ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter >>13
Chapter >>13<< 75%
“แฟนหรอ คนที่เท่าไหร่ล่ะซองเท” เสียงผู้คนถามขึ้น นายนี่ท่าทางจะมีผู้หญิงเยอะแฮะ
“คราวนี้กี่ขวบล่ะ ^^” ชอบฟันเด็กด้วยละมั้งเนี่ย
“ผู้หญิง หรือ ผู้ชายล่ะ” ห๊ะ!O_O นายนี่มันไม่เลือกเพศเลยหรอฮะ
“ถ้ายังอยากมีชีวิตกันอยู่ละก้อ หุบปากซะ!!” ซองเทพูดเสียงโหด
“อย่าพูดว่าแฟนเลย ฉันว่าคู่นอนซะมากกว่า” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งแหวกลมดังขึ้น อ้า –O- ยัยปอบผีฟ้าน่ะเอง
“เธอยังอยากจะมีหน้าตาไว้ล่าผู้ชายอีกหรือป่าว!!”
“อ่า-O- แล้วใครคือผู้หญิงผู้โชคดีคนนั้นกันล่ะ ทุกคนคงอยากรู้กันแล้วใช่ไหมครับ” มินฮุง (พิธีกร) พูดเพื่อแก้สถานการณ์อีกครั้ง
“ฮันเคียงเฮ” ซองเทคำรามเสียงดังแล้วจ้องมองมาที่ฉัน
“ฮันเคียงเฮหรอ?”
“ใครกันฮันเคียงเฮ?”
มีหลายเสียงบ่นพึมพำขึ้นมาอย่างหนาหู พลางสายตาของหลายคนนั้นก้อกวาดตาหาบุคคลที่ชื่อฮันเคียงเฮด้วย (- - )|( - -)|(- - )|( - -)|(- - )|\\\\\\
“เค้าเรียกเธอแน่ะ เคียงเฮ” ซุนยองเอาไหล่มาชนฉัน
“…” เอ๋อกินเลยค่ะฉัน
“ฮันเคียงเฮ ขึ้นมานี่ซิ!” เสียงซองเทดังขึ้นอีกครั้ง
“ขึ้นไปซิ” ซุนยองผลักฉันให้แหวกผู้ชนออกไป
\"ง่า\" ฉันบ่นแต่ก้อยอมเดินขึ้นไป จึงทำให้มีเสียงแซวของหนุ่มๆแอนด์โวยวายจากยัยผู้หญิงทั้งหลาย
..‘วู้ววว -O- ซองเท คนนี้น่ารักดีนะ’..
..‘อะไร หน้าตาก็อย่างผีขนุน’.. อะไรกันฉันขนุนหรอยะ ยัยเหยี่ยวหนังยาวแร้งทึ้ง
..‘ถ้าทิ้งแล้วคนนี้ฉันขอนะวุ้ย’.. โอเคเลย ถ้านายไม่หน้าตาเหมือนหมาปั๊กอย่างนี้นะ -_____-
..‘วู้ววว-O- คนนี้ท่าจะของจริงแฮะ มาสร้อยการันตีด้วย’.. อีกแล้วนะ สร้อยนี้หรอ ฉันอยากรู้โว้ย!!!!
..‘ซองเท นายตาต่ำ’.. ฉันรู้นะว่าใครพูด ยัยปอบผีฟ้าหน้าด้านซาตานเรียกป้า -_______________-^^
\"สวัสดีคับ คุณฮันเคียงเฮ\" มินฮุงพูดแก้สถานการณ์ให้ดีขึ้น
\"คะ...ค่า\"
\"ไม่ทราบว่าคบกับซองเทมานานเท่าไรแล้ว\"
\"24\" ซองเทพูดแล้วก้อโอบไหล่ฉัน ฉันว่านะถ้าฉันอยู่คนเดียวละก้อ มีหวังโดนจิกตบเป็นแน่
\"อ๋อ 24 วัน นะครับ\" พิธีกรพูด
\"24 ชั่วโมง\" ซองเทพูดแก้
\"ห๊า O_O\" มินฮุงตะลึง
\"แล้วทำไม -_-^^\"
\"ป่าวคับ/แล้วคบกันได้ไงล่ะคับ\"
\"อยากคบ\" โอโห ตอบกวนมากๆๆ ถามมาพูดกับฉันนะ แม่จะตบฟันหลุดหมดปากเลยคอยดู
\"โอเคครับ เป็นเหตุผลที่ดีมาก\" มินฮุงกัดฟันพูด นี่มินฮุง ต่อยอีตานี่ให้ล้มตึงไปเลยซิ
\"อื้ม -_-\"
\"งั้นให้คู่บ่าวสาว เอ้ย คู่รักใหม่ไปพักผ่อนก่อนแล้วกัน สงสัยจะรักกันจนเหนื่อย\" รีบไล่ลงเลย อะไรๆ คู่บ่าวสาว รีเพลย์ใหม่ดิ พูดแบบนี้จะตายได้ง่ายๆ นะ >*<
\"งั้นตอนนี้เรามาฟังเพลงจากเพื่อนฝ่ายชายกันดีกว่าครับ\"
ใครกันน้า??????
\"ยุนซึงโพครับ\"
ซึงโพเดินออกมาพร้อมกับกีตาร์โปร่ง แล้วนั่งบนเก้าอี้ที่เตรียมไว้
\"เป็นเพลงที่ผมแต่งเองนะครับ เพลงนี้ไม่เกี่ยวกับทั้งคู่นะครับ แต่ผมอยากจะมอบให้คนคนหนึ่ง\" ซึงโพพูดแล้วใช้สายตาเศร้าๆ มองลงมาที่ฉัน ที่ขณะนี้โดนซองเทโอบอยู่ อีตาบ้านี่ก็ ฉันไม่ใช่ขอบโซฟานะ จะได้มาวางพาดแขน - -^^^^^
“โว้ววว-O- ซึงโพโหมดซึ้งแฮะ ^ ^” เพื่อนของเขาแซว
แล้วซึงโพสุดหล่อก้อเริ่มเล่นกีตาร์
มันเป็นเพลงที่ฉันได้ยินเมื่อวานในสวน ตอนกินไอศกรีมสตอเบอร์รี่สูดดดอาหย่อย แผล็บๆๆๆ ;-q
เขาแต่งเองหรอเนี่ย??
รู้สึกแล้วตั้งแต่อีกครั้งที่พบเธอ
แม้ว่าเธอไม่เคยรับรู้
ว่าได้เจอใครคนนี้...
อีกครั้ง
ฉันคงเป็นเหมือนใบเมเปิล...
ที่พัดผ่านมาตอนหน้าร้อน
แล้วหายลับไป...จากความทรงจำ
ปีหน้าอีกคราจึงหวนมา
รักฉัน...ไม่ใช่พระอาทิตย์
ที่มีตกแล้วก้อขึ้นใหม่
รักฉัน...ไม่ใช่ท้องฟ้า
เมื่อเมฆฝนจากลาแล้วสดใส
รักฉันเมื่อจบแล้วไม่มีเริ่มใหม่
รักฉันที่มีให้เธอ...
ก้อไม่สามารถเริ่มใหม่
เพราะว่ามันยังไม่จบลง
ฉันยังรักเธอ
ขอให้เธอรู้ไว้
ฉันจะรักเธอตลอดไป
Forever I love you
.........
แปะๆๆๆๆๆ \\ / /|\\ \\ / /|\\
“อะไรกันซึงโพ นายแต่งเพลงได้เลยหรอเนี่ย” อีตาฮานซองเทนั่นพูดด้วยเสียงแค่นๆ
“อะไรกัน ซึงโพออกจะแต่งเก่งเนอะ ^ ^” ฉันพยายามพูดเข้าข้างซึงโพเพื่อที่จะทำให้สถานการณ์ดีขึ้น
“ไม่รู้สิ มันออกมาจากใจน่ะ ^^” ซึงโพพูดแล้วส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจมาให้ฉัน
“อะไรกัน ซึงโพ นายไม่เห็นเคยบอกฉันเลยนะว่านายมีผู้หญิงมาอยู่ในใจแล้ว ^^” เพื่อนของเขาคนนึงพูด
“ผู้หญิงคนนั้นคงโชคดีมากเลยนะ ^ ^” ฉันพูดแบบทึ่งๆ ใครกันนะผู้หญิงโชคดีคนนั้น
“แล้วผู้หญิงคนนั้นไปไหนซะล่ะ” ขอบคุณมากเลยมินฮุง ที่ช่วยไขข้อข้องใจให้ฉัน ^_____^
“เขาก็อยู่แถวนี้แหละ แต่เขาไม่รู้หรอกว่าเป็นฉันที่มองเขาอยู่ตลอดเวลา T^T” ซึงโพพูดด้วยสายตาที่เจ็บปวดรวดร้าว น่าสงสารจังสุดหล่อ มาๆ มาให้เคียงเฮคนนี้กอดปลอบเร็ว ^________________^
“ทำไมเรื่องของนายมันเศร้าอย่างนี้นะ อยู่อย่างฉันสิ ประสบความสำเร็จซะไม่มี ^__^” แนะ! พูดไม่พูดเปล่ายังถือดีมาโอบฉันซะแน่นเชียว เดี๋ยวปั้ดศอกกลับให้จุกจนตัวโยนเป็นกุ้งเลยนี่ >.,<
“...งั้นฉันไปก่อนนะ” ซึงโพพูดแล้วถือกีตาร์อันโตออกไป
“อะไร นายจะกลับแล้วหรอ” ซองเทพูด
“ก็แค่จะเอาของไปเก็บ แต่ถ้านายไม่อยากให้อยู่ ฉันกลับก็ได้” อีตาบ้าฮานซองเทนี่ >,< ดูสิซึงโพน้อยใจแล้ว เดินซึมๆ ออกไปเลย
“อ้าว! อาการกำเริบแล้วหละซึงโพของพวกเรา ฮ่าๆ งอนเป็นผู้หญิงเชียว” พวกเพื่อนๆ ของเขาหัวเราะกันร่าเชียว คนกำลังเครียดอยู่นะ อีตาพวกบ้าเนี่ย
“อะไรของมันวะเนี่ย ฉันผิดอะไรเนี่ย” ซองเทพึมพำ
“ใช่ นายผิดมากๆ เลยอีตาบ้าเอ้ย” ฉันพูดแล้วสะบัดหน้าหนี วิ่งตามซึงโพออกไป ฉันได้ยินเสียงตานั่นมันพูดนะ แต่ฉันไม่หยุดหรอก
-------------------
“อ้าว ซองเท เคียงเฮไปไหนแล้วล่ะ” ซุนยองถาม
“วิ่งตามไอ้ซึงโพไปน่ะสิ อะไรกันวะ เป็นห่วงเป็นใยอะไรกันนักหนา เป็นแฟนฉันแท้ๆ เลย -____-^^^” ซองเทพูดด้วยสีหน้าหงุดหงิดสุดๆ
“เอาน่า แล้วนายไปทำอะไรเข้าล่ะ”
“ป่าว ยังไม่ได้ทำ”
“ให้มันจริงเหอะ ถ้านายทำอะไรไม่ดีจริงๆ ล่ะก็ ฉันจะกลับมาตี นายให้เหลือสองนิ้วเลยคอยดู” ซุนยองพูดอย่างหมายมาดไว้แล้ววิ่งออกไป
-------------------
“ซึงโพ เป็นอะไรหรือเปล่า” ฉันถามด้วยความเป็นห่วงหลังจากรบวิ่งตามเขาออกมา ไม่รู้เป็นอะไร ทำไมฉันเป็นห่วงเขาจังนะ อ๊ะ! ใช่สิ ฉันมันนางเอกอยู่แล้ว แคร์ความรู้สึกของคนอื่น อิอิ ^ ^
“^ ^;;” เขาได้แต่หันมาส่งยิ้มแห้งๆ ให้ฉัน
“อย่าไปฟังตาบ้าซองเทนั่นพูดะไรมากเลยนะ นายนี่มันก็ปากอย่างนี้แหละ”
“ฉันรู้ดีก็ซองเทมันเพื่อนฉันนี่นะ แต่ฉันก็เป็นคนอย่างนี้แหละ ไม่อยากจะต่อปากต่อคำอะไรมาก ก็ได้แต่เดินออกมาเฉยๆ อย่างนี้แหละ” โอ้ว!สุภาพบุรุษ พระเอกชัดๆ เลยซึงโพจ๋า ฉันอยากจะเข้าไปกอดปลอบจริงๆ เลย แต่ทำไม่ได้เนื่องจากฉันสวย (เกี่ยวกันตรงไหนเนี่ย)
“ซึงโพเข้าไปในในงานกันดีกว่านะ” ฉันชวน อันเนื่องมาจากว่าตัวเองก็หิวแล้ว –“-
“ไม่หละ ฉันจะกลับแล้ว”
“ซึง~โพ~” ฉันเรียกเขาเสียงยาวเป็นเชิงอ้อน แล้วเดินเข้าไปจับแขนเขา เรื่องอะไรจะต้องไปยอมแพ้ให้อีตาฮานซองเทนั่นมาไล่ด้วยล่ะ ฉันอยู่ข้างนายนะ ซึงโพ ^3^
“ถ้าซองเทผู้แสนดี(แตก)มาเห็นว่ากำลังถูกแฟนคนใหม่หมาดๆสวมเขาอยู่จะเป็นยังไงนะ” เสียงยัยจีจินฮี (ยัยปอบหยิบสยองขวัญ วันโลกแตก) ดังขึ้น
“ก็ไม่รู้สิ ฉันไม่ใช่เขานี่” ฉันพูด
“เธอนี่นะ มันมารยากว่าที่ฉันคิด ไม่น่าเชื่อว่าจะร่านได้ขนาดนี้”
“ร่านแล้วมีคนเล่นด้วยก็ยังดีกว่าร่านแล้วไม่มีคนเอาแล้วกัน ฮึ! ^ ^” ฉันเริ่มออกลายนางร้ายแล้วซอกกลับตอกกลับไป
“ยัย.. ชิ! ถ้าแน่จริง เธอรออยู่ตรงนี้แล้วกัน เดี๋ยวฉันจะไปตามคนมีเขามาดูคนสวม ฮึฮึ ^o^” ยัยนั่นยิ้มด้วยความเย้ยหยันแล้วเดินออกไป ถ้าไม่มายืนเป็นหลักกิโลให้โง่อยู่ตรงนี้หรอก
“ซึงโพ ไปกันเถอะ” ฉันหันมารบเร้าซึงโพแทน
“”
((แล้วที่เหลือจะตามมาเรื่อยๆค่า แหะๆ ละอายใจเจงๆว่ะ อัพช้าโคดเลยช้านนน -______-^^^^^))
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น