ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter >>3
Chapter >>3<< วันแรกที่แสนเลวร้าย
“You / เธอ”
อ้าย!! นึกว่าใคร ที่แท้ก้อนายหยาบคายคนนั้นนั่นเอง
“เฮ้อ! เธออีกแล้วหรอเนี่ย กรรมเวร” นายหยาบคายนั่นบ่นพึมพำ
“โอย! ฉันหละบรมโคดซวยเลยหละ” ฉันพึมพำ พลางมือก้อยังคลำหัวอยู่
“ยัยเบ๊อะเอ้ย”
“นายบ้า” ไม่ไหวแล้วคราวนี้คงต้องด่าให้มันรู้ดำรู้แดงกันไปแล้ว
“อะไรเนี่ยเธอ อยู่ๆ ก้อเดินมาชนฉัน แล้วยังมาด่าอีก” นายหยาบคายแว้ดใส่ฉัน
“ใครเดินชนนาย” ฉันเถียงกลับ ฉันก้อสู้คนนะยะ
“นี่เธอพูดเกาหลีได้ด้วยหรอ ยัยหัวทองเหลือง” อ๊าย!!~ นายหยาบคายว่าฉันหัวทองเหลืองหรือยะ
“ว่าใครยะ นายเท้าเหม็น”
“ฉันเคยถอดรองเท้าให้เธอดมหรือไง” นายหยาบคายถามด้วยสีหน้ากวนประสาท
“อ๋อ! ไม่หรอก กลิ่นเท้านายมันแรงมากน่ะซิ เพื่อนนายไม่เคยบอกกันบ้างหรือไง กลิ่นเท้านายเนี่ยกระจายรัศมีได้ไกลเป็นไมล์เลยนะ ^^”
“บ้าเอ้ย” นายหยาบคายกล่าวสบถ
“^^” ฉันก้อได้แต่ยิ้มร่ารับอย่างท้าทาย
“เธอฝากไว้ก่อนเถอะ”
“ไม่ต้องคิดดอกเบี้ยล่ะ ฉันไม่ใช่ธนาคารออมทรัพย์ ^^”
“เธอน่ะ ธนาคารอสุจิซิไม่ว่า” อ้าย!!~~ หยาบคายที่สุดเลยนายบ้า
“นายบ้า” ฉันสบถใส่หน้านายหยาบคาย
-ตรีน- (นี่หละสีหน้านายนั่น)
“ชิ / ชิ” เราทั้งสองคนเชิ่ดหน้าใส่กัน แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่รีรอ
“คนอะไรก้อไม่รู้บ้าจริงๆ” คนเกาหลีนี่แหละ หวังว่านายนั่นคงไม่คิดอย่างนี้นะ
อ้าย!! ปวดฉี่ ปวดฉี่ เพิ่งนึกได้ว่าจะเดินมาเข้าห้องน้ำนะเนี่ย
เอ? ทำไมห้องน้ำที่เกาหลีเค้าแปลกๆ นะ ไม่ได้มาแค่ 7 ปี เปลี่ยนไปเยอะจังเลย เดี๋ยวนี้ชักโครกเค้าเปลี่ยนเป็นติดผนังแล้วหรอ ไม่กลั้นเป็นห้องๆ ด้วย แล้วฉี่จะฉี่ยังไงละเนี่ย ฉี่ไม่เป็นอ่ะ พระเจ้าช่วยด้วยจ้า ลูกปวดฉี่จะตายอยู่แล้ว
อ้ะ! นั่นมีคนเดินออกมาจากห้องน้ำแล้ว ฉันคงต้องถามเค้าแล้วละมั้งว่ามันใช้ยังไง
“เอ่อ คุณคะ คือ…” เสียงฉันหายไปทันที และ…
กรี๊ด!!!!!!!
เสียงฉันกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ จะไม่ให้ร้องได้ไงล่ะ ผะ ผู้ชายในห้องน้ำผู้หญิง และผู้ชายอีกสองคนก้อเดินออกมาจากห้องน้ำ ทำไมมีผู้ชายมาอยู่ในห้องน้ำผู้หญิง เยอะแยะขนาดนี้หละ เอ๊ะ! หรือว่า นี่มัน…
“นี่คุณ เข้าหะ..” เสียงชายคนนึงพูด
นี่มัน ห้องน้ำผู้ชาย นี่
ก่อนที่ชายคนนั้นจะพูดจบฉันก้อวิ่งออกมาจากห้องด้วยความเร็วเหนือแสง
แฮ่กๆ แฮ่กๆ ฉันหันไปดูป้ายหน้าห้องน้ำที่ฉันเพิ่งออกมา ‘MEN’
โอ้ว! บรรพบุรุษ ได้โปรดอภัยให้เคียงเฮคนนี้ด้วย ผิดไปแล้ว เคียงเฮผิดไปแล้ว
‘แต่ฉันไม่น่าออกมาเร็วเลย อดเห็นของดีเลยแฮะ’ ฉันคิดในใจ ความคิดต่ำทรามยิ่งนักฮันเคียงเฮ
กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงกรีดร้องดังหวั่นไหว สั่นสะเทือนไปทั่วทั้งดินแดนโสม ใครมากรี๊ดกร๊าดกันแถวนี้นะ หรือว่าแดเนียลจะมามีทติ้งที่นี่ แต่ฉันก้อน่าจะรู้ตารางงานของกิ๊กฉันซิ (แหวะ - คนแต่ง)
แล้วประตูที่มีป้ายเขียนว่า ‘WOMEN’ ก้อเปิดออกพร้อมกับเสียงกรีดร้องที่ดังกึกก้องกัมปนาทไปทั่ว
กรี๊ด!!!
เสียงกรีดร้องยังคงเกิดขึ้นไม่จบสิ้น
เฮ้ย! มีผู้ชายคนนึงวิ่งออกมาจากห้องน้ำผู้หญิง ไอ้พวกถ้ำมองแน่ๆ เลย อย่างนี้ต้องไปช่วยจับ แล้วรุมสะกรำมันซะให้เข็ด
ฉันเดินเข้าไปหวังจะจับไอ้ถ้ำมองนั่นให้อยู่หมัด แต่….
นั่นมันนายหยาบคายน่ะซิ นอกจากหยาบคายแล้วยังถ้ำมองอีกหรอเนี่ย >.<
ฉันว่าฉันไม่ยุ่งด้วยดีกว่า แล้วฉันก้อหันหลังจะเดินกลับไปที่โต๊ะ แต่มีมือหนึ่งมาคว้าฉันไว้แล้วผลักฉันไปติดกำแพง เสียงลมหายใจของเขารดอยู่ที่เรือนผมของฉัน บ่งบอกได้เลยว่าผ่านการวิ่งมาอย่างยาวไกล ฉันเงยหน้าขึ้นมอง
“นาย…” ฉันอุทานเสียงดัง แต่เขาเอามือมาปิดปากฉันซะก่อน
“อยู่เงียบๆ นะ ไม่งั้นฉันจูบเธอไม่รู้ด้วย” เขาพูดแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉัน เขาก้อคือนายหยาบคายนั่นเอง
“ไปทางนู้นแล้ว” เสียงหนึ่งในผู้หญิงที่วิ่งตามร้องดังขึ้น แล้วเสียงต่างๆ ก้อเริ่มสงบลง
“ปล่อยได้แล้ว” ฉันพูดและพยายามผลักเขาออก
“อย่างกับฉันอยากอยู่ใกล้เธอตายหละ ยัยหัวทองเหลือง” นายหยาบคายพูดแล้วถอยออกห่างจากฉัน
“นายไม่ต้องมาทำฟอร์ม นายมันถ้ำมองไปแอบเข้าห้องน้ำผู้หญิง” ฉันได้ทีถล่มไม่ยั้ง นายหยาบคายนั่นหน้าถอดสีไปเลยทีเดียว
“ฉัน… ฉัน… ฉันก้อแค่เข้าห้องน้ำผิด” นายหยาบคายแก้ตัว
“ชิ อย่ามาแก้ตัวน้ำขุ่นๆ น่ะนาย”
“ฉันป่าวนะ … ว่าแต่เธอเหอะ ก้อเข้าห้องน้ำผู้ชายไม่ใช่หรือไง” คราวนี้เป็นฉันนี่แหละที่หน้าเสีย
“ใคร… ใครบอกฉันเข้า”
“แล้วทำไมฉันไม่เจอเธอในห้องน้ำ… ผู้หญิงล่ะ” นายหยาบคายกล้ำกลืนฝืนคายคำว่า ผู้หญิงออกมาจนได้
“ก้อฉันไม่ได้เข้าห้องน้ำนี่” เป็นคำแก้ตัวที่ใช้ได้เหมือนกันนะ ฮันเคียงเฮ
“นี่น้องสาว วันหลังเข้าห้องน้ำก้อดูป้ายซะบ้างนะ” ผู้ชายคนที่อยู่ในห้องน้ำพูดเสียงดัง จนทุกคนในบริเวณนั้นหันมามองฉันเป็นตาเดียว
“เอ่อ เข้าใจผิดน่ะค่ะ” ฉันแก้ตัวไป ตอนนี้ก้อไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกไว้ที่ไหนแล้ว
“นี่น่ะหรอ บอกว่าไม่ได้เข้าห้องน้ำ…ผู้ชาย ^^” นายหยาบคายพูดสีหน้าเยาะเย้ย
“ฉัน…ฉันก้อแค่เข้าไปสำรวจห้องน้ำผู้ชายของเกาหลีน่ะ” เป็นการแก้ตัวที่น้ำขุ่นๆ จริงๆ ฮันเคียงเฮ
“สำรวจ? อย่าแก้ตัวไปเลยยัยหัวทองเหลือง อยากเข้าไปดูอะไรดีดีละซิ”
“นาย…นาย” ฉันพยายามระงับความโกรธ
“บอกฉันก้อได้นี่ ฉันจะจัดให้”
“อ้าย!!~~ นายลามก นายก้อเข้าไปห้องน้ำผู้หญิงเหมือนกันนั่นแหละ” มันก้อลงเรือรำเดียวกันละว้า
“ใช่ ฉันเข้าห้องน้ำผู้หญิง แต่มันเป็นแค่อุบัติเหตุเท่านั้นแหละ ยัยหัวทองเหลือง”
“นี่อย่าเรียกฉันว่าหัวทองเหลืองได้ไหม”
“แล้วหัวเธอเป็นสีเขียวหรือไงล่ะ” นายหยาบคายย้อน
“นายเท้าเหม็น!” ฉันสบถแล้วรีบเดินหนีไป
“ยัยหัวทองเหลือง” นายหยาบคายสบถไล่หลังฉันมา
“เคียงเฮ ไปไหนมา หายไปซะนานเลย” ซุนยองถามเมื่อฉันเดินมาถึงโต๊ะ
“ฉันไปเข้าห้องน้ำมา”
“แล้วทำไมไปนานจัง”
“มีเรื่องนิดหน่อยน่ะ”
“เรื่อง? อะไรหรอ” ซุนยองถามด้วยสีหน้าสงสัย
“เดี๋ยวฉันเล่าที่บ้านได้ไหม ฉันเหนื่อยจังเลย“ ฉันพูดตัดความ
“ได้ๆ งั้นกลับบ้านกัน” ซุนยองพูด
“แล้วเธอไม่ไปหาเพื่อนเธอหรอ”
“ใครหรอ” เธอเป็นโรคความจำสั้นตั้งแต่เมื่อไรเนี่ยลีซุนยอง
“ก้อคนที่เธอคุย…”
“อ๋อ ซองเท ไม่เห็นเป็นไรเลย ปล่อยให้รอไปอย่างนั้นแหละ สั่งสอนซะบ้าง คราวที่แล้วให้ฉันรอตั้งหกชั่วโมง.. @#$!%^*&$#%@*()+&*$%*||-*#@$” แล้วเธอก้อพร่ำพรรณนาถึงเพื่อนของเธออีกยาว
“ซุนยอง วันนี้ฉันนอนบ้านเธอได้ไหม” ฉันถามขึ้นเมื่อรถมาจอดที่หน้าบ้านฉัน
“ได้ซิ ว่าแต่ทำไมเธอไม่บอกให้เร็วกว่านี้นะ” เธอบ่นสีหน้าหงุดหงิด
“ก้อฉันมาเก็บของไง รอฉันแป็บนะ” ฉันพูดแล้วรีบวิ่งลงจารถเข้าไปในบ้าน
บ้านของฉันหลังนี้ไม่ใหญ่โตนัก เพราะส่วนใหญ่แล้วครอบครัวฉันจะไปอยู่ที่อังกฤษ นานๆ ครั้งถึงจะกลับมาสักที บางครั้งก็จะมีญาติๆ ที่มาทำธุระในโซล มาค้างบ้าง บ้านหลังนี้ยังสะอาดเหมือนเดิมนะ ในสายตาของฉัน
ฉันเดินขึ้นไปบนห้องนอนของฉันทางซ้ายมือของตัวบ้าน ว้าว! ห้องฉันยังอยู่ในสภาพเดิม 7 ปีแล้วนะ ตุ๊กตาหมีเท็ดดี้แบร์ตัวใหญ่ยังคงตั้งอยู่ข้างโต๊ะเขียนหนังสือ ต้นกระบองเพชรเมื่อครั้งที่ฉันได้มันมาจาก…เพื่อน ตั้งอยู่ที่ขอบหน้าต่าง ตอนนี้มันออกดอกแล้ว ดอกสีม่วงของมันช่างมีเสน่ห์มากจริงๆ ฉันวางกระเป๋าเดินทางหยิบเสื้อผ้าและของใช้ที่จำเป็นออกมา แล้วยัดกระเป๋าใส่ตู้เสื้อผ้า
ฉันเดินลงมาที่ชั้นล่าง พลางสายตาก้อมองดูรอบๆ บ้าน มีบางสิ่งบางอย่างที่เปลี่ยนไป และก้อมีบางสิ่งบางอย่างที่ยังคงเดิม เปียโนตัวเดิมยังวางอยู่ที่เดิม ฉันจำได้ดีว่าฉันเคยเล่นมันเมื่อวันคริสต์มาสเจ็ดปีก่อน ฉันยังเล่นผิดคีย์เลย แต่ตอนนี้… ฉันลืมไปหมดแล้วหละ -_-;;
ฉันเดินลงมาถึงสวนหย่อมหน้าบ้าน
“นี่เธอ เข้ามาทำอะไรน่ะ” เสียงชายคนหนึ่งถามขึ้นข้างหลังฉัน
“คือ… ฉัน” ฉันหันไปมองหน้าเขา เขาเป็นชายหนุ่มร่างสูง อายุรุ่นราวคราวเดียวกับฉัน ใบหน้าที่เกลี้ยงเกลา ดวงตาที่กลมโต ทำให้มีเสน่ห์ในครั้งแรกที่สบตา เสียงนุ่มๆ ของเขาทำให้ฉันเหมือนตกอยู่ในภวังค์
“ฉันถามว่าเธอเขามาทำอะไร แล้วอะไรอยู่ในมือเธอน่ะ” เขามองเลยมาที่มือฉัน มือที่ยังถือเสื้อผ้าอยู่
“…”
“เธอ เธอเป็นขโมยหรือไง” เขาถามแล้วเดินเขามาใกล้ๆ ฉัน ดวงตาของเขาจ้องมาอยู่ที่ฉันอย่างแน่วแน่ ดวงตาที่มุ่งมั่นนั้นชวนให้ฉันหลงไหลจริงๆ ถึงแม้เขาจะมีแผลเป็นที่คิ้วข้างซ้ายก้อเถอะ มันก้อไม่ทำให้หน้าของเขาชวนมองน้อยลงไปเลย << สรุปเลย…ทุกอย่าง…เขาหล่อ >>
“นี่ยัยหัวขโมย เธอเอาของคืนมานะ!” เขาพูดเสียงดัง
“เรื่องอะไรจะคืน เอ้ย! ไม่ใช่ ฉันไม่ใช่ขโมยนะ” พูดผิดพูดถูกเลยฉัน ใบหน้าที่ชวนหลงใหลของเขาทำให้ฉันสับสนจริงๆ
“เธอเป็นขโมย ยังจะมาปากแข็งอีก เอาของคืนมานะ”
“ฉันไม่ใช่ขโมย อย่าเข้ามานะ!”
“เอาของคืนมา!”
“บอกว่าอย่าเข้ามา”
“เธอ…”
“อ้าย!! ช่วยด้วย” ฉันกรีดร้องแล้วรีบวิ่งออกมาจากบ้าน (ตัวเอง) แต่เขาก้อยังวิ่งตามมา
ฉันวิ่งไปยังรถของซุนยองที่จอดรออยู่หน้าบ้าน แล้วรีบกระโดดขึ้นรถทันที
“ทำไมเธอมาช้าจริง ฉันนึกว่าเธอไปนอนซะอีก” ซุนยองพูดแซว
“ฉันเดินรำลึกความหลังอยู่ยะ”
“เดินรอบบ้านไปสามรอบแล้วน่ะซิ” เธอยังคงแซวฉันอยู่ ฉันหันกลับไปมองข้างหลัง เขายังวิ่งตามฉันมาอยู่เลย
“อ้าย! จะทันแล้ว ลุงๆ รีบออกรถเลย เร็วๆ ค่ะ“ ฉันร้องบอกเร่งลุงคนขับรถ
“มีอะไร ไม่เห็นต้องรีบร้อนเลย” ก้อเธอไม่ใช่ฉันนี่ ซุนยอง
“เถอะน่า เขาตามมาแล้ว เหยียบมิดเลยค่ะลุง”
แย่จริงๆ เลย วันแรกที่มาเกาหลีก็เจอเรื่องเลวร้ายซะแล้ว แล้ววันต่อไปของฉันล่ะ…
To be continues…
*~~--_____--~~* + *~~--_____--~~* | *~~--_____--~~* + *~~--_____--~~*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น