[Fic Felin] คำขอแต่งงาน กับทางที่ต้องเลือก

ลำดับตอนที่ #2 : คาโล - เฟริน (Rewrite)

คาโล – เฟริน  (Rewrite)



“โอ้ย….ร้อนๆๆๆ.…ทำไมวันนี้มันร้อนอย่างนี้”เฟรินที่ตอนนี้อยู่ในร่างสาวน้อยบ่นพึมพำขณะที่เดินมุ่งหน้าไปยังห้องสมุดเพื่อไปตากแอร์เล่น



ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกถึงไอเย็นๆ ทั้งที่ยังไม่ถึงห้องสมุด แล้วก็มีมือๆหนึ่งมาดึงมือเฟรินไว้

แล้วก็ลากเธอมาตามทางเดิน



“เดี๋ยวจะพาชั้นไปไหนฮือ คาโล”เฟรินร้องทักขึ้น



“………………….”เจ้าชายน้ำเข็งก็ยังคงเป็นน้ำแข็งต่อไป



“นี่จะลากชั้นหาสวรรค์วิมาณอะไร”เจ้าตัวยุ่งบ่นใส่บุรุษเบื้องหน้าที่เอาแต่ลากเธอไปตามทางเดินโดยไม่พูดไม่จา



“เอ๊ะ  ถามแล้วทำไมไม่ตอบ มีปากไว้ทำไมหา…”เสียงบ่นอย่างหงุดหงิดจากแม่ตัวแสบดังขึ้น



แต่ยังไม่ทันพูดต่อเจ้าคนเบื้องหน้าก็จัดการปิดปากเธอด้วยวิธีเฉพาะตัวที่ทำให้สาวน้อยตัวแสบน่าแดง และหยุดพล่ามไปโดยปริยาย



และแล้วทั้งสองคนก็มาถึงดาดฟ้าของป้อมอัศวิน



“พาชั้นมาที่นี่ทำไม”เฟรินถามอย่างงงงวย



และแล้วหิมะก็เริ่มตกลงจากฟากฟ้า ทำให้อากาศบริเวณนั้นเย็นลงเรื่อยๆ



“แหม…นี่แกรู้ใจชั้นดีจริงเลยว่าชั้นกำลังร้อน แต่ความจริงไม่ต้องลากมาถึงตรงนี้ก็ได้”แม่ตัวแสบเอ่ยขึ้นพร้อมกับสบตากับบุรุษเบื้องหน้า



ดวงตาของเขาบัดนี้ไม่เย็นชาอย่างเคยกลับมีอะไรบางอย่างลึกๆซ่อนอยู่สิ่งน้นเรียกอารมณ์เธอให้ร้อนรุ่ม เลือดสูบชีดทั่วใบหน้า หัวใจเต้นแรงผิดจังหวะ  เนื้อตัวแข็งเกร็งไปหมด



“แค่จ้องตากับอีตาน้ำแข็งบ้าก็รู้สึกแปลกๆ นี่ชั้นเป็นอะไรไปเนี่ย!”เฟรินคิดอย่างสับสนในใจ



และแล้วเธอก็ตกอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของเจ้าชายแห่งคาโนวาลโดยไม่รู้ตัว

ทำให้หัวใจที่เต้นแรงของเธอยิ่งเต้นแรงเข้าไปอีก



แม้อากาศบริเวณนั้นเริ่มเย็นลงเรื่อยๆ แต่เจ้าตัวก็ไม่รู้สึกหนาวเพราะยังอยู่ในอ้อมแขนอันอบอุ่นของบุรุษเบื้องที่อยู่เบื้องหลัง



แต่แล้ว……………



“แกอย่าคิดสั้นนะคาโล”เฟรินร้องเสียงหลงเมื่อถูกกอดและถูกจับหันหน้ามองลงไปสู่เบื่องล่างพร้อมกับคาโล



“ฉันว่าฉันคงคิดสั้นจริงๆ”เสียงตอบอันนุ่มนวลแกมขบขันดังมาจากเจ้าชายผู้ยิ้มยากแห่งคาโนวาลที่บัดนี้อมยิ้มอยู่  ส่วนแม่สาวน้อยที่เคยหน้าแดงบัดนี้หน้าซีดเป็นไก่ต้มไปแล้ว



แล้วคาโลก็กระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นอีกเพื่อเพิ่มความมั่นใจแก่นหญิงสาวในอ้อมแขน

ทำให้แม่จอมยุ่งสงบลง และเริ่มสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงที่สนามเบื้องล่าง





“เอ…หิมะนี่มันแปลกๆนะคาโล  ทำไมมันตกเป็นหย่อมนะ”เฟรินมองดูหิมะเบื้องหน้าแต่ก็ต้องอ้าปากค้าง……………



เพราะหิมะแปลกประหลาดนั้นมันเริ่มจะเป็นตัวอักษรทีละตัว



“ไอ แอล โอ วี  อี….”เฟรินอ่านตัวอักษรทีละตัวแล้วเสียงก็ขาดหายไปพร้อมกับใบหน้าของเธอที่แดงยิ่งข้ำ





“I Love Feliona” อักษรจากเวทย์หิมะปรากฏขึ้น ณ สนามเบื้องหน้า  และแล้วประโยคที่สนามเบื้องหน้าก็เปลี่ยนไปอีก ………



“ศักดิ์ศรีแห่งนักรบคาโนวาล  ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยขอร้องใคร แต่ครั้งนี้ฉันขอสักครั้งนะ……..”เสียงอันนุ่มนวลดังขึ้นพร้อมกับเว้นจังหวะทิ้วท้ายให้สาวน้อยได้ลุ้น



“เจ้าหญิงเฟลิโอน่า….มาเป็นราชินีให้คาโนวาลเถอะ”

คาโลกระซิบข้างๆหูเธอเบาๆ ขณะที่โอบกอดเธออยู่ ส่วนแม่ตัวแสบในอ้อมแขนก็อมยิ้มแล้วก็หน้าแดง แต่ก็อดย้อนไม่ได้



“เฮ้อ….โหมดเจ้าชายกลับมาอีกแล้ว ชั้นนะเบื่อจริงๆเลยไอ้ยศตำแหน่งบ้าบออะไรเนี่ย”เฟรินเปรยขึ้น



“นี่แค่ตำแหน่งเจ้าหญิงจาก บารามอส กับ เดมอส ชั้นก็ถูกบ้านไอ้คิลหมายหัวแทบทุกวันอยู่แล้วนายยังจะพ่วงตำแหน่งให้ชั้นอีกหรอ”

เฟรินบ่นพึมพำ



“งั้นพูดใหม่แล้วกันนะ”คาโลขอแก้ตัวอีกครั้งหนึ่ง



“มันจะพูดอีท่าไหนเนี่ย”เฟรินคิดในใจแล้วก็พยักหน้าให้เจ้าชายเมืองนักรบที่กำลังเปลี่ยนมาเป็นนักรัก



“งั้น  ฉันจะไม่พูดในฐานะของเจ้าชาย แต่ฉันจะพูดในฐานะชายธรรมดาคนหนึ่งที่ขอความรักจากผู้หญิงที่เขารัก”คาโลพูดพร้อมกับเว้นจังหวะให้คนในอ้อมแขนได้ลุ้นระทึกอีกรอบ



“เฟรินแต่งงานกับชั้นนะ” เสียงอันนุ่มนวลเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยนที่ไม่เคยมอบให้ใครนอกจากสตรีเบื้องหน้าเอ่ยทิ้งท้าย…………



----------------------------------------------------------------