คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1
บทที่ 1
“ของที่สั่งเป็นอย่างไรบ้าง”
เสียงทุ้มต่ำเบาราวกระซิบถามบริวารที่กำลังขุกเข่าอยู่ตรงหน้า ใบหน้าอ้วนกลมแสยะยิ้มอย่างชั่วร้ายเมื่อได้รับคำตอบว่าทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่วางไว้ ร่างอ้วนกลมไม่ต่างจากใบหน้าค่อยๆเยื้องย่างไปนั่งเก้าอี้หรูที่จัดวางไว้ที่มุมห้อง มืออ้วนลูบคางอย่างใช้ความคิด
“มันง่ายเกินไป ข้าไม่คิดว่าทางการจะปล่อยเราง่ายขนาดนั้น” ว่าจบก็หันไปทางลูกน้องอย่างเคร่งเครียด “เจ้าแน่ใจนะว่าระหว่างกลับมารายงานข้าไม่มีใครตามเจ้ามา”
“แน่ใจครับท่าน”
“หึหึ ดีมาก” ใบหน้าอ้วนกลมเผยใบหน้าชั่วร้ายอย่างปิดไม่มิดเมื่อนึกถึงความร่ำรวยที่กำลังจะตามมาหลังจากการซื้อขายครั้งนี้เสร็จสิ้น “เจ้าจักรพรรดิโง่นั่นคงคิดไม่ถึงล่ะสิว่าเราจะใช้วิธีนี้ โง่! โง่! ฮ่าๆๆๆๆ!!”
“ท่านว่าใครโง่หรือ ท่านลอร์ดริคาเอล”
“ใคร!!” ลอร์ดริคาเอลหันไปมองยังต้นเสียงอย่างตกใจ นัยน์ตาของเขาฉายแววตื่นกระหนกเมื่อสบเข้ากับนัยน์ตาสีแดงประกายทองอันนิ่งเรียบของอีกฝ่าย บุรุษผู้นั้นยืนพิงกรอบหน้าต่างบานใหญ่อย่างสบายๆ ริมฝีปากได้รูปเหยียดยิ้มให้กับนายบ่าวที่กำลังหันคมดาบใส่เขาอย่างไม่ทุกข์ร้อน
“หืม ท่านรู้จักองค์จักรพรรดิแต่กลับไม่รู้จักข้าอย่างนั้นหรือ”
“อย่ามาเล่นลิ้น! เจ้าเป็นใคร!” ลอร์ดริคาเอลมองอีกฝ่ายอย่างกล้าๆกลัวๆ เจ้านั่นไม่ใช่องค์จักรพรรดิและไม่ใช่กษัตริย์อัศวินทั้งสี่ด้วย ยิ่งอัศวินราชองครักษ์ยิ่งไม่ใช่ ถ้ามองจากผมสีเงินนั่นก็พอเดาได้ แต่ดวงตาสีแดงประกายทองนั่นมันอะไรกัน ดวงตาคู่นั้น...
“โอ๊ะโอ..ทำไมอยู่ๆหน้าซีดขนาดนั้นล่ะครับท่านลอร์ด” เจ้าหนุ่มหน้าอ่อนเอียงคอมองลอร์ดตรงหน้าอย่างกวนประสาท ร่างสูงสมส่วนเดินตรงมาหยุดอยู่ตรงหน้าบ่าวผู้ภักดีของท่านลอร์ดด้วยรอยยิ้มที่ดูแล้วช่างไม่เข้ากับสถาณการณ์เอาซะเลย
“ก..แก..แก!! ฟอร์ส! จัดการเจ้าหนุ่มนั่น” ลอร์ดริคาเอลถึงกับสติแตกเมื่อเจอท่าทางยั่วดาบนั่นหันไปตะโกนใส่ลูกน้องคนสนิทสียงดัง แต่เมื่อฟอร์ดตั้งท่าจะกระโจนเข้าใส่บุรุษตรงหน้า เขาก็ล้มลงด้วยความคาดไม่ถึง ดาบงามของเขาแตกกระจายเป็นเศษเล็กเศษน้อย ตามร่างกายมีบาดแผลมากมายนับไม่ถ้วนทั้งๆที่ชายผมเงินผู้นั้นไม่ได้ขยับตัวเลยแม้แต่มิลเดียว
“อา..ของเล่นของท่านพังซะแล้วล่ะครับ” ชายผมเงินร้องอย่างเสียดายราวกับชีวิตที่เพิ่งประหัดประหารไปนั้นเป็นเพียงของเล่นที่ใช้แล้วทิ้ง ก่อนจะหันไปของโทษท่ามกลางสายตาตกตะลึงของคนมอง “ข้าขออภัยด้วย ข้าเข้าใจว่าท่านคงไม่อยากให้ของเล่นของท่านพังง่ายนัก แต่ช่างน่าเสียดาย...”
“แต่ไหนๆของเล่นก็พังไปแล้ว งั้นท่านมาเล่นกันข้าแทน..แล้วกันนะครับ” ว่าจบริมฝีปากก็คลี่ยิ้มราวกับเด็กได้ของเล่น แต่นัยน์ตาสีแดงคู่นั้นกลับวาววับขึ้นมาราวกับเจอเหยื่อชั้นดี!
“ปี ปีศาจ ปีศาจ! แกมันปีศาจ!!” ลอร์ดริคาเอลตะโกนขึ้นอย่างหวาดผวา ตามร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลน้อยใหญ่แต่กลับไม่มีจุดไหนเลยที่ฟันไปตรงจุดตายราวกับต้องการจะ ‘เล่น’ กับของเล่นผู้นี้ให้คุ้มค่าที่สุด ร่างอ้วนท้วมมองไปยังบุรุษที่เปรียบเสมือนมัจจุราชที่พร้อมที่จะพรากชีวิตของเขาไปได้ทุกเมื่อทั้งๆที่ร่างนั้นไม่ได้แผ่จิตสังหารออกมาเลยสักเสี้ยวเดียว
“จุ๊ๆ อย่าเปรียบข้ากับเจ้าชั้นต่ำพวกนั้นสิครับ” ร่างสูงยิ้งบางๆให้กับท่านลอร์ดที่กำลังจะแปรสภาพเป็นหมูหันแล้วเดินหันหลังกลับมายังกรอบหน้าต่างบานเดิมที่เขาปรากฏตัวออกมา พร้อมกับเอ่ยทิ้งประโยคสุดท้ายก่อนที่ร่างจะจางลงทีละนิดจนกลายเป็นละอองสีทองหายไปในที่สุด
“ข้าน่ะคือ สายลม ต่างหากล่ะครับ”
อ๊ากกกกกกกกกก!!!!
ความคิดเห็น