ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter >>7
Chapter >>7<< การลงโทษ
”ก้อ…”
“เธอก้อพูดมาเลย อย่าต้องทำให้ฉันหัวใจวายก่อนนะยะ”
“การลงโทษก้อคือ แทน แท่น แท๊น”
“ลีซุนยอง เธออย่าทำให้มันเหมือนเกมโชว์ไปหน่อยเลยย่ะ”
“เธอต้องไปเที่ยวกับฉัน” ดูลีซุนยองเธอทำ บทจะยากก้อยากซะ บทจะง่ายก้อง่ายซะไม่มี
“เที่ยว? เนี่ยนะลงโทษ”
“ใช่”
“โธ่ คิดอะไรลงโทษไม่ได้ละซิ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย
“หนอย เธอคิดว่าฉันจะลงโทษเธอแค่นี้หรือไง”
“แล้วเธอจะให้ฉันไปเที่ยวที่ชายแดนภาคใต้ของประเทศไทยหรือไง”
“เธอจะไปก้อได้นะ แต่ฉันว่าอย่าเลย ฉันพาเธอไปที่ทะเลสาบจูโดปาร์ค”
“ว้าวๆ ดีจัง ฉันจะได้ไปเที่ยวไกลซะที”
“งั้นวันเสาร์หน้า ฉันปิดเทอมพอดี ฉันจะไปรับเธอตอนหกโมงเช้า เตรียมตัวให้ดีล่ะ”
“แค่เนี้ย เบาะๆ เลยนะลีซุนยอง”
“เถอะน่า เดี๋ยวพอวันนั้นเธอก้อรู้เอง” ซุนยองพูดด้วยน้ำเสียงมีเลศนัย แล้วก้อกดวางสายไปซะดื้อๆ
“คนอะไรว้า คุยๆ อยู่ก้อวางไป” ฉันพึมพำกับตัวเอง และเดินต่อไปเพื่อจะกลับบ้าน นี่ก้อเย็นมากแล้วด้วย เดี๋ยวป้ายุนจะเป็นห่วง
และแล้ววันเสาร์ที่เหมือนว่ายาวไกลก้อมาถึง ยามเช้าที่มีน้ำค้างโปรยปรายลงมาเล็กน้อย ท้องฟ้าที่ยังไม่สร่างดีนักกับเสียงนกที่ออกหากินดังเจื้อยแจ้วทั่วท้องนภา
ตอนนี้ฉันยืนคอยลีซุนยองอยู่หน้าบ้าน น้ำค้าก้อโปรยปรายลงมาเรื่อยๆ อากาศหนาวๆ แบบนี้ช่างเหมาะที่จะนอนซุกตัวอยู่ในผ้าห่มเป็นยิ่งนัก คิดถึงที่นอนนุ่มๆ กับผ้าห่มอุ่นๆ จังเลย ทำไมเธอต้องพาฉันมาทนตัวสั่นอยู่ข้างนอกด้วยนะ
“ฮ้าดเช้ย” ทำไมซุนยองยังไม่มาซะทีนะ ฉันจามแล้วจามอีกหลายรอบจนจมูกนั้นระบมไปหมดแล้ว
ปริ๊น ปริ๊น!
เสียงแตรรถยนต์ดังขึ้นข้างหลังฉัน ฉันเดินไปเปิดประตูแล้วรีบหระโดดขึ้นรถทันที
“นี่ลีซุนยอง เธอจะปล่อยให้ฉันหนาวตายไปก่อนหรือไงยะ” พอก้นฉันแตะลงกับเบาะฉันก้อเริ่มต้นวีนใส่ทันที
“นี่มันกี่โมงแล้วหา!”
“แล้วเธอ ฮ้าดเช้ย! แล้วเธอ…”
“นี่ยัยหัวช็อกโกแลต จะตะโกนอีกนานไหม”
“นายว่าใครเป็นช็อกโกแลต นาย… นาย… นายลิงอุรังอุตัง(การแก้แค้นที่เผ็ดร้อน)” ไม่ต้องบอกก้อรู้เลยใช่ไหมว่าใคร
“นี่พวกเธอรู้จักกันหรอ อ้า-O- ดีจังเลย” เสียงลีซุนยองดังขึ้นมาจากเบาะข้างหลัง
“มันไม่ดีเลยสักนิดนะลีซุนยอง แล้วฉันก้อไม่รู้จักนายนี่ด้วย” ฉันหันไปพูดกับเธอ
“ทำอย่างกับฉันรู้จักเธอนั่นแหละ ยัยหัวช็อกโกแลต”
“เดี๋ยวฉันจะแนะนำให้รู้จักแล้วกัน” ซุนยองพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“ซองเท นี่ฮันเคียงเฮเพื่อนฉัน”
“เคียงเฮ นี่ฮานซองเท ที่ฉันเลยเล่าให้ฟังไง”
“อือ เหมือนที่เธอเล่าให้ฟังเลย” ฉันพึมพำเบาๆ
“นินทาอะไรหา! ยัยหัวช็อกโกแลต”
“ทำไมนายเรียกเพื่อนฉันว่าอย่างนั้นล่ะซองเท” ซุนยองถามเสียงดุ
“ก้อหัวยัยนี่เป็นสีม่วงหรือไงล่ะ” ฉันก้อกะจะเปลี่ยนเป็นสีม่วงเหมือนกันแหละย่ะ
“แหม! อย่างกับผมนายเป็นสีฟ้านั่นหละ” ฉันแหวเข้าให้
“นี่ให้ตายซิ พวกเธอผมสีเดียวกันเลยนะ พระเจ้า พรหมลิขิตใช่ไหมเนี่ย” ซุนยองร้องอุทาน
“ลิขิตบ้า ลิขิตบออะไรล่ะ ยัยนี่ทำสีผมตามชั้นต่างหาก เห็นว่าฉันทำแล้วหน้าตาดีก้อเลยทำบ้าง แต่ไม่รู้จักดูตัวเองเล้ย” นายฮานซองเทพูดแล้วมองฉันแบบเหยียดๆ
“ใครว่าฉันทำตามนาย ฉันทำก่อนนายด้วยซ้ำไป ไม่เชื่อก้อไปถามพี่ซองยุนได้เลย” ฉันพูดแก้ตัว
“นี่เธอรู้จักพี่ซองยุนด้วยหรอ ปกตินะสาวๆของซองเทน่ะ ไม่มีใครรู้จักพี่เค้าหรอ เธอเนี่ยนะ! พรหมลิขิตอีกแล้ว” ซุนยองหันมาพูดกับฉันด้วยสีหน้าตื่นเต้น
“พรหมลิขิตอะไร! บังเอิญต่างหากล่ะ”
“เธอสะกดรอยตามฉันละซิ”
“พูดจาหลงตัวเอง แม้แต่หน้านายฉันยังไม่อยากมองเลยย่ะ”
“เธอ…” นายฮานซองเทกัดฟันกรอดๆ
“อย่าทะเลาะกันหน่อยไปเลย พวกเธอยังต้องอยู่ด้วยกันอีก สี่วัน” ซุนยองพูด
“ชิส์! ฉันไปนอนข้างถนนซะยังดีกว่า” ฉันพูดแล้วเชิ่ดหน้าใส่
“อย่าทำเหมือนกับว่าฉันพิศวาสเธอหน่อยเลย”
-_-^^ สีหน้าฉัน
-_-:: สีหน้าซุนยอง
-ตรีน- สีหน้านายฮานซองเท
ตลอดการเดินทาง เงียบสงบซะจริงๆ คงจะมีแต่เสียงลมหายใจ และเสียงเพลงละมั้งเนี่ยที่ยังคงดำเนินต่อไป การเดินทางผ่านไปอย่างเชื่องช้า ซุนยองหลุบเป็นตายอยู่ที่เบาะหลัง ส่วนนายฮานซองเทก้อเล่นเกมในโทรศัพท์ท่าทางตั้งอกตั้งใจ และฉัน มองเหม่อลอยออกไปชมวิวทิวทัศน์ข้างนอก ขุนเขายามเช้านั้นช่างสดใสจริงๆ
“เคียงเฮตื่น ตื่น ถึงแล้วนะ” ซุนยองร้องปลุกฉันพลางใช้มือเขย่าล่างเอนไปโอนมา ให้ตายซิ! ฉันเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไรนะ ไม่ชอบเลย นอนหลับต่อหน้าผู้ชายเนี่ย -_-;;
“อือ ถึงแล้วหรอ” ฉันพูดเสียงงัวเงีย
“ย่ะ ลงมาได้แล้ว” ฉันเดินลงไปอย่างโซเซ
“เดี๋ยวไปเช็คอินกันก่อนแล้วกัน” ซุนยองพูดแล้วเดินมุ่งหน้าเข้าสู่ในตัวโรงแรม ตึกแท่งสีเหลี่ยมสูงๆ มีผู้คนเดินกันให้ขวักไขว่ ซุนยองเดินเข่าไปติดต่อกับพนักงาน แล้วเดินออกมาพร้อมกุญแจห้องสองดอก
“อ่ะนี่ของนาย” เธอพูดแล้วยื่นกุญแจหมายเลยห้อง 561 ให้เขา
“อือ” นายฮานซองเทขานรับ
“ขอให้โชคดี ฉันไปแล้วนะ” ซุนยองพูดแล้วเดินถือกระเป๋าสะพายใบย่อมออกไป
“รอฉันด้วยสิ” ฉันตะโกนร้องเรียก
“เธอจะตามฉันมาทำไม”
“อ้าว! แล้วเธอจะให้ฉันนอนที่ไหนล่ะ”
“นี่คือการลงโทษ…”
“ฮื้อ! …“
“นี่คือการลงโทษ เธอต้องนอนห้องเดียวกับซองเท”
To be continues…
*~~--_____--~~* + *~~--_____--~~* | *~~--_____--~~* + *~~--_____--~~*
^converse^
Night
Say :
ตอนนี้ก้อกระท่อนกระแท่นหน่อยอ่านะครับ ก้ออย่างที่บอกงานเยอะ แล้วเนี่ยก้อเพิ่งไปสอบมา คณิตศาสตร์พูดแล้วก้อขมขื่นใจ ไปสอบเรื่องที่ยังไม่ได้เรียน พาลาโบร่าอย่าเนี่ย ติโกณมิติ โอ้โห! เห็นข้อสอบแล้วกลุ้มใจ คะแนนเต็ม 100 ได้ 28 คะแนน แต่ยังไงก้อปีหน้าสู้ตาย ปีนี้ไปลองเฉยๆ เราเปงรุ่นน้องสู้รุ่นพี่เค้าไม่ได้หรอก ชิๆ คิดแล้วกลุ้ม ช่วงนี้เน็ตก้อไม่ได้เล่น ครั้นจะเล่นก้อต่อไปติด ยังไงก้อจะพยายามอัพให้เร็วที่สุด จาพยายามงับ -V- อย่าหนีไปไหนกันก่อนล่ะคับ
ช่วงนี้อากาศแปรปรวนเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว ตอนนอนก้อห่มผ้าหนาวๆ ใส่เสื้อหนาๆ แล้วก่อนนอนก้ออย่าลืมคิดถึงป๋มล่ะ แล้วจะหลับฝํนดี (อิอิ ^^) ด้วยรักและห่วงใย จาก ^converse^
บะบาย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น