คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ชีวิตแอบแรด
ผมลาไอิออมาาผับอย่ารวเร็ว ่อนะยัมันให้เ้าไปนอนในรถ แล้ว็ับออไปทันที ไอิมันแทบไม่่อ้านอะไรผมเลย ะลาไปทาไหน ะผลัยัไมัน็ามผมไปหม นผมเห็นแล้วโรหุหิอ่ะ!
ถ้าแมู่แลัวเอไม่เป็น มัน็ไม่วรแป่ะ!
ผมพูเลย! ผมะไม่ให้มันแเหล้าอีแล้ว!
“อื้ออออ” เสียราเบาๆาเบาะหลั ทำให้ผมยิ่เร่วามเร็วมาึ้น
อีไม่ี่นาที็ะถึอนโแล้ว
ผมอรถในที่เยอประำ หยิบีาร์อีใบที่ผมมี ่อนะเินอ้อมรถไปพยุไอิให้ลุึ้น ผมลามันให้เินามมาไ้อย่า่ายๆ มันให้วามร่วมมือีมา แล้วแถมยัยิ้มยั่วยวนผมลอทาอี้วย
“เมาแล้วแรึ้นนะ” ผมหันไปพูับมันอนที่ับมันนั่ลที่ปลายเีย ไอิยิ้ม มันพยัหน้าหึๆอย่าเห็น้วย ่อนที่แนเรียวยาวนั่นะยึ้นมาล้ออผมไว้
เิวามเียบึ้นทันที นิ้วเรียวาวเี่ยวแมสที่ปิหน้าอผมออ ่อนะึหมวามออไป้วยเ่นัน
ใบหน้าาวใส ามเ้ม และริมฝีปาหน้าูบ็ปราแ่สายานเมาอย่ารวเร็ว
“หล่อ...” เสียพึมพำอนเมา ทำให้เาเผลอยิ้มออมาโยไม่รู้ัว
“ะทำอะไร?” ผมมวิ้ว เมื่อรู้สึถึแรที่ไอิเี่ยวอผมไว้ อนนี้เหมือนมันำลัะเอนัวนอนทั้ๆที่มืออมันยัออผมอยู่
ร่าสูโถมัวลทาบทับร่าบาอย่า่วยไม่ไ้ ายหนุ่มใ้มือยันเบาะไว้ เพื่อไม่ให้ัวเอทับนเมามาเินไป
“ะนอน็นอนีๆ” เาเือนมันเียบๆ พยายามะแะมืออมันออาอ แ่ไม่รู้ทำไมมือมันเหนียวมา แะเท่าไหร่็ลับมาล้ออเาอยู่อย่านั้น
“อืออ นอน้วยัน”
“ฮ่ะ?” ผมมอนเมาอย่าๆ มันะรู้ไหมเนี่ยว่าอนเมามันแรนาไหน
“นอน้วยานน”
“เฮ้ย!” ผมใมา เพราะอยู่ีๆมัน็ันหน้าึ้น พร้อมับึอผมลมา ทำให้หน้าอผมเ้าใล้มันนน่าลัว ปาอมันแะลบนาอผมเบาๆ
“นอนนนน ิ่วแล้ว”
“เฮ้ย” และอนที่เาเผลอ เา็ถูแรอมันโถมเ้าใส่อีรั้ แ่ราวนี้มันพลิัวึ้นมานั่ร่อมเาแทนอย่ารวเร็ว
“ิถอเสื้อให้น้า” มันไม่พูเปล่า แ่มือาวๆนั่นแะระุมเสื้อผมออไปทีละเม็อย่า้าๆ ถึแม้ท่าทาะูเอะะไปบ้า แ่ทุรั้ที่นิ้วอมันลาผ่าน มันแอบทำให้นในายอผมลุันึ้นมาอย่า่ายาย
ผมนอนมอมันวุ่นวายับร่าายอผมเียบๆ หน้ามึนๆนั่น้ม่ำลมาไร้อออผม ถึมันะเหมือนแะๆมาว่าะูบริั็เถอะ - -
“อือออ หอม” ำมาปานุ่มๆนั่น ทำให้ผมระหยิ่มยิ้มอย่าพอใ เาบอว่านเมามัไม่โห ะริสินะ
“ะทำอะไรอี” ผม้มหน้ามอมือนเมาที่ป้วนเปี้ยนอยู่แถวเ็มัอผมอย่าเหนื่อยใ
“อือออ ถอไม่ไ้อ่า! ถอให้หน่อย”
“แล้วะถอทำไม”
“็ิอยาถออ่า” ผมส่ายหน้าให้นมึนทันที อยาถอแล้วทำไมไม่ถออัวเอล่ะรับ มาถออผมทำไมัน เพราะผมเห็นว่าไอิเริ่มะไม่ไหวแล้ว ผม็เลยเลิเล่นับมันทันที
“อืออ” เสียราประท้วัึ้นทันทีที่ผมผลัมันให้ออาัว ่อนที่ผมะลุึ้น และไม่ลืมที่ะึผ้าห่มมาห่มให้มันนถึอ
“นอนะ! แล้ววันหลัห้ามแอี!” ผมสั่มันทั้ๆที่มันยัหลับาอยู่ ไม่รู้หรอนะว่ามันะึมเ้าสมออไอิไหม แ่ผมหวัว่าวันนี้ะเป็นบทเรียนให้มันเริ่มื่มเหล้าน้อยลล่ะัน
หนึ่ั่วโม่อมา
เพียเวลาไม่นานเา็เินทาลับมาถึอนโอีแห่ที่เาพัอย่ารวเร็ว ไอินำลัรอเาอยู่แน่ๆ
“ไมึ ุนึว่าืนนี้ะไม่ลับห้อะอี” เพียแ่ำทัอมัน ็ทำให้เา้อมอมันอย่าุๆ
“พูอะไรว่ะ”
“แล้วรอยูบรอมึนี่หมายวามว่าไล่ะรับ”
“รอย? รอหรอ?” เายมือึ้นับอัวเอทันที เอ๊ะ! ไอิมันแอบทำไว้อนไหนว่ะ
“ไม่เห็นมีเลย” เาพูอนที่เินไปส่อระในห้อน้ำ
“ฮ่าๆๆๆ ุล้อเล่นน่ะ แ่มึูใริันะ” ำพูไอินทำให้เาะัอีรั้ เี่ย! หลอุ!
“ลมาหาุมีไร ทำไมไม่ลับไปห้อัวเอ” เาหรี่ามอมันอย่าไม่่อยไว้ใ
“ุแ่มาถาม อนที่มึพาิลับห้อ มึไ้ถอแมสับหมวไหม”
“ไม่ไ้ถอ”
“แล้วอนลับอ่ะ?”
“เี่ย!” ิบหายแล้ววว ผมลืมแมสับหมวไว้ในห้อมัน! ปานนี้ล้อวรปิไม่ับภาพผมับมันไปแล้วหรอว่ะ!
“แ่นี้แหละทีุ่อยาถาม เี๋ยวุัารให้ ไปล่ะ!” มันพูสบายๆ ่อนที่มันะเินผ่านผมออาห้อไปอย่ารวเร็ว
เฮ้ออ บาทีมัน็รอบอบว่าผมนน่าใริๆ
อนเ้า ทาฝั่ิ
ผมื่นึ้นมา้วยอาารมึนหัวอย่ารุนแร ท้อรู้สึว่าเปล่าไปหม อยาหาอะไรร้อนๆยัใส่ท้อัวเอริๆ
“สิบเอ็โม?” ผมมอนาฬิาหัวเียแล้ว็ไ้แ่ถอนหายใออมาอย่าปลๆ ผมโาบเ้าไปแล้วสินะ
“อใรว่ะ” อนที่ผมำลัะ้าวลาเีย มืออผม็ไปโนับหมวสีำและแมสสีเียวันอันหนึ่ ผมำไ้ว่าเพื่อนผม มันไม่มีใรใส่ไอเทมพวนี้แน่ๆ แล้วมันเป็นอใรันว่ะ?
เพราะหาำอบให้ัวเอไม่ไ้ ผมเลยลำหามือถืออัวเอแทน ิว่าน่าะอยู่ที่ไหนสัแห่ ่อนที่ผมะมอเห็นมันนอนแอ้แม้อยู่ที่พื้น้าเียริๆ
ทันทีที่หน้าอมือถือปราึ้น มัน็แส้อวามไลน์าเสี่ยถึสอ้อวาม และเบอร์โทราเพื่อนผมอีนละเือบสอสาย ผมเลือเปิอ่าน้อวาม่อน
Senji : ลับยั
Senji : ผับื่ออะไร
ผมมวิ้วทันที วามรู้สึแรือผมรู้สึผิที่ทำให้เสี่ยเป็นห่ว แ่อีวามรู้สึหนึ่ือผมรู้สึรำา มันเหมือนับว่าผม้อรายานัวเอลอเวลาอ่ะ
Sing: อโทษทีรับ เมื่อืนมือถือผมแบหม อนนี้ผมอยู่ในห้อเรียบร้อยแล้วรับ
ผมเลือที่ะโหเสี่ยไป ่อนะโทรหาไอ๊อป่อนเป็นนแร
“ื่นยัมึ” ผมรอเสียลไปทันทีที่มันรับสายาผม
(อืออ มึื่นแล้วหรอ) เสียัวเียาปลายสายทำให้ผมรู้ว่าผมเป็นนโทรปลุมันเอ
“ุเห็นพวมึโทรหาุเมื่อืนอ่ะ เิอะไรึ้นว่ะ แล้วใรมาสุ่”
(อ๋ออ ือพวุแ่ะโทรมาเ็ว่ามึถึห้อรึยั ือเมื่อวานมีพี่นหนึ่บอพวุว่าเสี่ยไปรับมึลับมาอ่ะ)
“เสี่ยหรอ?” ผมาโทันที แสว่าเมื่อวานผมเอเสี่ยแล้วหรอ?
“พวมึไ้เอเสี่ยป่ะ!”
(ฮึ ไม่อ่ะ พวุเอแ่ลูน้อเสี่ย แ่แ่ลูน้อเสี่ยนะ แม่โรหล่อ!)
“หรอว่ะ” ผมถามเสียเบาๆ ทำไมรู้สึเสียายลึๆว่ะ
(เป็นอะไรว่ะไอิ เสียมึูึมๆนะ)
“ฮ่ะ? ปะ...เปล่านิ” ผมหัวเราะลบเลื่อน ่อนะ้มหน้ามอหมวับแมสในมือัวเออย่าสสัย อในมือผมเป็นอเสี่ยหรืออลูน้อเสี่ยันแน่นะ?
ความคิดเห็น