ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter >>8
Chapter >>8<< เสือสองตัวก้ออยู่ถ้ำเดียวกันได้… (มั้ง)
“นี่คือการลงโทษ เธอต้องนอนห้องเดียวกับซองเท”
“เธออย่ามาล้อเล่นเลยนะ ลีซุนยอง” นายฮานซองเทพูด
“บ้าหรือป่าว ล้อเล่นน่า เธอล้อเล่นแน่ๆ” ฉันพูดบ้าง
“ล้อลงล้อเล่นอะไรเล่า มานี่ซิเคียงเฮ” ซุนยองกวักมือเรียกฉันแล้วเดินไปอีกมุมหนึ่ง
“นี่มันอะไรอ่ะ ซุนยอง” ฉันถามเมื่อเดิมมาที่มุมที่อยากต่อการได้ยิน
“การลงโทษไง” ราวกับสายฟ้าฟาดแสกหน้าลงมาเลยทีเดียว
“ลงโทษ? ลงโทษอะไร แค่เอานายนี่มาด้วยเนี่ยมันก้อเกินพอแล้วนะ” ฉันพูดแล้วหันไปมองนายฮานซองเทนิดนึง
“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ลงโทษเธอแค่นี้หรอก” ซุนยองพูดด้วยสีหน้าร้ายกาจ
“เธอ… ร้ายกาจจริงๆ เลย”
“มันแน่อยู่แล้วย่ะ ลีซุนยองซะอย่าง”
“เธอนี่นะอย่าให้ถึงตาฉันบ้างแล้วกัน แล้วมันมีอะไรอีกไหม เพราะดูแล้วเธอดูยังไม่หมดเหลี่ยมนะยะ” ฉันพูดดักคอ
“แน่นอน”
“อะไรล่ะ ว่ามาซิ”
“เธอจะให้ฉันบอกจริงๆ หรอ เอาเป็นว่า มันไม่จบแค่นี้แน่ๆ มันจะยิ่งทวีคูณไปเรื่อยๆ” ร้ายกาจแท้ๆ เลยยัยคนนี้
“บอกมาเลยนะ” ฉันพูดเสียงดุ
“เอาเป็นว่า ฉันมีการลงโทษสามอย่าง อย่างแรกก้อคือนอนห้องเดียวกับซองเท ส่วนอย่างที่สองเธอจะรู้เมื่อเธอทำอย่างแรกเสร็จ และสุดท้ายก้อจะตามมาเป็นลำดับ” ซุนยองอธิบาย
“เธอทำเหมือนกับว่าฉันเล่นเกมผจญภัยหาสมบัติเลยนะ” ฉันพูดด้วยเสียงโกรธๆ
“อย่าโกรธไปเลย นี่เป็นการลงโทษนะ เธอไม่มีสิทธิ์โกรธ!” ปลอบอยู่ดีๆ ก้อมาใส่อารมณ์ในที่สุด
“ย่ะ”
“เอ้า! เธอไปได้แล้ว ไปนอนกับเค้าดีๆล่ะ”
“นี่! เธออย่าพูดเหมือนเธอขายฉันให้เขาหน่อยเลย”
“จ้าๆ เธออย่าทะเลาะกับเค้านะ” เธอเป็นห่วงใครกันเนี่ย???
“อื้อ” ฉันรับคำแบบกระแทกเสียง
“อ้อ! เธอห้ามชิ่งด้วย ไม่งั้นละก้อ…” ซุนยองพูดทิ้งท้ายไว้
“ย่ะ”
“งั้นเราไปหาซองเทกันดีกว่า” ซุนยองว่าแล้วเดินนำไป
“เมื่อกี้ที่เธอพูดน่ะ หมายความว่าอย่างไร” นายฮานซองเทถามเมื่อเราเดินมาถึง
“ก้อฉันจะให้เคียงเฮนอนกับนายน่ะซิ”
“แล้วเธอล่ะ นอนกับเธอก้อได้นี่” เขาแย้ง
“ไม่ได้หรอก คือฉัน… ฉันนอนดิ้นน่ะ”
“ก้อเปิดอีกห้องนึงซิ”
“ไม่ได้หรอก เคียงเฮกลัวผี” ซุนยองพูดแล้วหันมาสะกิดฉัน ฉันทำได้เพียงพยักหน้าเนิบๆ
“ก้อนอนห้องที่ไม่เตียงคู่น่ะซิ”
“ถูกจองเต็มหมดแล้ว”
“นอนกับพื้นก้อได้นี่” โอย! ไอ้ผู้ชายเฮงซวย
“มะ…ไม่ได้หรอก เคียงนอนพื้นแล้วไม่หลับ”
“คุณหนูจริงๆ เลย แล้วโซฟาล่ะ ก้อนุ่มพอๆกับเตียงนี่” นายฮานซองเทพยายามหาข้ออ้าง
“ก้อ…ไม่ได้ เวลานอนเคียงเฮชอบพลิกตัวบ่อยๆ” ซุนยองนี่ก้อช่างสรรหาข้ออ้างได้ดีเหมือนกัน
“นี่เธอจะข้ออ้างอะไรกันนักหนาฮะ!”
“ก้อนี่ไงฉันเลยต้องให้เคียงเฮนอนกับนาย”
“ชิ!” นายฮานซองเทมองหน้าฉันแบบเหยียดๆ
“อย่าทำหน้าเหมือนกับว่าฉันอยากนอนกับนายหน่อยเลย” ฉันพูดอย่างดูแคลน
“อย่างกับว่าฉันอยาก แล้วทำไมเธอไม่แย้งล่ะ”
“ก้อ…ก้อ ฉันมีเหตุผลน่ะซิ เหตุผลที่คนอย่างนายไม่ควรจะรู้”
“อะไร? เรื่องที่เธอเข้าห้องน้ำผิดน่ะหรอ”
“นาย… หุบปากไปเลยนะ ใครเค้าใช้ให้พูดเนี่ย” ฉันแขวะเข้าให้
“เรื่องของฉัน” นายนั่นพูดลอยหน้าลอยตา
“นี่เธอเคยเข้าห้องน้ำผู้ชายด้วยหรอเคียงเฮ เป็นยังไงบ้างล่ะ เห็นอะไรบ้าง” ซุนยองถามฉันด้วยความตื่นเต้น
“เหลวไหลน่ะซุนยอง อ้อ! ฉันเคยบอกเธอหรือป่าว ว่านายนี่น่ะเคยเข้าห้องน้ำผู้หญิง” ถึงตาฉันบ้างหละ
“หุบปากไปได้แล้วน่า” นายฮานซองเทตวาด
“อย่าทะเลาะกันเลยนะ ซองเท ยังไง ฉันฝากเพื่อนฉันด้วยนะ”
“ทำไมต้องมาฝากฉัน เพื่อนเธอ เธอก้อดูแลเองซิ โตขนาดนี้แล้ว ดูแลตัวเองไม่เป็นหรือไง” นายฮานซองเทพูดเยาะเย้ย
“ฉันดูแลตัวเองได้ย่ะ เพราะฉะนั้นฉันก้อจะ… ไปดูแลตัวฉันเอง” ฉันพูดแล้วเชิ่ดหน้าเดินออกจากโรงแรม
“เคียงเฮ ฮันเคียงเฮ” ซุนยองตะโกนออกมา แต่ฉันก้อไม่หยุดตามเสียงเรียกแน่ๆ ฉันมันมีทิฐิ
“ซองเท นายไปตามเคียงเฮมาเลยนะ” ซุนยองหันมาสั่ง
“ทำไมต้องเป็นฉันนะ” เขาพึมพำ แต่ก้อเดินออกไป
“ยัยนี่ขี้งอนจริงๆ”
“เฮ้เธอ เดี๋ยวก่อนซิ นี่เธอ! ฮันเคียงเฮ!” เสียงตะโกนของนายฮานซองเทดังขึ้นข้างหลัง
“อะไรอีกล่ะ” ฉันหันไปพูดใส่หน้าด้วยท่าทีกระฟัดกระเฟียด
“เธอ…เธอจะไปไหน” นายฮานซองเทพูดอย่างกระอักกระอ่วนใจ
“ก้อไปที่ชอบที่ชอบน่ะซิ”
“ที่ชอบๆ?”
“ก้อที่ที่ไม่มีนายไงล่ะ”
“อ๋อหรอ ที่ชอบๆ งั้นเชิญเธอไปตามสบายเลย” แล้วฉันก้อเดินออกไป
“นี่เธอ! ฮันเคียงเฮ!”
“อะไรอีกล่ะ”
“เอ่อ –O- เธอไม่กล้านอนห้องเดียวกับฉัน เพราะ… กลัวฉันละซิ” นายฮานซองเทพูดด้วยสีหน้าเยาะเย้ย
“คนอย่างนายน่ะหรอ…” ฉันพูดแล้วมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ถ้าฉันกลัวนาย ฉันก้อแมวน่ะซิ”
“แมว? แมวอะไรของเธอ”
“แมวเหมียวไงล่ะ นายบ๊องส์เอ้ย” พูดเป็นนัยนิดนึงก้อไม่รู้ หัวสมองทำด้วยอะไรนะเนี่ย
“อ๋อ แน่นอนฉันรู้ว่าเป็นแมวเหมียว แล้วมันเกี่ยวอะไรล่ะ” ขี้เลื่อย ชัดๆ เลยสมองนายน่ะ
“ไม่รู้ก้อไม่ต้องรู้เลยนะ” ฉันพูดตัดความ ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด
“เธอเห็นฉันโง่ละซิ ฉันรู้น่าว่ามันหมายความว่ายังไง” เชื่อเลยนายนี่ไม่รู้แน่ๆ เก็กฟอร์มไปอย่างนั้นแหละ ถ้ารู้จริงๆ ละก้อมันก้อต้องโกรธกันบ้างแหละ
“แล้วจะยืนเซ่ออยู่ทำไมล่ะ ฉันจะพิสูจน์ให้นายดูว่าฉันไม่ใช่แมวที่จะต้องกลัวนาย”
“อยากไปแต่แรกก้อบอกมาซิ อย่าเล่นตัวเลย”
“บ้าน่า! ฉันแค่จะพิสูจน์ให้รู้ว่าฉันไม่กลัวนาย”
“แล้วจะไปได้หรือยังเนี่ย” ฉันพูดอีกครั้งเมื่อเขายังยืนนิ่ง
“อืมๆ ไปซิ ยัยแมวหง่าว”
“อย่าเรียกฉันอย่างนั้นได้ไหม ฉันมีชื่อนะ”
“อือๆ ได้เลย ยัยแมวหง่าว” พูดฟังไม่รู้เรื่องเลยจริงๆ ฉันเดินหนีไปทันที
“ผู้หญิงนี่เนอะ ยุขึ้นจริงๆ” ฮานซองเทบ่นพึมพำ
“นี่นาย ใครไปก่อนได้เตียงนะ” ฉันตะโกนเรียก แล้วผู้คนรอบข้างก้อหันมามอง สายตาประมาณว่า ‘หน้ายังเด็กอยู่เลย ไม่น่าไวไฟเล้ย’ (‘หน้าก้อแก่แล้ว ทำอะไรเป็นเด็กไปได้’ คนแต่งแก้ให้)
“กุญแจอยู่ที่ฉัน ฮ่าๆ” นายฮานซองเทพูดพร้อมกับชูกุญแจในมือ
ควับ!!!
รวดเร็วปานสายฟ้า ตอนนี้กุญแจได้มาอยู่ในมือฉันแล้ว
“เธอ ขี้โกงนี่ ฉันจองเตียงนะ!” เขาตะโกนเสียงดัง คนรอบข้างหันมามองเขา สายตาประมาณว่า ‘หน้าเด็กนะ ไม่น่ามีแฟนแก่เลย’ นี่ฉันอ่านสายตาผู้คนผิดไปหรือป่าวนะ ต้องผิดไปแน่ๆ
ห้อง 561
“เธอ นี่มันตู้เสื้อผ้าซีกฉันนะ” นายนั่นโวยวายเมื่อฉันรุกล้ำเขตแดนตู้เสื้อผ้าเค้า
“แหมนาย ไม่กี่เซนต์เอง” ฉันแย้ง
“แต่มันก้อซีกฉันนี่”
“ย่ะ นายก้ออย่ามาล้ำเขตฉันแล้วกัน งั้นไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน นายก้อจัดของเร็วๆ ด้วย เดี๋ยวฉันมาจัดต่อ” ฉันพูดพลางหยิบเสื้อผ้า
แอ๊ด! ปัง!
“นายขี้โกง ฉันบอกก่อนนะ นายบ้า นายฮานซองเท ออกมาเซ่!” ฉันตะโกนด้วยความกระฟัดกระเฟียด
“ถ้าฉันออกก้อฟายน่ะซิ ยัยแมวหง่าว” เขาตะโกนตอบออกมา
“ชิส์ นาย… ไม่มีเป็นเจ็นเทิลแมนเลยนะ”
“อะไรเธออยากดูเคเบิล ก้อเปิดทีวีดิ เปิดเป็นหรือป่าว แต่อย่าให้ฉันออกไปนะ ฉันกำลังโป๊ ให้ตายซิ ฉันนี่กล้ามเป็นมัดๆ เลยนะ”
“นายลามก แต่! เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ นายมีหมัดหรอ” อิอิ^^
“ยัยแมวหง่าวเงียบไปเลยนะ”
“นายก้อเหมือนกัน แล้วก้ออย่าทำห้องน้ำสกปรกล่ะ ฉันขยะแขยง”
“ดัดจริต”
“นายว่าอะไรดัด ดัดอะไร นายว่าอะไรฉัน ห๊า >O<”
“ดัดอะไร ฉันบอกว่าฉันอยากกินดัชชี่โยเกิร์ตรสวุ้นมะพร้าว”
“ชิส์ อย่าให้รู้แล้วกันว่านายด่าฉันว่าอะไร”
“ฮ่าๆ”
“หัวเราะยะ อาบน้ำไปเลยนะ” ฉันตะโกนด่าพร้อมกับเดินไปหยิบรีโมต แล้วมานั่งลงบานเตียงนุ่มๆ เปิดโทรทัศน์ เปิดไปเจอช่องการแข่งขันฟุตบอล ให้ตายช่องนี้ก้อมีเบสบอล ไม่มีบาสบ้างหรือไงนะ ช่องนี้เป็นช่องของประเทศไทย แต่ต้องเซด์กู๊ดบาย ฉันไม่นิยมของไทย อ่า-O- ช่องนี้มีละคร ให้ตายพระเอกหล่อเป็นบ้าเลย แต่น้ำเน่าไปนิดนึง พระเอกกับนางเอกต้องแต่งงานกัน เพราะพินัยกรรมของปู่ โอ้โห น้ำเน่าจริงๆ แปบเดียวก้อรักกันแล้ว เฮ้อ! ที่ดูเพราะพระเอกหล่อหรอกนะ
โอ้ว! อ้าส์…! อู้ววว!
เสียงดังมาจากบริเวณห้องน้ำ เสียงหื่นๆ ยังไงไม่รู้
“อ๊าย! นายบ้า เงียบไปเลยนะ” ฉันตะโกนลั่น หน้าไม่อายเลยจริงๆ มีผู้หญิงอยู่ในห้องด้วยแท้ๆ
“อะไร ฉันยังไม่ได้ส่งเสียงอะไรเลยนะ ได้ยินแต่เสียงน้ำเนี่ย”
โอ้ว! อ้าส์…! อู้ววว!
เสียงครวญครางยังดังไม่หยุด
“นายส่งเสียงครวญคราง หื่นจริงๆ เลย”
“เสียงครวญคราง หื่นหรอ เธอหูฝาดหรือป่าวน่ะ”
“ป่าวนะยะ เสียงมันมาจากห้องน้ำเนี่ยแหละ”
“ห้องน้ำหรอ เธอลองไปดูที่โต๊ะซิ” ฉันเดินไปดูที่โต๊ะหน้าห้องน้ำ
“บนผ้าเช็ดตัว มือถือฉันน่ะ” อ้า –O- มีสายเข้าจริงๆ ด้วย นายนี่มันนะ… ตั้งเสียงเรียกเข้าน่าเกลียดจริงๆ
“โธ่ ใครใช้ให้ตั้งมือถือเสียงนี้ล่ะ”
“ใครใช้ให้เธอคิดไปโน่นล่ะ รับให้ฉันซิ”
“ฉันหรอ มือถือนาย นายก้อออกมารับซิ”
“ฉันอาบน้ำอยู่ เธออยากเห็นฉันแก้ผ้าหรือไง”
“ย่ะ / เยาโบเซโย” ฉันกดรับ
“ซองเทหรอ”
“ไม่ใช่ค่ะ” เสียงฉันเหมือนผู้ชายตรงไหนนะ
“นี่ไม่ใช่มือถือซองเทหรอ”
“ใช่ค่ะ คือ… เค้าอาบน้ำอยู่”
“เธอเป็นใคร มารับมือถือเค้าได้ไง ไปเรียกเค้ามาคุยซิ” เสียงปลายสายกรอกเสียงที่ฟังดูเหมือนออกคำสั่งมา
“อ่า… อือ ฮานซองเท ออกมาคุยซิ”
“ฉันอาบน้ำอยู่ เธออยากเห็นฉันแก้ผ้าหรอ ยัยแมวหง่าว ถามเค้าซิว่าชื่ออะไร แล้วค่อยโทรมาใหม่”
“เอ่อ คือ ชื่ออะ….”
“จีจินฮี บอกเค้าด้วยว่าจีจินฮี แฟนเค้าโทรมา”
“เค้าบอกว่าชื่อจีจินฮี แฟนนาย”
“จีจินฮีหรอ บอกหล่อนว่าไม่ต้องโทรมาอีก แล้วหุบปากเรื่องนั้นซะ”
“เค้าบอกว่า……”
“ฉันได้ยินแล้วยัยโง่ เรียกเค้ามาคุยเซะ” ยัยนั่นตะคอกฉันผ่านทางปลายสาย
“เธอว่าใครโง่ ยัยปลาปิรันย่า อย่ามากัดฉันทางสายโทรศัพท์นะยะ” ฉันตะคอกใส่บ้าง แล้วปิดฝามือถืออย่างแรง แล้วก้อถือโอกาสเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าของนายนี่ซะเลย อั๊ง อัง อัง โด๊ะเต๊โมงาอิซึงิ โดราเอมอน ดื่ออ~~ ฮ่าๆ
“แฟนนายนี่ปากจัดจริงๆ เลย” ฉันตะโกนคุยกันนายฮานซองเท
“แฟนบ้าแฟนบออะไร เอายัยนั่นแฟนก้อโง่เต็มทีแล้ว”
“อือ ฉันก้อว่างั้นแหละ นี่! ว่าแต่นายอาบน้ำเสร็จหรือยังเนี่ย”
“เสร็จแล้วๆ” เขาขานรับ แล้วก้อเดินออกมาจากห้องน้ำ ฉันเดินไปหยิบเสื้อผ้าเดินเข้าห้องน้ำไป
ให้ตายนายนี่ใช้เครื่องสำอางเยอะอย่างกับผู้หญิงเลย มีทั้งครีมล้างหน้า แป้ง ครีมบำรุงต่างๆ ถึงว่าหน้าถึงได้หล่อใสอย่างนี้ คิกๆ
อั๊ง อัง อัง โด๊ะเต๊โมงาอิซึงิ โดราเอมอน ดื่ออ~~ ฮ่าๆ
“ยัยแมวหง่าว เธอทำอะไรกับมือถือฉันเนี่ย”
“ป่าวน้า แค่เปลี่ยนเสียงเรียกเข้าเอง”
“ชิส์ เธออย่ามายุ่งกับมือถือฉันอีกนะ”
“ย่าาาา”
ลูลาเล้หลู่ หล่าเล้ลู หล่าลูลาเล ลูลาหลู่ หล่าลู หล่าลูหล่าลูลาเล่ ~~
เสียงมือถือฉันดังขึ้นที่โต๊ะข้างเตียง
“ฮัลโหล” เสียงนายฮานซองเทรับโทรศัพท์ฉัน
“นาย ไอ้บ้า รับโทรศัพท์ฉันทำไม วางไปเลยนะ!!” ฉันวีนใส่เขาเสียงดัง
“ฮันเคียงเฮหรอ ตอนนี้อาบน้ำอยู่”
“นาย บอกให้วางไง” ฉันตะโกน
“ฉันบอกว่า เธออาบน้ำอยู่ ฉันไม่อยากเห็นเธอโป๊น่ะ เดี๋ยวอดใจไม่ไหว” ไอ้บ้านายลามก
“นายหยุดพูดนะ เอามือถือมาให้ช้านนน~~”
“นายจะต่อยฉันหรอ”
“นายเป็นใครนะ ยุนซึงโพหรอ”
ยุนซึงโพ
ซึงโพ ……
To be continues…
*~~--_____--~~* + *~~--_____--~~* | *~~--_____--~~* + *~~--_____--~~*
^converse^
Evening
Say:
คิกๆ มาอัพส่วนที่เหลืออ่านะคร้าบ ตอนนี้ก้อกระท่อนกระแท่นเหมือนเดิม ความจริงตอนนี้ยาวมากเลย แต่ตัดเป็นสองตอน คือป๋มขี้เกียจพิมพ์อ่าคับ (อิอิ^_^*) ส่วนตอนต่อไปก้อรอๆ กันหน่อยนะงับ ช่วงนี้ติวรัดตัวมากๆ (พูดเหมือนเป็นดารา) งานก้อยังไม่ได้ส่ง ทั้งคณิต ภาษาไทย โอย!!! กลุ้ม ตอนนี้ไปก่อนนะ จารีบไปทำงาน
ชะแวบๆ
บะบาย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น