[fic]\"เฟริน\"นักปราชญ์ตัวป่วน

ลำดับตอนที่ #1 : +++เฟรินจะฉลาดหรอ???+++

ชื่อเรื่อง : “เฟริน”นักปราชญ์ตัวป่วน

ประเภท : ตลก, เสริมความรู้ (คิดว่าอย่างนั้นนะ)

ช่วงเวลา : ประมาณปี 2 ค่ะ

Note : คือถ้าไม่ได้เรียนสายวิทย์ก็น่าจะอ่านรู้เรื่องนะค่ะ เพราะมีอธิบายศัพท์ไว้

แต่สายวิทย์อ่านก็น่าจะตลกค่ะ ถ้าใครไม่เข้าใจตรงไหนก็โพสถามได้เลยนะค่ะ

เรายังกังวลอยู่เลยว่าแต่งแนวตลก-วิทย์ แล้วคนอ่านจะรู้สึกอย่างไร

ยังไงก็ชวยติชมกันด้วยนะค่ะ

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////



ตอนที่1 เฟรินจะฉลาดหรอ???

………..ห้องห้องสมุด ร.ร.พระราชาเอดินเบิร์ก……..

“คาโล  ไปเล่นกัน นายจะอยู่ในห้องสะหมกนานแค่ไหนหา….”เสียงพูดอย่างอารมณ์ดีปนกวนประสาทดังมาจากหนุ่มน้อยนามว่าเฟริน ที่เขาเรียกว่าห้องสะหมก ก็เจ้าน้ำแข็งบ้านี่สิ หมกอยู่แต่ในห้องสมุดทั้งวัน

“เฟริน… ชั้นจะอ่านหนังสืออย่าพึ่งมายุ่งกับชั้นได้ไหม”เสียงพูดอย่างเหลืออดดังขึ้นจากเจ้าชายคนสำคัญแห่งคาโนวาล

“แหม ชั้นแค่แวะมาสร้างความบันเทิงเล็กน้อย เห็นว่านายกำลังเครียด” แล้วเจ้าคนพูดก็เริ่มรู้สึกถึงไปเย็นที่เริ่มแผ่ออกมาปกคลุมห้องสมุด



“อ๊ะ…..ไปก็ได้จ้า”เจ้าตัวดีเริ่มรู้สึกถึงรางล้ายจึงเริ่มสลายตัวไป

“วันนี้ไม่มีอะไรทำแหะ แอบงีบในห้องสุดดีกว่า ข้างนอกก็ร้อนขี้เกียจออกไป อีกอย่างข้างในแอร์เย็นดี”เจ้าตัวดีที่พึ่งหลบน้ำแข็งยักษ์มายักไม่เข็มกับความหนาวจึงเดินตากแอร์เล่น แล้วก็เดินไปหามุมสงบในห้องสมุดที่ไม่มีใครชอบผ่าน

(อันนี้นิสัยคุ้นๆแหะ…..แฮะๆๆ…)



…..ว่าแล้วเจ้าตัวดีก็เดินสำรวจห้องสมุด(หามุมสงบ) ทันใดนั้นเองสายตาของเจ้าตัวแสบก็ไปพบกับ…….หนังสือเล่มหน้า ที่ส่องแสงสีทองโดเด่นอยู่บนชั้นหนังสือที่สูงสู้งสูง แล้วเจ้าตัวดีก็ใช้วิชาประจำตระกูลอีกชนิดที่ นั่นก็คือ”มองการไกล”

(หรือจะเรียกให้ถูกว่า มองในระยะไกล  ประมาณว่าจะได้มองเห็นคนที่มาจับขโมยไง)



…...แล้วเจ้าตัวก็ใช้สายตานั้นเองมองหนังสือที่อยู่บนชั้นหนังสือ   บนสันหนังสือมีอักษรที่อ่านได้ใจความว่า “มนตร์จอมปราชญ์ ฉลาดทันที โดยจอมปราชญ์ เอ็ม.เค. โรรุ่งริ่ง”

(ให้เป็นแค่จอมปราชญ์ค่ะ ตำแหน่งมหาปราญช์ยกให้ท่านเลโมธี)



“อ๊ะ…ชื่อคนแต่งประหลาดจัง  แต่หนังสือนี่น่าสนใจแฮะ จะได้ฉลาดกับเขาสักที คอยดูนะถ้าชั้นฉลาดเมื่อไรละก็…..ฮึๆๆ”คิดดั่งนั้นแล้วเจ้าตัวก็หัวเราะเบาๆอย่างเจ้าเล่ห์



บัดนี้เอื้อมมือไปหยิบหนังสือบนชั้นหนังสือที่สูงสู้งสูง  และด้วยความสูงนั่นเอง เฟรินถึงหยิบไม่ถึง แล้วฟ้าก็ประทาน เจ้าหนังสือนั่นหล่นหลงมาเอง

……..หนังสือก็ตกลงมาที่พื้นพร้อมกับเปิดหน้าแรกโดยอัตโนมัติ



ทันที่ที่เฟรินจะเอื้อมมือไปหยิบนั้นก็มีอีกมือเอมลงมาแตะหนังสือประหลาดนั่นพร้อมกับเขา เมื่อเฟรินเงยหน้าขึ้นก็ได้พบกับ1ใน3สาวงามแห่งป้อมอัศวิน นั่นก็คือแองจี้นั่นเอง



“ใยแองจี้ จะมาช่วยเก็บตอนนี้ทำไมกันน้า……ขัดแผนการเขาหมด”เฟรินคิดในใจ



….ไม่ทันที่ทั้งคู่จะได้พูดอะไรต่อไป หนังสือปริศนาก็มีแสงสว่างและแสงสว่างนั้นก็พุ่งเข้ามาในหัวของแองจี้กับเฟรินแล้วก็หายไป

หน้าแรกขององหนังสือที่ว่างเปล่าบัดนี้กลับมีตัวอักษรอยู่ เฟรินกับแองจี้จึงเข้าไปอ่านพร้อมกัน



“ยินดีด้วยนายท่านทั้งสอง ท่านเป็นผู้โชคดีที่เราได้เลือกไว้ ท่านจะฉาดขึ้นอย่างอัศจรรย์  ส่วนจะฉลาดยังไงเดี๋ยวท่านก็รู้เอง ท่านสามารถเรียกอุปกรณ์การเรียนทุกชนิดได้จากแว่นวิเศษนี้

เพียงแค่ท่านใส่มันไว้ และพูดชื่อสิ่งที่อยากได้ขึ้นมา มันก็จะออกมา ขี้เกียจพูดแล้ว เจ้าฉลาดแล้วก็ถามตัวเองสิ ไปละนะ บ๊ายบาย”เฟรินกับแองจี้อ่านพร้อมกัน ทันทีที่อ่านจบหนังสือประหลาดนั่นก็หายวับไปกับตา



เฟรินกับแองจี้หันมามองหน้ากันอย่างงงงวย

“หนังสือบ้าอะไรก็ไม่รู้ไม่เห็นมีอะไรซักอย่าง ติ้งต๊องด้วย มีการบ๊ายบายด้วยแหนะ”เฟรินบ่นพึมพำอย่างอารมณ์เสีย



“ชั้นไม่เห็นรู้สึกว่าฉลาดขึ้นตรงไหนเลย”แองจี้พูดขึ้นบ้าง แล้วเจ้าเฟรินก็นึกอะไรบางอย่างได้

“เรามาลองของกัน”ว่าแล้วเจ้าเฟรินก็หยิบแว่นที่ว่ามาใส่แล้วก็เริ่มปฏิบัติการลองของ



“ปากการ ดินสอ ไม้บรรทัด ยางลบ จงหล่นลงมาอย่างละ100อัน”เจ้าตัวดีพูดอย่างนึกสนุก แล้วของที่เจ้าตัวดีขอก็ปรากฏกายขึ้นจากฟ้าและร่วงลงมาใส่เฟรินและแองจี้

“ฮะๆๆ เรียกลมได้ลม เรียกผมได้ผน เรียกปากกาได้ปากกา”เฟรินหัวเราะชอบใจ



“โอย…ชั้นละกลุ้มฝนอุปกรณืการเรียนเนี่ยนะ และนายจะทำยังไงกับของพวกนี้”แองจี้เริ่มบ่น จะไม่ให้บ่นได้ไงหล่ะ ก็ตอนนี้เธอจมลงไปทั้งตัวอยู่ในกองเครื่องเขียนที่เจ้าตัวดีเรียกมา แบบว่าส่วนที่โผล่ขึ้นมาคือหัวอย่างเดียว



“ไม่เห็นยาก ก็เอาไปขายได้ตั้งหลายตัง”เจ้าตัวดีพูดอย่างหัวการค้าแล้วก็เริ่มหัวเราะชอบใจอีกรอบ

“นี่เป็นอุปกรณ์เรียนที่สร้างจากเวทย์มนตร์   ใช้เรียนเท่านั้นห้ามขายโว้ย”เสียงปริศนาดังขึ้นในหัวสมองของทั้งสองคน และอุปกรณ์การเรียนนั่นก็หายแวบไป

……………………………………………………………………………..