ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter >>5
Chapter >>5<< ยุนซึงโพ… He was cool.
อย่าพูดถึงสิ่งถูกหรือผิด
เมื่อจุดหนึ่งของชีวิต…จะต้องพลิกผัน
…จะโทษตัวเองไปทำไม…
เพียงแค่ไม่มีใคร เปลี่ยนชีวิตใคร…ให้กัน
ความอ่อนแอต่างหากที่ทำร้ายฉัน
ไม่ใช่เธอ
“ฮัน…งั้นเธอก้อเป็น…..”
“อะไร” ฉันถามด้วยความงุนงง
“เธอรู้จักคุณฮันกับคุณนายฮันไหม”
“ถ้าฉันไม่รู้จักก้อบ้าแล้ว”
“เธอเป็นลูกสาวพวกเขาหรอ”
“แน่ซิยะ ไม่งั้นฉันจะเกิดมาจากอะไรล่ะ –O-”
“…” นายสุดหล่อเงียบ ท่าทางเหมือนกำลังใช้ความคิด
“เธออยากกินอะไรไหม” เขาถาม
“กินข้าวก่อนที่จะพาฉันไปส่งตำรวจเนี่ยนะ มีอารมณ์ตายหละ” ฉันพูดประชด
“ฉันไม่พาเธอไปส่งตำรวจแล้ว”
“คนอย่างนายเชื่อได้หรอ ไม่แน่นายอาจจะวางยาสลบฉัน แล้วก้อพาไปส่งตำรวจก้อได้”
“ฉันไม่พาเธอไปส่งจริงๆ ว่าแต่เธออยากกินอะไรล่ะ”
“อืม…พิซซ่า ไม่เอาๆ ข้าวแกงกะหรี่ ไม่เอาๆ ซูชิ ไม่เอาดีกว่า โจกพาล เดี๋ยวอ้วนไม่เอาๆ” ฉันบ่นพึมพำ ทั้งใช่ความคิด
“เนงมยอนแล้วกัน… ลุงครับไปร้าน abc ครับ” นายสุดหล่อพูด และบอกลุงหน้ายาวคนขับรถ |-_-| ที่เกาหลีเค้ามีแต่คนขับแท็กซี่แนวนี้หรือไงเนี่ย ไม่เจริญหูเจริญตาเลย
“ได้ เนงมยอน ก้อ เนงมยอน” ฉันบ่นพึมพำ แล้วซักพักรถก้อมาจอดที่หน้าร้านที่ฉันเจอนายสุดหล่อเมื่อครู่ ร้านที่คนแน่นขนัด
“สองหมื่นสองพันวอน” ลุงหน้ายาว|-_-| ยาว แล้วนายสุดหล่อก้อยื่นธนบัตรปึกหนึ่งให้ แล้วรถแท็กซี่ก้อแล่นจากไป บ๊ายบายค่ะลุงหน้ายาว
“เข้าไปข้างในกันเถอะ” นายสุดหล่อชวน
“นายจะไม่วางยาฉันจริงๆ นะ” โรคหวาดระแวงกำเริบค่ะ
“โธ่ เธอนี่นะ” เขาพึมพำแล้วก้อเดินเข้าร้านไป
โครก! คราก!~~
เสียงท้องฉันร้อง ข้าวกลางวันก้อยังไม่ได้กิน เข้าไปก่อนแล้วกัน กองทัพต้องเดินด้วยท้อง โอ้เย้!
“เนงมยอนสูตรเผ็ดสองที่ครับ” นายสุดหล่อสั่งเมื่อฉันนั่งลงที่โต๊ะ
“ฉันขอแบบธรรมดาแล้วกัน”
“ไม่ให้”
“งั้นฉันไม่กิน” ฉันพูดแล้วทำหน้างอน แก้มป่อง
“ยังเหมือนเดิม” เขาพึมพำ
“นายนินทาอะไรฉันยะ”
“ป่าว… งั้นเอาสูตรเผ็ดหนึ่ง แล้วก้อธรรมดาหนึ่งครับ” นายสุดหล่อหันไปสั่ง บริกรชายฟันเหยิน
“เธอเป็นลูกสาวคุณฮันและคุณนายฮันจริงๆหรอ” เขาถาม
“ก้อใช่น่ะซิ ไม่งั้นฉันจะนามสกุลฮันหรอ”
“อืม”
“ว่าแต่นายชื่ออะไรล่ะ” ฉันถามเขาบ้าง เรียกแต่นายสุดหล่อเนี่ย ยังไม่รู้จักชื่อเลย
“ผมชื่อ ยุนซึงโพ” ชื่อเหมือนตัวละครในหนังสือที่ซุนยองเคยส่งไปให้ รู้สึกจะชื่อเรื่อง He was poor. หรืออะไรเนี่ยแหละ อ้อใช่ He was cool. ต่างหากล่ะ
“อื้ม… แล้วที่นายบอกว่าอยู่บ้านหลังนั้น นั่นมันบ้านฉันไม่ใช่หรอ”
“ก้อใช่ คือผมเป็นหลานป้ายุนน่ะครับ ป้าบอกว่าไม่มีใครอยู่ เลยให้ผมมาอยู่เป็นเพื่อน” ทำไมเปลี่ยนสรรพนามไวจัง จาก ฉัน เป็น –ผม- ป้ายุนก้อคือแม่บ้านคนเก่าคนแก่ของบ้านฉันน่ะซิ
แล้วเนงมยอนที่น่ากินก้อมาเสิร์ฟ โดยบริกรสาวร่างสูงปรี๊ด
“เนงมยอนสูตรเผ็ด และธรรมดา ขอให้มีความสุขในการรับประทานนะคะ” บริกรคนนั้นพูดดูเหมือนจะพูดกับซึงโพนะ (เปลี่ยนจากเรียกนายสุดหล่อเป็นเรียกชื่อแล้ว) เพราะจ้องเขาไม่วางตาเลย
“เอ่อ ขอบคุณค่ะ” ฉันพูด แล้วบริกรสาวร่างสูงปรี๊ดคนนั้นก้อเดินออกไปอย่างเสียไม่ได้
“ว่าแต่คุณเพิ่งกลับมาจากอังกฤษใช่ไหม” ซึงโพถาม เขาเรียกฉันว่า –คุณ- หรอเนี่ย
“อืมใช่”
“ผมขอโทษด้วยนะ ที่หาว่าคุณเป็นหัวขโมยน่ะ”
“นายอย่าเรียก ผมๆ คุณๆ อะไรได้ไหม เรียก ฉัน กับเธอน่ะดีแล้ว เรียกฉันเคียงเฮเฉยๆก้อได้นะ” ฉันบอกอย่างไม่ถือตัว
“จะดีหรอ คุณเป็นเจ้านายผมนะ”
“ยุนซึงโพ ฉันบอกให้นายเรียกฉันว่าอย่างนั้นก้อเรียกไปเถอะ ฉันไม่ถือหรอก”
“ได้เลย แล้วคุณ เอ้ย เธอ ก้อเรียกฉันว่า ซึงโพ เฉยนะ” เขารับคำ
“ว่าแต่จะกลับบ้านได้หรือยังล่ะ” ฉันถามขึ้นเมื่อเราจัดการเนงมยอนกันเรียบร้อยแล้ว
“อืมไปซิ” ซึงโพเดินไปจ่ายเงิน
“คะ..เธอจะกลับบ้าน หรือจะไปบ้านเพื่อนล่ะ”
“กลับบ้าน”
“ได้ๆ” ว่าแล้วซึงโพก้อโบกมือเรียก แล้วซักพักรถแท็กซี่สีฟ้าก้อเข้ามาจอดเทียบบริเวณที่เรายืนอยู่ คนขับรถคันนี้หน้าตามีโหนกแก้มเหลี่ยมๆ <-_->
“ไปหมู่บ้าน xyz ครับ” ซึงโพบอกแล้วรถก้อเร่งความเร็วออกไป
“นายเรียนที่ไหนล่ะ” ฉันพูดขึ้นขัดความเงียบ ไม่รู้ว่าจะถามอะไรเหมือนกัน
“โรงเรียน Q”
“งั้นก้อเรียนที่เดียวกับเพื่อนฉันน่ะซิ”
“ลีซุนยองน่ะหรอ”
“นายรู้จักเพื่อนฉันด้วยหรอ”
“ก้อ..ก้อเธอตะโกนเรียกเพื่อนเธอตอนนั้นไม่ใช่หรอ”
“อ๋อ นายเรียนชั้นไหนแล้วล่ะ”
“มอปลายปีหนึ่ง”
“นายรู้จักซุนยองหรือปล่าว”
“รู้จักซิ ลีซุนยอง อยู่ ห้องสามใช่ไหม”
“ไม่รู้ซิ น่าจะใช่นะ”
“แล้วเธอจะกลับเมื่อไรล่ะ”
“ไม่กลับหรอก”
“ทำไมล่ะ”
“…” ฉันเงียบ ก้อไม่อยากตอบนี่
“อืมไม่เป็นไร”
“ว้าว! –O- ดอกฟอร์เก็ตมีนอตสวยจังเลย” ฉันพูดเมื่อหันไปเห็นดอกฟอร์เกตมีนอตในร้านขายดอกไม้ริมทาง
“ลุงครับจอดหน่อยครับ” ซึงโพบอกกับลุงโหนกแก้มสามเหลี่ยม <-_->
“อ้าว นาย…” ฉันเรียกแบบงง
“รอแป็บนะ” ซึงโพหันมาพูดกับฉันแล้วลงจากรถไป สักพักเขาก้อเดินกลับมาพร้อมกับต้นฟอร์เก็ตมีนอตแต็มอ้อมแขน
“ซื้อมาทำไมเนี่ย” ฉันถามแบบงง ฉันละงงได้ตลอดหละค่ะ
“ก้อให้เธอไง” ซึงโพตอบพลางก้าวขาขึ้นรถ แล้วลุงโหนกแก้มสามเหลี่ยม<-_-> ก้อขับรถออกไป
“ซื้อมาให้ฉันทำไมเนี่ย”
“ก้อเธอชอบไม่ใช่หรอ”
“ก้อใช่ เฮ้อ! ยังไงก้อขอบคุณนะ ว้าว! สวยจังเลย” แล้วฉันก้อหอมแก้วเค้าไปหนึ่งที เค้างี้หน้าแดงแปร๊ดเลย
“เธอ… ///-_-///”
“เอ่อ ขอโทษทีฉันติดนิสัยฝรั่งน่ะ” หน้าเขายังไม่หายแดงเลย แต่พอเขาหน้าแดงเนี่ย น่ารักเป้นบ้าเลย
“ฉันรู้ว่าเธอชอบสีม่วง”
“ใช่แล้วหละ นายรู้ได้ไงอ่ะ”
“ก้อเมื่อ…ก้อป้ายุนบอกฉันน่ะ”
“อ๋อ”
“ต้นกระบองเพชรก้อออกดอกเป็นสีม่วงนี่”
“ใช่แล้วหละ สวยมากเลยด้วย”
“อื้ม”
“ไม่น่าเชื่อเลยนะว่ามันยังไม่ตาย”
“ฉันดูแลเองกับมือเลยนะ”
“นายหรอ”
“ใช่แล้วหละ ป้ายุนให้ฉันดูแลเรื่องต้นไม้น่ะ” แต่ต้นกระบองเพชรมันอยู่ห้องฉันนี่
“แต่…”
“ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะเข้าไปทำอะไรในห้องเธอหรอกนะ”
“อืม ยังไงก้อขอบคุณนายนะ ต้นนั้นน่ะ แฟนฉันมาเมื่อตอนฉันจะไปอังกฤษ ฉันอยากจะเอาไปด้วยแต่แม่ห้ามไว้ ยังไงก้อขอบคุณนายนะที่ดูแลให้” แล้วฉันก้อหอมแก้มเขาไปอีกที เค้าหน้าแดงอีกแล้ว น่ารักจังเลย ลุงโหนกแก้มสามเหลี่ยม<-_-> มองมาทางกระจกหลังด้วยสายตาประมาณว่า ‘เด็กสมัยนี้นี่วัยไฟจริงๆ’
“เอ่อ ขอโทษ แต่นายอยู่บ้านเดียวกับฉันก้อต้องเจอแบบนี้บ่อยหละนะ” ฉันพูด ซึงโพงี้ตาโตเป็นไข่ห่านเลย ไม่รู้เขาคิดอะไร
“นายอย่าคิดอะไรให้มากกว่านี้ล่ะ” ฉันพูดดักคอ
“คร้าบผม ///-_-///” เขายังคงหน้าแดงอยู่
“นายเป็นอะไรน่ะ หน้าแดงเชียว”
“ก้ออากาศมันร้อนน่ะ… ลุงช่วยเปิดแอร์แรงๆ หน่อยได้ไหม” ร้อยตายหละนายเอ๊ย นี่มันฤดูใบไม้ร่วงชัดๆ
“ถึงแล้วหละ” ลุงโหนกแก้มสามเหลี่ยม<-_-> บอก เมื่อรถมาจอดเทียบที่ทางเค้าบ้านฉัน
“ครับ”
“เจ็ดพันสามร้อยวอน” ลุงโหนกแก้มสามเหลี่ยม<-_-> พูดอีกครั้ง แล้วรับเงินปึกใหญ่ไปจากซึงโพ พวกเราลงจากรถ แล้วเดินเข้าไปในบ้าน
“ซึงโพ พาใครเข้าบ้านนี่” ป้ายุนถามขึ้นเมื่อเห็นเราเดินเข้ามาในบ้าน
“ป้ายุน นี่เคียงเฮ คุณหนูป้าไง”
“คุณเคียงเฮหรอเนี่ย คุณหนูของป้า ไม่ได้เจอตั้งนาน สวยขึ้นเยอะเลย” ป้ายุนเข้ามากอดฉัน แล้วลูบผมฉันสำรวจไปทั่วร่างกาย
“ค่ะ เคียงเฮเองค่ะ คิดถึงป้าเหมือนกัน” แล้วฉันก้อหอมแก้มป้าไปฟอดใหญ่
“ดูสิ เปลี่ยนไปเยอะเลยนะคะ ผมนี่ก้อเป็นสีทองเชียว ตาสีฟ้าด้วย”
“แล้วอย่างนี้ไม่สวยหรอคะ”
“อย่างกับฝรั่งขี้นกเชียว”
“ป้าก้อ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันไปทำให้เหมือนเดิมดีกว่า”
“ค่า…แล้วคุณหนูกลับมาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย”
“เมื่อสองวันที่แล้วน่ะค่ะ แต่ไปนอนบ้านซุนยอง ขอโทษนะคะที่ไม่ได้บอกก่อน”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณหนู วันนี้อยากทานอะไรคะ เดี๋ยวป้าทำให้”
“เอาอะไรก้อได้ค่ะ ป้ายุนทำอร่อยอยู่แล้ว”
“เอาข้าวหน้าเนื้อสูตรป้ายุนซิ อร่อยนะเคียงเฮ” ซึงโพเสนอ
“ก้อได้”
“ทำไมไปเรียกคุณหนูอย่างนั้นล่ะ ซึงโพ” ป้ายุนดุ
“…” ซึงโพเงียบไม่ตอบ แล้วก้มหน้าอย่างสำนึกผิด
“ฉันบอกให้ซึงโพเรียกเองแหละค่ะ”
“แต่มันไม่เหมาะสมนะคุณหนู”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ซึงโพกับฉันก้อรุ่นเดียวกัน”
“ก้อได้ค่ะ คุณหนูนี่นะ”
“งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนนะคะป้า อย่าลืมล่ะ ข้าวหน้าเนื้อสูตรป้ายุน” ฉันพูดแล้วขยิบตาให้ซึงโพนิดนึง ฉันทำเหมือนนางร้ายไหมเนี่ย -_-;; จากนั้นฉันก้อรับต้นไม้มาจากซึงโพ แล้วเดินขึ้นห้องไป
ฉันเดินผ่านต้นกระบองเพชรที่ยังคงผลิดอกสีม่วงบานสะพรั่ง แล้ววางต้นฟอร์เก็ตมีนอตไว้ที่ระเบียง แล้วเดินไปหยิบเสื้อผ้าไปอาบน้ำแต่งตัว วันนี้ชุดนอนของฉันเป็นลายหมีสีม่วง ตัวนี้แฟนเก่าคนที่…ซื้อให้ พอพูดถึงแฟนเก่าทีไร อดนึกถึงเรย์ไม่ได้เลย ฉันคิดว่าเขาจะเป็นคนสุดท้ายซะอีก แต่ทุกอย่างก้อไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดเสมอหรอก
ตอนนี้ฉันยืนเหม่อมองท้องฟ้าที่มีดาวระยิบระยับกระจายเต็มท้องฟ้า
เรย์…นายดีแล้วหรอ
เรย์…ฉันรักนายจริงๆหรอ
เรย์…เป็นความหลงต่างหาก
เรย์…จะเสียใจเพื่อนายไปทำไมกัน
เรย์…ฉันคงอ่อนแอเกินไป
เรย์…ฉันจะหาใหม่ให้ดีกว่านาย
“เคียงเฮ มายืนตากลมอยู่ได้ เดี๋ยวไม่สบายนะ” ซึงโพตะโกนขึ้นมาจากแปลงสวนหน้าบ้าน
“ดูดาวน่ะ ว่าแต่นายทำอะไรอยู่ล่ะ”
“เก็บสตอเบอร์รี่ ลงมากินซิ ฉันปลูกเองนะ”
“ได้ๆ เดี๋ยวลงไป” ฉันพูดแล้วก้อเดินลงไปข้างล่าง
สตอเบอร์รี่ของซึงโพอร่อยมากเลย ผลก้อสีแดงสดเชียว ลูกก้อโตมากด้วย แล้วที่สำคัญนะหวานสุดๆ เลย ไม่น่าเชื่อคนอย่างซึงโพเนี่ยนะ หล่อแล้วยัง…ดีจริงๆ ส่วนข้าวหน้าเนื้อของป้ายุนก้ออร่อยไม่แพ้กัน พอฉันกินข้าวหมด ฮ้าว! –O- คุณเคยไหมล่ะกินอิ่มแล้วหนังตาก้อหย่อนน่ะ คุณต้องเคยแน่ๆ ZZzzZzZ…..
To be continues…
*~~--_____--~~* + *~~--_____--~~* | *~~--_____--~~* + *~~--_____--~~*
คุณคิดว่าเรื่องนี้ใครเปงพระเอกกันคร้าบ?????
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น