Reyphanos ผู้พิทักษ์แห่งเซซินเนียร์

ลำดับตอนที่ #21 : บทที่ 20

บทที่ 20








                ผิดแผน!


                ผิดแผนไปหมด!


                เรฟานอสขมวดคิ้วมุ่นในขณะที่มือก็ใช้ด้ามของง้าวในการตั้งรับการโจมตีของจอมมารที่เพิ่มระดับความรุนแรงมากขึ้นทุกที เอนเดลลิออนและทารีสร่วมมือกันหาจังหวะเข้าโจมตีในยามที่ศัตรูเผลอโดยที่เรอาก็ทำหน้าที่สร้างม่านมนตราเพื่อไม่ให้ปราสาทและทหารบาดเจ็บล้มตายไปมากกว่านี้

                 ...รวมถึงคารอสและเรนเดลที่ถูกเรอากันไว้ให้อยู่ภายนอกเขตการต่อสู้เช่นเดียวกัน...

                แต่ถึงแม้ทุกคนจะร่วมมือร่วมใจกันในการหาช่องว่างและโจมตี แต่โดยส่วนมากคนที่ต้องรับการโจมตีของศัตรูทั้งหมดมีเพียงเรฟานอสเพียงคนเดียวราวกับจอมมารจงใจกำหนดให้เขาเป็นคู่ต่อสู้ทั้งที่ร่างนั้นไม่อาจหลงเหลือสติสัมปชัญญะอยู่อีกแล้ว



                เคร้ง!




                เสียงดาบประทะเข้ากับด้ามยาวของง้าวก้องกังวานดังกับจงใจตอกย้ำความเสียเปรียบของเทพแห่งสายลมผู้ที่บัดนี้ไม่เหลงเหลืออาวุธใด ๆ ทั้งสิ้น ได้แต่อาศัยความเร็วของลมที่มีติดตัวมาตั้งแต่เกิดในการหลีกเลี่ยงไม่ให้ดาบของอีกฝ่ายโดนเข้าที่จุดตายเท่านั้น เรฟานอสขบกรามแน่นในขณะที่สมองกำลังคิดหาวิธีหยุดเพื่อนรักของเขาก่อนที่พลังของจอมมารจะฟื้นขึ้นมาทั้งหมด

                เมื่อหลายพันปีก่อนเขาหยุดอีกฝ่ายด้วยง้าวที่เจ้าตัวให้มา แต่บัดนี้ศัตราวุธในตำนานนั้นได้หักลงไปแล้ว หักลงไปอย่างง่ายดายด้วยน้ำมือของนายที่แท้จริงของมัน  ในเวลานี้ตัวเขามีแต่เพลิงศักดิ์เพียงเท่านั้น ถึงจะมีเพลิงที่เรียกได้ว่ามีอานุภาพร้ายแรงที่สุดแต่ก็ใช่ว่ามันจะสามารถหยุดจอมมารได้เสียหน่อย...




                ฉัวะ ! !



                “เรฟ ! !”



                เลือด..

                เลือดสีแดงฉานจากปากแผลบริเวณช่วงเอวไหลลงสู่พื้นดินทันทีเมื่อเรฟไม่สามารถหลบคมดาบของจอมมารพ้นได้ สายตานับร้อยคู่ที่อยู่ภายนอกและอีกสามคู่ที่อยู่ภายในม่านมนตราเบิกกว้างขึ้น เอนเดลลิออนพุ่งตัวเขามาบังร่างของคนเจ็บที่ทรุดตัวลงกับพื้นกุมบาดแผลด้วยใบหน้าซีดเซียวแล้วตั้งรับการโจมตีของจอมมารแทน ทารีสเมื่อเห็นว่าเอนเดลลิออนช่วยถ่วงเวลาไว้ให้จึงรีบรุดเข้ามาร่ายเวทรักษาทันที หากแต่ยังร่ายได้ไม่ถึงครึ่งบท เจ้าชายแห่งราเวนเทียก็เป็นอันต้องชะงักมือเมื่อผลที่ได้รับกลับมานั้นย่ำแย่กว่าที่คิด

                ทารีสหน้าเครียดลงทันที

                นัยน์ตาสีเงินละจากบาดแผล จับจ้องไปยังดาบเล่มงามของจอมมารที่กำลังโบกสะบัดฟาดฟันกับเอนเดลลิออนอย่างตื่นตระหนก



                ดาบนั่น ! !



                “อย่าบอกนะว่าดาบนั่นสร้างมาจากพลังมืด !”

                หากคนนอกมาเห็นคงได้ตะลึงตาค้างเป็นแน่หากได้มาเห็นท่าทางของคนเหมือนจะน็อตหลุดของเจ้าชายผู้หยิ่งทะนง แต่จะให้เขามามัวแต่วางฟอร์มอยู่ก็คงจะไม่ได้ เมื่อพลังมืดนั่นสามารถทำให้เหล่าทวยเทพและเหล่าสายเลือดแห่งชาวสวรรค์บาดเจ็บสาหัสจนถึงขึ้นเสียชีวิตได้หากผู้นั้นโดนมันในปริมาณที่มากพอ

                และเมื่อดูจากเลือดที่ไหลทะลักออกมาไม่หยุดและการที่ใช้เวทเยียวยาแล้วไม่ได้ผลนั่นก็เป็นการยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าเรฟานอสได้รับพลังมืดเข้าไปในปริมาณที่มากมายเพียงใด...

                “อย่าทำหน้าเครียดสิทารีส เดี๋ยวแก่นะ”

                คนเจ็บที่ปากไม่ได้เจ็บไปด้วยกระตุกยิ้มอย่างยั่วเย้าจนคนได้รับถึงกับคิ้วกระตุกหงึก ๆ

                ในเวลาแบบนี้ยังจะมัวแต่เล่นอยู่อีก!

                เรฟานอสยิ้มขำแม้ใบหน้าจะซีดเซียวจากการเสียเลือดไปมาก ถึงเขาจะเป็นราชาปีศาจแต่นั่นก็เป็นเพราะเขาได้ครอบครองง้าวดาราผู้เปรียบเสมือนจักรพรรดิของทั้งสามภพ แต่ร่างกายของเขานั้นกลับเต็มไปด้วยพลังของเทพอยู่เต็มเปี่ยมทำให้พลังมืดเข้าทำลายอวัยวะภายในได้เร็วมากยิ่งขึ้น

                “เจ้าไปช่วยเอนด์เถอะทารีส”

                เรฟหันไปบอกคนที่นั่งนิ่งอยู่ข้างเขาเมื่อเห็นว่าใบหน้าของเพื่อนรักเขร่งขรึมลงพร้อมกับเพลิงสีแดงที่เจ้าตัวปล่อยออกมาเริ่มมีขนาดใหญ่และอนุภาคทำลายล้างมากขึ้นทุกที  ทารีสพยักหน้าก่อนที่จะเข้าไปช่วยเทพอัคคีในการโจมตีอีกฝ่าย 


                ช่างน่าแปลก..


              ถึงพลังของอัคคีและวารีนั้นจะเป็นดังขั้วบวกและขั้วลบที่ไม่สามารถโคจรมาเจอกันได้ แต่ในยามนี้ พลังของทั้งสองสายกำลังร่วมใจและเข้ากับได้ดีอย่างน่าประหลาด            การโจมตีของเอนเดลลิออนนั้นรุนแรงและมีอนุภาพมาก ในขณะที่การโจมตีของทารีสรวดเร็วและแม่นยำ อีกทั้งยังมีเกราะป้องกันอันแน่นหนาของเรอาที่แม้จะไม่สามารถขยับเข้ามาช่วยได้เพราะต้องคอยร่ายม่านมนตราไว้ตลอดเวลา แต่ก็ยังใจดีร่ายเกราะป้องกันไว้กับตัวของผู้ที่กำลังสู้อยู่ทั้งสองอีกชั้นเพื่อไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบเรฟอีกเป็นครั้งที่สอง


                พัฒนาขึ้นไปอีกขั้นแล้วสินะ


                เรฟขยับยิ้มกว้างเมื่อเห็นความสามัคคีที่ก่อตัวขึ้นกับพวกเขาทั้งสี่.. หรืออาจจะรวมไปถึงห้า.. เพราะบัดนี้เทพอีกสามองค์กำลังร่วมแรงร่วมใจกันหยุดจอมมารเพื่อให้ได้เพื่อนของเขาอีกคนกลับคืนมา เพื่อนที่พวกเขาเคยหักหลังไปแล้วครั้งหนึ่ง...

                ‘สมใจเจ้าแล้วใช่ไหมเด็กน้อย’

                เสียงหนึ่งดังขึ้นมาในหัวของเรฟ น้ำเสียงนิ่งเรียบนั้นทำให้คนที่ได้ยินชะงักไปเล็กน้อยเมื่อรู้สึกคุ้นว่าอีกฝ่ายเคยทักขึ้นมาเพื่อมอบง้าวดาราให้เขาเมื่อหลายเดือนที่ผ่านมา ก่อนที่จะตอบกลับอย่างสบายอารมณ์

                ‘ไม่ถือว่าทั้งหมด แต่ก็อยู่ในขั้นที่ใช้ได้’

                ‘แล้วเจ้าจะทำอย่างไรต่อไป เอสตาร์ก็พังไปเสียแล้ว’ เสียงนิ่งนั้นตอบกลับมาอีก

                ‘....’ เรฟนิ่งเงียบ เขาไม่รู้ว่าว่าจะตอบเสีงยคนที่ดังอยู่ภายในสมองว่าอย่างไรดี เขาไม่รู้จริง ๆ ว่าจะใช้วิธีไหนในการหยุดจอมมารที่กำลังคลั่งอยู่ในตอนนี้ได้

                ‘เจ้าไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อไปใช่ไหม’

                ‘ข้า...’  เรฟอ้ำอึ้ง ‘ข้า...’

                ‘แต่ข้ารู้วิธี’ เสียงนั้นพูดขึ้นทำเอาเรฟหลุดยิ้มกว้างขึ้นมาอย่างพอใจ

                ‘ท่านรู้หรือ !’

                ‘ใช่ ข้ารู้....’ เสียงนั้นตอบรับ

                ‘ เจ้าต้องรวมเป็นหนึ่งเดียวกับข้า เด็กน้อย ถึงเจ้าจะมีจิตวิญญาณแห่งเทพ แต่ยังไงร่างของเจ้าก็ยังคงเป็นมนุษย์ ไม่สามารถเอาชนะโครนอนในร่างของจอมมารได้หรอก’

                เมื่อได้ยินดังนั้นเรฟานอสก็ถอนหายใจเฮือก เขาคิดเอาไว้แล้วว่ามันต้องเป็นอย่างนี้เข้าสักวัน การที่เขาผนึกพลังเทพมากกว่าครึ่งของตนเองไว้ไม่ใช่เรื่องดี และในเวลานี้จิตวิญาณของเทพอีกครึ่งหนึ่งก็ได้เรียกหาเขาอีกครั้งแล้ว เรฟไม่เคยคิดที่จะใช้พลังเหล่านี้เพราะคิดว่าหากจบเรื่องโครนอนไปเขาก็อยากที่จะเป็นเพียงรัชทายาทแห่งเวนเดลล่าธรรมดา ๆ เพียงเท่านั้น ไม่ได้อยากเป็นมหาเทพวาโยผู้ยิ่งใหญ่ อยากที่จะปลดเปลื้องภาระทั้งหลายและปล่อยจิตวิญญาณให้เคลื่อนไปตามชะตากรรม

                แต่ดูเหมือนชะตากรรมจะกำหนดให้เขากลับไปเป็นในสิ่งที่ควรเป็นสินะ..

                ‘ว่าอย่างไรเจ้าชาย’

                เสียงนั้นกระเซ้าถามขึ้น เรฟขมวดคิ้วเหม่อมองภาพของเพื่อนทั้งสามที่กำลังต่อสู้และปกป้องเขาโดยที่เขาไม่อาจทำอะไรได้ทำให้เรฟรู้สึกเหมือนว่าตัวเองเป็นตัวถ่วง อาการบาดเจ็บที่เพิ่มมากขึ้นทำให้ชายหนุ่มตาพร่าแต่ก็ยังคงกัดฟันครองสติเอาไว้ไม่ให้ดับไป

                เรฟเม้มปากแน่นจนเป็นเส้นตรงก่อนที่จะคลายออกพร้อมกับริมฝีปากที่เปล่งเสียงออกมาอย่างก้องกังวานจนทำให้คนอื่น ๆ หยุดชะงักและเบิกตากว้างอย่างตื่นตะลึง


                “ข้าคือผู้พิทักษ์สายลม เทพสายลมแห่งสรวงสวรรค์ ขอปลดผนึกพลังทั้งแปดส่วนของข้า รวมจิตวิญญาณทั้งสองของข้าให้เป็นหนึ่ง เพื่อพิทักษ์และปกปักษ์มาตุภูมิแผ่นดินเกิดและสหายของข้าอีกครั้ง ! !”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

----------------------------------------------------------- 50 %---------------------------------------------------------------------------------------------------








                พรึบ ! !



                ปีกนกสีขาวขนาดใหญ่ถูกกางขึ้นดังกับกำลังตอบสนองต่อคำร้องขอของเทพผู้พิทักษ์สายลม แสงนวลสว่างอาบไล้ไปทั่วทั้งพระราชวังปีศาจโดยมีจุดกำเนิดอยู่ที่ราชาผู้ครอบครองพลังแห่งเทพ การต่อสู้ทุกอย่างหยุดชะงักลงเมื่อจอมมารถูกแสงแห่งเทพกกัดกินจนทรุดลงไปทุรนทุรานกับพื้น ถึงจะเป็นเช่นนั้น แต่เหล่าทหารปีศาจที่อยู่ภายใต้การปกครองของเรฟานอสกลับมิได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม มันกลับให้ความรู้สึกเหมือนว่าแสงสว่างนี้กำลังปลอบโลมพวกเขาอยู่เสียด้วยซ้ำ

                ปีกสีขาวพาร่างของเรฟานอสลอยขึ้นเหนือจากพื้นไม่มากนัก ก่อนที่มันจะหุบปีกเข้ามาประสานกันไว้ด้านหน้าเพื่อห่อหุ้มร่างของผู้เป็นนายราวกับต้องการที่จะปกป้องบุรุษผู้นี้ แสงนวลที่เคยส่องสว่างเปล่งประกายวาบยิ่งขึ้นจนเหล่าคนมองทั้งหลายต้องหยีตาลงเพราะไม่สามารถทนความสว่างไสวของแสงนั้นได้  จนเมื่อแสงนั้นค่อย ๆ จางลงและเลือนหายไป ปีกสีขาวที่เคยห่อหุ้มร่างของเทพวาโยก็ถูกกางออกอย่างช้า ๆ ขนนกสีขาวล่องลอยไปตามแรงลมยิ่งทำให้ร่างของคนที่ลอยอยู่บนอากาศด้วยพลังของปีกคู่ใหญ่แลดูเหมือนเทพในตำนานขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว

                หรือบางทีอาจจะกลายเป็นเทพโดยสมบูรณ์ดังเช่นแต่ก่อนแล้วก็เป็นได้

                ร่างของเรฟานอสในยามนี้ ถึงจะคล้ายคลึงกับร่างมนุษย์ที่เป็นเพียงเด็กอายุสิบเจ็ดปี แต่พลังอำนาจประกายตาช่างแตกต่างกันจนเห็นได้ชัด

                เรือนผมยาวสีเงินพิสุทธิ์ปลิวไสว ไม่ใช่เพราะอนุภาพของลมที่อยู่โดยรอบ แต่มันปลิวไสวไปตามแรงของพลังอำนาจที่แผ่กระจายออกมาจากตัวเจ้าของ ความสูงที่เพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมมากบ่งบอกว่าบุรุษผู้นี้หาได้เป็นเพียงเด็กน้อยอีกต่อไป ใบหน้าคมคายเรียวและคมเข้มขึ้นอย่างที่ชายหนุ่มพึงจะเป็น นัยน์ตาสีแดงประกายทองนิ่งสงบดุจสายลมในฤดูหนาวไร้ซึ่งประกายแห่งชีวิตดังเช่นแต่ก่อน ชุดคลุมยาวกรุยกรายสีขาวปักลายเมฆสีทองตามชายผ้าถูกคาดด้วยผ้าสีทองเฉกเช่นเข็มขัดทำให้ร่างของบุรุษผู้นี้ช่างดูสูงศักดิ์และบริสุทธิ์ลมกับเป็นเทพในตำนานผู้ยิ่งใหญ่






                และนั่นก็ทำให้เหล่าเทพในร่างของมนุษย์ทั้งสามชะงักค้างกับกลิ่นอายอันแสนคุ้นเคยที่แผ่ออกมาจากชายหนุ่มผู้นี้








                กลิ่นอายที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว








                กลิ่นอายที่บ่งบอกว่า...










                มหาเทพวาโย เอรอน ได้กลับมาโดยสมบูรณ์แล้ว







                และบัดนี้... จักไม่มี ‘เจ้าชายเรฟานอส เวดีเอล่า’ อีกต่อไป...






                “อืม... ข้าไม่ได้สัมผัสพลังที่มากมายขนาดนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ”

                เรฟานอส... ไม่สิ... เทพเอรอนยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาอย่างพึงพอใจ มือข้างซ้ายของเขาปรากฏเพลิงสีน้ำเงิน ในขณะที่มือข้างขวาปรากฏพายุสีเงินขนาดเล็กขึ้นมา เขาคิดว่าพลังของเขาเพิ่มขึ้นจากหลายพันปีก่อนมาก ไม่ใช่เพียงแค่พลังสายลม แต่ยังมีพลังของเพลิงศักดิ์สิทธิ์ที่กำลังหมุนวนอยู่ภายในกายของเขา ถ้าเป็นเมื่อสิบปีก่อนเขาคงจะไม่ทราบว่าเพลิงที่อยู่ ๆ ก็เกิดขึ้นภายในกายของเขาตั้งแต่จุติลงมายังโลกมนุษย์มีไว้เพื่อกาลใด แต่บัดนี้ ความสงสัยเหล่านั้นได้กระจ่างลงแล้ว  กระจ่างลงด้วยคำที่ว่า

                เขาต้องใช้ในการฟาดฟันเพื่อนของตัวเอง

                เอรอนเบนสายตาไปทางเพื่อนทั้งสามก่อนที่จะไปหยุดลงที่โครนอน ดวงตาคู่นั้นไร้ซึ่งความเจ็บปวดยามที่คิดว่าจะต้องฟาดฟันกับคนที่เป็นดังเพื่อนสนิท ดวงตาที่นิ่งสนิทเสียจนทารีส เรอา เรนเดล และคารอสต้องเบือนหน้าหนีเพราะไม่อาจทนต่ออำนาจที่เปล่งออกมาดวงตาคู่นั้นได้ เช่นเดียวกันกับเอนเดลลิออนที่เผลอครางเรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างลืมตัว

                “เอรอน...”

                แม้แต่คำเรียกยังเป็นชื่อเดิมของเทพ เป็นการยืนยันว่าบัดนี้เทพองค์นี้ไม่มีเค้าลางของเด็กชายที่ชื่อเรฟานอสอีกต่อไปแล้ว เอรอนปรายตาไปมองคนเรียกชั่วครู่ จากนั้นจึงหันไปให้ความสนใจแก่จอมมารที่กำลังลุกขึ้นจากพื้นด้วยความโกรธเกรี้ยว เอรอนสะบัดมือไปที่อีกฝ่าย ก่อให้เกิดเพลิงสีน้ำเงินลุกท่วมร่างของจอมมาร ส่งผลให้ร่างนั้นกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดและอาฆาตแค้นแต่ก็ไม่สามารถขยับเขยื้อนอะไรได้

                “ไอออน”   เอ่ยเรียกเสียงนิ่งเสียจนเจ้าของชื่อสะดุ้งโหยง

                “ม..มีอะไรหรือเอรอน”   

                เรอาเสียงสั่นอย่างเห็นได้ชัด แต่ถึงกระนั้น เทพเอรอนก็ไม่มีเวลามาใส่ใจจึงเลือกที่จะออกคำสั่งโดยที่ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายนั้นจะยอมทำตามแต่โดยดีหรือไม่

                “กันทุกคนออกไปจากเขตการต่อสู้ซะ แล้วกางม่านมนตราขั้นสูงสุด ถ้ามีใครบาดเจ็บเพิ่มอีกสักคนข้าจะคิดบัญชีกับเจ้า”

                เป็นคำขู่ที่น่ากลัวไม่น้อยเมื่อคนพูดมีพลังอันมหาศาลแผ่กระจายออกมาจากร่าง แต่ถึงจะกลัว เรอาก็ยังคงใจกล้าเอ่ยสิ่งที่ค้างคาใจออกมา

                “ที่เจ้าบอกว่าทุกคน คงไม่ได้หมายถึง..”

                “ข้าคิดว่าข้าพูดชัดเจนแล้วนะ” ว่าเสียงนิ่งพร้อมกับปรายตาไปทางทารีส เอนเดลลิออน จวบจนกระทั่งมาหยุดที่คนถาม เพื่อเป็นการเจาะจงว่าใครกันที่เขาพูดถึง ซึ่งนั่นก็ทำให้เอนเดลลิออนเกิดอาการควบคุมอารมณ์ไม่อยู่จนตวาดเสียงกร้าว

                “เจ้าจะสู้คนเดียวอีกรึไง ! !”

                นัยน์ตาสีทองประสานเข้ากับดวงหน้านิ่งสนิทของเอรอนอย่างไม่กลัวเกรง  

                “ทำไมเจ้าชอบหาเรื่องให้ตัวเองบาดเจ็บอยู่เรื่อย ถ้าคิดจะสู้คนเดียวแล้วจะฟื้นความทรงจำให้พวกข้าทำไม พวกข้าอยู่ตรงนี้แล้ว พวกข้าที่เป็นเพื่อนของเจ้า! ! พึ่งพาพวกข้าสิ! ! เจ้าไม่เห็นพวกข้าที่ยืนอยู่ตรงนี้หรืออย่างไร ! !”

                เอนเดลลิออนพูดไปก็หอบไปจนตัวโยน ร่างสูงทำท่าจะพุ่งเข้าหาคนที่ยืนหน้านิ่งอยู่ตลอดเวลาจนทำให้ทารีสและเรอาต้องลำบากช่วยกันล็อคแขนไว้คนละข้างเพื่อไม่ให้เจ้าชายจากแดนอัคคีทำอะไรที่เป็นการเรียกว่าไร้สติ แต่ถึงทั้งสองจะทำเป็นเหมือนพยายามห้ามปราม แต่แววตาที่ส่งมาถึงเอรอนนั้นไม่ต่างจากคนที่พวกเขาทั้งสองจับเอาไว้เลยแม้แต่น้อย

                แววตาที่บ่งบอกว่าเสียใจแค่ไหนกับการตัดสินใจของเทพแห่งสายลม

                ซึ่งนั่นก็ทำให้เอรอนรู้สึกวูบลงเหมือนกำลังตกหน้าผา และยิ่งเป็นหนักขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินคำพูดต่อมาของเพื่อนรักที่ยังคงตวาดใส่เขาไม่เลิก

                “หรือเพราะพวกข้าอ่อนด้อยไร้ความสามารถ  ไม่มีอะไรที่สามารถเทียบเท่าเทพสายลมผู้หยั่งรู้ทุกสิ่งอย่างนั้นหรือ พวกข้าอ่อนแอเสียจนเจ้าต้องมาปกป้องหรือย่างไรกัน ! !”

                เอนเดลลิออนจับจ้องไปยังคนที่ยืนเงียบอย่างไม่ยอมแพ้ ก่อนที่จะแปรเปลี่ยนเป็นอึ้งค้างเมื่อได้รับคำตอบจากอีกฝ่าย

                “แล้วเจ้าคิดว่าพลังของเจ้าสามารถทำอะไรเขาได้อย่างนั้นหรือ” เอรอนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยียบ “คำตอบคือไม่ได้ พลังของเจ้าทำอะไรเขาไม่ได้เลยแม้แต่ปลายก้อย เจ้าเองก็น่ารู้ตัวดีจากที่ต่อสู้เมื่อครู่”



                ไม่ใช่.. นี่ไม่ใช่เรฟานอส หรือเอรอนที่พวกเขารู้จัก



                เอนเดลลิออนมองคนตรงหน้าอย่างคาดไม่ถึง ถึงเอรอนจะไม่ค่อยยิ้ม จะยิ้มแต่ละทีก็เป็นแค่หน้าที่ ถึงจะนิ่งแต่บางครั้งก็เจ้าเล่ห์และกวนประสาท แต่ยังไงก็ตาม เอรอนไม่เคยเป็นแบบนี้



                เขาพูดทำร้ายจิตใจคนอื่นโดยที่ใบหน้าไม่เปลี่ยนไปเลยได้อย่างไรกัน...



                ถึงแม้จะพูดถูก เรื่องที่พวกเขาไร้พลังจริงๆก็ตามทีเถอะ...



                นี่ไม่ใช่เอรอนคนเดิม



                “ออกไปจากเขตการต่อสู้ซะ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าข้าใจร้ายก็แล้วกัน”

                เอรอนทำท่าจะกระพือปีกพุ่งตัวเข้าไปหาโครนอนที่กำลังลุกขึ้นยืนทั้งที่ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลเหวอะหวะที่เกิดจากเพลิงศักดิ์สิทธิ์ แต่ก็ต้องชะงักอีกครั้งเมื่อถูกเอนเดลลิออนเรียกไว้อีกครั้ง

                “เดี๋ยว ! เอรอน !”

                “อะไร” คนถูกขัดจังหวะการต่อสู้ตวัดสายตาไปทางคนเรียกอย่างหงุดหงิด

                “ถ้าตึงมือเกินไป สัญญาได้ไหมว่าจะเรียกพวกข้า”

                เอรอนมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวังและความเป็นห่วงของเพื่อนทั้งสามก่อนที่จะถอนหายใจเฮือกและรับคำเพื่อตัดรำคาญ “ข้าสัญญา”

                เอรอนพุ่งตัวเข้าไปหาจอมมารก่อนที่จะอัดเพลิงศักดิ์สิทธิ์ใส่อีกฝ่าย แต่ร่างนั้นก็สามารถหลบได้อย่างหวุดหวิดทำให้เพลิงนั้นพุ่งเข้ากระทบกับม่านมนตราด้านหลังแทน จอมมารตวัดกงเล็บใส่เอรอนแต่เขาก็สามารถใช้ความรวดเร็วของพลังสมที่มีอยู่หลบได้อย่างสบาย ๆ และสร้างง้าวที่เป็นเพลิงศักดิ์สิทธิ์ทั้งด้ามขึ้นมาตวัดอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว

                เป็นอีกครั้งที่จอมมารสามารถทำลายเพลิงศักดิ์สิทธิ์ได้อย่างง่ายดาย แต่กระนั้น เอรอนก็สามารถสร้างมันขึ้นมาใหม่ได้อย่างไม่เดือดร้อนอะไร อีกทั้งยังอาศัยพลังของลมในการหลบหลีกทำให้ร่างของเอรอนนั้นปราศจากบาดแผลอย่างสิ้นเชิง แม้แต่แผลเก่าที่ถูกฟันบริเวณเอวก็หายไปเพราะพลังอำนาจที่เพิ่มขึ้นมา ผิดกับจอมมารที่บัดนี้เต็มไปด้วยบาดแผลน้อยใหญ่ แต่เอรอนก็เข้าใจดีว่ายังไม่สามารถสังหารอีกฝ่ายได้

                “โครนอน เจ้าได้ยินข้าไหม”

                เอรอนพยายามเรียกสติอีกฝ่ายในขณะที่มือก็อัดเพลิงสีน้ำเงินใส่ไปพร้อมกันด้วย

                “โครอน กลับมาเป็นอย่างเดิมเถอะ อย่าให้จอมมารครอบงำเจ้า”

                ว่าพร้อมหลบดาบของอีกฝ่ายที่ฟาดฟันลงมา  จากนั้นจึงพลิกตัวกลับแล้วใช้ด้ามของง้าวตั้งรับการโจมตีของจอมมาร

                “โครนอน เจ้าทำร้ายได้แม้กระทั่งเพื่อนอย่างข้าเชียวหรือ”

                ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องได้ด้วยกล เอรอนพยายามพูดกล่อมอีกฝ่ายในขณะที่เขาก็ฟาดฟันใส่กันอย่างดุเดือดเสียจนนึกว่าแค้นกันมาตั้งแต่ชาติปางไหน เขาใช้ปีกบินฉวัดเฉวียนเพื่อหลอกล่อให้อีกฝ่ายสับสนและคอยหาช่องว่างในการโจมตีแต่ก็ถูกสกัดกั้นได้ทุกครั้งเสียจนน่าหงุดหงิด

                ไม่ใช่แค่เอรอนที่มีพลังเพิ่มมากขึ้น แต่โครนอนเองก็ไม่ต่างกัน นั่นเป็นปัญหาใหญ่ไม่น้อยถ้าต้องจัดการหยุดอีกฝ่ายให้อยู่นิ่ง ๆ และนั่งฟังเขาโดยที่โครนอนไม่ลุกขึ้นมาฟันเขาฉับดับภายในดาบเดียว การที่จะให้จอมมารหายไปตลอดกาลนั้นดูเหมือนจะเป็นเรื่องง่าย เพียงแค่ทำยังไงก็ได้ให้จอมมารคิดได้และยอมออกจากหัวใจของโครนอนเพื่อให้พวกเขากำจัดอย่างเต็มใจก็สามารถทำลายได้แล้ว.. เพียงแต่ในสถานการณ์จริงมันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด

                และมันไม่สามารถทำได้ด้วยพลังของคนเพียงคนเดียว

                เอรอนขมวดคิ้ว แม้จะไม่พอใจที่จะต้องให้เพื่อนอีกสามคนเข้ามาทำอะไรที่เสี่ยงอันตราย แต่มันก็เหมือนจะเลี่ยงไม่ได้จริง ๆ

                “เอนเดลลิออน ทารีส เรอา”

                เสียงเรียกของเอรอนทำให้สามคนที่ถูกเรียกยิ้มกว้างและเดินเข้ามายังเขตการต่อสู้พร้อมด้วยอาวุธครบมือ โดยมีเสียงของเจ้าคนหัวแดงกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงยินดีต่างจากที่ตวาดใส่เขาไม่ครู่ลิบลับ

                “ข้ากำลังรออยู่เลย เพื่อน”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



อัพครบ 100% แล้วเย้!! ใกล้จะจบแล้วน๊าาาา รู้สึกใจหายเลย T^T
ตอนนี้เอรอนพูดได้เจ็บไปถึงทรวงมาก เล่นเอาซะกระอักเลยทีเดียว

ตอนนี้ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะคะ

King Pasel เปิดตำนานกษัตริย์แห่งฟาเรนเซียร์

อัพแล้ว!! 1 บท... 5555

ขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะ เจอกันตอนหน้าจ้า