารย์ในการสอนจีบสาวด้วยซ้ำ’สาวน้อยผู้หวั่นไหวคิด แล้วความคิดก็จบลง เพราะโหมดสาวน้อยของเธอนั่นเอง  เธอเล่นเดินหนีพร้อมกับคิดแบบนี้เลยไม่ได้มองทาง จึงล้มลง

พอดีกับที่ชายหนุ่มหันมามองพอดีจึงถลาตัวเข้าไปรับ

กลายเป็นว่าเฟรินก็เลยนอนอยู่ในอ้อมกอดของนักบวชหนุ่มที่กลายเป็นเบาะกันกระแทกไปแล้ว

แล้วรุ่นพี่หนุ่มได้เชิดคางของเธอขึ้นมาและประทับจูบลงไปอีกครั้ง อย่างอ่อนหวาน นุ่มนวล และรัญจวนอย่างยิ่ง

 เธอหลับตาพริ้มและจูบตอบรุ่นพี่หนุ่มเช่นกัน

และเธอก็ต้องลืมตาขึ้นมือรู้สึกว่าไอ้ร่างที่เธอนอนทับอยู่มันฝืดๆยังไงชอบกล

เป็นความรู้สึกที่ทำให้เธอต้องรีบก้มลงสำรวจตัวเองโดยด่วน

เพราะอะไรหน่ะหรอ  เพราะเธอรู้สึกถึงเนื้อที่เสียดสีกับเนื้อหน่ะสิ!!!