พลิกตำนานข้ามพิภพ

ลำดับตอนที่ #7 : +++อย่าตายนะเดรโก+++

ตอนที่7

.....และแล้วมัลฟอยก็วิ่งมาแล้วหยุดอยู่ตรงหน้าเธอพร้อมกับพลักเธอออกไปให้พ้นระยะลูกไฟแล้วตัวเขาก็โดนลูกไฟเอง

--เปรี้ยง—โคร่ม—ลูกไฟเข้าปะทะตัวมัลฟอยแล้วมัลฟอยก็กระเด็นไปชนกำแพง แล้วเขาอาเจียนเป็นเลือด แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็รีบวิ่งมาประคองเขา



“มัลฟอย..มัลฟอยเธออย่าเป็นอะไรนะ ..มัลฟอย”เธอร้องพร้อมกับวิ่งไปประคองร่างมัลฟอย

ทันใดนั้นก็มีแสงสีเงินจ้าเปล่งประกายปรากฏด้านหน้า แสงนั้นออกมาจากผลึกแก้วอินทรี แล้วก็รวมกันกลายเป็นร่างร่างหนึ่ง

ร่างนั้นเป็นนกอินทรีสีฟ้าตัวใหญ่มาก มีรัศมีเปล่งประกายเป็นฟ้า มันตีปีก แล้วก็บินโฉบเฉี่ยวไปจิกจอมปีศาจ

ฝ่ายปีศาจก็เสกลูกไฟใส่อินทรีตัวนั้น แล้วอินทรีตัวนั้นก็บินไปบินมาแล้วก็ฉายลำแสงไปที่ตัวปีศาจ



แล้วจอมปีศาจก็พ่ายแพ้ สลายร่างไปเหลือแต่กุล่มควัน

“โถ!มัลฟอย อย่าเป็นอะไรนะ เธอต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปนะ เธอจะต้องไม่เป็นไร”เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมกับประคองมัลฟอยไว้ในอ้อมกอด แล้วน้ำหยดใสๆก็ไหลรินออกมาจากตาของเธอ



“เป็นห่วงฉันด้วยหรอ ดีใจจังเลย ฉันนึกว่าเธอเกลียดฉันซะอีก เฮอร์ไมโอนี่ ฉันมีอะไรจะบอก…คือ..คือฉันแอบรักเธอมานานแล้ว นานแสนนานเกินกว่าจะจำได้ ฉันไม่กล้าบอกเธอเพราะกลัวว่าเธอจะเกลียดฉัน

ฉันแอบดูเธออยู่ตลอดเวลา รอยยิ้มเธอช่างสดใสน่ารักเหลือเกิน แต่เธอไม่เคยยิ้มให้ฉันเลย ฉันคิดเสมอว่าเธอเกลียดฉันเพราะเธอไม่เคยพูดดีๆกับฉันตลอดเวลาที่ผ่านมาเราสองคนทะเลาะกันตลอด”มัลฟอยพูดพร้อมกับยิ้มให้เฮอร์ไมโอนี่



“ฉันไม่เกลียดเธอหรอกนะมัลฟอย ถึงเธอจะยียวนกวนประสาทไปนิดหน่อยก็ตามเถอะ”เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางยิ้มน้อยๆ แต่ก็ยังคงร้องไห้อยู่

“ เรียกฉันว่าเดรกโกเถอะนะเฮอร์ไมโอนี่”มัลฟอยพูดพร้อมกับไอออกมา แล้วก็เอามือไปลูบหน้าของเฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนี่ก็ยิ่งร้องไห้ใหญ่

“จ๊ะเดรกโก”เธอพูดพลางสะอื้น





“เฮอร์ไมโอนี่ฟังนะ ถึงแม้นฉันจะตายไป เธอก็ต้องมีชีวิตอยุ่ต่อไป อย่ายอมแพ้นะเธอจะต้องช่วยพิภพนี้ได้ เธอจะต้องไม่ตายที่นี่กับฉัน เธอจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป สร้างครอบครัวที่แสนสุขและตายโดยการแก่ชราอย่างสงบนะ แม่ร่างกายฉันจะจากไป แต่ใจฉันจะอยู่กับเธอตลอดไป และเธอก็จะอยู่ในใจฉันตลอดไป”มัลฟอยพูดพร้อมกับไอ แล้วก็เอามือไปจับที่หน้าของเฮอร์ไมโอนี่



“คนดี เธอรู้ว่าฉันรักเธอเท่าไหน ความรักของฉันนั้นนับไม่ได้ รักตราบสิ้นวิญญาณฟ้าดินสลาย รักด้วยลมหายใจ รักด้วยชีวิตทั้งหมดของฉัน แม้นฉันจะสิ้นชีวิตไปในโลกนี้วิณญาณรักของฉันยังคงไม่เสื่อมคลาย แม้นวินาทีสุดท้ายของชีวิตฉันก็ยังจะรักเธอนะเฮอร์ไมโอนี่ แม้นฉันจะต้องตายจากเธอไปจงจำไว้ว่าอย่าเศร้า อย่าเสียใจ อย่าหวั่นไหว ให้เก็บรักของฉันไว้ให้นานตราบนิจนิรันดร์ ฉันจะอยู่ในใจเธอตลอดไป จำไว้นะเฮอร์ไมโอนี่ว่าฉันรักเธอ”มัลฟอยพูดพร้อมกับหลับตาลงอย่างสงบ

พร้อมกับมีน้ำหยดใสๆไหลรินจากตาเขาเล็กน้อย ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ก็ร้องให้คร่ำครวญแล้วก็จูบร่างอันไร้วิญญาณของมัลฟอย น้ำตาไหลรินอาบแก้ม พลางประคองร่างไร้วิญญาณของมัลฟอยไว้ในอ้อมกอด



“เดรโก ฉัน…ฉันก็รักเธอเหมือนกัน ฉันก็แอบรักเธอมานานแล้วแต่ไม่กล้าบอกเท่านั้นเองนะเดรโกเธออย่าทำอย่างงี้สิ อย่าเพิ่งจากฉันไป นี่เธอแกล้งนอนหลับไปใช่ไหม รีบตื่นมาเดี๋ยวนี้นะ ตื่นมาให้ฉันบอกรักก่อนก็ยังดี ตื่นมาสักเสี่ยวนาทีก็ได้ แต่ฉันอยากให้เธอมีชีวิตอยู่นานเท่านานตลอดไปมากกว่า เธอไม่น่าอายุสั้นเลยนี่ฉันไม่ได้บอกรักเธอก่อนเธอจะตายหรือนี่ ฉันได้แต่บอกรักร่างอันไร้วิญญาณของเธอ ทำไมเธอถึงไม่บอกความรู้สึกของเธอให้เร็วกว่านี้ ฉันเสียดายเวลาเหลือเกิน ฉันไม่รู้จะพูดอะไรนอกเหนือจากฉันรักเธอนะเดรกโก ”เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมกับร้องไห้



“ไม่ ฉันจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไรถ้าไม่มีเธอ จะปล่อยให้ฉันว้าเหว่อยู่ในโลกใบนี้คนเดียวไม่ได้นะ แล้วฉันก็ไม่อาจจะรักใครได้อีกแล้วนอกจากเธอ ชีวิตฉันมีไว้เพื่อเธอ ฉันเกิดมาเพื่อเธอ”เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมกับซบลงที่หน้าอกมัลฟอย

“ฉันเข้าใจแล้วพลังนั่นคือพลังรักใช่ไหม แล้วถ้าเราสองแอบรักกันมาตั้งนานแล้วทำไมท่านไมรีบออกมาช่วยก่อนที่เขาจะตายละ”เฮอร์ไมโอนี่หันไปถามเทพอินทรีที่ยืนมองอยู่



“แค่รักธรรมดามันไม่มีพลังพอให้ข้าใช้ปราบจอมปีศาจหรอก ต้องเป็นรักแท้ รักด้วยใจบริสุทธิ์เท่านั้น นี่พวกเธอขนาดยอมสละชีวิตแทนกันได้ทำให้ข้าได้พลังในการปราบปีศาจนะเนี่ย”เทพอินทรีพูดพร้อมกับขยับปีกให้ได้รูป

“เจ้าจำได้ไหมว่าเจ้ายังเหลือพรอีก 1 ข้อ”เทพอินทรีพูด

“พรอะไรค่ะ”เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมกับเอามือปาดน้ำตา สีหน้าดูมีความหวัง



“ก็พรที่ว่าใครอ่านหนังสือเล่มนี้จบแล้วจะได้พรวิเศษไง อ้าวจะขออะไรก็รีบขอ จะเก็บไปคิดนานๆก็ได้ แต่การขอการคืนชีพเนี่ยห้ามขอเกิน1ชม.หลังจากผู้นั้นเสียชีวิตนะ ถ้าเกินถึงขอไปก็ไม่ได้ผลเพราะร่างนั้นจะมีสภาพที่ไม่เหาะสมต่อการคืนชีพ”นกพูดแล้วก็หุบปีกลง



“งั้นข้าขอให้เดรกโก มัลฟอยคืนชีพค่ะ”เฮอร์ไมโอนี่พูโดยไม่ต้องคิดอะไรเลย

และแล้วก็เกิดแสงสว่างวูบวาบ แสงนั้นเป็นสีเงินพุ่งเข้าไปล้อมรอบตัวมัลฟอย แล้วก็พาเขาลอยขึ้น แล้วหน้าที่ซีดเซียวของเขาก็เริ่มเป็นสีชมพู กลับมามาชีวิตชีวาอีกครั้ง แล้วเขาก็ลืมตาขึ้น



“เดรโก ดีใจจังเลย นึกว่าฉันจะต้องสูญเสียเธอไปตลอดกาลซะอีก

ฉันรักเธอนะเดรโก ฉันกลัวเหลือเกินที่จะสูยเสียเธอไปนะเดรโก”เฮอร์ไมโอนี่พูดพรางยิ้มทั้งน้ำตา

“ฉันนึกว่าจะไม่ได้กลับมาซะแล้วฉันก้ดีใจที่พบเธออีกครั้งนะเฮอร์ไมโอนี่”มัลฟอยพูด



“เตรียมตัวกลับโลกของพวกเจ้าได้แล้ว เพยีงแค่เจ้าอ่านในหนังสือตำนานเทพอินทรีให้จบแล้วพวกเจ้าก็จะกลับไปในโลกปัจจุบัน อย่าลืมจับมือกันนะเดี๋ยวจะหลงมิติหลุดไปที่อื่น แล้วก็ทิ้งดาบอัศวินไว้ที่นี่เพื่อรอการสืบทอดของอัศวินอินทรีเงินคนต่อไป เอามันไปปักลงบนหินตรงด้านขวาของแท่นผลึกแก้วนะ ส่วนแหวนวิเศษนะฝากเอาไปให้ดับเบิลดอร์ที ของชิ้นนั้นมันควรจะอยู่ที่นั่นมากกว่าที่นี่”เทพอินทรีพูดพร้อมกับหายวับไป เฮอร์ไมโอนี่อ้าปากจะถามแต่ถามไม่ทัน



แล้วมัลฟอยก็วิ่งไปหยิบดาบอัศวินอินทรีมาปักลงบนก้อนกิน เขารู้สึกว่าก้อนหินนั้นช่างนุ่มเหลือเกิน ยังกับเขาปักดาบลงไปบนเค้กยังงั้นแหละ พอเขาปักดาบลงไปแล้วก็มีแผ่นป้ายสีเงินเขียนด้วยตัวอักษรสีฟ้าปรากฏขึ้นข้างหน้าก้อนหินก้อนนั้น

“ดาบนี้คือดาบอัศวินอินทรีเงิน ผู้ปกป้องธิดาอินทรีฟ้าและพิภพอินทรี ผู้ใดดึงดาบขึ้นจากก้อนหินนี้ได้จะเป็นอัศวินคนต่อไป”มัลฟอยอ่านจากป้ายพร้อมกับยิ้มอย่างภาคภูมิใจ



แล้วมัลฟอยกับเฮอรืไมโอนี่ก็รีบไปเก็บของ แล้วมัลฟอยก็หยิบไม้กวาดของเขามา ส่วนเฮอรืไมโอนี่กำลังจะเปิดหนังสือ

“อัศวินอินทรีได้ต่อสู่กับจอมปีศาจอย่างดุเดือด ต่างฟาดฟันกันด้วยกำลัง แล้วจอมปีศาจก็หันมาสาดส่องเพลิงอัคนีใส่แม่หญิงน้อย ดรุณีนางนั้นรอดชีวิตไปได้จากการแลกชีวิตติ่ชีวิตของท่านนักรบผู้กล้าหาญ แล้วท่านั้นก็ลอยล่องไปสู่ฟ้า พลังของท่านผู้กล้ารวมกับพลังเทพธิดาเป็นหนึ่งเดียวได้อัยเชิญเทพอินทรีฟ้าผู้ยิ่งใหญ่มาจากผลึกแก้วอันเรืองรอง จอมอินทรีได้ปราบปีศาจร้ายสำเร็จ



แม่นางน้อยขอพรสักสิทธิ์จากองเทพ พลันคืนชีวิตแก่คนรัก ดาบได้ปักลงสู่ธรณี รอยคอยท่านศรีอันศวินผู้ยิ่งใหญ่คนต่อไป แม่นางน้อยกับผู้กล้าได้กลับมาสู่ดินแดนเดิม”เฮอร์ไมโอนี่อ่านหนังสือพร้อมกับจัมมือมัลฟอย เขาทังคู่หันมามองกันแล้วก็ยิ้ม สิ้นเสียงของเฮอร์ไมโอนี่เขาทั้งสองตัวก็รู้สึกว่าวูบไป



--------------------ห้องพยาบาล--------------



“เฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนี่”รอนกับแฮร์รี่พูดพร้อมกันพร้อมกับเขย่าตัวเธอ

“นี่พวกเธออย่าไปปลุกคนไข้สิจ๊ะ เขาแค่เป็นลมไปไม่มีอะไรหรอก อ้าวฟื้นแล้วหรือจ๊ะ นี่ทานยาซะแล้วพักซักเดี๋ยวหนึ่งก็คงหายแล้ว”มาดามพรอมพรีย์พูดแล้วก็หยิบยาให้เฮอร์ไมโอนี่แล้วก็ยิ้ม

“ขอบคุณค่ะ”เฮอร์ไมโอนี่รับยาแล้วก็ยิ้ม แล้วมาดามพรอมพรีก็เดินจากไป



“นี่เฮอร์ไมโอนี่ ทำไมเธอถึงได้ไปเป็นลมอยู่ที่ทะเลสาบกับมัลฟอยล่ะ”รอนพูดพร้อมกับเอามือถูข้างใบหู

“มัลฟอย”เธอทวนคำ พร้อมกับพึมพำอะไรบางอย่าง

“ฉันก็ไม่รุ้เหมือนกัน พวกเธอไปกันก่อนได้ไหมฉันจะพักผ่อน”เฮอร์ ไม

โอนี่พูดพร้อมกับทำท่าครุ่นคิดอะไรบางอย่าง



“แหมไล่เชียวนะ งั้นไปแล้วแล้วเจอกันที่ห้องโถงกลางนะ”แฮร์รี่พูดพร้อมกับเดินจากไปกับรอน

“นี่เรื่องทั้งหมดที่เกินขึ้นเราฝันไปหรือว่าเป็นความจริงกันแน่เนี่ย ”เธอทำหน้านิ่วคิ้วขมวด แล้วก็ยกมือขึ้นมาดูแล้วก้มองเห็นแหวนสีทองอยู่ที่นิ้วนางของเธอ เธอถอดแหวนออกมาดูแล้วก็อ่านตรงอักขระที่จารึกเอาไว้



“งั้นคงไม่ใช่ความฝันแล้วล่ะ งั้นต้องรีบเอาไปให้ศาสตราจารย์ดับเบิลดอร์ อืม..อักษรรูณอีกแล้ว เอ… ทำไมตอนแรกเราถึงอ่านไม๋ออกเนอะ”เธอพูดพลางเอานิ้วลุกไปตามวงแหวน แล้วทันใดนั้นก็ปรากฏชื่อชื่อหนึ่งขึ้นบนแหวน……….......