ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter >>12
Chapter >>12<< ความรักไม่เข้าใครออกใคร
“เป็นแฟนฉันได้มะ”
O_O
เมื่อกี้นายว่าไรนะ โอย-O- ฉันละไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเลย
“วะ… ว่าไงนะ”
“ฉันถามว่าเธอเป็นแฟนฉันได้ไหม” เขาพูดย้ำอีกครั้ง
“……” ฉันไม่ตอบ
“เธอ เธอ ฉันถามเธอ… ฮันเคียงเฮ!”
“ฮะ ฮะ ว่าไงนะ” ฉันร้องด้วยความตกใจ
“เธอ…เป็น…แฟน…”
“ได้สิ” ซุนยองพูดขึ้นทันทีก่อนที่เขาจะพูดจบด้วยซ้ำไป
“ฉันถามเพื่อนเธอนะลีซุนยอง”
“ก้อใช่ไง ฉันตอบแทนเคียงเฮ ^^” ซุนยองพูดด้วยสีหน้าระรื่น
“แล้วเธอว่าไง” เขาหันมาถามฉัน
“เอ่อ…” ฉันยังคงอึกอัก จะให้ตอบยังไงละเนี่ย???
“…“
“เอ่อ คือฉัน…โอ๊ะ!” ซุนยองหยิกฉันที่ต้นแขนหนึ่งที
“เธอว่าไง” เขาถามอีกครั้ง
“ฉัน ไม่… แล้วแต่ซุนยองแล้วกัน” เฮ้อ! -_- ฉันละจนปัญญาจริงๆ โดนบังคับซะขนาดนี้
( -_-) ==> หันไปมองซุนยอง สุดแล้วแต่เธอนะ แต่ไม่ต้องบอกก้อคงจะรู้ว่าจะออกหัวหรือก้อย
“ได้ ฉันให้พวกเธอคบกัน ^-^” ซุนยองสีหน้าแจ่มใสขึ้นกว่าเดิม (มากๆ)
“ฮ่าๆๆๆๆ ดีมากเลย แปะ แปะ(ตบไหล่ซุนยอง) ตอนนี้ฮันเคียงเฮก้อเป็นของฮานซองเทแล้ว” เขาพูดด้วยสีหน้าระรื่น แล้วหันมายิ้มให้ฉัน ^-^ ฉันก้อยิ้มตอบกลับไปแบบแหยๆ ^_^;; ไม่สามารถทำอะไรได้ แหะๆ แต่ในใจอ่านะ ตบฝังดินไปแล้ว -_-^^
“โอเค งั้นพวกเธอ ก้อเป็นแฟนกันให้ยั่งยืนนะ ถ้าเลิกกันขึ้นมาละก้อ…ฮึ่ม!” ดูยัยตัวดีเธอพูดเข้า อย่างกับบาทหลวง แล้วดูตอนท้ายซิ อย่างกับฆาตกร -_-
^^ สีหน้านายฮานซองเท
^-^ สีหน้ายัยเพื่อนตัวดีลีซุนยอง
-_-;; สีหน้าฉัน สุดจะทน
“ได้ งั้นเธอเคียงเฮ กลับเข้าบ้านได้แล้ว แล้วก้อ… ฝันดีนะ^^” เขาถือดียังไงมาเรียกชื่อฉันห้วน
“อะ…อืม” ฉันรับคำแล้วก้อหันหลังจะเข้าบ้าน
“อ้าว! เคียงเฮ กลับมาแล้วหรอ ดีใจจัง ^O^” เสียงของซึงโพดังออกมาจากหน้าบ้าน ไงล่ะ รถไฟจะชนกันไหมเนี่ย
“อ้า –O- จ้ะๆ ฉันกลับมาแล้ว ^^*” ฉันตอบกลับไป
“งั้นก้อเข้าบ้านซิ ยืนทำอะไรอยู่ล่ะ” ซึงโพถาม แล้วเดินออกมานอกประตู จับมือฉันจะเดินเข้าบ้าน เขามองไปที่ซุนยอง
“อ่า ซึงโพ นี่ซุนยองเพื่อนฉัน” ฉันแนะนำ
“อือ ฉันพอจำได้” ซึงโพรับคำ ตอนนี้ซองเทกำลังมองมาที่ฉันตาเขม็ง เพราะตอนนี้ซึงโพกำลังจับมือฉันอยู่
“แล้วนี่……..” ฉันจะแนะนำซองเท
“ถ้าร่ำลากันเสร็จแล้ว ก้อเข้าบ้านกันเหอะ” ซึงโพพูดพลางดึงมือฉัน ส่วนอีกมือก้อถือกระเป๋าฉันอยู่
“ฮันเคียงเฮ!! -_-^” เสียงซองเทตะโกนขึ้นเสียงดัง
“ฮะ เอ่อ…มีไรหรอ” ฉันถาม ส่วนเขาก้อเดินเข้ามาใกล้ๆ ฉัน พลางล่วงมือลงไปในกระเป๋า แล้วหยิบของบางอย่างออกมา
“สำหรับแฟนของฉัน!!” เขาพูดน้ำเสียงราวน้ำแข็งแล้วเอื้อมมาสวมสร้อยคอให้ฉัน
“อ้ะ! อะไรหรอ” ฉันถาม
O_O ==> สายตาของซุนยองและซึงโพ
สองคนนี้เค้าเป็นอะไรเนี่ย ตกใจอะไรกันนักหนา
“ซองเท อันนั้นเลยหรอ ^^” ซุนยองถามแววตาตกใจ แต่ปากกลับยิ้ม อะไรของแม่นี่นิ่
“ใช่ อันนี้แหละ” ซองเทตอบ อันนี้ อันนี้ มันหมายความว่ายังไงกันละเนี่ย
“ฮานซองเท” ซึงโพครางชื่อเขาเบาๆ
“มันอะไรละเนี่ย???” ฉันถาม
“เธอเป็นแฟนฉัน นี่ก้อสำหรับคนที่เป็นแฟนฉัน” เสียงของเขายังเยือกเย็นเหมือนเดิม ฉันมองไปยังสร้อยที่เขาสวมให้เมื่อครู่ มันเป็นสร้อยทองคำขาว มีจี้เป็นคำสามคำความหมายกินใจ ‘ซารังแฮโย’ (ที่มี 3 คำเพราะว่าภาษาเกาหลี เขียนแล้วมีตัวอักษร 3 ตัว จ้า (มั้ง) แหะๆ)
“///O_o///” ทั้งตกใจและหน้าแดงนี่หละสีหน้าฉัน
“เคียงเฮเข้าบ้าน! -_-^^” ซึงโพพูดด้วยเสียงดุๆ
“ได้ๆ”
“ฮันเคียงเฮ!” จะเรียกอะไรนักหนานะ นายซองเทนี่
“อะไร!” ฉันพูดด้วยเสียงห้วนๆ
“ฝันดีนะ ^^”
“อื้ม!!… ระ” ฉันตอบรำคำยังไม่ทันจบประโยค เขาก้อเลื่อนหน้าเข้ามาจุ๊บที่ปากของฉันอย่างแผ่วเบา
“เฮ้ย! นาย……//////-_-^////////” ฉันจะวีนเขาซะหน่อย แต่พูดไม่ออกแฮะ
“เคียงเฮ เข้าบ้านเร็วๆ เถอะ” ซึงโพพูด แต่เขาไม่ยอมให้ฉันตอบรับ เขาก้อลากฉันเข้าบ้านไปทันที ส่วนซุนยองก้อหันมามองฉันอย่างงงๆ
“ยุนซึงโพ” ซองเทเรียก
“…” เขาหันหน้ามองโดยไม่พูดอะไร
“พรุ่งนี้เจอกันที่ร้านดอดจ์นะ” ซองเทบอก
“ไปทำไม” ซึงโพพูดเสียงห้วน
“มันเป็นปาร์ตี้น่ะ มานะ แล้วฉันก้อมีอะไรจะบอกกับทุกคนด้วย ซุนยองเธอด้วยล่ะ” ซองเทอธิบาย
“อืม ฉันจะพยายาม” ซึงโพตอบเสียงเหมือนเคย (เย็นชา)
ส่วนซุนยอง (- -)(_ _)(- -)(_ _) หงึกๆ ==> พยักหน้าอย่างแรง
“นายต้องไปให้ได้นะเพื่อน” ซองเทตะโกนไล่หลัง เมื่อฉันและซึงโพเดินห่างออกมา
เพื่อน เพื่อนหรอ ซึงโพ กับอีคาฮานซองเทนั่นเป็นเพื่อนกันหรอ แล้วทำไมเมื่อกี้ซึงโพไม่ทักเขาล่ะ
“เอ่อ…ซึงโพ นายเป็นเพื่อนกับฮานซองเทหรอ” ฉันถาม
“…”
“ซึงโพ!”
“เมื่อก่อนน่ะใช่ แต่ในอนาคตฉันก้อไม่รู้ -_-” เขาตอบโดยไม่ยิ้มใดใด
“ทำไมล่ะ?” ฉันถามอีกครั้ง
“…” เงียบ เงียบ
“ซึงโพ ทำไม??” ฉันรบเร้า เขาหันมามองหน้าฉันนิดนึง ดวงตากลมโตของเขาเหมือนจะบอกว่า ‘ฉันไม่อยากตอบ’ โอเค ไม่อยากตอบก้ออย่าตอบ
“อ่า-O- …อื้ม ซึงโพ แล้วไอ้สร้อยนี่(จับสร้อย) นายรู้ไหมมันหมายความว่ายังไง ฉันเห็นนายตาโตเชียวตอนที่เขาเอาออกมา”
“…” เขาเงียบอีกแล้ว อะไรของเขาเนี่ย ชอบให้ฉันถามครั้งที่ 2 ถึงจะตอบหรือไงนะ
“ซึง~ โพ” ฉันเรียกเสียงยาว
^^ เขาหันมายิ้มกับฉัน
เหวอ! อะไรของเขาเนี่ย เมื่อกี้บึ้งตึงแต่ตอนนี้
“เธอขึ้นบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวนะ แล้วลงมาที่สวน เดี๋ยวฉันจะทำไอศกรีมสตอเบอร์รี่สุดอร่อยให้เธอกิน พี่ชายคนนี้ทำอร่อยนะ” เขาพูดแล้วเลี่ยงตัวออกไปทางหลังบ้าน เขาจงใจเลี่ยงที่จะตอบฉันแน่ๆ
สร้อยนี่ มันคืออะไรนะ???
ฉันก้มไปมองที่สร้อยอีกครั้ง มันก้อสวยเหมือนกันนะ แหะๆ ^_^;
“รักฉัน…ไม่ใช่พระอาทิตย์
ที่มีตกแล้วก้อขึ้นใหม่
รักฉัน…ไม่ใช่ท้องฟ้า
เมื่อเมฆฝนจากลาแล้วสดใส
รักฉันเมื่อจบแล้วไม่มีเริ่มใหม่…”
ซึงโพกำลังร้องเพลงขณะที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ มันเป็นเพลงเศร้าๆ เขาร้องเพลงเพราะเหมือนกัน เสียงเขานุ่ม ทุ้ม เขาเป็นนักร้องได้เลยทีเดียว
“อ้าว!เคียงเฮ มานั่งนี่ก่อนมา” ซึงโพเรียกฉันเมื่อฉันมาถึงสวน
“ร้องเพลงอะไรน่ะ เพราะดีนะ”
“อื้อ ขอบคุณ”
“นี่รอแปบนึงนะ เดี๋ยวฉันไปเอาไอศกรีมสุดอร่อยมาให้ ^^” เขาพูดอย่างอารมณ์ดีแล้วหายเข้าไปในครัว
“มาแล้วคร้าบ!! ไอศกรีมสตอเบอร์รี่ ^-^” ซึงโพเดินออกมาพร้อมไอศกรีมสีชมพูสุดสวยหนึ่งถ้วย ประดับตกแต่งด้วยสตอเบอร์รี่ลูกโต เขายกมาวางไว้ตรงหน้าฉัน
“ว้าว!>O< น่ากินมากเลย“ ว่าแล้วฉันก้อหยิบช้อนขึ้นมาจะตักของหวานตรงหน้าเข้าปาก
“อ้ะ –O-” เขาอุทานจนทำให้ฉันชะงักไปเลย
“แล้วอย่าบอกละว่ามันอร่อยที่สุดในโลกเลย!” เขาพูดพร้อมกับทำตาหวานใส่ฉัน ให้ตายซิซึงโพ ฉันจะละลายเพราะสายตานายแล้วนะ >,<
“อ่าจ้า~~”
ง่ำ ง่ำ ง่ำ ง่ำ –O-
“เคียงเฮ เธออยากรู้ใช่ไหมที่ฉันบอกเธอน่ะ” ซึงโพโผลงถามขึ้นขณะที่ฉันก้อกำลังกินอย่างเอร็ดอร่อย
“ฮะ อะไรหรอ ง่ำๆ –O-”
“หรือเธอไม่อยากรู้แล้ว”
“อยากรู้สิ ง่ำๆ –O-” แล้วมันเรื่องอะไรนะ ลืมแล้วง่า
“เรื่องที่เธอถามฉันว่าเป็นเพื่อนกับซองเทหรือเปล่าน่ะ” อ๋อ! นึกว่าเรื่องอะไร
“อื้มๆ ง่ำๆ –O-” ฉันรับคำแล้วซัดกับไอศกรีมต่อ
“ฉันบอกว่าเมื่อก่อนน่ะใช่แต่อนาคตฉันไม่รู้ใช่ไหม”
(- -)(_ _)
“เธอถามว่าทำไมใช่ไหม”
“น่านซิ ทำไมหรอ ง่ำๆ” ฉันยังคงไม่ละเว้นจากการกิน
“เพราะเธอน่ะซิ”
แค่ก แค่ก แค่ก
ฉันสำลักเลยทีเดียว หมายความไงเนี่ย >_< เพราะฉันหรอ บ้าน่า!! >_<
“หมายความว่ายังไงเนี่ย”
“ก้อเพราะเธอ เธอน่ะทำให้……”
“เอ่อ ฉันว่าฉันเข้าบ้านก่อนดีกว่านะ” ฉันพูดขัดจังหวะเขา แล้วรีบชิ่งเข้าบ้านไป ไม่อยากจะรับรู้เลย ฉันทำอะไรให้พวกเขากันนะ เฮ้อ!! >,<
==<$>==|@|+|@|==<$>==|@|+|@|==<$>==|@|+|@|==<$>==|@|+|@|==<$>==
ตือตือตือ ตื๋อตือตือ ตื้อตื๊อตือตื่อ ตื้อตื๊อตือตื่อ ตื๋อตือตือ~~
เสียงของโทรศัพท์มือถือเจ้ากรรมที่เพิ่งเปลี่ยนเสียงใหม่ปลุกให้ฉันตื่นขึ้นจากฝันร้ายที่สุด ฉันฝันว่าโดนไอศกรีมสตอเบอร์รี่ฉีดใส่ แล้วพอหนีมาก้อยังเจอสร้อยของซองเททับอีก ดีแล้วหละที่ปลุกให้ฉันตื่นจากฝันร้าย~
ตือตือตือ ตื๋อตือตือ ตื้อตื๊อตือตื่อ ตื้อตื๊อตือตื่อ ตื๋อตือตือ~~
โอ้ย-O- ใครกันนะโทรมาแต่เช้าเชียว
“เยาโบเซโย” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
“เคียงเฮใช่มะ” เสียงปรายสายตอบกลับมา
“ใช่ค่ะ”
“เธอออกมาหาฉันหน่อยได้มะ” ใครกันละเนี่ย????
“คุณเป็นใครน่ะ ซึงโพหรอ นายมาเคาะประตูเรียกฉันก้อได้นี่”
“ยุนซึงโพ?”
“ใช่ซิ นายจำชื่อตัวเองไม่ได้หรือไง”
“ฉันไม่ใช่ยุนซึงโพนะ ฉันฮานซองเท” เขาพูดด้วยเสียงโกรธๆ ผ่านทางปรายสาย
“อ้ะ! ฮานซองเทหรอ ฉันนึกว่า…”
“ฮันเคียงเฮ!!!” เขาดุฉัน T^T
“ขอโทษ!” ทำไมฉันต้องขอโทษด้วยนะ ฉันผิดตรงไหน??
“เธอเป็นแฟนฉัน ห้ามพูดถึงผู้ชายคนอื่น แม้แต่เพื่อน จำไว้เธอเป็นแฟนฉัน ฮันเคียงเฮ!!” เขาตะคอกฉันผ่านทางโทรศัพท์
ใครอยากเป็นแฟนกับนายกันเล่า เผด็จการที่สุด >,<
“อ้ะ…แล้วนายโทรมาทำไม นี่มันยังเช้าอยู่เลย”
“เช้าบ้านเธอซิ นี่มันจะเที่ยงแล้วนะ หัดแหกตาดูนาฬิกาซะบ้างซิ!”
“ก้อ… ฉันยังง่วงอยู่นี่ ถ้านายจะโทรมาปลุกฉันแค่นี้ละก้อ ฉันวางละนะ”
“ถ้าเธอวางละก้อเธอตายแน่!”
“แล้วนายโทรหาฉันทำไมล่ะ”
“ก้อบอกแล้วไงว่าจะให้เธอออกมาหาฉันข้างนอก”
“ทำไมฉะ…”
“ออกมาเดี๋ยวนี้!” เขาตะคอก มันเป็นแฟนฉันหรือพ่อฉันกันแน่นะ Y_Y
“รู้แล้ว งั้นแค่นี้นะ”
“เน่! แล้วเธอรู้หรอว่าจะให้ไปไหน” น่านซิ?
“แหะๆ” -_-*
“ไม่ต้องมาหัวเราะเสียงแห้ง เธอมาหาฉันที่ร้านดอดจ์” ดอดจ์? ดอดจ์? ดอดจ์? ร้านเดียวกับที่เขาให้ซึงโพไปนี่
“แล้วไอ้ร้านดอดจ์อะไรเนี่ยมันอยู่ที่ไหนล่ะ -?-”
“อยู่เกาหลีน่ะซิ ยัยบ๊องส์เอ้ย!” ใครบ๊องส์กันแน่ยะ
“เฮอะๆ ^_^++”
“ถ้ามาไม่ถูกก้อโทรไปถามลีซุนยองเอาแล้วกัน” ซะงั้นง่ะ ไอ้ผู้ชายบ้าเอ้ย แทนที่จะมารับเรา
“อื้อๆ” ฉันตอบรับอย่างเฉื่อยชา
“แต่งตัวมาให้มันเหมือนคนหน่อยน่ะ อย่าลืมนะ ตอน 3 ทุ่ม” หนอย~~
“ย่ะ!! แค่นี้นะ! >,<”
“เดี๋ยว! อย่าลืมใส่สร้อยนั้นมาล่ะ…ปิ๊บ” เขาพูดแค่นั้นก้อวางหูไป สร้อย? ไอ้ซารังแฮโยนั่นน่ะหรอ -_-
ฉันว่าฉันไปอาบน้ำดีกว่านะ เดี๋ยวอีตานั่นจะมาวีนใส่ฉันอีก -_-
วันนี้ฉันใส่เสื้อคอปกสีฟ้า กับกระโปรงสีน้ำตาล ใส่รองเท้าผ้าใบ แล้วที่ลืมไม่ได้ แต่อยากลืม สร้อยของอีตานั่นน่ะซิ
==<$>==|@|+|@|==<$>==|@|+|@|==<$>==|@|+|@|==<$>==|@|+|@|==<$>==
ตอนนี้ฉันยืนอยู่ตรงหน้าร้านดอดจ์แล้ว เป็นผับกึ่ง Restaurant ในแนวยุโรป เป็นอาคารสองชั้นก่อสร้างด้วยอิฐที่เป็นหิน มีไม้เรื้อยอยู่หน้าประตูให้เหมือนเป็นซุ้มสู่ทางเข้า
ฉันจะเดินเข้าไปในร้าน แต่ที่หน้าประตูมีป้ายแขวนไว้ ‘close’ ร้านปิดหรอ แล้วอีตาซองเทนั่นนัดฉันที่นี่ทำไมนะ ถ้ารู้ว่าปิดก้อโทรมาบอกกันหน่อยก้อได้
“ซองเท!”
ฉันหันหลังจะเดินกลับ แต่ก้อได้ยินเสียงชื่ออีตาบ้านั่นดังออกมาจากในร้าน เขาอาจจะอยู่ข้างในก้อได้นะ
กรุ๊งกริ๊ง!!
เสียงกระดิ่งที่ประตูร้านดังขึ้นเมื่อฉันเปิดประตู
“มางานนี้หรือป่าวครับ” เสียงบริกรหัวเถิกพูดขึ้น ข้างในร้านจัดเป็นงานปาร์ตี้เล็กๆมีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์นานายี่ห้อวางอยู่อย่างเรียงราย
“อ่า คือฉันนัดเพื่อนไว้ที่นี่น่ะค่ะ”
“ขอทราบชื่อหน่อยครับ” นายบริกรหัวเถิกบอกอีกครั้ง
“อ่า –O-………” ใช่งานนี้หรือป่าวนะ
“ฮันเคียงเฮค่ะ” ฉันบอก บริกรคนนั้นกวาดตามองดูรายชื่อในคลิบบอร์ด
“เอ่อ…ไม่มีชื่อคุณนะครับ”
“แต่ฉันนัดเพื่อนไว้ที่นี่นะ>O<” ฉันพยายามแย้ง
“คงผิดวันแล้วมั้งครับ”
“ไม่นะ เค้าบอกว่าวันนี้”
“ยุนซึงโพครับ!!” เสียงซึงโพดังขึ้นข้างหลัง
ซึงโพมางานนี้ด้วยหรอ………. แต่ก้อแหงซิ ซองเทก้อนัดเขามาร้านนี้เหมือนกันนี่
“ยุนซึงโพ…ยุน…ยุน” บริกรหัวเถิกพูดชื่อเขาเบาๆ แล้วไล่สายตาดูรายชื่อ
“ยุนซึงโพใช่ไหมครับ งั้นเชิญข้างในเลยครับ” บริกรพูดแล้วผายมือเชิญเขาเข้าประตู
มับ!
ซึงโพคว้ามือฉันแล้วลากฉันเข้าไปในงาน
“คือคุณคนนี้เค้า……” นายบริกรหัวเถิกจะทักท้วง
“เธอมากับฉัน” ซึงโพพูดเสียงเด็ดขาดแล้วเดินต่อไป
“แต่ซึงโพ…”
“ฉันรู้น่าว่าเธอมางานนี้” ขนาดฉันยังไม่รู้ แล้วนายรู้ได้ไงเนี่ย -_-;;;
“เอ่อ-O-…” แล้วเขาก้อลากฉันเข้าไปในงาน
“เฮ้ ซองเท เมื่อไหร่เธอจะมาล่ะ” เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น
“เธอมาช้าแล้วทำไม เธอมาช้าแล้วนายจะทำอะไรเธอ” เสียงของซองเทดังตามมา
“ป๊าว! ก้อไม่มีอะไร”
“เฮ้! ซึงโพมาแล้วหรอ” ชายปริศนานาย ก. พูด
“อื้ม” ซึงโพตอบรับแบบเนือยๆ
“แล้วนั่นพาสาวสวยที่ไหนมาด้วยล่ะ แฟนหรอ??“ ชายปริศนานาย ข. พูดบ้าง
เป็นเรื่องแล้วไหมล่ะ ซองเทมองฉันตาเขียวปั้ดเลย
“ไม่ใช่ นั่นแฟนฉัน! -^-” ซองเทพูดเสียงเย็นชา น่ากลัว Y^Y
“ไม่ใช่น่า คนนี้หรอแฟนนาย แล้วทำไมมากับซึงโพล่ะ” ชายปริศนานาย ก. ตัวดีพูด
“ก้อบอกแล้วไง ว่าเธอเป็นแฟนฉัน!! -_-^^” ซองเทพูดเสียงดังแล้วดึงฉันมาอยู่ข้างตัวเขา
“พวกนายแค่เจอกันที่หน้างานใช่มะ!?” เขาหันไปถามซึงโพ
“อือ” ซึงโพพูดแล้วเดินเลี่ยงเข้างานไป
“เห็นไหมล่ะ” ซองเทพูดอีกครั้งแล้วพาฉันเข้าไป
“เธอคิดว่าเธอกำลังทำอะไร จะสวมเขาฉันหรือไงนะ!” เขาถามฉันทันทีเมื่ออยู่ในที่ที่คิดว่าไม่มีใครได้ยิน
“อะไร ฉันไปทำอะไรให้นาย”
“นึกยังไงเธอถึงมากับยุนซึงโพ หา?-^-” เขาถามเสียงสูง
“ฉันไม่ได้มากับเขา เราแค่เจอกันข้างหน้า”
“แล้วไป แต่อย่าให้ฉันรู้ล่ะ!” ทำไมฉันต้องกลัวเขาด้วยล่ะ
“ทำไมต้องตวาดด้วยล่ะ T^T แล้วนายเป็นพ่อฉันหรือไงนะ สั่งจัง Y^Y”
“อ้าว-O- เธอเป็นอะไรน่ะ อย่าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เซ่”
“ป่าวซะหน่อย T^T”
“โธ่ เธอน่ะ ฉันขอโทษนะ -/|\\-” เขาพูดเสียงอ้อน
“ก้อบอกแล้วไงไม่เป็นอะไร”
“งั้นเข้าไปข้างในกันเถอะ” แล้วเขาก้อจูงมือฉัน
“อ่า –O- แล้วงานนี้มันคืองานอะไรล่ะ?” ฉันรั้งไว้แล้วถามขึ้น
“งานของเราไงล่ะ^^” แหะๆ พูดเหมือนเราจะแต่งงานกันอย่างนั้นแหละย่ะ
“มาเถอะน่า” เขาฉุดฉันเข้าไปในงาน แล้วฉันจะรู้จักใครบ้างเนี่ย
“เคียงเฮ!! เธอมาช้าจัง มานั่งกับฉันดีกว่า” ซุนยองพูดขึ้นเมื่อฉันเดินเข้ามาในงาน แหะๆ ยังดีที่ยังมีซุนยอง เฮ้อ!
“อืม ดีเหมือนกัน”
“อ้อ!ซองเท มินฮุงตามหานายอยู่น่ะ” ซุนยองบอกเขา
“อื้ม ขอบใจ ฝากเคียงเฮด้วยนะ ดูแลดีๆ ล่ะ”
“ย่ะ เคียงเฮก้อเพื่อนฉันนะ ^^!” ซุนยองแหว
“อืม งั้นฉันไปหามินฮุงก่อนแล้วกัน” แล้วซองเทก้อเดินแยกออกไป
“แหม! เป็นห่วงเป็นใยกันจังเลยเนอะ” ซุนยองแซว
“เป็นห่วงอะไรกันเล่า เขากลัวฉันจะไปหาผู้ชายอื่นน่ะซิ ผู้ชายก้อเป็นอย่างนี้กันทั้งนั้นแหละ >,<”
“นั่นหละ เค้าเรียกว่าหึง^-^”
“หึง เหิงอะไรเล่า ไปไป ไปหาอะไรกินดีกว่า -_-” ฉันรีบเปลี่ยนเรื่อง
“เธอจะดื่มอะไรล่ะ”
“ขอเป็นพั้นซ์แล้วกัน” ฉันบอก
“ไม่ลองโซจูหน่อยหรอ เธอยังไม่เคยกินนี่”
“ไม่ดีกว่า เดี๋ยวเมา”
“แค่เหล้าหวานเองนะ”
“ไม่เอาอ่ะ” ฉันปฏิเสธ
“ได้ๆ งั้นเธอไปหาอะไรกินก่อนแล้วกัน เผื่อฉันด้วยนะ” แล้วซุนยองก้อเดินแยกไปเอาเครื่องดื่มอีกด้านนึง
ฉันเดินไปทางไหนก้อไม่มีคนรู้จักเลย ว้าเหว่ยังไงไม่รู้
โครม!!!~
“อ่า –O- …” ใครเนี่ย? ดูสิฉันเปียกหมดเลย
“นี่เธอ เดินภาษาอะไรกันฮะ ดูสิฉันเปียกหมดแล้ว” ผู้หญิงคนที่เดินชนฉันแว้ดขึ้น ฉันเลยเงยหน้าขึ้นไปมองยัยนั่น
เธอมีโครงหน้าเรียวสวย แต่ปากที่แดงจัดอย่างกับไปกินเลือดมา ฉันว่าฉันเรียกยัยนี่ว่ายัยปอบดีกว่านะ และสีแก้มที่เข้มทำให้กลบเกลื่อนโครงหน้าสวยๆนั้น เธอผอมแห้ง ผิวขาวซีด ผมหยักโศกสวย (ผมนะ แค่ผม)
“เอ่อ คุณต่างหากที่ชนฉัน” ฉันแย้งอย่างมีมารยาท ถ้าไม่มีมารยาทก้อคงเป็นประมาณว่า ‘นี่ เธอเดินตาม ค.ว.า.ย อยู่หรือไงนะ ชนฉันน่ะเห็นไม๊? ยัยปอบ’ โฮะๆ ^O^ คิดแล้วสะใจ แต่พูดไม่ได้ต้องรักษาภาพพจน์
“นี่เธอ เดินชนฉัน ก้อรับผิดซิ”
“ก้อบอกแล้วไงว่าไม่ได้ชน ค่ะ >,<”
“เอ๊ะ! นี่เธอ สวยก้อไม่สวยแล้วยัง p_q” เพื่อนของยัยปอบนั่นพูด ว่าฉันไม่สวยหรอยะ เธอน่ะหน้าตาอย่างกับปลาบู่ชนเขื่อน
“นี่คุณ! ฉัน… >O<” ฉันจะเถียง
“เกิดอะไรขึ้นหรอครับ^^” เสียงผู้ชายคนนึงถามขึ้น
เขาตัวสูง หน้าตาสำอาง ย้อมผมสีน้ำตาลแดงรับกับสีผิวที่ขาวนวล
“เอ่อ –O- คือ… คุณคนนี้เค้า…”
“ยัยนี่เดินมาชนฉันน่ะพี่ >O<” ยัยปอบนั่นรีบแย้งฉันพูดทันที
“เฮ้! คุณ…” ฉันจะแย้ง
“นี่เขาชนเธอหรือเธอชนเขากันแน่”
“พี่น่ะ ฉันน้องพี่นะ เข้าข้างกันหน่อยก้อไม่ได้” ยัยปอบนั่นพูด แหม! เป็นพี่น้องกันหรอกหรอ
“ขอโทษคุณเขาไปเลยนะ”
“พี่น่ะ…/…ขอโทษ!! -_-^^” ยัยปอบผีฟ้า(เดิมอีกหน่อย) พูดกระแทกเสียง
“ขอโทษดีๆ ไม่เป็นหรือไง อยากไปไหนก้อไปเลย” พี่ของยัยปอบผีฟ้าไล่ แล้วยัยนั่นก้อเดินไป
“เอ่อขอบคุณนะคะ ^_^\\\\”
“ไม่เป็นไรครับ เธอเป็นน้องผมเอง คุณเป็นอะไรมากหรือป่าวครับ ต้องขอโทษแทนเธออีกทีนะครับ” เขาพูดอย่างสุภาพ
“เสื้อฉันเปื้อนนิดเดียวไม่เป็นไรค่ะ ยังไงก้อต้องขอบคุณ เอ่อ คุณ…”
“จีจินอูครับ เรียกจีจินอูเฉยๆ ก้อได้”
“ค่ะ ฉันฮันเคียงเฮค่ะ ขอบคุณคุณจินอูมากนะคะ” ฉันกล่าวแล้วโค้งให้
“ครับ”
“อ้าว! เคียงเฮ มาทำอะไรตรงนี้น่ะ” เสียงของซุนยองดังขึ้นข้างหลังฉัน สองมือของเธอมีเครื่องดื่มอยู่ทั้งสองมือ
“อ๋อ! คือ…”
“อ๊ะ! O_O รุ่นพี่จินอูมาทำอะไรตรงนี้ล่ะ” ซุนยองพูดแข็ง รุ่นพี่หรอ?
“หวัดดี ซุนยอง” จินอูพูด
“คือเค้าช่วย…” ไม่ปล่อยให้ฉันพูดจบเลยนะ
“รุ่นพี่รู้หรือป่าวน่ะ เคียงเฮเป็นใคร”
“เป็นเพื่อนเธอใช่ไหมล่ะ^^”เขาพูดยิ้ม
“ใช่! แล้วเธอน่ะเป็นยังเป็น…”
“สวัสดีครับท่าผู้มีเกียรติทุกท่าน วันนี้ผมคิมมินฮุง รับหน้าที่เป็นพิธีกรในงานวันนี้ ผมว่าผมไม่พูดมากดีกว่า ขอเชิญทุกท่านพบกับเจ้าของงานเลยครับ ฮานซองเท!” แล้วซองเทก้อเดินออกมาจากหลังเวที แหะๆ เพิ่งสังเกตนะเนี่ยว่ามันนี้เขาดูดีมากทีเดียว
“ครับ หวัดดีเพื่อนๆ แล้วก้อทุกๆคนนะ วันนี้ฉันเรียกทุกคนมาเพราะมีเรื่องสำคัญจะบอก” ซองเทพูดแล้วกวาดตามองไปรอบๆ
เกิดเสียงวิจารณ์ขึ้นโดนรอบ
~“อะไรกัน นายมีประจำเดือนหรือไงนะ”~
~“หรือว่านายมีแขนเพิ่มมาอีกข้าง”~
~“นายผ่าตัดแปลงเพศหรอ”~ อันนี้น่าเกลียดจัง
“ถ้าอยากตายก้อเชิญพูดต่อไปเลยนะ -_-^ -_-^^ -_-^^^” ซองเทพูดเสียงโหด
“เอ่อ-O- แล้วมันอะไรกันล่ะซองเท” พิธีกรที่ชื่อมินฮุงพูดแก้สถานการณ์
“ฉันมีแฟนแล้ว”
งุงิ งุงิ งุงิ ~~~~
มีเสียงพึมพำดังขึ้นระงม
^Converse^
Night
Say :
หวาดดีง้าบ~~ ป๋มมาอย่างเป็นทางการแล้ว หลังจากที่ตอนนี้มาอัพถึง 3 ครั้งแต่ก้อยังไม่จบซะที วันนี้ก้อปิดตอนไปเรียบร้อยแล้วงับ เพิ่งกลับจากเข้าค่ายเมื่อวันศุกร์ วันเสาร์ก้อเลยนอนๆๆๆๆๆ เหนื่อยมากๆๆแต่ไม่หนุกเลย อยากเป็นเนตรนารีมากๆ เลือกกิจกรรมผิดเจงๆ ผู้บำเพ็ญอย่างเซ็งอ่างับ น้ำก้อไม่ตก เสียเที่ยว อยากเปียกก้อเลยไปเล่น สปริงเกอร์ที่รดน้ำต้นไม้ แหะๆ เปียกสมใจ เดินทางไกลก้อแค่ 5 กิโลเอง เองจริงๆ นะ ไม่ไกลเลย อย่างเน้เค้าเรียกว่าเสียชาติเกิดหรือป่าวเนี่ย แง้~~~~~~~~~~ TT__TT มีฐานตำส้มตำด้วยหละ บรรยากาศดีเปงบ้า ท่ามกลางน้ำตก เสียอย่างเดียววันนี้ท้องเสีย เพราะไอ้ส้มตำนี่แท้ๆ เลย
ตอนนอนนี่หนุกสุดเลย เพื่อนป๋มมันนอนแต่ละท่า สุดยอด กางขา 120 องศา แล้วยังนอนท่าอย่างกับซุปเปอร์แมน อิอิ^^ บางคนก้อนอนกรน ผู้หญิงนะงับ เชื่อเจ๊แกเลย แล้วมีอยู่คนนึงเจ๊แกไม่หลับไม่นอนเข้านอน ตี 2 พอคนอื่นหลับก้อมานั่งดูคนอื่นนอน มันบอกว่าเห็นคนปล่อยแก๊สพิษออกมา 3 ปูด คนละเมอ แล้วก้อเหงไอ้เพื่อนรักป๋ม2 คนนอนกอดกัน อิอิ^^ ไม่น่าเชื่อ ป๋มเลยล้อให้เค้าแต่งงานกันไปเลย แหะๆ ไอ้พวกไม่เวอร์จิ้น ^O^
การแสดงก้อหนุกดี ห้องป๋มได้ที่สองเซ็งโคด ซ้อมมา 2 เดือนได้เท่าเนี้ย ไม่เปงไรเราซ้อมกันเอง ไม่ได้ให้อาจารย์ซ้อมให้ ผ.อ. ยังชมเลยว่า อลังการ อิอิ^^ รู้สึกว่าป๋มจะเต้นไปทั้งหมด 10 เพลงได้มั้ง เปิดเพลงไหนเต้นหมด ถือว่าปล่อยผี อิอิ ปีหน้าเหลืออีกปีนึง ปีหน้าทหารฝึกด้วยต้องมันแน่ๆ >,< อยากไปจังเลย อีกหนึ่งปีแน่ะ
วันนี้ต้องไปสอบเลข&วิทย์อีกแระ หนังสือก้อไม่ได้อ่าน เพิ่งกลับจากเข้าค่ายแท้เลย
~ช่วยกันโหวต ช่วยกันเม้นด้วยนะงับ~
~รักคนอ่านทุกคนง้าบ~
บะบาย
ซายน์ แอม ไอซ์ กิ๊ก
รักพวกแกนะ
เพื่อนน่ะ
ถ้าไม่รักพวกแกแล้วจะรักใครวะ
เค้าจะงอนให้น้อยลงนะตะเอง
แต่ถ้างอนก้อง้อกันบ้างนะ
จะไม่ร้องไห้(บ่อย)
ถ้าร้องก้อช่วยๆ กันปลอบหน่อยละกัน
เค้าอ่ะน้ำตามันออกง่าย
คิดอะไรมันก้อออกมา
เค้าจะพึ่งพาตัวเอง ไปไหนไปคนเดียว
จะไม่รบเร้าความลับของคนอื่น(ซายน์)
อย่าสนิทกับเพื่อนนอกกลุ่มมาก
(หึงเฟ้ย! หึงเพื่อนแปลกเนอะ เพื่อนกันวุ้ยๆ)
มันทำให้เค้ารู้สึกเหมือนเป็นคนนอก
เราคงเป็นคนที่ขาดความรัก ขาดเพื่อนไม่ได้
พูดอะไรก้อคิดก่อนนะ แทงใจเค้าเสมอเลย
แบ่งคอนเน่เค้าด้วย
(วันนั้นกินไม่แบ่งเลย)
~รัก รัก รัก รัก รัก ตะเองน้า~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น