ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter >>9
Chapter >>9<< ในที่สุดเสือสองตัวก้ออยู่ถ้ำเดียวกันได้
ซึงโพหรอ
“นายบ้าเอามือถือฉันคืนมานะ” ฉันร้องตะโกนโหวกเหวกโวยวายลั่นห้องน้ำ
“อยากได้ก้อออกมาเอาซิ ยัยแมวหง่าว”
“นาย เอามาเลยนะ” ฉันออกมาจากห้องน้ำด้วยเสื้อคลุมเพียงตัวเดียว แล้ววิ่งไปแย่งมือถือจากมือนายฮานซองเท แต่เขาหลบทัน
“ยุนซึงโพ เคียงเฮของนายแต่งตัวเซ็กซี่เป็นบ้างเลย” เขากรอกเสียงใส่โทรศัพท์
“อ้าย!~~ นาย เอามือถือฉันมาน้าาา” ฉันตะโกนร้องและพยายามแย่งมือถือคืนมา
“เรื่องอะไรล่ะ“ นายฮานซองเทพูดพร้อมกับถอดแบตเตอรี่ออก แล้วเก็บใส่กระเป๋ากางเกงไป
“นาย” ฉันแย่งมือถือคืนมาได้ แต่แบตเตอรี่ฉันก้อยังอยู่ที่เขา
“นายเอาแบตฯ คืนมานะ”
“ไม่ให้ ตอนนี้เธออยู่กับฉัน ก้อต้องห้ามคุยกับผู้ชายคนอื่น” ฉันพูดเสียงเด็ดขาด
“นายมีสิทธิอะไรห๊ะ”
“มีสิทธิซิ เพราะตอนนี้ ลีซุนยองยกเธอให้ฉันดูแล เพราะฉะนั้นเธอต้องเชื่อฟังฉัน”
“นายเป็นพ่อฉันหรือไงยะ”
“พ่อของลูกเธอละก้อได้นะ” เขาพูดแล้วเดินเข้ามากอดฉันหลวมๆ ไอ้ผู้ชายฉวยโอกาส
“ปล่อยนะ นายบ้า” ฉันพยามขัดขืน ฉันกระทืบเท้าเขาไปหนึ่งทีแล้ววิ่งหนีเข้าห้องน้ำไปทันที
“เธอเสร็จฉันแน่คืนนี้ ยัยแมวหง่าว” นายฮานซองเทพูดด้วยเสียงหื่นๆ
“ไอ้ผู้ชายลามก”
ฉันได้ยินเสียงเขาหัวเราะ ฮึๆ ในลำคอ มีความสุขนักหรอยะ ชิๆ
“ซุนยองฉันไปนอนห้องเดียวกับเธอนะ” ฉันพูดด้วยเสียงออดอ้อน ขณะกำลังทานอาหารเย็น หลังจากออกไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้ แล้วช้อปปิ้งเสร็จเรียบร้อย
“ไม่ได้ ยังไงก็ไม่ได้ เธอตื้อฉันมารอบที่ร้อยแล้วนะ แต่คำตอบยังเหมือนเดิม No” ซุนยองหันมาพูดใส่หน้าฉัน
“ไม่เห็นเหมือนเดิมเลย เมื่อกี้บอกไม่ได้ ตอนนี้ตอบ No ฮึ คนละภาษาเล้ย” นายฮานซองเทบ่นพึมพำแบบปัญญาอ่อน
“ฮึๆ / ชุนยอง ถ้าเธอให้ฉันนอนห้องเดียวกะอีตานี่นะ เธอจะไม่ได้เห็นฮันเคียงเฮแบบ virgin นะยะ”
“น้อยๆ หน่อยเธอ เธอน่ะยัง virgin อยู่หรือป่าวก้อไม่รู้” นายฮานซองเทพูดแบบเหยียดๆ
“หนอย~~ อีตาบ้า”
“หยุด หยุดทั้งสองคนเลย” ซุนยองพูดแล้วยกมือห้ามทัพเป็นพัลวัน
“เห็นไหมตอนนี้เค้ายังจะกัดฉันเลย”
“เธอก้อกัดตอบไปซิยะ” ซุนยองตอบคำถามสิ้นคิดมาให้ฉัน
“ฉันไม่ใช่หมานะยะ”
“ก้อคล้ายอ่านะ” นายฮานซองเทบ่น
“ชิ ซุนยองเธอต้องให้ฉันนอนกับเธอนะ”
“ม่ายด้าย” เธอตอบกลับมาเสียงยานคาง
“ฮื้อ! ยัยเพื่อนทรยศ” ฉันพูดกระแทกเสียง
“ฮ่า ฮ่า เธอเสร็จฉันแน่ยัยแมวหง่าว” นายฮานซองเทพูดแล้วหัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนาน
“แมวหง่าว? ทำไมนายเรียกเพื่อนฉันอย่างนั้นล่ะ” ซุนยองหันไปถามฮานซองเท
“ก้อยัยนี่กลัวฉัน เธอก้อเลยเป็นแมวหง่าวเลย”
“ฉันงงนะ ช่วยอธิบายหน่อยได้ไหม”
“ก้อเพื่อนเธอบอกว่า ถ้ากลัวฉัน ก้อแสดงว่าเธอ เป็นแมวไง แล้วทีนี้เธอก้อกลัวฉัน ฮ่า ฮ่า ยัยนี่กลัวฉัน ยัยแมวหง่าว” มีความสุขเข้าไปอีตาฮานซองเทบ้า
“ฉันไม่ได้จะกลัวนายซะหน่อยนะ” ฉันเดินแล้วจะลุกออกไป
“ซองเท นายรู้ไหม ว่าเคียงเฮพูดอย่างนี้หมายความว่าไง”
“ก้อเธอกลัวฉันไง ไม่เห็นต้องอธิบายอะไรมาก” ฉันฟังเขาพูดนิดนึง แล้วรีบจะเดินออกไป
“เคียงเฮว่านายเป็นหมาละซองเท” ซุนยองพูดให้ทางสว่างแกนายฮานซองเท
“หมาหรอ~~ ยัยแป้งต๊อก มาให้ฉันตีดีดีเลยนะ” นายฮานซองเทพูดแล้ววิ่งตามฉันออกมา แต่เรื่องอะไรฉันจะให้เค้าตามมาล่ะ
ฟิ้ว~~~~~~~~~~
ด้วยความเร็วเหนือแสง ฮันเคียงเฮหายไปแล้วจ้า
“นี่นาย ฉันมาก่อนนะ นายก้อไปนอนที่โซฟาซิ” ฉันแว้ดใส่นายฮานซองเททันที เมื่อเขาทำท่าว่าจะเข้ามานอนบนเตียง
“ฉันนอนโซฟาไม่ได้นะ ฉันจะเจ็บหลังมาก” สำออยแท้ๆ เลย ไอ้ผู้ชายบอบบาง
“แหม! นายคุณชาย เคยเข้าค่ายไหมยะ เค้านอนกลางดินกินกลางทรายกันเลยด้วยซ้ำ”
“พอดีฉันเอาฟูกไปด้วยน่ะ”
“โธ่! นาย โซฟามันก้อนุ่มเหมือนกันแหละน่า” ฉันพยายามหาข้อต่อรอง แล้วโยนหมอนกับผ้าห่มไปที่โซฟา
“เอ๊ะ! นี่เธอ ความจริงห้องนี้มันเป็นของฉันนะ เธอน่ะมานอนโดยไม่ได้รับเชิญเลยด้วยซ้ำไป” เขาพูดเสียงดังใส่หน้าฉัน
“เอ้อ! ฉันมันไม่ได้รับเชิญให้มานอนที่นี่” ฉันพูดแบบงอนๆ แล้วเดินไปที่ประตู
“เฮ้! นั่นเธอจะไปไหนน่ะ” นายฮานซองเทตะโกนร้องถาม
“เรื่องของฉัน” ฉันหันหน้าไปมองเขานิดนึงแล้วเดินออกไป
“ยัยบ้านี่ ขี้งอนเป็นบ้าเลย”
ปึ้ง!!!!!!!!!!!!!
ฉันกระแทกประตูปิดเสียงดัง
‘ผู้ชายบ้าอะไรก้อไม่รู้ ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย’ ฉันบ่นพึมพำในใจ แล้วเดินมุ่งหน้าต่อไป
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
ฉันเคาะประตูที่หน้าห้อง 563 ห้องข้างๆ
“ซุนยองเปิดประตูที” ฉันเคาะประตู พลางปากก้อร้องเรียกยัยเพื่อนตัวดีไปด้วย
“มีอะไรล่ะเคียงเฮ กลับไปห้องเธอซิ ฉันจะนอนแล้ว” ลีซุนยองพูดแล้วหาวหวอดๆ
“ฉันไม่มีห้อง นั้นมันห้องนายฮานซองเทเค้าโน่น” ฉันพูดพลางชี้ไปที่ห้อง 561
“โธ่เคียงเฮ ทะเลาะอะไรกับเค้าอีกล่ะ”
“ไม่มีอะไรหรอก ก้อแค่ฉันไม่ได้รับเชิญให้ไปนอนห้องนั้น”
“แค่นี้เองหรอซุนยอง อย่าไปฟังซองเทเค้าเลย ไอ้บ้านั่นมันก้อปากไม่ดีอย่างนี้แหละ”
“ฉันรู้ว่าเค้าปากไม่ดี แต่ฉันก้อไม่อยากเถียงกับเค้ามากอ่านะ งั้นฉันไปเปิดห้องใหม่ดีกว่า” ฉันทำท่าว่าจะเดินออกไป
“ไม่ต้องๆ เคียงเฮ เดี๋ยวฉันไปเรียกไอ้บ้านั่นมาคุยเอง”
“เอ่อ…..” ฉันพยายามห้าม แต่ใจใน ‘ดี ไปเรียกมาเลยนะ’
ปึ้ง! ปึ้ง! ปึ้ง!
ไม่ใช่เสียงเคาะประตู แต่มันเป็นเสียงทุบ
“ซองเท ออกมาเดี๋ยวนี้นะ”
ปึ้ง! ปึ้ง! ปึ้ง!
“ฮานซองเท ออกมานะ” ซุนยองยังร้องโหวกเหวกไม่หยุด
“ฮานซองทะ………” เขาเปิดประตูออกมาพอดี
“มีอะไรอีกห๊ะ! คนจะหลับจะนอน” เขาพูดด้วยเสียงงัวเงีย
“ซองเท นายมาพาเคียงเฮกลับเข้าห้องไปเลยนะ”
“ฉันไม่ได้ไล่ซะหน่อย จะไป จะมา ก้อแล้วแต่จะสมัครใจ” เขาพูดด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย
“งั้นเคียงเฮ เธอก้อสมัครใจไปนอนกับเขาหน่อยแล้วกัน” ซุนยองพูดตัดบท แล้วทำท่าว่าจะเดินเข้าห้อง
“ลีซุนยอง เธอเป็นเพื่อนฉันหรือป่าวเนี่ย ฉันจะไม่แนะนำซึงโพให้เธอรู้จักเลยคอยดู”
“ฉันไปนอนละนะ ฝันดีล่ะ” เธอพูดตัดบทอีกครั้งแล้วกระแทกประตูเข้าห้องไป
“ฝันร้ายเลยหละ”
“นี่เธอจะเข้าหรือป่าว” นายฮานซองเทพูดแล้วเปิดประตูอ้าไว้
“….” ฉันนิ่งแล้วเชิ่ดใส่ ส่วนเขาเดินเข้าห้องไป แต่ประตูก้อยังเปิดอยู่
“ไม่เข้า แล้วจะนอนที่ไหนล่ะ” ฉันพึมพำ แล้วเดินตามเข้าไป
เอ๊ะ! ที่เตียงมีหมอนข้างวางกั้นไว้กลางเตียง แลวยังมีทับด้วยหมอนอิงอีก อื้ม!!! ยังพอมีความเป็นสุภาพบุรุษอยู่ 1%
“เอ่อ………” ฉันอ้ำอึ้ง
“เธอนอนซีกนู้นแล้วกัน” นายฮานซองเทชี้ไปที่เตียงทางซีกซ้าย
“ไม่เอา ฉันจะนอนซีกนี้” ฉันชี้ไปทางฝั่งขวา แล้วรีบวิ่งไปล้มตัวลงนอนทันที เพื่อไม่ให้เสียฟอร์มขอเอาชนะหน่อยนึงแล้วกัน
“ฮึ เธอนี่นะ” เขาบ่นด้วนความระอา แล้วปิดไฟ แล้วเดินมาล้มตัวลงนอนทางเตียงฝั่งขวา เมื่อเห็นว่าห้องมืดสนิท ฉันรีบเปิดไฟที่หัวเตียงทันที
“ปิดไฟได้มะ ฉันนอนไม่หลับ”
“ฉันกลัวผี”
“เอ๊ะนี่เธอ” เขาพูดขึ้นเสียง ฉันเลยจำใจต้องปิดไฟ ก้อนที่นายนี่จะโกรธไปมากกว่านี้
ครอกฟี้!! ครอกฟี้!!~~~~ -O- ZZzzZZz
เสียงกรนดังมากจากเตียงอีกข้างหนึ่ง ปลุกฉันให้ตื่นจากความฝันที่แสนดี
“นายหยุดกรนได้ไหมน้า” ฉันบ่นพึมพำ แล้วเอาหมอนมาปิดหู
ครอกฟี้!! ครอกฟี้!!~~~~ -O- ZZzzZZz
แต่เสียงเจ้ากรรมก้อยังดำเนินต่อไป และยังทวีความดังยิ่งขึ้น ราวกับจะแกล้งฉันอย่างนั้นแหละ
“นายหยุดกรนซะทีซิ” ฉันพูดเสียงดังแล้วปาหมอนใส่เขาตูมใหญ่
“อะไรของเธอห๊ะ! ฉันกำลังฝันถึงจวนจีฮุนอยู่เลย แล้วเมื่อกี้คานมียอนก้อกำลังจะเข้ามา เธอนี่นะ ขัดขวางฉันจริงๆ ไม่งั้นซอนเยจิน อาจจะเข้ามาด้วยก้อได้ เธอมีอะไรห๊ะ! มาปาหมอนใส่ฉันเนี่ย” เขาพูดเสียงดังอย่างโมโห
“ก้อ..นายหอน เอ้ย กรนเสียงดังอ่ะ ฉันนอนไม่หลับ” ฉันพูด แล้วควานมือไปเปิดไปที่หัวเตียง
“เธอก้อหาอะไรมาอุดหูซิ” เขาพูดปัดความรำราญ แล้วพลิกตัวกลับไปหลับต่อ
“ปัญหามันต้องแก้ที่ต้นเหตุนะนาย นายกรนอ่ะ นายก้อหยุดกรนซะ”
“คนหลับน่ะ เค้าไม่รู้ตัวว่ากรนหรอกนะ…..งั้นเธอหาอะไรมาปิดปากฉันแล้วกัน”
“นายก้อหาเองซิ”
“งั้นฉันจะใช้ปากเธอนะ ถ้าเธอยังเซ้าซี้ฉันอีก” เขาพูดแล้วพลิกตัวหลับต่อไป
พูดอย่างนี้ฉันก้อไม่กล้าจะทำอะไรแล้ว ก้อเลยปิดไฟหัวเตียง แล้วพยายามข่มตาหลับ
ครอกฟี้!! ครอกฟี้!!~~~~ -O- ZZzzZZz
แต่เสียงเจ้ากรรมนี่ซิ ดังไม่หยุดจริงๆ ฉันพลิกตัวไปมา ซ้ายก้อแล้ว ขวาก้อแล้ว นอนคว้ำก้อทำมาแล้ว แล้วก้อยังนอนไม่หลับซะที เอาวะเป็นไงเป็นกัน
“นายหยุดกรนซะทีซิ ฉันนอนไม่หลับ นายหาอะไรมาอุดปากได้ไหม หรือไม่ก้อตัดกล่องเสียงไปเลยนะ แล้วนายน่ะ ถ้าจะกรนน่ะ จะกรนดังไปทำแป๊ะอะไร ปรับ Volume หน่อยได้ไหม~~~ หัดมีมะ อุ๊บส์ O_O” ฉันบ่นอย่างยืดยาวแต่ก้อต้องหยุดทันทีเมื่อริมฝีปากของเขาเลื่อเข้ามาสัมผัสกับริมฝีปากของฉัน ตาฉันเบิกกว้างด้วยความตกใจทันที
เจอริมฝีปากเย็นๆ ของเขาสัมผัสมา ให้ตายซิ ขนลุกซู่ไปหมดเลย
ตอนแรกเป็นเพียงแค่ริมฝีปากแตะริมฝีปากเท่านั้น แต่นายนี่น่ะซิดันสอดลิ้นเข้ามาด้วย แล้วยังใช้มือมาโอบประคองหัวฉันไว้อีก ให้ตายซิ ฉันจะขัดขืนยังไงดีเนี่ย
“อื้อ อื้อ” ฉันพูดเสียงฟังไม่ได้ศัพท์ แต่ยิ่งฉันขัดขืนเท่าไร เขาก้อยิ่งกดริมฝีปากหนักหน่วงยิ่งขึ้น ฉันว่าฉันไม่ไหวแล้วนะ มันเคลิ้มยังไงไม่รู้ =_=
เขาใช้ลิ้นซอกแซกวนไปทั่วปากของ (ไปเจอฟันผุบ้างไหมเนี่ย) ฉันก้อหลับตา แล้วโอนอ่อนต่อเขาไปเหมือนกัน ก้อช่วยไม่ได้ฉันมันเป็นอย่างนี้เอง (แพ้ต่อแรงจูบ)
โครม!!!~~~~~~~
เขาดันฉันลงกับเตียง ให้ตายซิสติกลับมาเลย o_o
เปรี้ยง !!
ฉันชกเขาไปที่ตายซ้ายทีนึง แล้วผลักเขาออกไป
“โอย –O- ต่อยมาได้ เธอรู้ไหมใบหน้านี่มันเป็นเสน่ห์ของฉันเลยนะ” เขาบ่นแล้วใช้มือกุมตาส่วนที่โดนชก
“ชิไอ้ผู้ชายฉวยโอกาส” ฉันปิดไฟหัวเตียง แล้วล้มตัวนอนพร้อมคลุมโปง
“ฉันเตือนเธอแล้วนะ แต่เธอก้อโอนอ่อนผ่อนตามฉันนี่” นายฮานซองเทบ่น แล้วนอนต่อ
“บ้า”
“เป็นไง เมื่อคืนนอนหลับสบายไหม เคียงเฮ” ซุนยองถามขึ้น เมื่อเดินเข้ามาในห้องฉัน (ของนายฮานซองเทนั่นแหละ)
“สบายกับผีซิยะ”
“อ้าว เฮ้! ซองเท หน้านายไปโดนอะไรมาน่ะ” ซุนยองถาม เมื่อนายฮานซองเทเดินออกมาจากห้องน้ำ
“เดินชนลูกบิดประตูน่ะ อย่าไปสนใจเลย”ฉันบอกปัดแล้วหันมาคุยต่อ
“ลูกบิดประตูจูบเก่งด้วยนะลีซุนยอง” นายฮานซองเทพูดแล้วยิ้มยิงฟัน จนทำให้เห็นเขี้ยวของเขา(ยิ้นเห็นเขี้ยวแล้วน่ารักจัง ^^)
“หุบปาก แล้วกลับเข้าห้องน้ำเอาหัวยัดชักโครกไปเลยนะ” ฉันหันไปแว้ดใส่ เขาเดินไปหยิบน้ำอัดลมที่ตู้เย็น แล้วเดินมานั่งที่โซฟา
“แหม! พวกเธอนี่ทำเหมือนคู่แต่งงาน ข้าวใหม่ปลามันเลยนะ” ซุนยองหันมาแซวฉัน
“เงียบไปเลยย่ะ“
“เออนี่เคียงเฮ การลงโทษบทที่หนึ่งก้อผ่านไปแล้วนะ”
“ดีเหมือนกัน ฉันจะได้ไม่ต้องทนนอนกับอีตานี่” ฉันพูดแล้วหันไปแยกเขี้ยวยิงฟันใส่นายตัวดี
“ใครบอกยะ”
“ก้อบทที่หนึ่งมันผ่านไปแล้วนี่”
“แน่นอน แต่มันต้องเกี่ยวเนื่องกัน ไม่มีล้มเลิกอันที่แล้วย่ะ”
“โห! เธอขี้โกงนี่”
“นี่พวกเธอพูดอะไรกันน่ะ ฉันงงไปหมดแล้วนะ” นายฮานซองเทหันมาถามด้วยสีหน้างงๆ
“นายไม่ต้องรู้หรอกน่า นายออกไปหาอะไรกินข้างล่างก่อนแล้วกัน” ซุนยองว่า แล้วดึงเขาออกไปส่งที่ประตู
“แต่นี่มันเพิ่งสองโมงเองนะ” เขาหันมาแย้ง
“เหอะน่า” ซุนยองพูดแล้วดุนหลังเขาออกไป พลางปิดประตูแล้วล็อกอย่างแน่นหนา
“มาพูดถึงแผนลงโทษบทที่สองกันดีกว่า” ซุนยองเริ่มพูดแล้วนั่งลงที่เตียงข้างๆ ฉัน
“อะไรอีกล่ะว่ามาเลย” ฉันพูดแบบประชด
“มันก้อจะร้ายแรงขึ้นอีกนิดอ่านะ”
“ยังมีอะไรที่มันร้ายแรงเท่ากับนอนห้องเดียวกับอีตานี่อีกหรอ”
“ก้อร้ายแรงขึ้นอีกนิดแหละน่า”
“อย่ามายืดเยื้อ บอกมาเลยดีกว่าว่าอะไร” ฉันพูดกระชับบทความ
“ใจร้อนจริงๆ เลย”
“ก้อแค่ เธอต้อง……….”
To be continues…
*~~--_____--~~* + *~~--_____--~~* | *~~--_____--~~* + *~~--_____--~~*
^Converse^
Noon
Say :
ขอโทษมากๆ เลย ที่หายไปเป็นอาทิตย์ คือ คอม ที่บ้านแฮงค์อ่างับ แล้วที่นี้ก้อเปิดไม่ได้ ก้อเลยต้อง Format ทั้งเครื่องเลย ดีนะที่ป๋มเซพงานไว้ในไดร์ D งานก้อเลยไม่หาย แต่ว่าไอ้เน็ตนี่ซิหายไปเลย ต้องติดตั้งกันใหม่เลยทีเดียว แล้วตอนนี้ก้อยังติดไม่ได้ด้วย แผ่นไม่รู้หายไปไหน ตอนนี้ก้ออยู่ที่โรงเรียน แล้วยังมีอีกหลายโปรแกรมเลยที่หายไป ต้องติดตั้งใหม่หมดทั้ง Photoshop Namo ACDsee นี่เปิดปีใหม่ต้องทำงานส่งอาจารย์ด้วย แต่โปรแกรมหายไปหมดนี่ซิ เซ็งโคด คอมที่บ้านเพื่อนป๋มก้ออาการเดียวกัน ก้อเลยกอดคอกันจะบ้าตาย งานนี้ต้องโทษไอ้พี่ชายป๋มคนเดียว เล่น แร็คอยู่ได้ทั้งวี่ทั้งวัน ช้านจะฆ่าแก~~~
ยังไงก้อตอนใหม่นี้ก้อคลอดออกมาแล้วอ่างับ Chapter >>9<< ในที่สุดเสือสองตัวก้ออยู่ถ้ำเดียวกันได้
ถ้าหายไปนานอีกก้อคงอาการเดิม อย่าเพิ่งหนีไปไหนกันก่อนล่ะ
แล้วตอนนี้ก้อกำลังอลวนมากๆ ทั้งโครงงาน ทั้งการแสดง เมื่อวานเพื่อนมันนัดไปซ้อมเต้นกัน ป๋มก้อชิ่ง เรื่องไรล่ะ ไปกิน MK อร่อยๆ ดีกว่าไปซ้อมเต้นนะวุ้ย และที่สำคัญรับทรัพย์อื้อซ่าเลยหละ ^^ แล้วพรุ่งนี้ก้อต้องไปทัศนศึกษาที่สุพรรณ โอ้ว! ได้ไปเที่ยวอีกแล้ว ดีใจจัง แต่วันอาทิตย์นี่น่ะซิ ต้องไปวิ่งมินิมาราธอนตั้ง 5 กิโล แน่ะ (ไม่มินิแล้วมั้ง) แต่ก้อนะ 5 คะแนนไม่หาร เอาอะไรมาแลกก้อยอมฟะ
P.$. ช่วงนี้หนาวยิ่งขึ้นกว่าเดิม ยังไงก้อรักษาสุขภาพกันด้วยนะงับ ฮ้าดเช้ย!! นอนห่มผ้าหนาๆ นะ ขอให้มีความสุขในปีระกา ไก่ ง้าบ ฮ้าดเช้ย!!
บะบาย
ซึงโพหรอ
“นายบ้าเอามือถือฉันคืนมานะ” ฉันร้องตะโกนโหวกเหวกโวยวายลั่นห้องน้ำ
“อยากได้ก้อออกมาเอาซิ ยัยแมวหง่าว”
“นาย เอามาเลยนะ” ฉันออกมาจากห้องน้ำด้วยเสื้อคลุมเพียงตัวเดียว แล้ววิ่งไปแย่งมือถือจากมือนายฮานซองเท แต่เขาหลบทัน
“ยุนซึงโพ เคียงเฮของนายแต่งตัวเซ็กซี่เป็นบ้างเลย” เขากรอกเสียงใส่โทรศัพท์
“อ้าย!~~ นาย เอามือถือฉันมาน้าาา” ฉันตะโกนร้องและพยายามแย่งมือถือคืนมา
“เรื่องอะไรล่ะ“ นายฮานซองเทพูดพร้อมกับถอดแบตเตอรี่ออก แล้วเก็บใส่กระเป๋ากางเกงไป
“นาย” ฉันแย่งมือถือคืนมาได้ แต่แบตเตอรี่ฉันก้อยังอยู่ที่เขา
“นายเอาแบตฯ คืนมานะ”
“ไม่ให้ ตอนนี้เธออยู่กับฉัน ก้อต้องห้ามคุยกับผู้ชายคนอื่น” ฉันพูดเสียงเด็ดขาด
“นายมีสิทธิอะไรห๊ะ”
“มีสิทธิซิ เพราะตอนนี้ ลีซุนยองยกเธอให้ฉันดูแล เพราะฉะนั้นเธอต้องเชื่อฟังฉัน”
“นายเป็นพ่อฉันหรือไงยะ”
“พ่อของลูกเธอละก้อได้นะ” เขาพูดแล้วเดินเข้ามากอดฉันหลวมๆ ไอ้ผู้ชายฉวยโอกาส
“ปล่อยนะ นายบ้า” ฉันพยามขัดขืน ฉันกระทืบเท้าเขาไปหนึ่งทีแล้ววิ่งหนีเข้าห้องน้ำไปทันที
“เธอเสร็จฉันแน่คืนนี้ ยัยแมวหง่าว” นายฮานซองเทพูดด้วยเสียงหื่นๆ
“ไอ้ผู้ชายลามก”
ฉันได้ยินเสียงเขาหัวเราะ ฮึๆ ในลำคอ มีความสุขนักหรอยะ ชิๆ
“ซุนยองฉันไปนอนห้องเดียวกับเธอนะ” ฉันพูดด้วยเสียงออดอ้อน ขณะกำลังทานอาหารเย็น หลังจากออกไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้ แล้วช้อปปิ้งเสร็จเรียบร้อย
“ไม่ได้ ยังไงก็ไม่ได้ เธอตื้อฉันมารอบที่ร้อยแล้วนะ แต่คำตอบยังเหมือนเดิม No” ซุนยองหันมาพูดใส่หน้าฉัน
“ไม่เห็นเหมือนเดิมเลย เมื่อกี้บอกไม่ได้ ตอนนี้ตอบ No ฮึ คนละภาษาเล้ย” นายฮานซองเทบ่นพึมพำแบบปัญญาอ่อน
“ฮึๆ / ชุนยอง ถ้าเธอให้ฉันนอนห้องเดียวกะอีตานี่นะ เธอจะไม่ได้เห็นฮันเคียงเฮแบบ virgin นะยะ”
“น้อยๆ หน่อยเธอ เธอน่ะยัง virgin อยู่หรือป่าวก้อไม่รู้” นายฮานซองเทพูดแบบเหยียดๆ
“หนอย~~ อีตาบ้า”
“หยุด หยุดทั้งสองคนเลย” ซุนยองพูดแล้วยกมือห้ามทัพเป็นพัลวัน
“เห็นไหมตอนนี้เค้ายังจะกัดฉันเลย”
“เธอก้อกัดตอบไปซิยะ” ซุนยองตอบคำถามสิ้นคิดมาให้ฉัน
“ฉันไม่ใช่หมานะยะ”
“ก้อคล้ายอ่านะ” นายฮานซองเทบ่น
“ชิ ซุนยองเธอต้องให้ฉันนอนกับเธอนะ”
“ม่ายด้าย” เธอตอบกลับมาเสียงยานคาง
“ฮื้อ! ยัยเพื่อนทรยศ” ฉันพูดกระแทกเสียง
“ฮ่า ฮ่า เธอเสร็จฉันแน่ยัยแมวหง่าว” นายฮานซองเทพูดแล้วหัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนาน
“แมวหง่าว? ทำไมนายเรียกเพื่อนฉันอย่างนั้นล่ะ” ซุนยองหันไปถามฮานซองเท
“ก้อยัยนี่กลัวฉัน เธอก้อเลยเป็นแมวหง่าวเลย”
“ฉันงงนะ ช่วยอธิบายหน่อยได้ไหม”
“ก้อเพื่อนเธอบอกว่า ถ้ากลัวฉัน ก้อแสดงว่าเธอ เป็นแมวไง แล้วทีนี้เธอก้อกลัวฉัน ฮ่า ฮ่า ยัยนี่กลัวฉัน ยัยแมวหง่าว” มีความสุขเข้าไปอีตาฮานซองเทบ้า
“ฉันไม่ได้จะกลัวนายซะหน่อยนะ” ฉันเดินแล้วจะลุกออกไป
“ซองเท นายรู้ไหม ว่าเคียงเฮพูดอย่างนี้หมายความว่าไง”
“ก้อเธอกลัวฉันไง ไม่เห็นต้องอธิบายอะไรมาก” ฉันฟังเขาพูดนิดนึง แล้วรีบจะเดินออกไป
“เคียงเฮว่านายเป็นหมาละซองเท” ซุนยองพูดให้ทางสว่างแกนายฮานซองเท
“หมาหรอ~~ ยัยแป้งต๊อก มาให้ฉันตีดีดีเลยนะ” นายฮานซองเทพูดแล้ววิ่งตามฉันออกมา แต่เรื่องอะไรฉันจะให้เค้าตามมาล่ะ
ฟิ้ว~~~~~~~~~~
ด้วยความเร็วเหนือแสง ฮันเคียงเฮหายไปแล้วจ้า
“นี่นาย ฉันมาก่อนนะ นายก้อไปนอนที่โซฟาซิ” ฉันแว้ดใส่นายฮานซองเททันที เมื่อเขาทำท่าว่าจะเข้ามานอนบนเตียง
“ฉันนอนโซฟาไม่ได้นะ ฉันจะเจ็บหลังมาก” สำออยแท้ๆ เลย ไอ้ผู้ชายบอบบาง
“แหม! นายคุณชาย เคยเข้าค่ายไหมยะ เค้านอนกลางดินกินกลางทรายกันเลยด้วยซ้ำ”
“พอดีฉันเอาฟูกไปด้วยน่ะ”
“โธ่! นาย โซฟามันก้อนุ่มเหมือนกันแหละน่า” ฉันพยายามหาข้อต่อรอง แล้วโยนหมอนกับผ้าห่มไปที่โซฟา
“เอ๊ะ! นี่เธอ ความจริงห้องนี้มันเป็นของฉันนะ เธอน่ะมานอนโดยไม่ได้รับเชิญเลยด้วยซ้ำไป” เขาพูดเสียงดังใส่หน้าฉัน
“เอ้อ! ฉันมันไม่ได้รับเชิญให้มานอนที่นี่” ฉันพูดแบบงอนๆ แล้วเดินไปที่ประตู
“เฮ้! นั่นเธอจะไปไหนน่ะ” นายฮานซองเทตะโกนร้องถาม
“เรื่องของฉัน” ฉันหันหน้าไปมองเขานิดนึงแล้วเดินออกไป
“ยัยบ้านี่ ขี้งอนเป็นบ้าเลย”
ปึ้ง!!!!!!!!!!!!!
ฉันกระแทกประตูปิดเสียงดัง
‘ผู้ชายบ้าอะไรก้อไม่รู้ ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย’ ฉันบ่นพึมพำในใจ แล้วเดินมุ่งหน้าต่อไป
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
ฉันเคาะประตูที่หน้าห้อง 563 ห้องข้างๆ
“ซุนยองเปิดประตูที” ฉันเคาะประตู พลางปากก้อร้องเรียกยัยเพื่อนตัวดีไปด้วย
“มีอะไรล่ะเคียงเฮ กลับไปห้องเธอซิ ฉันจะนอนแล้ว” ลีซุนยองพูดแล้วหาวหวอดๆ
“ฉันไม่มีห้อง นั้นมันห้องนายฮานซองเทเค้าโน่น” ฉันพูดพลางชี้ไปที่ห้อง 561
“โธ่เคียงเฮ ทะเลาะอะไรกับเค้าอีกล่ะ”
“ไม่มีอะไรหรอก ก้อแค่ฉันไม่ได้รับเชิญให้ไปนอนห้องนั้น”
“แค่นี้เองหรอซุนยอง อย่าไปฟังซองเทเค้าเลย ไอ้บ้านั่นมันก้อปากไม่ดีอย่างนี้แหละ”
“ฉันรู้ว่าเค้าปากไม่ดี แต่ฉันก้อไม่อยากเถียงกับเค้ามากอ่านะ งั้นฉันไปเปิดห้องใหม่ดีกว่า” ฉันทำท่าว่าจะเดินออกไป
“ไม่ต้องๆ เคียงเฮ เดี๋ยวฉันไปเรียกไอ้บ้านั่นมาคุยเอง”
“เอ่อ…..” ฉันพยายามห้าม แต่ใจใน ‘ดี ไปเรียกมาเลยนะ’
ปึ้ง! ปึ้ง! ปึ้ง!
ไม่ใช่เสียงเคาะประตู แต่มันเป็นเสียงทุบ
“ซองเท ออกมาเดี๋ยวนี้นะ”
ปึ้ง! ปึ้ง! ปึ้ง!
“ฮานซองเท ออกมานะ” ซุนยองยังร้องโหวกเหวกไม่หยุด
“ฮานซองทะ………” เขาเปิดประตูออกมาพอดี
“มีอะไรอีกห๊ะ! คนจะหลับจะนอน” เขาพูดด้วยเสียงงัวเงีย
“ซองเท นายมาพาเคียงเฮกลับเข้าห้องไปเลยนะ”
“ฉันไม่ได้ไล่ซะหน่อย จะไป จะมา ก้อแล้วแต่จะสมัครใจ” เขาพูดด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย
“งั้นเคียงเฮ เธอก้อสมัครใจไปนอนกับเขาหน่อยแล้วกัน” ซุนยองพูดตัดบท แล้วทำท่าว่าจะเดินเข้าห้อง
“ลีซุนยอง เธอเป็นเพื่อนฉันหรือป่าวเนี่ย ฉันจะไม่แนะนำซึงโพให้เธอรู้จักเลยคอยดู”
“ฉันไปนอนละนะ ฝันดีล่ะ” เธอพูดตัดบทอีกครั้งแล้วกระแทกประตูเข้าห้องไป
“ฝันร้ายเลยหละ”
“นี่เธอจะเข้าหรือป่าว” นายฮานซองเทพูดแล้วเปิดประตูอ้าไว้
“….” ฉันนิ่งแล้วเชิ่ดใส่ ส่วนเขาเดินเข้าห้องไป แต่ประตูก้อยังเปิดอยู่
“ไม่เข้า แล้วจะนอนที่ไหนล่ะ” ฉันพึมพำ แล้วเดินตามเข้าไป
เอ๊ะ! ที่เตียงมีหมอนข้างวางกั้นไว้กลางเตียง แลวยังมีทับด้วยหมอนอิงอีก อื้ม!!! ยังพอมีความเป็นสุภาพบุรุษอยู่ 1%
“เอ่อ………” ฉันอ้ำอึ้ง
“เธอนอนซีกนู้นแล้วกัน” นายฮานซองเทชี้ไปที่เตียงทางซีกซ้าย
“ไม่เอา ฉันจะนอนซีกนี้” ฉันชี้ไปทางฝั่งขวา แล้วรีบวิ่งไปล้มตัวลงนอนทันที เพื่อไม่ให้เสียฟอร์มขอเอาชนะหน่อยนึงแล้วกัน
“ฮึ เธอนี่นะ” เขาบ่นด้วนความระอา แล้วปิดไฟ แล้วเดินมาล้มตัวลงนอนทางเตียงฝั่งขวา เมื่อเห็นว่าห้องมืดสนิท ฉันรีบเปิดไฟที่หัวเตียงทันที
“ปิดไฟได้มะ ฉันนอนไม่หลับ”
“ฉันกลัวผี”
“เอ๊ะนี่เธอ” เขาพูดขึ้นเสียง ฉันเลยจำใจต้องปิดไฟ ก้อนที่นายนี่จะโกรธไปมากกว่านี้
ครอกฟี้!! ครอกฟี้!!~~~~ -O- ZZzzZZz
เสียงกรนดังมากจากเตียงอีกข้างหนึ่ง ปลุกฉันให้ตื่นจากความฝันที่แสนดี
“นายหยุดกรนได้ไหมน้า” ฉันบ่นพึมพำ แล้วเอาหมอนมาปิดหู
ครอกฟี้!! ครอกฟี้!!~~~~ -O- ZZzzZZz
แต่เสียงเจ้ากรรมก้อยังดำเนินต่อไป และยังทวีความดังยิ่งขึ้น ราวกับจะแกล้งฉันอย่างนั้นแหละ
“นายหยุดกรนซะทีซิ” ฉันพูดเสียงดังแล้วปาหมอนใส่เขาตูมใหญ่
“อะไรของเธอห๊ะ! ฉันกำลังฝันถึงจวนจีฮุนอยู่เลย แล้วเมื่อกี้คานมียอนก้อกำลังจะเข้ามา เธอนี่นะ ขัดขวางฉันจริงๆ ไม่งั้นซอนเยจิน อาจจะเข้ามาด้วยก้อได้ เธอมีอะไรห๊ะ! มาปาหมอนใส่ฉันเนี่ย” เขาพูดเสียงดังอย่างโมโห
“ก้อ..นายหอน เอ้ย กรนเสียงดังอ่ะ ฉันนอนไม่หลับ” ฉันพูด แล้วควานมือไปเปิดไปที่หัวเตียง
“เธอก้อหาอะไรมาอุดหูซิ” เขาพูดปัดความรำราญ แล้วพลิกตัวกลับไปหลับต่อ
“ปัญหามันต้องแก้ที่ต้นเหตุนะนาย นายกรนอ่ะ นายก้อหยุดกรนซะ”
“คนหลับน่ะ เค้าไม่รู้ตัวว่ากรนหรอกนะ…..งั้นเธอหาอะไรมาปิดปากฉันแล้วกัน”
“นายก้อหาเองซิ”
“งั้นฉันจะใช้ปากเธอนะ ถ้าเธอยังเซ้าซี้ฉันอีก” เขาพูดแล้วพลิกตัวหลับต่อไป
พูดอย่างนี้ฉันก้อไม่กล้าจะทำอะไรแล้ว ก้อเลยปิดไฟหัวเตียง แล้วพยายามข่มตาหลับ
ครอกฟี้!! ครอกฟี้!!~~~~ -O- ZZzzZZz
แต่เสียงเจ้ากรรมนี่ซิ ดังไม่หยุดจริงๆ ฉันพลิกตัวไปมา ซ้ายก้อแล้ว ขวาก้อแล้ว นอนคว้ำก้อทำมาแล้ว แล้วก้อยังนอนไม่หลับซะที เอาวะเป็นไงเป็นกัน
“นายหยุดกรนซะทีซิ ฉันนอนไม่หลับ นายหาอะไรมาอุดปากได้ไหม หรือไม่ก้อตัดกล่องเสียงไปเลยนะ แล้วนายน่ะ ถ้าจะกรนน่ะ จะกรนดังไปทำแป๊ะอะไร ปรับ Volume หน่อยได้ไหม~~~ หัดมีมะ อุ๊บส์ O_O” ฉันบ่นอย่างยืดยาวแต่ก้อต้องหยุดทันทีเมื่อริมฝีปากของเขาเลื่อเข้ามาสัมผัสกับริมฝีปากของฉัน ตาฉันเบิกกว้างด้วยความตกใจทันที
เจอริมฝีปากเย็นๆ ของเขาสัมผัสมา ให้ตายซิ ขนลุกซู่ไปหมดเลย
ตอนแรกเป็นเพียงแค่ริมฝีปากแตะริมฝีปากเท่านั้น แต่นายนี่น่ะซิดันสอดลิ้นเข้ามาด้วย แล้วยังใช้มือมาโอบประคองหัวฉันไว้อีก ให้ตายซิ ฉันจะขัดขืนยังไงดีเนี่ย
“อื้อ อื้อ” ฉันพูดเสียงฟังไม่ได้ศัพท์ แต่ยิ่งฉันขัดขืนเท่าไร เขาก้อยิ่งกดริมฝีปากหนักหน่วงยิ่งขึ้น ฉันว่าฉันไม่ไหวแล้วนะ มันเคลิ้มยังไงไม่รู้ =_=
เขาใช้ลิ้นซอกแซกวนไปทั่วปากของ (ไปเจอฟันผุบ้างไหมเนี่ย) ฉันก้อหลับตา แล้วโอนอ่อนต่อเขาไปเหมือนกัน ก้อช่วยไม่ได้ฉันมันเป็นอย่างนี้เอง (แพ้ต่อแรงจูบ)
โครม!!!~~~~~~~
เขาดันฉันลงกับเตียง ให้ตายซิสติกลับมาเลย o_o
เปรี้ยง !!
ฉันชกเขาไปที่ตายซ้ายทีนึง แล้วผลักเขาออกไป
“โอย –O- ต่อยมาได้ เธอรู้ไหมใบหน้านี่มันเป็นเสน่ห์ของฉันเลยนะ” เขาบ่นแล้วใช้มือกุมตาส่วนที่โดนชก
“ชิไอ้ผู้ชายฉวยโอกาส” ฉันปิดไฟหัวเตียง แล้วล้มตัวนอนพร้อมคลุมโปง
“ฉันเตือนเธอแล้วนะ แต่เธอก้อโอนอ่อนผ่อนตามฉันนี่” นายฮานซองเทบ่น แล้วนอนต่อ
“บ้า”
“เป็นไง เมื่อคืนนอนหลับสบายไหม เคียงเฮ” ซุนยองถามขึ้น เมื่อเดินเข้ามาในห้องฉัน (ของนายฮานซองเทนั่นแหละ)
“สบายกับผีซิยะ”
“อ้าว เฮ้! ซองเท หน้านายไปโดนอะไรมาน่ะ” ซุนยองถาม เมื่อนายฮานซองเทเดินออกมาจากห้องน้ำ
“เดินชนลูกบิดประตูน่ะ อย่าไปสนใจเลย”ฉันบอกปัดแล้วหันมาคุยต่อ
“ลูกบิดประตูจูบเก่งด้วยนะลีซุนยอง” นายฮานซองเทพูดแล้วยิ้มยิงฟัน จนทำให้เห็นเขี้ยวของเขา(ยิ้นเห็นเขี้ยวแล้วน่ารักจัง ^^)
“หุบปาก แล้วกลับเข้าห้องน้ำเอาหัวยัดชักโครกไปเลยนะ” ฉันหันไปแว้ดใส่ เขาเดินไปหยิบน้ำอัดลมที่ตู้เย็น แล้วเดินมานั่งที่โซฟา
“แหม! พวกเธอนี่ทำเหมือนคู่แต่งงาน ข้าวใหม่ปลามันเลยนะ” ซุนยองหันมาแซวฉัน
“เงียบไปเลยย่ะ“
“เออนี่เคียงเฮ การลงโทษบทที่หนึ่งก้อผ่านไปแล้วนะ”
“ดีเหมือนกัน ฉันจะได้ไม่ต้องทนนอนกับอีตานี่” ฉันพูดแล้วหันไปแยกเขี้ยวยิงฟันใส่นายตัวดี
“ใครบอกยะ”
“ก้อบทที่หนึ่งมันผ่านไปแล้วนี่”
“แน่นอน แต่มันต้องเกี่ยวเนื่องกัน ไม่มีล้มเลิกอันที่แล้วย่ะ”
“โห! เธอขี้โกงนี่”
“นี่พวกเธอพูดอะไรกันน่ะ ฉันงงไปหมดแล้วนะ” นายฮานซองเทหันมาถามด้วยสีหน้างงๆ
“นายไม่ต้องรู้หรอกน่า นายออกไปหาอะไรกินข้างล่างก่อนแล้วกัน” ซุนยองว่า แล้วดึงเขาออกไปส่งที่ประตู
“แต่นี่มันเพิ่งสองโมงเองนะ” เขาหันมาแย้ง
“เหอะน่า” ซุนยองพูดแล้วดุนหลังเขาออกไป พลางปิดประตูแล้วล็อกอย่างแน่นหนา
“มาพูดถึงแผนลงโทษบทที่สองกันดีกว่า” ซุนยองเริ่มพูดแล้วนั่งลงที่เตียงข้างๆ ฉัน
“อะไรอีกล่ะว่ามาเลย” ฉันพูดแบบประชด
“มันก้อจะร้ายแรงขึ้นอีกนิดอ่านะ”
“ยังมีอะไรที่มันร้ายแรงเท่ากับนอนห้องเดียวกับอีตานี่อีกหรอ”
“ก้อร้ายแรงขึ้นอีกนิดแหละน่า”
“อย่ามายืดเยื้อ บอกมาเลยดีกว่าว่าอะไร” ฉันพูดกระชับบทความ
“ใจร้อนจริงๆ เลย”
“ก้อแค่ เธอต้อง……….”
To be continues…
*~~--_____--~~* + *~~--_____--~~* | *~~--_____--~~* + *~~--_____--~~*
^Converse^
Noon
Say :
ขอโทษมากๆ เลย ที่หายไปเป็นอาทิตย์ คือ คอม ที่บ้านแฮงค์อ่างับ แล้วที่นี้ก้อเปิดไม่ได้ ก้อเลยต้อง Format ทั้งเครื่องเลย ดีนะที่ป๋มเซพงานไว้ในไดร์ D งานก้อเลยไม่หาย แต่ว่าไอ้เน็ตนี่ซิหายไปเลย ต้องติดตั้งกันใหม่เลยทีเดียว แล้วตอนนี้ก้อยังติดไม่ได้ด้วย แผ่นไม่รู้หายไปไหน ตอนนี้ก้ออยู่ที่โรงเรียน แล้วยังมีอีกหลายโปรแกรมเลยที่หายไป ต้องติดตั้งใหม่หมดทั้ง Photoshop Namo ACDsee นี่เปิดปีใหม่ต้องทำงานส่งอาจารย์ด้วย แต่โปรแกรมหายไปหมดนี่ซิ เซ็งโคด คอมที่บ้านเพื่อนป๋มก้ออาการเดียวกัน ก้อเลยกอดคอกันจะบ้าตาย งานนี้ต้องโทษไอ้พี่ชายป๋มคนเดียว เล่น แร็คอยู่ได้ทั้งวี่ทั้งวัน ช้านจะฆ่าแก~~~
ยังไงก้อตอนใหม่นี้ก้อคลอดออกมาแล้วอ่างับ Chapter >>9<< ในที่สุดเสือสองตัวก้ออยู่ถ้ำเดียวกันได้
ถ้าหายไปนานอีกก้อคงอาการเดิม อย่าเพิ่งหนีไปไหนกันก่อนล่ะ
แล้วตอนนี้ก้อกำลังอลวนมากๆ ทั้งโครงงาน ทั้งการแสดง เมื่อวานเพื่อนมันนัดไปซ้อมเต้นกัน ป๋มก้อชิ่ง เรื่องไรล่ะ ไปกิน MK อร่อยๆ ดีกว่าไปซ้อมเต้นนะวุ้ย และที่สำคัญรับทรัพย์อื้อซ่าเลยหละ ^^ แล้วพรุ่งนี้ก้อต้องไปทัศนศึกษาที่สุพรรณ โอ้ว! ได้ไปเที่ยวอีกแล้ว ดีใจจัง แต่วันอาทิตย์นี่น่ะซิ ต้องไปวิ่งมินิมาราธอนตั้ง 5 กิโล แน่ะ (ไม่มินิแล้วมั้ง) แต่ก้อนะ 5 คะแนนไม่หาร เอาอะไรมาแลกก้อยอมฟะ
P.$. ช่วงนี้หนาวยิ่งขึ้นกว่าเดิม ยังไงก้อรักษาสุขภาพกันด้วยนะงับ ฮ้าดเช้ย!! นอนห่มผ้าหนาๆ นะ ขอให้มีความสุขในปีระกา ไก่ ง้าบ ฮ้าดเช้ย!!
บะบาย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น