แม่มดน้อยโดเรมีในฮอกวอตท์

ลำดับตอนที่ #2 : -*+*-รอนพบรัก-*+*-

----------------ตอนที่2 รอนพบรัก----------------

ณ ห้องโถง

“วันนี้มีนักเรียนมาใหม่ จะมาอยู่กับพวกเราเป็นเวลาประมาณ1เดือนนะ เอาละคัดสรรบ้านกันเลยนะ” ดับเบิลดอร์พูดพร้อมกับเรียกให้ทั้ง4คนไปสวมหมวกคัดสรร

ฮารุคาเซ่ โดเรมี : กริฟฟินดอร์

ฟูจิวาร่า ฮาสึกิ : กริฟฟินดอร์

เซโนะ ไอโกะ : กริฟฟินดอร์

เซกาว่า อนปุ : กริฟฟินดอร์

“โอ้โห กริฟฟินดอร์รวดเลย” เฟร็ดกับจอร์ทพูด

แล้วทั้งสี่คนก็ไปนั่งที่โตะกริฟฟินดอร์ข้างๆพวกแฮร์รี่ และเมื่อรับประทานอาหารกันเสร็จแล้วก็แยกย้านกันไปเรียน

“ได้เวลาเรียนวิชาคาถากับศาสตร์จารย์ฟลิกวิดแล้ว วันนี้เรียนกับสลิธีรีนนี่หน่า”รอนพูดขึ้น แล้วทุกคนก็ไปเรียนวิชาคาถา

“สวัสดีน.ร.ทุกคน”

“สวัสดีค่ะ/ครับอาจารย์

“วันนี้เราจะมาเรียนคาถาวิงการ์เดียมเลวิโอซ่านะ ใครรู้บ้างว่าคืออะไร”

ฮาสึกิและเฮอร์ยกมือพร้อมกัน

“วันนี้ให้น้องใหม่ตอบแล้วกันนะ”

“คือคาถาที่ทำให้ของลอยค่ะ ดูนะค่ะ” แล้วฮาสึกิก็เสกให้เก้าอี้ลอย

“Oh! My god! เด้กปีหนึงหายากมากนะที่จะเก่งขนาดนี้ส่วนมากจะใช้ขนนกฝึกนะ กริฟฟินดอร์ 40คะแนน”

“เธอไปเรียนมาจากไหนหรอ”เฮอร์ถาม

“ก็อ่านหนังสือของพี่ตอนที่ไปหาพี่ตอนปิดเทอมที่แล้วไง หนูอ่านทุกเล่ม อย่าลืมนะว่าหนูเก่งอังกฤษ แล้วหนูก็ใช้ไม้ของพี่ลองฝึกดู หนูขอโทษค่ะ”

“ไม่เป็นไรจ๊ะ น้องเก่งมากเลย ยังไงน้องก็นำคะแนนมาให้บ้านของพวกเราไม่ใช่หรือจ๊ะ”

“ฮาสิกิ เดี๋ยวฉันจะเอาคะแนนมาให้บ้าง”โดเรมีพูดพร้อมกับกดเข็มกลัดเวทย์มนตร์แล้วแปลงร่าง เนื่องจากเธฮลองคาถาวิงการ์เดียมเลวีโอซ่าหลายรอบยังทำไม่ได้ซักที แต่เธอแน่ใจว่าวิธีนี้ต้องทำได้ยิ่งกว่าได้อีก แล้วเธอก็แปลงร่างออกมา เธอใส่หมวกแม่มดสีชมพู ใส่ชุดแม่มดสีชมพูสลับขาวยาวแค่เข่า ทุกคนในห้องรวมทั้งศาสตจราจารย์ฟลิตวิกกำลังตะลึงอ้าปากค้าง กับท่าแปลงร่างอันประหลาดและชุดสุดตระการตาของเธอ เมื่อแปลงร่างเสร็จเะฮก็จัดการทำให้ไม้กายสิทธืกลายเป็นโปลอนกายสิทธิ์ โดยคาถา “เมจิเคอร่า วู้ดดร่า”

ทันใดนั้นไม้กายสิทธิ์ก็กลายเป็นโดลอนกายสิทธ์

แล้วโดเรมีก็ริ่มร่ายคาถาตามที่เธอถนัด

“โอม….มะลึ๊กกึ๊กกึ๋ยๆๆ ขอให้ศาสตราจารย์ฟลิตวิกจงลอยขึ้น”

ทันใดนั้นศาสตราจารย์ฟลิตวิกก็ลอยขึ้นสูงจนติดเพดาน นั่งเรียกทุกคนตกตะลึง

“ทำได้ไงกันเนี่ย ฉันแค่ขนนกยังแทบตาย”รอนพูด

แล้วโดเรมีก็เอาอาจารย์ลงแล้วก็กลับร่างเดิมคือ เป็ฯชุดฮอกวอตท์เหมือนเดิม

“ขอบคุณสำหรับความพยายายมิสฮารุคาเซะ แต่ครูให้คะแนนเธอแบบมีสฟูจิวาร่าไม่ได้ เพราะเธอไม่ได้ใช้คาถาวิงการ์เดียมเลวีโอซ่า เธอใช้เวทย์มนตร์คนละแขนง”ศาสตราจารย์ที่ลอยลงมาแล้วเริ่มพูดขึ้น โดเดรมีเริ่มหน้าเสีย เะฮอายแทบจะมุดดินหนีไปเลย

“แต่ยังไงซะก็เป็ฯเวทย์มนตร์ ถือว่าเธอแสดงมหรสพให้เพื่อดุแล้วกัน 5คะแนนสำหรับกริฟฟินดอร์ เป็นคะแนนปลอบใจ”สิ้นเสียงอาจารย์ นักเรียนกริฟฯเฮลั่น จะไม่เฮได้ไง ได้คะแนนบ้านแค่วิชาเดียว45คะแนน



“เชอะ พวกเด็กใหม่ ทำเป็นอวดรู้คอยดูเหอะฉันจะสั่งสอน”มัลฟอยฟึมพำเงียบๆ

ห้องนั่งเล่นรวมกริฟฯ

โดเรมีเดินลงมาจากหอนอนหญิง เธอเดินมาอย่างเหม่อลองเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไร มีน้ำตาซึมออกมาเล็กน้อยและก็พอดีกับที่รอนเดินมาจากหอนอนชาย แล้วอยู่ดีๆสแคบเบอร์ก็วิ่งออกมาโดเรมีตกใจจึงวิ่งไปกอดรอน พอรู้สึกตัวอีกที โดเรมีหน้าแดงมาก รอนก็เช่นกัน

“เอ่อ ขอโทษค่ะ”โดเรมีพูดพร้อมกับหลบหน้าหนี

“เอ่อ….คือ…เอ่อ…ไม่เป็นไรครับ”รอนพูดพร้อมกับหลบหน้าเหมือนหัน

พอทั้งสองหันหน้ากลับมาสายตาของทั้งสองก็มาประสานกันทันที ทั้งโดเรมีและรอนรู้สึกว่าเหมือนมีแม่เหล็กอะไรซักอย่างดึงเขาและเธอเข้าหากัน

“เอ่อ…คุณเป็นอะไรไปครับ ร้องไห้หรอ ถ้าไม่รังเกียจมีอะไรเล่าให้ผมฟังก็ได้นะครับ”

“เอ่อ..จะดีหรอค่ะ…คือว่าฉันอกหักค่ะ เขาคิดว่าฉันมันไม่น่ารัก ฉันมันซุ่มซ่าม  เขาคิดว่าฉันเป็นแค่น้องสาวค่ะ ฉันเนี่ยเป็นสาวน้อยน่ารักที่โชคร้ายที่สุดในโลกเลย”โดเรมีพูดพร้อมกับปาดน้ำตา

“อย่างคุณเนี่ยนะอกหัก!!!”รอนอุธาน

“นี่มันความรู้สึกอะไรกันนี่  ผู้หญิงคนนี่ช่างน่าถนุถนอมอะไรอย่างงี้ ทำไมเราถึงใจเต้นไมเป็นจังหวะล่ะ เรารู้สึกเหมือกับว่าเราอยากดูแลเขา อยากรักษาแผลใจให้แล้วอยากปกป้องเขาตลอดไป”รอนคิดอย่างสับสน

“ก็ใช่ค่ะ ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวด้วยนะค่ะ บ่อยมากจนหัวใจเริ่มชินชาไร้ความรู้สึก แต่ความเจ็บปวดก็ยิ่งสะสมเพิ่มเป็นทวีคุณแล้วฝังลึกลงไป ฉันรู้สึกว่าตัวเองเจ็บแล้วไม่จำ  ไม่สิไม่เคยจำเลยซักที” โดเรมีพูโพร้อมกับก้มหน้า

“คนที่ทิ้งคนดีๆอย่างคุณไปต้องบ้าแน่ๆเลย อย่างเสียใจไปเลยนะครับ อย่างจมอยู่กับความคิดของตัวเองเลยครับ   งั้น…มีอยู่2ทางคือ รักเขาให้ได้มากกว่าเดิม รักให้ได้เป็นสองเท่า  ถึงจะชอบเขาแต่ต่างฝ่ายก็ต่างรักตัวเองอยู่แล้ว คุณก็จะได้รู้สึกถึงความรักไงครับ”

“จะเป็นไปได้ไงค่ะ หลอกตัวเองชัดๆเลย นายคิดได้ไงเนี่ยวิธีเนี่ย แล้วเลิกเรียกฉันว่าคุณเถอะ เรียกฉันว่าโดเรมีนะ”

“ครับโดเรมี งั้นก็วิธีที่2 คือหารักใหม่ซะ เพราะยังไงมนุษย์ก็เป็ฯสิ่งมีชีวิตที่มีความจำแย่อยู่แล้ว หากพบรักใหม่ก็จะลืมความเจ็บปวดจากรักเก่าไปได้เอง คุณนะทั้งสาวทั้งสวยมีโอกาสพบคนดีๆอีกตั้งมากมาย มีคนอีกมายมายที่ยังรักคุณ และมีคนอีกมากมายที่จะมาชอบคุณเหมือนดวงดาวบนท้องฟ้า”

“หรอค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะสำหรับคำปลอบใจ”โดเรมียิ้มหน้าแดง

ทันใดนั้นโดเรมีและรอนก็ได้ประจักษ์ว่ารักแรกพบไม่ได้มีแน่นิยายน้ำเน่า

“งั้นดาวดวงต่อไปเป็นผมได้ไหมครับ”รอนพูดพร้อมกับก้มลงจุมพิตที่มือของโดเรมี

“ก็….ก็ได้ค่ะ” คราวนี้โดเรมียิ้มหน้าแดงแล้วบิดไปทั้งตัว

แล้วทั้งสองก็คบกันอย่างเปิดเผยรอนคิดในใจว่าโดเรมีผมแดงเหมือนกันถ้าแต่งเข้าบ้านคงจะกลมกลืนดี จะได้เป็นตระกูลผมแดงอมตะนิรันดร์กาล

-*+*-โปรติดตามชมตอนต่อไป-*+*-