+*+*+รักแสบ+รักซึ้ง=นายหน้าบึ้ง+สาวดัดฟัน+*+*+

ลำดับตอนที่ #1 : $---> 01> เปิดตัว ‘เพื่อน’

$---> 01> เปิดตัว ‘เพื่อน’





“She may be the face I can\'t forget

The trace of pleasure or regret

May be my treasure or the price I have to pay

She may be the song that summer sings

May be the chill that autumn brings

May be a hundred different things

Within the measure of a day”



“ซายานิ ฉันว่าเธอเล่นตรงนี้ค่อมคีย์ไปหน่อยนะ ตรง May be my treasure or the price I have to pay เธอต้องเล่นให้ช้ากว่านี้หน่อย เข้าใจไหม” หญิงสาวท่าทางเจ้าระเบียบหันมาบอก ซายานิ ที่เล่นเปียโนอยู่ เธอเป็นหญิงสาวร่างเล็ก ผมสีน้ำตาลเข้มหยักโศกที่ยืดแล้วถูกรวบไว้อยู่ที่ต้นคอ ดวงตาสีน้ำตาลที่ถูกปิดทับด้วยคอนแทคเลนส์ดูใส่ซื่อ (รึป่าว) ปากสีอมชมพูดที่เจ่อเล็กน้อยมีผลมาจากการที่เธอใส่เหล็กดัดฟัน จมูกที่ไม่โด่งมากเข้าได้รูปได้สวยงามกับไปหน้าเรียวของเธอ



“ค่ะ” เธอรับคำอย่างว่าง่าย



…ตัวเองร้องช้าละซิไม่ว่า… ซายานิกล่าวพึมพำในใจ



“งั้นวันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน แล้ววันนี้เธอจะไปโรงเรียนสอนดนตรีหรือป่าว” หญิงสาวเจ้าระเบียบคนเดิมหันมาถามอีกครั้ง พร้อมกับเดินไปหยิบกระเป๋าที่โต๊ะข้างประตู



“คงไม่อ่าค่ะ คือ…วันนี้ฉันมีธุระ” ซายานิปฏิเสธอย่างสุภาพ



“เธอขาดเรียนบ่อยเกินไปแล้วนะ คิดว่าเก่งแล้วหรือไง ถึงไม่ต้องไปเรียนก้อได้” หญิงสาวเจ้าระเบียบหันมาดุแกมสั่งสอน



“คือ…”



“มิซึโอะ!”



…มิซาเอะ ต่างหากละยัยนี่…



“ไปกันได้หรือยังครับ” เสียงผู้ชายคนหนึ่งตะโกนถามหญิงสาวเจ้าระเบียบ



…สงสัยจะเป็นแฟนหล่อน ใครกันนะคว้าผู้หญิงมาเป็นแฟนไม่ดูตาม้าตาเรือซะเลย…



“ได้ๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละจ้า / ซายานิ เธอปิดประตู หน้าต่างให้เรียบร้อยด้วยล่ะ” มิซึโอะหันมาสั่ง แล้วเดินออกไป



…พอพูดกับแฟน นี่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้าเลยนะเนี่ย อยู่กับฉันที่สั่งได้สั่งดีจริงๆ…



“ค่ะ เดินทางโดยสวัสดิภาพนะคะ” ซายานิบอก และโค้งตัวให้อย่างสุภาพ



“ขอให้รถชนหน้าโรงเรียน” เธอบ่นพึมพำ พร้อมยิ้มแบบเจ้าเล่ห์



สาวน้อยดัดฟันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกรอกเสียงไปตามสาย



“ไอสึจัง”



“อย่าเรียกจังได้มะ โตๆ กันแล้ว” เสียงปรายสายตอบกลับมาแบบไม่พอใจ



“ล้อเล่น ฮ่าๆๆ เอ้อ!ไอซึ ฉันซ้อมเสร็จแล้วนะ มาหาที่ห้องดนตรีแล้วกัน เดี๋ยวเก็บของก่อน”



“ได้ๆ อีก 15 นาทีนะ ฉันต้องกวาดสนาม / คิคุ! ไอ้โยชิขุมันหายไปไหนเนี่ย…..ปิ๊บ” ไอสึตะโกนอยู่ทางปรายสายแล้ววางไป



“ไปแผลงฤทธิ์อะไรกันไว้อีกละเนี่ย” ซายานิบ่นพึมพำ แล้วเดินมาที่เปียโน วางนิ้วไว้บนคีย์



“Close your eyes and I’ll kiss you. Tomorrow I’ll miss you.” เธอหยุดเล่นกลางครัน



“ต้อง เร็วกว่านี้อีกหน่อยแฮะ” เธอบ่นพึมพำ แล้วไล่นิ้วไปบนคีย์ใหม่



“Close your eyes and I’ll kiss you. Tomorrow I’ll miss you. Remember I’ll away be true” ซายานิลองเล่นอีกครั้งแล้วร้องคลอตามไปด้วย



“And then / And then while I’m away” เธอกำลังจะเอาไล่นิ้วไปตามคีย์อีกช่วงหนึ่ง แต่มีเสียงของผู้ชายปริศนา เสียงทุ้ม นุ่มลึก พร้อมกับเสียงกีตาร์ที่ไพเราะดังมาจากนอกหน้าต่าง



“I’m write home every day.” เธอหันไปมองตามเสียง เสียงที่ดังมาจากนอกหน้าต่าง หลังต้นซากุระใหญ่  ด้านหลังของผู้ชายรูปร่างกำยำกำลังดีดกีตาร์โปร่งอยู่



“And I’ll send all my loving to you / เล่นต่อซิ หยุดทำไมล่ะ” เขาหยุดเล่นเพลงแล้วร้องบอกขึ้น



“อะ… All my loving, I will send to you.” ซายานิเริ่มเล่นอีกครั้งไปพร้อมๆ กับชายหนุ่มปริศนา



“All my loving, darling I………”



“ซายน์! (เพื่อนๆ ที่สนิทมักจะเรียกซายานิว่า ซายน์ ตามที่แม่ของเธอเรียก)” เสียงของไอสึ สาวน้อยน่ารักผมหยิกสีดำขลับ ดวงตากลมโต ปากสีแดงอ่อนๆ เรียวสวยรับกับใบหน้า ดังขึ้นจากหน้าประตู ทำให้ทั้งซายานิและชายปริศนาคนนั้นหยุดชะงักลงทันที



“เสร็จยัง? โทษทีมาช้าไปหน่อย มัวแต่ไปตามหาไอ้โยชิขุมันนี่แหละ”



“ใครบอก น้อยๆ หน่อยย่ะ แกนั่นแหละ มัวแต่นั่งจับหนอนอยู่ในสวน … โอ๊ะ!” เสียงของโยชิขุสาวน้อยร่างสูงโวยวายขึ้นทันที จนทำให้ไอสึต้องหันมาเขกหัวเธอเบาๆ เธอเป็นสาวที่ดูสูงพอสมควรสำหรับสาวๆวัยเดียวกับเธอ ผมสีน้ำตาลดำซอยสไลด์ยาวประมาถึงบ่า ดวงตาสีน้ำตาเข้มที่ดูเศร้าสร้อย แต่ปากสีอมชมพูของเธอก้อเผยยิ้มออกมาตลอดเวลา



“เล่นให้เร็วกว่านี้อีกนิดนึงนะ” เสียงนุ่มๆ ของชายปริศนา ดังขึ้น พลางให้คำแนะนำ จนทำให้สาวน้อยดัดฟันหันไปมองอย่างสนใจ



“อื้ม ขอบคุณ” เธอกล่าวขอบคุณอย่างงงๆ



“เฮ้! ซายน์ แกเสร็จแล้วก้อออกมาเซ่” คิคุ สาวน้อยรูปร่างกระทัดรัดตะโกนร้องอย่างเร่งเร้า จนทำให้ซายานิต้องหันไปมองตามเสียง เธอเป็นสาวผิวสองสี ไม่ถึงกับเข้มนัก ดวงตาเป็นส่วนที่มีเสน่ห์สีสุดของเธอ เพราะดวงตาที่กลมดูใส่ซื่อนั้น ช่างหวานหยาดเยิ้ม



“ได้ๆ กำลังจะออกไปเนี่ยแหละ” เธอร้องบอกเพื่อนแล้วหันไปมองนอกหน้าต่างอีกครั้ง แต่ชายปริศนาคนนั้นหายไปเสียแล้ว



…กะจะถามชื่อซะหน่อย… เธอได้แต่พึมพำในใจ พร้อมกับหยิบกระเป๋า แล้วเดินออกไปหาเพื่อนๆ ข้างนอก



“ออกมาช้าจริงๆ เลยนะยะ เอาผู้ชายไปซ่อนไว้ในห้องหรือไง” โยชิขุร้องแซวเพื่อนอย่างร่าเริง



“ฉันไม่ใช่เแกซะหน่อย อ้าว! ว่าแต่อีกตัว เอ้ย! อีกคนหายไปไหนล่ะ” ซายานิถามขึ้นเมื่อไม่เห็นสาวน้อยเพื่อนรักอีกหนึ่งคน



“ไอจัง ไปงานเลี้ยงกับแม่ คนขับรถมารับตั้งแต่โรงเรียนเลิกแล้ว” โยชิขุบอกถึง ไอจัง หรือไอคิเนะ เพื่อนซี้



“เค้าเป็นเด็กดีปล่อยเค้าไป” ไอสึแซวเพื่อนลับหลังแล้วเดินนำหน้าไป



“เออนี่! ว่าแต่พวกแกอ่ะไปแผลงฤทธิ์อะไรกันมาอีกล่ะ” ซายานิถาม แล้วเดินตามไอซึไป



“ไม่มีอะไรมากหรอก” ไอสึพูดบอกปัดไป



“ไม่มากเล้ย แค่ไปตบรุ่นพี่ปี 3 เอง” คุคิพูดเพื่อให้ความกระจ่าง



“โธ่แล้วก้อไม่มาตาม” ซายานิพูดด้วยสีหน้าเซ็งๆ ไม่ถามถึงสาเหตุที่เพื่อนซี้ไปมีเรื่องกับรุ่นพี่ เพราะรู้นิสัยของเจ้าตัวดี ‘ไม่ยอมใคร’



“ก้อจะมาตามอยู่หรอกนะ แต่ยัยปีศาจโผล่มาก่อนน่ะซิ” โยชิขุกล่าวถึงยัยปีศาจอาจารย์มาดดุอย่างเคียดแค้น



“ช่ายๆ แล้วยังสั่งทำโทษอีก ให้กวาดสนามหญ้าหน้าโรงเรียนนะ ไม่ใช่สนามเปตอง” คิคุบ่นอุบ



“อือๆ รีบไปกันเถอะ ซายน์ต้องไปทำงานพิเศษไม่ใช่หรอ” ไอสึบอกเพื่อน แล้วรีบเร่งฝีเท้า



“ใช่ๆ เพราะพวกแกนี่นะ ถ้าฉันไปทำงานไม่ทัน พวกแกต้องรับผิดชอบด้วย” ซายานิหันมาดุโยชิขุ และคิคุ



“ฉันผิดหรอเนี่ย” โยชิขุ พูดแล้วหันมามองหน้าคิคุแบบงงๆ



“ตามมาเร็วๆ เซ่ ถ้าพวกแกยังอ้อยอิ่งอยู่อีกละก้อ… กลับบ้านเองแล้วกัน” ไอสึ บอกขู่ แล้วเดินออกไปนอกอาคารเรียน



“แหม! รอด้วยเซ่ ไอสึจัง” คิคุร้องบอก แล้วรีบวิ่งตามไป ไอซึงจัง คำนี้ทำให้เจ้าตัว โยนค้อนให้อันย่อมๆ เลยทีเดียว



“เออ! ใช่เซ่ ฉันมันผิดนี่ ฉันมันผิดเสมอ กลับบ้านเองก้อได้วะ” โยชิขุพูดอย่างงอนๆ แล้วเดินออกไปในทิศทางตรงข้ามกับเพื่อนๆ



“ขี้งอนอีกแระ อะไรกันวะเนี่ย เฮ้อ!” ซายานิบ่นพึมพำแต่ก้อยังเดินต่อไป



…พวกแกไม่คิคจะง้อฉันบ้างเลยหรอไงนะ… โยชิขุนึกในใจแล้วสงสารตัวเอง



ไม่มีใครคิดจะมาง้อโยชิขุเลย เพราะรู้นิสัยเธอดี ขี้งอน งอนได้งอนดี งอนในเรื่องไร้สาระ แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่าเบื้องหลังรูปร่างที่สูงโปร่งของเธอนั้น น้ำตาหยดน้อยๆ ได้ไหลย้อยลงมาจากแววตาเศร้าๆ คู่นั้น เพื่อนทุกคนรู้กันดีเช่นกันว่าเธอเจ้าน้ำตาและอ่อนไหวแค่ไหน แต่ก้อไม่มีใครรู้อีกแหละว่า สาเหตุมันมาจาก…อะไร???





$~~~~~~~~~~~~~$~~~~~~~~~~~~~$~~~~~~~~~~~~~$~~~~~~~~~~~~~$





“ไอสึ ส่งฉันตรงนี้แล้วกันนะ” ซายานิบอกกับเพื่อนซี้ เมื่อรถมาจอดเทียบอยู่ที่หน้าร้านซูชิสุดหรู ที่ทำงานของเธอ



“อะไร ฉันกะจะกินข้าวที่นี่สักหน่อยเชียว” ไอสึบ่นอย่างไม่ยอม



“ช่ายๆ นี่มันก้อจะห้าโมงแล้วนะ ฉันหิวข้าวง่า” คิคุบ่นเสริมไอสึอีกคน



“ไม่ได้ๆ พวกแกชอบมาชวนฉันคุย ฉันน่ะโดนหักเงินเดือนไปหลายแล้วนะยะ” ซายานิบ่น



“น่า เดี๋ยวฉันจ่ายค่าเสียเวลาให้แกเลย” สาวน้อยผมหยิกพูดอวดรวย



“ไม่ต้องมาอวดรวยกับฉันหรอกน่า ฉันอยากทำงานหาเงินเองมากกว่า” ซายานิพูด



“โอเคๆ งั้นก้อรีบลงไปเลยนะยะ” ไอสึพูดเป็นเชิงไล่แกประชด



…ไล่กันเลยหรือไงเนี่ย…



“โธ่นึกว่าจะได้กินข้าวฟรี” คิคุบ่นแบบเสียดาย



“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันพาแกไปกินเป็ดย่างเลย” ไอสึพูดประชดใส่เพื่อนซี้



“อย่ามาประชดไปหน่อยเลยยะ ไอสึจัง” ซายานิพูดแกล้งเพื่อนแล้วรีบชิ่งวิ่งลงจากรถไป ปล่อยให้เจ้าตัวนั้นได้แต่กระฟัดกระเฟียดด้วยความโมโห



“ไอสึ แกต้องพาฉันไปกินเป็ดย่างด้วยนะ” คิคุพูดขึ้นเมื่อเพื่อนสาวดัดฟันได้ลงไปแล้ว



“ถ้าอยากกินเดี๋ยวฉันพาไปส่งหน้าร้าน”



“ไอสึ จายร้าย~~”





$~~~~~~~~~~~~~$~~~~~~~~~~~~~$~~~~~~~~~~~~~$~~~~~~~~~~~~~$





“มาแล้วค่า” ซายานิร้องบอกเมื่อเดินเข้ามาในร้าน เธอมาทำงานที่นี่ได้ครึ่งเดือนแล้ว



“โยชิคาว่า เธอมาสายอีกแล้วนะ” เสียงของชายหัวล้านตัวสูงเก้งก้าง หัวหน้าร้านดังขึ้นทันทีเมื่อเธอเข้ามา



“เอ่อ คือ ฉัน……”



“นี่คุณหัวหน้าร้าน นาฬิกาผมเพิ่งจะ สี่โมงห้าสิบเองนะ” เมจิน ลูกชายของเจ้าของร้านพูดขึ้น แล้วยกข้อมือให้ดูนาฬิกาที่เขาใส่อยู่ เขามักจะมาช่วยงานที่ร้านเสมอ



…ขอบใจนายมากเลยนะ เมจิน… ซายานิคิดในใจ



“แต่มันจะได้เวลาทำงานแล้วนะ ควรจะมาเตรียมตัวก่อนซะครึ่งชั่วโมง” หัวหน้าร้านบ่นเป็นหมีกินผึ้ง



“ก้อยังดีกว่ามาสายนะ คุณโอโนะ” เมจินพูดแย้งขึ้นมาทันครัน



“แต่คุณเมจิน…” โอโนะพยายามแย้งสุดชีวิต เขาเป็นหัวหน้าที่เข้มงวด และเจ้ากี้เจ้าการเป็นที่สุด หาเรื่องทะเลาะกับพนักงานเล็กๆ อย่างซายานิได้เป็นประจำเลยทีเดียว



“เถอะน่า / ซายานิไปเปลี่ยนชุดเถอะ” เมจินพูดแล้วหันมายิ้มให้กับซายานิ



…อย่ามายิ้มหวานใส่ฉันหน่อยเลย นายเมจินเอ้ย… เขาคนนี้มีท่าทีว่าชอบซายานิตั้งแต่แรกแล้ว เธอเองก้อรู้ตัวอยู่เสมอ แต่เธอก้อมีเขานี่แหละที่เป็นไม้กันหมา กันหัวหน้าร้านตัวยุ่งเอาไว้





“โยชิคาว่า ไปรับแขกห้องเจ็ดทีซิ ได้เวลาทำงานตั้งนานแล้ว มั่วยืนอ้อยอิ่งอยู่ได้ ต้องให้ลูกค้าเค้าเดินมาหาเธอหรือไงนะ” เสียงของโอโนะ หัวหน้าร้านเจ้าเดิม สั่งพร้อมกับพูดเหน็บแหนมซายานิที่กำลังจัดชุดกิโมโนให้เข้าที่



“ค่าๆ / สั่งได้สั่งดีจริงๆ หัวหน้าเค้ามีไว้สั่งกันหรือไงนะ กลัวลูกค้าหนีก้อมาทำเองซิฟะ” ซายานิรับคำ และบ่นพึมพำพลางเดินไปห้องหมายเลข 7



ครืด!!!~~~



“รับอะไรดีคะ วันนี้เมนูพิเศษคือหม้อไฟทะเล แต่ถ้าสั่งเป็นชุดคุณจะ……เหวอ!!” เธอหลับหูหลับตาพูดไปเหมือนท่องมา โดยที่ไม่รู้เลยว่าภาพเบื้องหน้านั้น สองหนุ่มสาวเค้ากำลังทำอะไรกันอยู่?



…บ้าเอ้ย! ทำอะไรไม่เกรงใจฟ้าดินเล้ย  ไวไฟ… เธอสบถในใจ



เมื่อหญิงสาวคนนั้นเห็นซายานิ เธอเงยหน้าขึ้นนิดนึงแล้วก้มลงจูบกับแฟนหนุ่มต่อ แต่ฝ่ายชายกลับผลักเธอออก



“นี่เธอ เข้ามาไม่รู้จักดูตาม้าตาเรือซะบ้างเลย ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!” หญิงสาวหันมาโวยวายด้วยความไม่พอใจ ซายานิทำอะไรไม่ได้ก้อเลยต้องเดินออกไปจากห้อง



ครืด!!!~~~



…ชิ ผู้ชายเค้าไม่ยอมแล้วมาโวยวายใส่ฉัน ยัยผู้หญิงหน้าด้าน ท่าจะเริ่มก่อนซิท่า… ซายานิบ่นในใจ แล้วหันหลังให้ประตู



“เข้ามาได้แล้ว” เสียงทุ้มๆ น้ำเสียงออกคำสั่งของผู้ชายดังออกมาจากในห้องหมายเลข 7



ครืด!!!~~~



ซายานิเลื่อนประตูเปิดเข้าไปอีกครั้ง แล้วคลานคุกเข่าเข้าไป เห็นชายหญิงทั้งคู่อยู่ในท่าทีที่สงบแล้ว ฝ่ายชายรูปร่างสูง ใบหน้าคมเข้ม จมูกโด่งเป็นสันได้รูป ผมสีน้ำตาลเข้มสอยแบบเท่ไล่ลงมาถึงต้นคอ คิ้วเข้มเรียวสวยยิ่งกว่าผู้หญิงบางคน ดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่แฝงไปด้วยความเย็นชา  ปากได้รูปสวยงาม ที่ไม่มีท่าทีว่าจะคลี่ยิ้มออกมาเลย หากแต่ถ้าตัดความบูดบึ้งออกไป เขาคงเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีมากเลยทีเดียว ฝ่ายหญิง รูปหน้าที่เรียวยาวของเธอ ทำให้เธอดูเหมือนสุนัขจิ้งจอก การแต่งหน้าที่เข้ม เขียนขอบตาเข้มเสียจนเหมือนตาเธอจะหลุดออกมา อายชาโดว์สีฟ้าสด ปากสีแดงจัด และผมที่ดัดเป็นลอน ทำให้เธอนั้นดูแก่ขึ้นไปอีกเกือบสิบปี ไม่น่าเชื่อเลยว่าเธอจะแต่งหน้าอย่างนั้นทั้งที่ยังใส่ชุดนักเรียนอยู่



“นี่ ทีหน้าทีหลังจะเข้ามาก้อขออนุญาตซะก่อนซิ ไม่มีมารยาทเอาซะเลย ที่นี่เค้าสั่งสอนพนักงานกันภาษาอะไรนะ” หญิงสาวคนนั้นว่าฉอดๆ



…ใครเค้าใช้ให้ทำอะไรบัดสีอย่างนั้นล่ะ…



“พอได้แล้ว” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่แฝงไปด้วยความหนักแน่น และมีอำนาจแล้วหันมามองหน้าสาวน้อยดัดฟัน



“เอ่อ คือ… จะรับอะไรดีคะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก แล้วยื่นเมนูให้ชายหนุ่ม



…ทำฉันเสีย self เลยนะยะหล่อน…



“เมนูแนะนำ?” ชายหนุ่มคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงห้วนๆ แล้วก้มหน้าดูเมนู



“วันนี้มีหม้อไฟทะเล แต่ถ้าสั่งเป็นชุดพร้อมกับของหวานในชุดที่หนึ่งจะได้เป็นราคาพิเศษ มีทั้ง หนึ่งพันห้าร้อยเยน สองพันเยน และสามพันสองร้อยเยน ค่ะ” เธอพูดเสียยืดยาวตามสคริป



“มิกุ กินอาหารทะเลไม่ได้นะเกน” หญิงสาวพูดออดอ้อนชายหนุ่ม



“ชุดพิเศษนี่ขอเปลี่ยนเป็นหม้อไฟธรรมดาได้ไหม” ชายหนุ่มที่ชื่อเกนหันมาพูดกับซายานิเสียงเย็นชา



“ไม่ได้หรอก ชุดพิเศษมีแต่หม้อไปทะเลเท่านั้น ค่ะ” เธอพูดแบบเสียงโวยวาย แต่สุดท้ายก้อมีหางเสียง



“อะไรกัน ก้อหม้อไฟเหมือนกัน จะทะเล จะธรรมดา เฮ้อ! เรื่องมากจริงๆ เลยร้ายนี้ ไปเรียกหัวหน้าร้านมาคุยซิ” หญิงสาวที่ชื่อมิกุโวยวายเสียงดังอย่างไม่ยอม



…หล่อนซิยะเรื่องมาก… ซายานิบ่น



“อย่าเรื่องมากไปหน่อยเลย ไม่ได้ก้อไม่ได้ซิ เอาซูชิแทนแล้วกัน เอาชุดพิเศษ 3” ชายหนุ่มชื่อเกน เงยหน้าขึ้นจากเมนูแล้วบอกซายานิ คำพูดของเขาทำให้หญิงสาวชื่อมิกุ แสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาเลยทีเดียว



“รับเหล้าสาเกด้วยไหมคะ” สาวดัดฟันเสนอ



“ฉันไม่แก่ขนาดจะกินเหล้าสาเกหรอกนะ ยัยซื่อบื้อ เอาเบียร์มาสามขวด” หญิงสาวเจ้ากี้เจ้าการพูด



…หล่อนว่าใครซื่อบื้อยะ ยัยจิ้งจอก…



“พวกคุณอายุเท่าไรกันแล้วคะ” ปกติร้านนี้ก้อขายเครื่องดื่มประเภทนี่ให้อยู่หรอก แต่ซายานิตั้งกฎขึ้นมาเดี๋ยวนั้นเอง



“ที่ร้านนี้ เค้ามีกฎบ้าบออย่างนี้ด้วยหรอไงนะ ไปเรียกหะ…” หญิงสาวชื่อมิกุโวยวาย แล้วยังพูดจะให้ไปเรียกหัวหน้ามาอีก



“มิกุ! ไม่ได้ก้อไม่ได้ซิ เอาชาธรรมดาแล้วกัน” ชายหนุ่มดุหญิงสาว แล้วหันมาสั่งอาหารกับซายานิ



ครืด!!!~~~



เมื่อเธอได้รับออเดอร์เสร็จแล้วก้อออกจากห้อง เดินเอาใบสั่งไปวางไว้ที่เคาน์เตอร์  



…ไม่เคยเห็นลูกค้าคนไหนเรื่องมากเท่านี้เลยจริงๆ…





$~~~~~~~~~~~~~$~~~~~~~~~~~~~$~~~~~~~~~~~~~$~~~~~~~~~~~~~$





“ไอสึ แกเลิกงอนฉันสักทีเถอะน่า แค่ทำงานที่นี่ ฉันก้อเบื่อจะตายอยู่แล้ว” ซายานินั่งคุยโทรศัพท์กับเพื่อนซี้อยู่หน้าห้องน้ำ



“อะไรของแกอีกล่ะ เจอลูกค้าจีบหรอไง” ไอสึพูดผ่านทางปรายสายด้วยเสียงร่าเริง



“โยชิคาว่า ว่างมากหรือไงนะ ลูกค้ามีออกเต็มร้าน มัวแต่มาคุยโทรศัพท์จี๋จ๋าอยู่ได้” หัวหน้าร้านจอมยุ่งเดินผ่านมาแล้วต่อว่าซายานิเป็นการใหญ่



“ฉันคุยธุระกับเพื่อนค่ะ เดี๋ยวจะ…” เธอพยายามหาข้ออ้าง



“คุณโอโนะ ซายานิเค้าทำจนตัวเป็นเกลียวหัวเป็นนอตแล้วนะ  ถ้าลูกค้ามันเยอะขนาดนั้นคุณก้อไปทำงานเองซิ” เมจินพูดขึ้นแล้วหันไปรับแขกต่อ



“นี่หรือป่าวยะ ที่แกเบื่อน่ะ” ไอสึพูดอย่างรู้ทัน



“ส่วนหนึ่งเท่านั้นแหละ”



“แล้วเมื่อกี้น่ะใช่ลูกเจ้าของร้านที่จีบแกป้ะ”



“ใช่ แต่อย่าไปพูดถึงเลย ฉันไม่มีทางใจอ่อนร็อก” ซายานิพูดอย่างเย่อหยิ่ง ถึงเมจินจะรวยล้นฟ้าแค่ไหน แต่เธอก้อไม่คิดที่จะเกาะผู้ชายกินอยู่แล้ว



“แล้วเรื่องอะไรล่ะที่แกบอกเบื่ออ่ะ”



“ก้อยัยแม่ลูกค้าตัวดีน่ะซิ มาทำอะไรบัดสีในร้านแล้วก้อมาวีนแตกใส่ฉัน ชิ ถ้าเจอกันตัวต่อตัวละก้อไม่คณามือฉันร็อก”



“เค้าทำอะไรบัดสีอ่ะแก” ไอสึถามด้วยความสอดรู้สอดเห็น



“แหม! แกก้อ ผู้หญิงกับผู้ชายเค้าจะทำอะไรกันละ”



…มาแอบนินทาเราหรอเนี่ย… ชายหนุ่มนามว่าเกนคนนั้นเดินมาเข้าห้องน้ำ และได้ยินเรื่องที่ซายานิกำลังพูดอยู่พอดี จึงได้หยุดฟัง



“เค้าจูบกันหรอ ฮั่นแน่!! แกอิจฉาเค้าละซิ” ไอสึพูดล้ออย่างอารมณ์ดี



“โอ้ย! ฉันไม่อิจฉาอะไรไร้สาระอย่างนั้นหรอก” เธอพูดด้วยใบหน้าร้อนผ่าว เพราะเธอเองก้อไม่เคยมีความสัมพันธ์แบบนี้กับใคร โดยที่ไม่รู้เลยว่าชายหนุ่มคนที่เธอนินทาอยู่นั้นกำลังสังเกตุอากัปกิริยาของเธออยู่



“ให้มันแน่เถอะย่ะ”  



“แกอย่ามาแซวฉันหน่อยเลย ฉันก้อรู้น่าว่าแกไม่เคย”



“ฉันอาจจะเคยก้อได้นะ” ไอสึแซว



“แกไปจูบกับใครไม่บอกฉันนี่”



“โอย! –O- แกไม่ต้องถามมากหรอก ไปทำงานได้แล้ว ถ้าแกถูกหักเงินเดือนอีก ฉันไม่เกี่ยวน้า…ปิ๊บ” ไอสึพูดล้อเลียนแล้ววางสายไป



“เหอะๆ ไอ้เพื่อนบ้า มีอะไรไม่บอกกันนะ” เธอบ่นอุบอิบด้วยความไม่พอใจนิดๆ



“อย่าคิดมากน่าซายน์เอ้ย เรื่องจูบ ชิ ไม่เคยก้อไม่ตายนี่” ซายานิบ่นพึมพำแล้วจะเดินไปทำงานต่อ



“การนินทาลูกค้าไม่ใช่เรื่องที่ดีหรอกนะ” เกนเดินออกมาจากมุมหนึ่งแล้วพูดขึ้น



“ใคร ใครนินทาลูกค้า……คะ” เธอพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ



…ใครใช้ให้มาแอบฟังชาวบ้านเค้าคุยล่ะ…



“ฉันไม่ได้ว่าเธอนี่ เธอร้อนตัวเกินไปหรือป่าว” เขาพูดด้วยสีหน้าเย็นชา



“เอ่อ… ถ้านาย เอ้ย! คุณจะเข้าห้องน้ำก้อเดินตรงไปแล้วก้อเลี้ยวซ้าย…นะคะ”



“แล้วก้อตกส้วมไปเลยไป๊” เธอบ่นพึมพำตามหลังไปอีกที



“เธอว่าอะไรนะ!” เสียงของต่ำลงและเย็นชา



“ป่าวซะหน่อย” ซายานิพูดแล้วรีบเดินออกไป



…เซี้ยวไม่เบาเลยยัยดัดฟันนี่… ชายหนุ่มคิดในใจแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ













++ To be continues…………















[][][---db-------||-------db-------||-------db-------||-------db-------||-------db---][][]













^converse^



Say :





ในที่สุดก้อได้ลงเรื่องนี้จนได้ อยากลงมากๆ เลย ยังไงก้อขอฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยนะคร๊าบบบบบบ _/|\\_



เป็นอีกแนวนึงที่แต่งอ่านะ



มีอะไรไม่ชอบก้อเม้นท์บอกกันได้นะ



ขอบคุณที่เข้ามาอ่านง้าบบบบบบบ



ร้ากทุกคนค่า~~~~







By: ^converse^