ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter >>4
Chapter >>4<< หนีการตามล่า แต่…จนมุม
“ไม่ไปไม่ได้หรอ พาฉันไปเที่ยวหน่อยนะ *_*” ฉันพยายามพูดออดอ้อนซุนยอง พร้อมทำสายตาเป็นประกาย ปิ๊บๆ
“โอย! ไม่ได้หรอก เมื่อวานฉันก้อพาเธอไปทัวร์โซลมาแล้วนะ” เธอปฏิเสธเสียงแข็งและเมินหน้าหนีไป
“โธ่! ฉันไม่ได้กลับเกาหลีมาเจ็ดปีแล้วนะ โรงเรียนน่ะไปเมื่อไรก้อได้”
“มันก้อจริง แต่ถ้าฉันขาดอีกครั้งเดียวละก้อ ฉันโดนพักการเรียนนะยะ” เอ? ยัยนี่ยิ่งแต่งเรื่องเก่งๆ อยู่ ไม่รู้ว่าพูดจริงหรือป่าวนะ
“ก้อไม่เห็นเป็นไรนี่ เธอจะได้ไปเที่ยวกับฉันนานๆ ไง”
“นี่ฮันเคียงเฮ เธอใช่เพื่อนฉันหรือป่าวเนี่ย”
“โอเค งั้นเธอไปเรียนเลยนะ เดี๋ยวฉันนอนอยู่บ้านก้อได้” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงประชด
“โอย! –O- เธอนี่นะ กี่ปีกี่ปีก้อยังเหมือนเดิม งอนได้งอนดีจริงๆ … งั้นตอนเย็นเดี๋ยวฉันพาไปเที่ยว มารอฉันหน้าโรงเรียนตอนสามโมงเย็นนะ”
“ทำไมโรงเรียนเธอเลิกช้าจัง ที่อังกฤษนะ พอบ่ายเนี่ยเค้าก้อกลับบ้านกันหมดแล้ว”
“จ้าๆ เกาหลีมันไม่พัฒนาก้าวไกลเหมือนอังกฤษนี่” พูดเหมือนประชดนะยะลีซุนยอง
“จ้า”
“งั้นฉันไปเรียนก่อนนะ… อ้อ เธอจะไปโรงเรียนฉันถูกหรอ” ซุนยองพูด้วยสีหน้าเย้ยหยันนิดๆ
“เอ่อ –O- … เธอรู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังพูดอยู่กะใครน่ะลีซุนยอง” ฉันพูดอย่างถือตัว ฉันมันมีทิฐิ ใครมาดูถูกฉันไม่ได้หรอก
“จ้าๆ แม่คนเก่ง” ซุนยองพูดแล้วทำท่าจะเดินออกไป
“ซุนยอง…โรงเรียนเธอชื่ออะไรอ่ะ” เสียฟอร์มไหมละเนี่ย ฮันเคียงเฮ
“โรงเรียนQ เธอจะไปถูกแน่เรอะ” เธอดูถูกฉันอีกแล้วนะลีซุนยอง
“ถูกย่ะ ฉัน..ฉันแค่ลืมชื่อเท่านั้นเอง” โอย –O- ฟอร์มยังจัดเหมือนเดิม แล้วไอ้โรงเรียนนี่มันอยู่ที่ไหนหว่า ชื่อโรงเรียนอะไรนะ โอย! ฮันเคียงเฮความจำเสื่อมจริงๆ
“แล้วอย่ามาโทรหาฉันแล้วกัน”
“ย่ะ เธอน่ะรีบไปเรียนเลยนะ อยากไปนักไม่ใช่หรือไง” ฉันพูดแล้วก้อใช้มือดุนหลังเธอ
“อ้อ! เคียงเฮ เธอก้ออย่าไปขโมยของในบ้านตัวเองอีกล่ะ” เธอล้อฉัน แล้วก้อวิ่งออกจากบ้านไป
“ลีซุนยอง!!~~ -^-” ฉันตะโกนไล่หลังเธอ ฉันไม่น่าเล่าให้เธอฟังเลย แล้วเธอยังจะมาว่าฉันอีก
~ ฉากนั้น ~
“เคียงเฮ เธอวิ่งออกมาทำไม นั่นมันบ้านเธอนะ”
“เออ ก้อจริง แต่ฉันตกใจนี่นา”
“เธอนี่นะ”
“แต่นี่ ซุนยอง เค้าน่ารักเป็นบ้าเลยนะ”
“เค้า? เค้าไหน”
“ก้อคนที่หาว่าฉันเป็นขโมยน่ะซิ”
“เฮ้อ! ฮันเคียงเฮ -_-;;”
“น่ารัก ^^”
จบฉาก
เฮ้อ! แล้วฉันจะไปโรงเรียนซุนยองถูกไหมละเนี่ย ตอนนี้ฉันเดินออกมาจากบ้านซุนยอง แล้วเดินออกไปตามถนน ครั้นจะขึ้นรถประจำทางฉันก้อไปไม่ถูกอีก ฉันเดินเข้าเดินออกซอยโน้นซอยนี้ไปเรื่อย เจอซอยตันบ้าง เจอสุนัขดุนี่ก้อวิ่งออกมาแทบไม่ทัน ฉันเดินไปเดินมาได้ประมาณ 1 ชั่วโมงฉันว่าฉันเดินรอบโซลแล้วละมั่งเนี่ย ตอนนี้ฉันหยุดยืนอยู่หน้าร้านเนงมยอน สงสัยจะอร่อยมีคนแน่นร้านเชียว
โครก! คราก!~~
โอยนี่จะสี่โมงแล้วหรอเนี่ย ข้าวกลางวันก้อยังไม่ได้กิน หิวจังเลย แต่ว่า… ฉันไม่มีเงินน่ะซิ คิดได้อย่างนั้นฮันเคียงเฮคนนี้ก้อคงทำได้แค่เพียงกลืนน้ำลาย เอื้อกๆ ไปก่อน -_-
“นี่เธอ” เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลังฉัน เสียงนี้หล่อเหลาเร้าใจเหมือนกันนะเนี่ย
“อะ…อะไร เรียกฉันหรอ” ฉันพูดตะกุกตะกักแล้วหันไปมอง
“ก้อเธอน่ะซิ” นายคนนั้นพูด นั่นมันนายสุดหล่อที่หาว่าฉันเป็นขโมยนี่
“ทำไมเรียกฉันมีอะไร” ฉันพูดขณะก้มหน้าลง
“ป่าวก้อแค่จะบอกว่า สารรูปอย่างเธอน่ะกล้าเข้ามาเดินในเมืองด้วยหรอ” ถึงจะหล่ออ่านะ แต่ปากเนี่ยไม่ได้เรื่องจริงๆ เลย แต่เค้าว่า คนหล่อทำอะไรก้อไม่ผิด -_-;; แต่ก้อจริงของเขานะ ตอนนี้ฉันใส่เสื้อยืดสีฟ้า กับกางเกงขาสั้นสีน้ำตาล และรองใส่รองเท้าแตะฟองน้ำสีแดง ลักษณะนี่คนบ้าชัดๆ เลย ผมฉันนี่ก้อยุ่งเหยิงเชียว
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วยเล่า” ฉันพูดแล้วเงยหน้าขึ้นจ้องอย่างท้าทาย
“ก้อ… เฮ้ยเธอ เธอ..ยัยหัวขโมย”
“คะ..ใครเป็นหัวขโมย” พูดจาแก้ตัวได้น้ำขุ่นๆ จริงๆ
“ก้อเธอน่ะแหละ ยัยหัวขโมย”
“ฉัน…ฉันไม่ใช่ขโมยนะ”
“ฉันไม่ได้ว่าเธอเป็นขโมย ฉันว่าเธอเป็นหัวขโมยต่างหาก“ หน้าหล่อ แต่ปัญญาอ่อนจริงๆ เลย
“จะขโมย หรือ หัวขโมยฉันก้อไม่ได้เป็นทั้งนั้น”
“แล้วฉันทำไมฉันเจอเธอในบ้านหลังนั้นล่ะ”
“ฉันไม่ได้ไปขโมยของบ้านหลังนั้นะ”
“ถ้าเธอไม่ใช่ขโมย แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าบ้านหลังนั้นมันหลังไหน ฮะ ยัยหัวขโมย” อ้าย! ฉันโดนต้อนซะจนมุมอีกแล้ว >_<
“ฉันแค่เข้าไปเอาของ”
“นั่นหละเค้าเรียกว่าหัวขโมย”
“ฉันไม่ได้เป็นนะ>O<”
“แล้วเธอ…”
“แล้วนายเค้าไปในบ้านหลังนั้นทำไม นายก้อเป็นขโมยเหมือนกันนั่นแหละ” ฉันแทรกขึ้น ฉันอยู่บ้านหลังนั้นมา 9 ปีไม่เคยเห็นเค้าซะที
“ฉันอาศัยอยู่ในบ้านหลังนั้น” เขาตอบกลับมาสีหน้าเรียบเฉย
“จะให้ฉันเชื่อนายหรือไง ไม่มีทางหรอก”
“ก้อใช่น่ะซิ ว่าแต่เธอเป็นหัวขโมยนี่ มาให้ฉันจับเธอไปส่งตำรวจซะดีๆ” เขาพูดแล้วเดินเค้ามาใกล้ๆ ฉัน
“ถ้าฉันให้นายจับก้อบ้าแล้ว… แท็กซี่” ฉันพูดจบก้อกวักมือเรียกแท็กซี่ แล้วกระโดดขึ้นรถไปทันที
“ไปโรงเรียนQ ค่ะ” ฉันบอกแล้วรถก้อแล่นออกไปทันที
หวังว่านายนั่นคงไม่ตามมาหรอกนะ ว่าแต่เค้าหายไปไหนแล้วนะ ดีแล้วหละที่ไม่ตามมา
“หนู จะไปไหนนะ” [-_-] ลุงหน้าเลี่ยมคนขับแท็กซี่ถามฉัน
“ฉันบอกลุงไปแล้วนี่”
“แต่ฉันจำไม่ได้นี่ [-_-]”
“ก้อจำให้ได้ซิ” ฉันก้อไม่อยากจะบอกหรอว่าฉันก้อจำไม่ได้เหมือนกัน เมื่อกี้น่ะ ความตกใจทำให้ฉันนึกได้ แต่ทำไงได้ ฮันเคียงเฮงคนนี้ฟอร์มจัดจะตาย -_-
“อ๋อ ฉันจำได้แระ โรงเรียนQ ใช่ไหม”
“มั้งคะ” แล้วรถก้อเร่งความเร็วขึ้น ซักพักก้อมาจอดอยู่ที่หน้าโรงเรียนแห่งหนึ่ง
“ถึงแล้วหละหนู [-_-]” ลุงหน้าเหลี่ยมบอกฉัน
“ขอบคุณค่ะ” ฉันพูดแล้วเปิดประตูจะลงจารถ
“ค่าโดยสารล่ะ [-_-]” ตายละหว่า ฉันลืมไปซะสนิทเลย ตอนนี้ฉันไม่มีเงิน
“เอ่อ..คือ..เอ่อ”
“ทั้งหมด ห้าพันแปดร้อยวอน [-_-]” ลุงหน้าเหลี่ยมพูดหลังจากหันไปมองที่มิเตอร์
“เอ่อ คือฉันไม่มีเงินน่ะค่ะ”
“ได้ไงเนี่ยนังหนู ไม่มีเงินแล้วมาขึ้นทำไม [-_-]”
“คือมันจำเป็นน่ะค่ะลุง”
“โอย-O- ฉันคนทำมาหากินนะ แล้วฉันก้อไม่ใช่คนใจบุญด้วย [-_-]” ตาลุงหน้าเหลี่ยมกล่าวขึ้นโดยไม่ปราณีปราศรัย
“คือ…” พูดไม่ออกเลยจริงๆ
“เท่าไหร่อ่ะลุง” คนคนนึงพูดแล้วเปิดประตูรถออก ฉันนี่แทบจะหน้าทิ่มเลยทีเดียว ก้อฉันนั่งพิงประตูอยู่น่ะซิ
“นาย…” นายสุดหล่อนั่นอีกแระ
“เท่าไร?” เขาถามลุงหน้าเหลี่ยม
“ห้าพันแปดร้อยวอน [-_-]” ตาลุงหน้าเหลี่ยมนั่นตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แล้วนายสุดหล่อก้อยื่นธนบัตรปึกหนึ่งให้ลุงหน้าเลี่ยม แล้วก้อฉุดฉันลงจากรถ
“นี่พ่อหนุ่ม ให้เงินแฟนใช้บ้างนะ [-_-]” อีตาลุงนั่นพูด แล้วขับรถออกไป ขอให้คว่ำโค้งหน้าด้วยเถอะเพี้ยง พูดจา..ชิส์
“เธอนี่นะ… มาให้ฉันจับส่งตำรวจซะดีๆ” นายสุดหล่อพูดแล้วฉุดฉันไปทางรถแท็กซี่ที่จอดรออยู่
“ไม่ไป ฉันไม่ใช่ขโมยนะ” ฉันร้องตะโกน แต่เขาก้อยังออกแรงฉุดฉันอยู่ดี ตอนนี้นักเรียนออกมาและจ้องมองมาที่ฉัน ผู้หญิงส่วนใหญ่มองมาสายตาประมาณว่า ‘ยัยโง่ ผู้ชายออกจะหล่อก้อยอมให้เขาฉุดไปซิยะ เล่นตัวอยู่ได้’
ให้ตายซิ ฮันเคียงเฮคนนี้ไม่ง่ายนะยะ
“ช่วยด้วย –O-”
“นี่เด็ก ในสังกัดนายหรือไง ยุนซึงโพ” ชายคนหนึ่งพูดแล้วแหวกตัวออกมาจากฝูงชน นั่นมันนายหยาบคายคนนั้นนี่
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วยละ” นายสุดหล่อพูดแล้วฉุดฉันให้เดินต่อ
ชะแวบๆ แล้วสายตาฉันก้อกวาดไปเจอกับซุนยองพอดี
“ซุนยอง ซุนยอง ช่วยฉันด้วย >O<” ฉันร้องตะโกนขึ้น
“หุบปากแล้วตามฉันมา ยัยหัวขโมย” นายสุดหล่อพูดแล้วออกแรงฉุดฉัน
“เด็กไม่เชื่อฟังหรือไง ยุนซึงโพ” นายหยาบคายพูดแซว
“นายอย่ามาสะเออะได้ไหม ฮานซองเท” เอ๊ะ! ฮานซองเท ชื่อนี้คุ้นๆ
“ซุนยองงงงง !!~~ >_<” ฉันร้องเสียงดังขึ้น
“อ้าวเคียงเฮมาแล้วหรอ เธอมาช้ามากๆเลย… เคียงเฮแล้วเธอจะไปไหนน่ะ ฮันเคียงเฮ” ไม่ทันแล้วหละ ตอนนี้นายสุดหล่อนั่นลากฉันมาขึ้นรถแท็กซี่เรียบร้อยแล้ว เขาปิดประตูดัง ปัง! แล้วรถก้อแล่นออกไป
“นายจะพาฉันไปไหนเนี่ย” ฉันโวยวายขึ้นทันที
“เมื่อกี้มีคนเรียกเธอว่าอะไร” นายสุดหล่อถาม
“ฮะ?… -O-”
“มีคนเรียกเธอว่าอะไร”
“ฮะ?”
“เฮ้อ! เธอชื่ออะไร”
“ฉันหรอ… ฮันเคียงเฮ”
“ฮันเคียงเฮหรอ”
“(- -)(_ _)(- -)(_ _) หงึกๆ”
“ฮัน…งั้นเธอก้อเป็น…..”
To be continues…
*~~--_____--~~* + *~~--_____--~~* | *~~--_____--~~* + *~~--_____--~~*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น