ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter>>11
Chapter>>10<< จุดเริ่มต้น ความทรงจำ เราสองคน
ปกติไม่ใช่คนเรื่องมาก
แต่สำหรับความรักมันยากที่จะง่าย
ถ้าหากเขาไม่ใช่คนที่เข้าใจ
คงจะไม่ยอมให้ใจหวั่นไหวเลย
$$$$$$----------------------๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓---------------------$$$$$$
15 เซนต์ เข้าไปแล้ว
……………
ตอนนี้ฉันสามารถมองเห็นแก้มขาวๆ ของเขาได้อย่างถนัดตา เห็นเลือดฟาดบางๆ เขาผิวหน้าดีกว่าผู้หญิงบางคนด้วยซ้ำ
ให้ตายซิ ฉันต้องเข้าไปใกล้กว่านี้อีกหรอ
เอ? ถ้าฉันจูบเขาก่อน ฉันก้อหน้าด้านซิ ฉันหยุดหน้าอยู่แค่ 15 เซนต์ ฉันไม่เสียฟอร์มจูบผู้ชายก่อนแน่ๆ
ควับ!!
O_o สีหน้าของฉัน
-_- สีหน้านายฮานซองเท
^^ สีหน้าซุนยอง
นายฮานซองเทหันหน้ามาเจอกับฉันที่อยู่ใกล้เขาเพียง 15 เซนต์ ฉันว่านะ ตอนนี้ฉันต้องหน้าแดงมากๆ เลย อายมากเลยหละ ///-_-///
ตอนนี้เขาค่อยๆ เลื่อนหน้าเข้ามาเรื่อยๆ คงคิดว่าฉันอยากจูบกับนายละซิ ชิๆ -^- เขาเลื่อนหน้าเข้ามาเรื่อยๆ แล้ว อีกนิดเดียว ฉันปรายตามองยัยลีซุนยองนิดนึง ยัยนั่นยิ้มหน้าบานเชียว
เคร้ง!!!!
“อ้ะ โทดที ฉันนี่ซุ่มซ่าม” ฉันพูดแล้วก้มลงหยิบส้อมที่ทำตก ขอย้ำว่าที่ทำตก ฉันทำตกเองแหละ ฉันก้มลงไปหยิบส้อมใต้ตก แล้วม้วนสปาเกตตีในจานตักใส่ปาก
O_O
“แหะๆ ทำไมมองฉันกันแบบนั้นล่ะ” ฉันหัวเราะฝืดๆ พลางจิ้มกุ้งใส่ปาก
“เธอทำอะไรอ่ะ” นายฉานซองเทถามฉันด้วยสีหน้าแบบว่าดูถูกนิดๆ
“ฉัน… ฉันไม่ได้จะจูบนายนะ” ฉันตอบแบบตะกุกตะกัก
“ไม่ใช่” ซุนยองพูดแล้วชี้มาที่ส้อมที่ฉันถืออยู่
“ทำไมหรอ” ฉันพูด แต่มือก้อยังคงจิ้มอาหารใส่ปากอยู่
“เมื่อกี้มันตกนะ”
“อ้ะ! (วางส้อมทิ้งอย่างแรง) จริงสิ ใครกันเนอะโง่เอาส้อมที่ร่วงแล้วมากินต่อ โง่จริงๆ” ฉันพูดด้วยหน้าตาไร้เดียงสา
“ใช่ โง่มาก -_-” นายฮานซองเทพูดใส่หน้าฉัน
“แหะๆ -^-” ฉันหัวเราะแห้งๆ แล้วทำสายตาอาฆาตไปมองที่นายฮานซองเท
“นี่ว่าแต่เมื่อกี้เธอจะทำอะไรฉัน” นายนั่นหันควับมาถามฉัน
“ป่าวๆ นะ / คือ.. ฉันเห็นแบคทีเรียบนหน้านายน่ะ”
“ก้อเลยยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ฉัน?”
(- -)(_ _) ==> งึกๆ พยักหน้าสองครั้ง
“แต่ฉันว่าเธออยากจูบฉันมากกว่านะ”
( >,<)(>,< )( >,<)(>,< ) ==> พั่บๆ ส่ายหน้าอย่างแรง
“ถ้าใช่ เธอก้อบอกเค้าไปเหอะน่า ^^” ซุนยองพูดขึ้น แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ ยัยมารร้ายเอ้ย
“มะ…ไม่ใช่ / เธอนี่นะ” ฉันพูดแล้วหันไปหยิกต้นขาซุนยองหนึ่งที
“เธออย่าปฏิเสธไปหน่อยเลย / อยากจูบก้อมา เดี๋ยวฉันจัดให้” เขาพูดพลางจับหัวให้โน้มไปใกล้ๆ เขา ซุนยองมองฉันด้วยสีหน้าซะใจ ฮึ่ม!! -^-
>,< ไม่ได้นะ เป็นแบบนี้ไม่ได้ นายนั่นจะจูบฉันงั้นหรอไม่มีทางซะหรอก
โครม!!
ฉันผลักนายนั่นตกเก้าอี้ไป
“เฮ้! บอกกันดีๆ ก้อได้นี่ ถ้าเกิดหน้าฉันทึ่มลงไปแล้วดั้งฉันหักขึ้นมาจะว่ายังไง จมูกเธอยังโด่งไม่เท่าฉันเลยนะ” นายซองเทบ่นใส่ฉันเป็นชุด ฉันใช้มือคลำดั้งตัวเองทันที
‘ฉันก้อมีดั้งนะยะ !!’ ฉันบ่นในใจ
“แล้วดั้งนายมันหักไหมล่ะ นี่แน่ะๆ!” ฉันว่าพลางกับใช่นิ้วจิ้มจมูกเขา
“เธอ…เธอ หยุดเลยนะ” เขาพูดแล้วใช้สองมือปัดเป็นพัลวัน
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” การแกล้งคนนี่สนุกดีเนอะ
“ฉันว่านะพวกเธอสองคนนี่ชักจะเหมือนแฟนกันเข้าไปทุกทีแล้วนะ” ซุนยองพูดขึ้น แล้วเอาศอกเท้าโต๊ะ มองดูเรา(ฉันกะนายฮานซองเท) แกล้งกัน
“พวกเธอว่างั้นมะ” เธอถาม
จนทำให้เราหยุดชะงักไปเลย ฉันหันไปมองหน้าเขานิดนึง ////-_-//// หน้าแดงแล้วอ่าฉัน แล้วฉันก้อหลบหน้าไปมองทางอื่น
ยัยซุนยอง นะ ยัยซุนยอง พูดอะไรก้อไม่รู้ ///-_-///
“พูดอะไรของเธอ แฟนเฟินอะไรกัน เทวดากับหมาวัดน่ะซิไม่ว่า” นายซองเทพูดแล้วหันมามองฉันตรงกับว่า ‘หมาวัด’
แหม! ฟีลจากที่มันเขินอยู่เมื่อกี้ขาดสะบั้นลงไปเลย ชิ นายผู้ชายขวานผ่าซาก -^-
“เน่! นายว่าใครหมาวัดยะ - -*” ฉันแว้ดเข้าให้
“ฉันไม่ได้ว่าเธอนะยัยหมาวัด” โอ้ว –O- นายไม่ได้ว่าฉันเลยเนอะ
“นี่!!!!!!” ฉันจ้องเขาด้วยสายตามาตรร้าย อย่าให้ฉันเจอนายหลังจากนี้แล้วกัน เหอะๆ แล้วนายจะไม่มีวันได้เป็นเดือนเห็นตะวันเป็นแน่ โฮะๆๆ ^O^ พูดเหมือนมาเฟีย
“เธออย่ามองเหมือนอยากจะกินฉันหน่อยเลยน่า” เขาพูดออกมาได้อย่างหน้าไม่อาย
หนอย –O- ฉันจะกินนายหรอยะ ฉันว่านะ วิสกัสยังดูมีคุณค่ากว่าอีก
“นี่ นายไปไกลๆ ฉันเลยนะ ก่อนที่นายจะขาดเป็นสองท่อน ชิ! ไปไกลๆ เล้ย” ฉันพูดแล้วโบกมือไล่เขา
“อย่างกับฉันอยากอยู่ใกล้เธอตายหละ” เขาพูดแล้วก้อเดินลุกจากโต๊ะไป
“นี่ ฮานซองเท นายห้ามไปจีบผู้หญิงอื่นนะ นายต้องมองแต่เพื่อนฉันคนเดียว” ซุนยองตะโกนไล่หลังเขาไป
“เพื่อนเธอมีอะไรน่ามองกันหา?” นายซองเทหันมาพูดใส่ฉัน
“แบนก้อแบน เอวนี่ก้ออย่างกับรถสิบล้อ สะโพกนี่ก้ออย่างกับไม้เสียบลูกชิ้น แห้งซะไม่มี ส่วนขานี่ก้ออย่างกับคากิ กินเป็นปีก้อยังไม่หมดเล้ย” >,< อ๊าย!! อีตาบ้านี่ บังอาจมาวิพากวิจารย์รูปร่างหุ่นนางแบบของฉัน ขนาดแองเจลีน่า โจลี่ ยังต้องยกให้ฉันเป็นบรมเลยนะยะ
“นี่นาย เคยยืนๆ อยู่แล้วเคยโดนก้านคอน็อคคาที่ไหมละยะ -^-” ฉันพูดแล้วมองเขาอย่างมาตรร้ายอีกครั้ง
“มิบังอาจครับ คุณผู้หญิงสุดสวย ^^” เขาพูดยิ้มๆ
“ถ้าพวกเธอสองคนไม่เป็นแฟนกันละน้า ฉันจะจับพวกเธอไปให้ม้าน้ำกินละ คอยดู” ซุนยองยังคงเท้าคางมองดูเราทะเลาะกัน (เดี๋ยวนี้พัฒนาใช้คำว่าเราแล้วหรอยะ)
“อันนี้มันก้อขึ้นอยู่กับเพื่อนเธออ่านะ” นายซองเทหันมามองฉันนิดนึง
O_O เขาหมายความว่ายังไงของเขานะ ขึ้นอยู่กับฉันงั้นหรอ งั้นเขาก้อ……… อ๊าย!! >,< ไม่อยากจะคิดเลยฉัน ///////-_-////////
“เฮ้! เคียงเฮ เธอเป็นไรไปน่ะ นิ่งไปเลยนะ” ซุนยองถามพลางเขย่าแขนฉัน
“อ้ะ…ป่าวๆ ฉันแค่คิดถึงซึงโพน่ะ”
“อ๋อ! คิดถึงยุนซึงโพหรอ งั้นก้อคิดถึงไปให้พอเลยนะ - -^^” เขาพูดกระแทกเสียงแล้วเดินออกไป
“เฮ้! นายห้ามจีบผู้หญิงอื่นนะ” ซุนยองตะโกน
“คุณครับ ไม่ทราบว่ามีเพื่อนไปเดินเล่นด้วยหรือยังครับ” พอออกไปยังไม่พ้นประตูห้องอาหาร เขาก้อออกลายหลีสาวทันที แหม! เจอสาวโนตมหนอยละเป็นไปไม่ได้ >,<
โอ้ย –O- ทำไมฉันหงุดหงิดอย่างนี้ละเนี่ย >< | ><
เคร้ง!!
“เคียงเฮ เธอเป็นอะไรไปน่ะ วางส้อมซะดังเชียว” ซุนยองถาม
“ป๊าว / นี่วันนี้เธอจะพาไปเที่ยวที่ไหนหรอ” ฉันถามเพื่อเป็นการเปลี่ยนเรื่อง
“พาไปทะเลสาบจุงโดปาร์ค ความทรงจำของ ยูจินกับจุนซาง” ซุนยองพูดอย่างเพ้อฝัน
“ยูจิน จุนซาง? ใครอ่ะ”
“นี่เธอไม่เคยดู winter love song หรอ / เชยมากเลยนะยะ” เธอพูดอย่าดูถูก
“อือๆ ฉันเชยย่ะ แล้วเธอรู้จักแฮร์รี่ พอตเตอร์มะล่ะ” ฉันถามแบบลองเชิง
“โธ่ เธอคิดว่าฉันโง่หรือไง แฮร์รี่ พอตเตอร์ ก้อที่พระเอกเป็นช่างปั้นหม้อไงล่ะ” ซุนยองพูดออกมาด้วยท่าทีมั่นใจ
เหอๆ แสนรู้ซะไม่มีละเพื่อนฉัน -_-
ที่ทะเลสาบจุงโดปาร์ค
“ซุนยอง ฉันอยากขี้จักรยานเล่นอ่ะ” ฉันบอกเมือ่เราทั้งสามยืนอยู่ขอบถนนที่เบื้องหน้าเป็นทะเลสาบที่กว้างใหญ่
“ไม่ไหวหละ ฉันเดินมานานแล้ว ขอนั่งพักหน่อยแล้วกัน”
“แต่ฉันอยากนั่งจักรยานนี่” ฉันยังพูดด้วยท่าทีไม่ยอม ส่วนนายซองเทก้อยกกล้องถ่ายรูปเป็นว่าเล่น แชะ แชะ หนวกหูจังเลย >,<
“งั้นเธอก้อไปกับซองเทซิ”
“ไม่เอานะ (>,< )( >,<)(>,< )( >,<) พั่บๆ” ฉันส่ายหัวไปมาอย่างแรง
“ไม่ได้เธอต้องไป เธออยากไปไม่ใช่หรอ / ไปเถอะน่า” ซุนยองพูดคะยั้นคะยอ
ฉันหันไปมองหน้านายซองเทนิดนึง ด้วยสายตาประมาณว่า ‘นายไม่คิดจะห้ามบ้างเลยหรอ’
แล้วเขาก้อตอบฉันด้วยสายตาประมาณว่า ‘ไม่รู้ไม่ชี้’
“ซองเท งั้นนายไปเช่าจักรยานมาแล้วกัน เอามา 2 คันนะ” ซุนยองสั่ง
“ซุนยอง… คือ…ฉันขี่จักรยานไม่เป็นนะ” ฉันพูดแบบอายๆ ///- -///
“โธ่! แล้วก้อไม่บอก เธอก้อนั่งซ้อนซองเทซิ”
‘นั่งซ้อนอีตานี่อ่านะ ถ้าเกิดพาฉันไปเสยสิบล้อขึ้นมาจะว่าไงล่ะ >,<’
“ซองเท นายไปเช่าจักรยานมา เร็วๆ ด้วย”
“เธอก้อไปเองซิ ฉันน่ะเช่าไม่ได้หรอก ฉันยังไม่ได้ทำบัตรประชายชนเลยนะ” เขาพูดด้วยสีหน้าไร้เดียวสา
“หนอย! ตาบ้า ไปเช่ามาเลยนะ” ซุนยองพูดแล้วผลักหลังใส่
“ซุนยองแล้วเธอจะทำอะไรล่ะ”
“ฉันหรอ ก้อนั่งเล่นอยู่แถวนี้แหละ ตอนบ่ายก้อมาเจอกันตรงนี้แล้วกัน เดี๋ยวฉันไปเดินดูร้านอาหารเอง” ซุนยองพูดยิ้มๆ แล้วก้อเดินหนีไป
“นี่ ยัยงั่ง ขึ้นมาได้แล้ว จะให้ฉันไปอุ้มเธอขึ้นมาหรือไงนะ” นายซองเทขี่จักรยานสีแดงอร่ามมาอยู่ข้างหน้าชั้น
“รู้แล้วๆ จะขึ้นเดี๋ยวนี้แหละ” ฉันพูดแล้วเดินไปนั่งไขว้บ่นเบาะหลังจักรยาน
“จะออกรถแล้วนะ เกาะดีๆ ล่ะ คุณผู้หญิง” ฉันจับปรายเสื้อเจ็กเก็ตเขาหน่อยนึง แล้วเขาก้อปั่นจักรยานออกตัวอย่างรวดเร็ว จนฉันเกือบจะหงายหลังเลยทีเดียว
“อ๋าย~~ นายขี่ช้าๆ ก้อได้นะ” ฉันพุดแล้วก้อตีหลังเขาให้ป้าบนึง
“นี่ถ้ากลัวว่าจะตก เอามือมาไว้ตรงนี้ซิ” เขาพูดแล้วจับมือข้างซ้ายของฉันไปเกาะอยู่ที่เอวข้างขวา แล้วก้อจับมือข้างขวาทำเหมือนเมื่อกี้
สรุปว่าตอนนี้ ฉันก้อกอดเขาอยู่น่ะซิ /////>
“นี่เธอ เห็นฝูงนกเป็ดน้ำตรงโน้นไหม” เขาหยุดรถแล้วชี้ไปที่สุดทะเลสาบ
“ตรงไหนนะ” ฉันมองไม่เห็นจริงๆ
“ตรงนั้นไง” เขาชี้แล้วก้อเลื่อนแก้มเข้ามาใกล้ๆ ฉัน
“ตรงไหน”
“นั่นไง” เขาชี้ไปที่เดิม แล้วเลื่อนแก้มมาชนกับแก้มฉัน ////////>
“อะ…อืม เห็นแล้วหละ” ฉันพูดแล้วเลื่อนหน้าออกห่าง
“อื้ม งั้นฉันไปต่อนะ เกาะดีๆ ล่ะ” เขาพูด แล้วฉันก้อเหวี่ยงแขนไปกอดเอวเขาอีกครั้ง
“เธอ หนาวไหม” นายซองเทหยุดรถแล้วหันมาถามฉัน
“ฮึ (>,< )( >,<)(>,<) พั่บๆ” ตอนนี้เป็นยามบ่ายที่อบอุ่นมาก แล้วฉันก้อ…มีความสุข(มากหรอ)
“งั้นเดี๋ยวฉันพาไปเล่นน้ำตรงโน้นนะ” เขาบอกแล้วเคลื่อนรถออกไป ฉันแนบหน้าลงกับแผ่นหลังกว้างๆ ของเขา มันยิ่งทำให้ฉันอบอุ่นขึ้นไปอีก
“นายล่ะ หนาวไหม”
“ก้อนิดหน่อยอ่านะ” เขาตอบส่วนขาก้อยังคงปั่นจักรยานต่อ
คำตอบของเขาทำให้ฉันยิ่งกระชับอ้อมกอดให้แน่นยิ่งขึ้น แล้วเขาก้อเอามือมากุมมือทั้งสองของฉันไว้
“อ้าวเธอ ลงมาได้แล้ว ไปเล่นน้ำกัน” เขาพูด ขณะก้าวลงจากรถจักรยาน
“แต่นายหนาวไม่ใช่หรอ ลงไปเล่นเดี๋ยวเป็นปอดบวมนะ” ฉันพูดด้วยความเป็นห่วง
“เถอะน่า มาทะเลทั้งที ลงไปเล่นเถอะน่า ฉันแข็งแรงพอไม่เป็นอะไรหรอก” เขาพูดแล้วจับมือฉันลงไปจากรถ และพาวิ่งลงสู่ทะเล
“เฮ้! นายไม่เอานะ เดี่ยวฉันเปียก ฉันใส่เสื้อสีขาวอยู่นะ” ฉันร้องโวยวายเมื่อนายซองเทจะวักน้ำใส่ฉัน
“ดีซิ เธอจะได้ดูเซ็กซี่”
“อี๋!~ นายลามก ฉันไม่ยอมหรอกย่ะ” ฉันพูดพร้อมกับสาดน้ำใส่เขา แล้วรีบวิ่งขึ้นจากน้ำ
ไม่มีงานเลี้ยงใด ไม่มีวันเลิกรา
คำกล่าวนี้เป็นอมตะเสมอ
“เราจะกลับกันแล้วหรอ” ฉันพูดกับซุนยองอย่างเสียดาย วันนี้เป็นวันที่ 4 แล้วที่เรามาเที่ยวที่จุงโดปาร์คนี่ ผ่านไปสี่วันแล้วเร็วจังเลยเนอะ หลังจากวันที่ไปกินอาหารฉันก้อไม่ได้โอกาสที่จะจูบเขาเลย แต่ก้อมีอยู่ครั้งนึงที่เราสามคนคุยเล่นกันอยู่ในห้อง แล้วซุนยองก้อผลักเข้าไปจะชนเขา แล้วจะทำไงละเนี่ย ลงโทษบทสองยังไม่เสร็จเลย แล้วเมื่อไรมันจะจบละเนี่ย
“ก้อใช่น่ะซิ ถ้าเธออยากจะอยู่ต่อก้ออยู่คนเดียวเหอะนะ ฉันมีธุระอีกเยอะ” ซุนยองพูดแล้วเดินออกมานอกโรงแรม
“โธ่ แต่ฉันยังสนุกอยู่เลยนะ -_-::”
“ไม่ได้ ยังไงก้อไม่ได้ / นี่แล้วเมื่อไรเธอจะจูบกับซองเทสักทีล่ะ” รีบเปลี่ยนเรื่องทันทีเลยนะยะ
“อย่ามาเปลี่ยนเรื่องเลยย่ะ” ดีนะที่นายฮานซองเทยังไม่ออกมา ส่งใสมัวแต่ไปหลีสาวอยู่ >,<
“แล้วเมื่อไรล่ะ หลังจากวันนี้ไปเธอก้อจะไม่ได้เจอเขาแล้วนะ”
“เธอก้อนัดให้ฉันซิ”
“ฉันไม่มีเวลาว่างขนาดนั้นหรอกนะ -_-”
“นี่! หมายความว่ายังไงเธอก้อต้องให้ฉันจูบเขาวันนี้ใช่ไหม” ฉันพูดแล้วหันไปจ้องหน้า
“ใช่!!!” ซุนยองพูดเสียงหนักแน่น
“โหย –O- เธอจะใจร้ายกับฉันไปหรือป่าวเนี่ย” ฉันพูดด้วยเสียงโอดครวญ
“โฮะๆ^O^” หัวเราะอย่างกับมารร้ายเชียว
“-_-”
“อ้าว! นั่นซองเทมาแล้ว เธอก้อหาโอกาสจูบเขาให้ได้ก่อนกลับโซลแล้วกัน ฉันไม่เวลาเธอได้แค่นี้แหละ ไม่งั้น… เธอก้อรู้นะว่ามันจะเกิดอะไร” ซุนยองพูดทิ้งท้ายไว้ ถ้าเธอนักแสดงนะ ฉันว่าคนต้องเกลียดเธอไปทั่วบ้านทั่วเมืองเป็นแน่
“ซองเทมานี่หน่อยซิ ซุนยองมีอะไรจะคุยด้วย!” ซุนยองตะโกนเรียกซองเทแล้วหันมาบอกฉัน
“เธอก้อทำให้เสร็จๆ ไปนะ”
“มีอะไร เธอมีอะไรจะพูดกับฉัน ฉันจะบอกว่าชอบฉันหรือไง แต่เสียใจนะ ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว” นายซองเทพูด
“ชิ! เรื่องของนายซิ นายจะมีคนที่ชอบหรือคนที่เกลียดก้อตามใจนาย” ฉันพูดแล้วทำหน้างอนใส่เขา
“ถ้าเธอชอบฉันขนาดนั้น ก้อมาขื่นใจฉันได้นะ” ไอ้ผู้ชายลามก วันๆคิดได้แค่นี้หรอไงนะ
“อย่าเว่อน่านาย -^-” ฉันหันไปทำหน้าดุใส่เขา
“ไปคุยกันในสวนแล้วกันนะ” ซุนยองพูดแล้วผลักหลังฉันไปทางสวน
“เฮ้! เฮ้! คือฉัน…” ฉันพูดอึกๆ อักๆ
“ไปเถอะน่า” เธอพูดแล้วเดินตามมา
“เธอมีอะไรจะพูดกับฉัน” นายซองเทพูดแล้วยืนหันหลังให้กับทะเลสาบใหญ่
“เอ่อ คือ… ฉัน…”
“เธอต้องทำนะ” ซุนยองพูดกำชับ
“พวกเธอจะทำอะไรกันเนี่ย จะขื่นใจฉันงั้นหรอ ได้นะ บอกมาเลย / แต่ไม่เอาดีกว่าผู้หญิงอย่างเธอมัน…”
“ทำไมผู้หญิง อย่างฉันมันเลวหรือไงนะ”
“เฮ้! เธอเป็นอะไรของเธอน่ะ” นายซองเทถามเมื่อเห็นอาการของฉันเมื่อครู่
“ฉันมันจะเป็นอะไรล่ะ ฉันก้อเป็นอย่างนี้ไง d_b”
“เคียงเฮ” ซุนยองเรียกชื่อฉันเบาๆ
“ฉันรู้แล้วน่า” ฉันบอกแล้วโผเขาไปหานายซองเท
เนื่องจากเขาสูงกล่าวฉัน ฉันสูง169 ส่วนเขาสูงตั้ง 180 กว่าๆ จึงทำให้ฉันต้องเขย่งขึ้นไปประทับริมฝีปากกับเขา ริมฝีปากของเขาช่างเย็นและแห้งผากจริงๆ คงเป็นเพราะเช้านี้อากาศค่อนข้างหนาว ตอนแรกที่ฉันโผเข้าไปนั้น ฉันรู้สึกได้ว่าเขาตกใจเล็กน้อย และสักพักเขาก้อเอามือข้างหนึ่งมาโอบรอบเอวฉัน และมืออีกข้างหนึ่งก้อประคองศรีษะฉันเอาไว้ แล้วเขาก้อสอดลิ้นเข้ามาสัมผัสกับลิ้นของฉัน ฉันหลับตาพริ้มรับรู้ถึงรสจูบของเขา รู้สึกซู่ซ่ายังไงไม่รู้ เขายังคงใช่ลิ้นวนไปทั่วช่องปากของฉัน ฉันชักเริ่มเคลิ้มแล้วโดยไม่รู้ตัว ฉันก้อเอามือไปโอบรอบคอของเขา ตัวฉันเริ่มอ่อนปวกเปียก ตัวเบา และแทบไม่มีแรงยืน รสจูบที่อ่อนนุ่มอย่างนี้ฉันไม่เคยได้รับจากใครมาก่อน เขาเป็นคนแรกจริงๆ
ในสวนของโรงแรมชื่อดัง หน้าทะเลสาบจุงโดปาร์คที่กว้างใหญ่ ฉัน ฮันเคียงเฮ กำลังจูบกับผู้ชายที่เพิ่งพบกันไม่กี่วัน อย่างเคลือบเคลิ้ม
“อ๊ะ!~” ฉันผละออกมาจากเขา แล้วร้องด้วยความตกใจ
ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย เคลือบเคลิ้มกับรสจูบของเขางั้นเหรอ นี่มันเป็นแค่การลงโทษที่ไร้สาระของซุนยองเท่านั้น มันไม่ใช่เรื่องที่จริงจังอะไร และเขาก้อคงไม่จริงจังหรอก
“ซะ…ซุนยอง เรากลับกันเถอะนะ ฉัน…คิดถึงบ้าน และก้อซึงโพ” ฉันเอาซึงโพมาอ้างเพื่อไม่ให้คิดถึงเขา
“ยุนซึงโพงั้นหรอ” นายซองเทบ่นพึมพำ
“เอ่อ งั้นเรากลับกันเลยแระกันนะ” ซุนยองพูดแล้วจับมือฉันเดินออกไป แต่นายซองเทยังคงยืนอยู่ที่เดิม
“เฮ้! ซองเท นายจะยืนทื่ออยู่อย่างนั้นทั้งวันหรือไงนะ!” เธอพูดอีกครั้ง แล้วนายนั่นก้อเดินตามมา
ตอนนี้พวกเราทั้งสามคนนั่งอยู่ในรถตู้ส่วนตัวโดยฉันและเขาแยกกันนั่งอยู่คนละมุม นายซองเทนั่งอยู่ข้างๆ คนขับ ส่วนฉันกับซุนยองนั่งอยู่เบาะหลังสุด ทุกคนต่างมองออกไปนอกหน้าต่าง (ยกเว้นคนขับ มองนอกทางก้อแย่ซิ -_-) มีแต่เสียงเพลง go baek ของ Lee Soo Hoon เท่านั้นที่ดำเนินต่อไปอย่างเศร้าสร้อย จนเวลาผ่านไปนาน นาน นานแล้ว ตอนนี้คงเข้ามาอยู่ในเขตโซลแล้วละมั้งเนี่ย
ฉันจูบกับเขาอย่างกับมีความสุขอย่างนั้นแหละ อันที่จริงมันไม่ใช่อย่างนั้นหรอกเหรอ???
“เคียงเฮ”
“เคียงเฮ! >O<” ซุนยองเรียกชื่อฉันเสียงดัง
“O_o อ๊ะ! มีอะไรหรอ” ฉันถามด้วยความตกใจเนื่องจากถูกปลุกให้ตื่นจากภวังค์
“นี่เมื่อกี้อ่านะ เธอจูบได้ยอดไปเลยหละ” เธอพูดเบาๆ ให้ได้ยินกันแค่ 2 คน
“ระ..หรอ”
“ช่าย ผ่านไปซะทีซินะ คราวนี้ก้อมาถึงการลงโทษสุดท้าย”
“เฮ้อ! มันจะได้จบลงซะทีนะ” ฉันสาบานได้เลยว่าฉันเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าของเธอ
“อื้ม~~~”
“คราวนี้จะอะไรอีกละ ให้ฉันแต่งงานกับเขาเลยไหมล่ะ” ฉันพูดประชดประชัน
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก”
“แล้วมันอะไรล่ะ บอกมาเลยดีกว่า”
“เธออยากรู้จริงๆ หรอ สีหน้าเธอยังบอกบุญไม่รับอยู่นะ”
“เถอะน่า ฉันจะได้ทำให้มันเสร็จๆ ไปเลย” ฉันพูดแข็งขัน
“เอาละนะ ก้ออย่างที่ฉันบอกมันจะ up ขึ้นไปเรื่อยๆ”
“อื้ม”
“การลงโทษอันนี้มันก้อคงไม่ร้ายแรงเท่าไรหรอกนะ”
“อื้อๆ พอๆ แล้วตกลงมันอะไรล่ะ -^-” ฉันเริ่มชักสีหน้าไม่พอใจ
“เธอต้องเป็นแฟนกับเขา สิบเดือน”
“เฮ้ย! มันอะไรของเธอเนี่ย” ฉันพูดออกมาอย่าตกใจ นายซองเทหันมามองแวบนึงแล้วหันกลับไป
“เบาๆ หน่อยน่า” ซุนยองเอ็ด
“นี่มันมัดมือชกกันชัดๆ เลยนะ”
“โฮะๆ ^O^ แค่สิบเดือนเองนะ”
“เองหรอยะหล่อน สิบเดือนแน่ะ สามเดือนได้มะ”
“ไม่ได้!” ซุนยองพูดเสียงเฉียบขาด
“ห้าเดือนแล้วกัน นะ…นะ”
“ไม่ได้!”
“ห้าเดือนเถอะนะ *-*” ฉันพูดแล้วทำสายตาเป็นประกาย
“ไม่ได้ แปดเดือนแล้วกัน”
“แปดเดือนนี่ฉันห้าแฟนได้เกือบโหลเลยนะ”
“เธอน่ะเลิกเจ้าชู้ได้แล้ว เคียงเฮ”
“ฉันนี่นะเจ้าชู้!” ฉันพูดด้วยสายตาที่ไม่เชื่อหูตัวเองว่าคนที่พูดจะเป็นเพื่อนของฉัน
“เธอหยุดที่ใครซักคนนึงไม่ได้หรือไงนะ”
“ฉันเคยทำหลายครั้งแล้วนะ แต่คนคนนั้นก้อหลุดลอยไปทุกที”
“งั้นก้อขอให้เธอหยุดที่ซองเทเป็นคนสุดท้ายได้ไหม”
“แล้วเขาจะหยุดอยู่ที่ฉันหรอ”
“ถ้าไม่ลองก้อไม่รู้หรอกนะ วันนี้เธอก้อของเขาเป็นแฟนไปเลย ถ้าลองคบกันแล้วเธอก้อจะรู้เอง ซองเทเขาเป็นคนดีนะ” ซุนยองพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“คุณเคียงเฮครับถึงบ้านแล้วครับ” ลุงคนขับรถหันมาบอกฉันแล้วลงไปหยิบกระเป๋าหลังรถ
“เธออย่างลืมจะเคียงเฮ เธอทำวันนี้ให้มันแล้วรอดไปเลย”
ฉันเดินลงจากรถ มายืนอยู่ที่รั้วหน้าบ้าน แล้วซุนยองก้อเดินตามลงมา
(- -)(_ _) ==> ฉันพยักหน้าเล็กน้อย
“ซองเทลงมาแปบดิ” ซุนยองเคาะกระจกเรียก แล้วเขาก้อเดินลงมาเงียบๆ
“เคียงเฮ” ซุนยองเรียกชื่อฉันเบาๆ
“ซองเท เคียงเฮมีอะไรจะพูดด้วย” เธอหันไปบอกเขา
“คือ…” ฉันอึกอัก
“เป็นแฟนฉันได้มะ”
นี่ฉันไม่ได้พูดนะ เขา…เขาพูด นายฮานซองเท
To be continues…
*~~--_____--~~* + *~~--_____--~~* | *~~--_____--~~* + *~~--_____--~~*
^Converse^
Night
Say :
แหะๆ หลังจากไม่ได้อัพมา 3 ชาติเศษ ตอนนี้มาอัพแล้ว แล้วส่วนที่เหลือของตอนนี้มาเติมให้อ่านะ จุใจพอป้ะคร้าบ ก้อเป็นเสมือนจุดเริ่มต้นเลยนะตอนนี้ ตอนที่ 11 จุดเริ่มต้นหรอเนี่ย ป๋มไม่อยากจะเชื่อเลย -_- ป๋มลองแต่งหวานดูแต่มันก้อได้แค่นี้อ่านะ ทำดีที่สุดแล้วเมื่อวานที่โรงเรียนป๋มมีนิทรรศการ วันนี้ก้อมีอีกอ่ะแหละ แต่ดีอย่างที่ไม่ต้องเรียน สบายเดินช้อปอย่างเดียว มีของกินตั้งเยอะ และที่สำคัญมีร้านหนังสือมาขายด้วย โอ้วแม่เจ้า –O- ลดตั้ง 15% แน่ะ เมื่อวานเลยได้หนุ่มซึ้งเล่ม 4 มาอ่าน ดีใจมากๆ เลย ดวงดาวที่เศร้าที่สุดในโลก ดีใจมากเลยนะ ตอนนี้อ่านจบแล้วเศร้ามากๆ อึฮยองลงมาทั้งก้อไม่ได้มีความสุขมากๆ ซำ้ยังเจ็บปวดอีก พอกลับไปเป็นดวงดาวอีกครั้งก้อพูดไม่ได้ แถมยังไม่ได้มองดูคุงซุนอีกแล้วด้วย แง~~~ เศร้า
เน่! ถ้าใครชอบแบบนี้เหมือนกันก้อแอดมาคุยกันได้นะ
ไปโรงเรียนแล้วนะ ต้องไปจัดนิทรรศการต่อ
ฟิ้วววว –O- ลัลลัลลา
4:44
บะบาย
ปกติไม่ใช่คนเรื่องมาก
แต่สำหรับความรักมันยากที่จะง่าย
ถ้าหากเขาไม่ใช่คนที่เข้าใจ
คงจะไม่ยอมให้ใจหวั่นไหวเลย
$$$$$$----------------------๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓๓---------------------$$$$$$
15 เซนต์ เข้าไปแล้ว
……………
ตอนนี้ฉันสามารถมองเห็นแก้มขาวๆ ของเขาได้อย่างถนัดตา เห็นเลือดฟาดบางๆ เขาผิวหน้าดีกว่าผู้หญิงบางคนด้วยซ้ำ
ให้ตายซิ ฉันต้องเข้าไปใกล้กว่านี้อีกหรอ
เอ? ถ้าฉันจูบเขาก่อน ฉันก้อหน้าด้านซิ ฉันหยุดหน้าอยู่แค่ 15 เซนต์ ฉันไม่เสียฟอร์มจูบผู้ชายก่อนแน่ๆ
ควับ!!
O_o สีหน้าของฉัน
-_- สีหน้านายฮานซองเท
^^ สีหน้าซุนยอง
นายฮานซองเทหันหน้ามาเจอกับฉันที่อยู่ใกล้เขาเพียง 15 เซนต์ ฉันว่านะ ตอนนี้ฉันต้องหน้าแดงมากๆ เลย อายมากเลยหละ ///-_-///
ตอนนี้เขาค่อยๆ เลื่อนหน้าเข้ามาเรื่อยๆ คงคิดว่าฉันอยากจูบกับนายละซิ ชิๆ -^- เขาเลื่อนหน้าเข้ามาเรื่อยๆ แล้ว อีกนิดเดียว ฉันปรายตามองยัยลีซุนยองนิดนึง ยัยนั่นยิ้มหน้าบานเชียว
เคร้ง!!!!
“อ้ะ โทดที ฉันนี่ซุ่มซ่าม” ฉันพูดแล้วก้มลงหยิบส้อมที่ทำตก ขอย้ำว่าที่ทำตก ฉันทำตกเองแหละ ฉันก้มลงไปหยิบส้อมใต้ตก แล้วม้วนสปาเกตตีในจานตักใส่ปาก
O_O
“แหะๆ ทำไมมองฉันกันแบบนั้นล่ะ” ฉันหัวเราะฝืดๆ พลางจิ้มกุ้งใส่ปาก
“เธอทำอะไรอ่ะ” นายฉานซองเทถามฉันด้วยสีหน้าแบบว่าดูถูกนิดๆ
“ฉัน… ฉันไม่ได้จะจูบนายนะ” ฉันตอบแบบตะกุกตะกัก
“ไม่ใช่” ซุนยองพูดแล้วชี้มาที่ส้อมที่ฉันถืออยู่
“ทำไมหรอ” ฉันพูด แต่มือก้อยังคงจิ้มอาหารใส่ปากอยู่
“เมื่อกี้มันตกนะ”
“อ้ะ! (วางส้อมทิ้งอย่างแรง) จริงสิ ใครกันเนอะโง่เอาส้อมที่ร่วงแล้วมากินต่อ โง่จริงๆ” ฉันพูดด้วยหน้าตาไร้เดียงสา
“ใช่ โง่มาก -_-” นายฮานซองเทพูดใส่หน้าฉัน
“แหะๆ -^-” ฉันหัวเราะแห้งๆ แล้วทำสายตาอาฆาตไปมองที่นายฮานซองเท
“นี่ว่าแต่เมื่อกี้เธอจะทำอะไรฉัน” นายนั่นหันควับมาถามฉัน
“ป่าวๆ นะ / คือ.. ฉันเห็นแบคทีเรียบนหน้านายน่ะ”
“ก้อเลยยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ฉัน?”
(- -)(_ _) ==> งึกๆ พยักหน้าสองครั้ง
“แต่ฉันว่าเธออยากจูบฉันมากกว่านะ”
( >,<)(>,< )( >,<)(>,< ) ==> พั่บๆ ส่ายหน้าอย่างแรง
“ถ้าใช่ เธอก้อบอกเค้าไปเหอะน่า ^^” ซุนยองพูดขึ้น แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ ยัยมารร้ายเอ้ย
“มะ…ไม่ใช่ / เธอนี่นะ” ฉันพูดแล้วหันไปหยิกต้นขาซุนยองหนึ่งที
“เธออย่าปฏิเสธไปหน่อยเลย / อยากจูบก้อมา เดี๋ยวฉันจัดให้” เขาพูดพลางจับหัวให้โน้มไปใกล้ๆ เขา ซุนยองมองฉันด้วยสีหน้าซะใจ ฮึ่ม!! -^-
>,< ไม่ได้นะ เป็นแบบนี้ไม่ได้ นายนั่นจะจูบฉันงั้นหรอไม่มีทางซะหรอก
โครม!!
ฉันผลักนายนั่นตกเก้าอี้ไป
“เฮ้! บอกกันดีๆ ก้อได้นี่ ถ้าเกิดหน้าฉันทึ่มลงไปแล้วดั้งฉันหักขึ้นมาจะว่ายังไง จมูกเธอยังโด่งไม่เท่าฉันเลยนะ” นายซองเทบ่นใส่ฉันเป็นชุด ฉันใช้มือคลำดั้งตัวเองทันที
‘ฉันก้อมีดั้งนะยะ !!’ ฉันบ่นในใจ
“แล้วดั้งนายมันหักไหมล่ะ นี่แน่ะๆ!” ฉันว่าพลางกับใช่นิ้วจิ้มจมูกเขา
“เธอ…เธอ หยุดเลยนะ” เขาพูดแล้วใช้สองมือปัดเป็นพัลวัน
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” การแกล้งคนนี่สนุกดีเนอะ
“ฉันว่านะพวกเธอสองคนนี่ชักจะเหมือนแฟนกันเข้าไปทุกทีแล้วนะ” ซุนยองพูดขึ้น แล้วเอาศอกเท้าโต๊ะ มองดูเรา(ฉันกะนายฮานซองเท) แกล้งกัน
“พวกเธอว่างั้นมะ” เธอถาม
จนทำให้เราหยุดชะงักไปเลย ฉันหันไปมองหน้าเขานิดนึง ////-_-//// หน้าแดงแล้วอ่าฉัน แล้วฉันก้อหลบหน้าไปมองทางอื่น
ยัยซุนยอง นะ ยัยซุนยอง พูดอะไรก้อไม่รู้ ///-_-///
“พูดอะไรของเธอ แฟนเฟินอะไรกัน เทวดากับหมาวัดน่ะซิไม่ว่า” นายซองเทพูดแล้วหันมามองฉันตรงกับว่า ‘หมาวัด’
แหม! ฟีลจากที่มันเขินอยู่เมื่อกี้ขาดสะบั้นลงไปเลย ชิ นายผู้ชายขวานผ่าซาก -^-
“เน่! นายว่าใครหมาวัดยะ - -*” ฉันแว้ดเข้าให้
“ฉันไม่ได้ว่าเธอนะยัยหมาวัด” โอ้ว –O- นายไม่ได้ว่าฉันเลยเนอะ
“นี่!!!!!!” ฉันจ้องเขาด้วยสายตามาตรร้าย อย่าให้ฉันเจอนายหลังจากนี้แล้วกัน เหอะๆ แล้วนายจะไม่มีวันได้เป็นเดือนเห็นตะวันเป็นแน่ โฮะๆๆ ^O^ พูดเหมือนมาเฟีย
“เธออย่ามองเหมือนอยากจะกินฉันหน่อยเลยน่า” เขาพูดออกมาได้อย่างหน้าไม่อาย
หนอย –O- ฉันจะกินนายหรอยะ ฉันว่านะ วิสกัสยังดูมีคุณค่ากว่าอีก
“นี่ นายไปไกลๆ ฉันเลยนะ ก่อนที่นายจะขาดเป็นสองท่อน ชิ! ไปไกลๆ เล้ย” ฉันพูดแล้วโบกมือไล่เขา
“อย่างกับฉันอยากอยู่ใกล้เธอตายหละ” เขาพูดแล้วก้อเดินลุกจากโต๊ะไป
“นี่ ฮานซองเท นายห้ามไปจีบผู้หญิงอื่นนะ นายต้องมองแต่เพื่อนฉันคนเดียว” ซุนยองตะโกนไล่หลังเขาไป
“เพื่อนเธอมีอะไรน่ามองกันหา?” นายซองเทหันมาพูดใส่ฉัน
“แบนก้อแบน เอวนี่ก้ออย่างกับรถสิบล้อ สะโพกนี่ก้ออย่างกับไม้เสียบลูกชิ้น แห้งซะไม่มี ส่วนขานี่ก้ออย่างกับคากิ กินเป็นปีก้อยังไม่หมดเล้ย” >,< อ๊าย!! อีตาบ้านี่ บังอาจมาวิพากวิจารย์รูปร่างหุ่นนางแบบของฉัน ขนาดแองเจลีน่า โจลี่ ยังต้องยกให้ฉันเป็นบรมเลยนะยะ
“นี่นาย เคยยืนๆ อยู่แล้วเคยโดนก้านคอน็อคคาที่ไหมละยะ -^-” ฉันพูดแล้วมองเขาอย่างมาตรร้ายอีกครั้ง
“มิบังอาจครับ คุณผู้หญิงสุดสวย ^^” เขาพูดยิ้มๆ
“ถ้าพวกเธอสองคนไม่เป็นแฟนกันละน้า ฉันจะจับพวกเธอไปให้ม้าน้ำกินละ คอยดู” ซุนยองยังคงเท้าคางมองดูเราทะเลาะกัน (เดี๋ยวนี้พัฒนาใช้คำว่าเราแล้วหรอยะ)
“อันนี้มันก้อขึ้นอยู่กับเพื่อนเธออ่านะ” นายซองเทหันมามองฉันนิดนึง
O_O เขาหมายความว่ายังไงของเขานะ ขึ้นอยู่กับฉันงั้นหรอ งั้นเขาก้อ……… อ๊าย!! >,< ไม่อยากจะคิดเลยฉัน ///////-_-////////
“เฮ้! เคียงเฮ เธอเป็นไรไปน่ะ นิ่งไปเลยนะ” ซุนยองถามพลางเขย่าแขนฉัน
“อ้ะ…ป่าวๆ ฉันแค่คิดถึงซึงโพน่ะ”
“อ๋อ! คิดถึงยุนซึงโพหรอ งั้นก้อคิดถึงไปให้พอเลยนะ - -^^” เขาพูดกระแทกเสียงแล้วเดินออกไป
“เฮ้! นายห้ามจีบผู้หญิงอื่นนะ” ซุนยองตะโกน
“คุณครับ ไม่ทราบว่ามีเพื่อนไปเดินเล่นด้วยหรือยังครับ” พอออกไปยังไม่พ้นประตูห้องอาหาร เขาก้อออกลายหลีสาวทันที แหม! เจอสาวโนตมหนอยละเป็นไปไม่ได้ >,<
โอ้ย –O- ทำไมฉันหงุดหงิดอย่างนี้ละเนี่ย >< | ><
เคร้ง!!
“เคียงเฮ เธอเป็นอะไรไปน่ะ วางส้อมซะดังเชียว” ซุนยองถาม
“ป๊าว / นี่วันนี้เธอจะพาไปเที่ยวที่ไหนหรอ” ฉันถามเพื่อเป็นการเปลี่ยนเรื่อง
“พาไปทะเลสาบจุงโดปาร์ค ความทรงจำของ ยูจินกับจุนซาง” ซุนยองพูดอย่างเพ้อฝัน
“ยูจิน จุนซาง? ใครอ่ะ”
“นี่เธอไม่เคยดู winter love song หรอ / เชยมากเลยนะยะ” เธอพูดอย่าดูถูก
“อือๆ ฉันเชยย่ะ แล้วเธอรู้จักแฮร์รี่ พอตเตอร์มะล่ะ” ฉันถามแบบลองเชิง
“โธ่ เธอคิดว่าฉันโง่หรือไง แฮร์รี่ พอตเตอร์ ก้อที่พระเอกเป็นช่างปั้นหม้อไงล่ะ” ซุนยองพูดออกมาด้วยท่าทีมั่นใจ
เหอๆ แสนรู้ซะไม่มีละเพื่อนฉัน -_-
ที่ทะเลสาบจุงโดปาร์ค
“ซุนยอง ฉันอยากขี้จักรยานเล่นอ่ะ” ฉันบอกเมือ่เราทั้งสามยืนอยู่ขอบถนนที่เบื้องหน้าเป็นทะเลสาบที่กว้างใหญ่
“ไม่ไหวหละ ฉันเดินมานานแล้ว ขอนั่งพักหน่อยแล้วกัน”
“แต่ฉันอยากนั่งจักรยานนี่” ฉันยังพูดด้วยท่าทีไม่ยอม ส่วนนายซองเทก้อยกกล้องถ่ายรูปเป็นว่าเล่น แชะ แชะ หนวกหูจังเลย >,<
“งั้นเธอก้อไปกับซองเทซิ”
“ไม่เอานะ (>,< )( >,<)(>,< )( >,<) พั่บๆ” ฉันส่ายหัวไปมาอย่างแรง
“ไม่ได้เธอต้องไป เธออยากไปไม่ใช่หรอ / ไปเถอะน่า” ซุนยองพูดคะยั้นคะยอ
ฉันหันไปมองหน้านายซองเทนิดนึง ด้วยสายตาประมาณว่า ‘นายไม่คิดจะห้ามบ้างเลยหรอ’
แล้วเขาก้อตอบฉันด้วยสายตาประมาณว่า ‘ไม่รู้ไม่ชี้’
“ซองเท งั้นนายไปเช่าจักรยานมาแล้วกัน เอามา 2 คันนะ” ซุนยองสั่ง
“ซุนยอง… คือ…ฉันขี่จักรยานไม่เป็นนะ” ฉันพูดแบบอายๆ ///- -///
“โธ่! แล้วก้อไม่บอก เธอก้อนั่งซ้อนซองเทซิ”
‘นั่งซ้อนอีตานี่อ่านะ ถ้าเกิดพาฉันไปเสยสิบล้อขึ้นมาจะว่าไงล่ะ >,<’
“ซองเท นายไปเช่าจักรยานมา เร็วๆ ด้วย”
“เธอก้อไปเองซิ ฉันน่ะเช่าไม่ได้หรอก ฉันยังไม่ได้ทำบัตรประชายชนเลยนะ” เขาพูดด้วยสีหน้าไร้เดียวสา
“หนอย! ตาบ้า ไปเช่ามาเลยนะ” ซุนยองพูดแล้วผลักหลังใส่
“ซุนยองแล้วเธอจะทำอะไรล่ะ”
“ฉันหรอ ก้อนั่งเล่นอยู่แถวนี้แหละ ตอนบ่ายก้อมาเจอกันตรงนี้แล้วกัน เดี๋ยวฉันไปเดินดูร้านอาหารเอง” ซุนยองพูดยิ้มๆ แล้วก้อเดินหนีไป
“นี่ ยัยงั่ง ขึ้นมาได้แล้ว จะให้ฉันไปอุ้มเธอขึ้นมาหรือไงนะ” นายซองเทขี่จักรยานสีแดงอร่ามมาอยู่ข้างหน้าชั้น
“รู้แล้วๆ จะขึ้นเดี๋ยวนี้แหละ” ฉันพูดแล้วเดินไปนั่งไขว้บ่นเบาะหลังจักรยาน
“จะออกรถแล้วนะ เกาะดีๆ ล่ะ คุณผู้หญิง” ฉันจับปรายเสื้อเจ็กเก็ตเขาหน่อยนึง แล้วเขาก้อปั่นจักรยานออกตัวอย่างรวดเร็ว จนฉันเกือบจะหงายหลังเลยทีเดียว
“อ๋าย~~ นายขี่ช้าๆ ก้อได้นะ” ฉันพุดแล้วก้อตีหลังเขาให้ป้าบนึง
“นี่ถ้ากลัวว่าจะตก เอามือมาไว้ตรงนี้ซิ” เขาพูดแล้วจับมือข้างซ้ายของฉันไปเกาะอยู่ที่เอวข้างขวา แล้วก้อจับมือข้างขวาทำเหมือนเมื่อกี้
สรุปว่าตอนนี้ ฉันก้อกอดเขาอยู่น่ะซิ /////>
“นี่เธอ เห็นฝูงนกเป็ดน้ำตรงโน้นไหม” เขาหยุดรถแล้วชี้ไปที่สุดทะเลสาบ
“ตรงไหนนะ” ฉันมองไม่เห็นจริงๆ
“ตรงนั้นไง” เขาชี้แล้วก้อเลื่อนแก้มเข้ามาใกล้ๆ ฉัน
“ตรงไหน”
“นั่นไง” เขาชี้ไปที่เดิม แล้วเลื่อนแก้มมาชนกับแก้มฉัน ////////>
“อะ…อืม เห็นแล้วหละ” ฉันพูดแล้วเลื่อนหน้าออกห่าง
“อื้ม งั้นฉันไปต่อนะ เกาะดีๆ ล่ะ” เขาพูด แล้วฉันก้อเหวี่ยงแขนไปกอดเอวเขาอีกครั้ง
“เธอ หนาวไหม” นายซองเทหยุดรถแล้วหันมาถามฉัน
“ฮึ (>,< )( >,<)(>,<) พั่บๆ” ตอนนี้เป็นยามบ่ายที่อบอุ่นมาก แล้วฉันก้อ…มีความสุข(มากหรอ)
“งั้นเดี๋ยวฉันพาไปเล่นน้ำตรงโน้นนะ” เขาบอกแล้วเคลื่อนรถออกไป ฉันแนบหน้าลงกับแผ่นหลังกว้างๆ ของเขา มันยิ่งทำให้ฉันอบอุ่นขึ้นไปอีก
“นายล่ะ หนาวไหม”
“ก้อนิดหน่อยอ่านะ” เขาตอบส่วนขาก้อยังคงปั่นจักรยานต่อ
คำตอบของเขาทำให้ฉันยิ่งกระชับอ้อมกอดให้แน่นยิ่งขึ้น แล้วเขาก้อเอามือมากุมมือทั้งสองของฉันไว้
“อ้าวเธอ ลงมาได้แล้ว ไปเล่นน้ำกัน” เขาพูด ขณะก้าวลงจากรถจักรยาน
“แต่นายหนาวไม่ใช่หรอ ลงไปเล่นเดี๋ยวเป็นปอดบวมนะ” ฉันพูดด้วยความเป็นห่วง
“เถอะน่า มาทะเลทั้งที ลงไปเล่นเถอะน่า ฉันแข็งแรงพอไม่เป็นอะไรหรอก” เขาพูดแล้วจับมือฉันลงไปจากรถ และพาวิ่งลงสู่ทะเล
“เฮ้! นายไม่เอานะ เดี่ยวฉันเปียก ฉันใส่เสื้อสีขาวอยู่นะ” ฉันร้องโวยวายเมื่อนายซองเทจะวักน้ำใส่ฉัน
“ดีซิ เธอจะได้ดูเซ็กซี่”
“อี๋!~ นายลามก ฉันไม่ยอมหรอกย่ะ” ฉันพูดพร้อมกับสาดน้ำใส่เขา แล้วรีบวิ่งขึ้นจากน้ำ
ไม่มีงานเลี้ยงใด ไม่มีวันเลิกรา
คำกล่าวนี้เป็นอมตะเสมอ
“เราจะกลับกันแล้วหรอ” ฉันพูดกับซุนยองอย่างเสียดาย วันนี้เป็นวันที่ 4 แล้วที่เรามาเที่ยวที่จุงโดปาร์คนี่ ผ่านไปสี่วันแล้วเร็วจังเลยเนอะ หลังจากวันที่ไปกินอาหารฉันก้อไม่ได้โอกาสที่จะจูบเขาเลย แต่ก้อมีอยู่ครั้งนึงที่เราสามคนคุยเล่นกันอยู่ในห้อง แล้วซุนยองก้อผลักเข้าไปจะชนเขา แล้วจะทำไงละเนี่ย ลงโทษบทสองยังไม่เสร็จเลย แล้วเมื่อไรมันจะจบละเนี่ย
“ก้อใช่น่ะซิ ถ้าเธออยากจะอยู่ต่อก้ออยู่คนเดียวเหอะนะ ฉันมีธุระอีกเยอะ” ซุนยองพูดแล้วเดินออกมานอกโรงแรม
“โธ่ แต่ฉันยังสนุกอยู่เลยนะ -_-::”
“ไม่ได้ ยังไงก้อไม่ได้ / นี่แล้วเมื่อไรเธอจะจูบกับซองเทสักทีล่ะ” รีบเปลี่ยนเรื่องทันทีเลยนะยะ
“อย่ามาเปลี่ยนเรื่องเลยย่ะ” ดีนะที่นายฮานซองเทยังไม่ออกมา ส่งใสมัวแต่ไปหลีสาวอยู่ >,<
“แล้วเมื่อไรล่ะ หลังจากวันนี้ไปเธอก้อจะไม่ได้เจอเขาแล้วนะ”
“เธอก้อนัดให้ฉันซิ”
“ฉันไม่มีเวลาว่างขนาดนั้นหรอกนะ -_-”
“นี่! หมายความว่ายังไงเธอก้อต้องให้ฉันจูบเขาวันนี้ใช่ไหม” ฉันพูดแล้วหันไปจ้องหน้า
“ใช่!!!” ซุนยองพูดเสียงหนักแน่น
“โหย –O- เธอจะใจร้ายกับฉันไปหรือป่าวเนี่ย” ฉันพูดด้วยเสียงโอดครวญ
“โฮะๆ^O^” หัวเราะอย่างกับมารร้ายเชียว
“-_-”
“อ้าว! นั่นซองเทมาแล้ว เธอก้อหาโอกาสจูบเขาให้ได้ก่อนกลับโซลแล้วกัน ฉันไม่เวลาเธอได้แค่นี้แหละ ไม่งั้น… เธอก้อรู้นะว่ามันจะเกิดอะไร” ซุนยองพูดทิ้งท้ายไว้ ถ้าเธอนักแสดงนะ ฉันว่าคนต้องเกลียดเธอไปทั่วบ้านทั่วเมืองเป็นแน่
“ซองเทมานี่หน่อยซิ ซุนยองมีอะไรจะคุยด้วย!” ซุนยองตะโกนเรียกซองเทแล้วหันมาบอกฉัน
“เธอก้อทำให้เสร็จๆ ไปนะ”
“มีอะไร เธอมีอะไรจะพูดกับฉัน ฉันจะบอกว่าชอบฉันหรือไง แต่เสียใจนะ ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว” นายซองเทพูด
“ชิ! เรื่องของนายซิ นายจะมีคนที่ชอบหรือคนที่เกลียดก้อตามใจนาย” ฉันพูดแล้วทำหน้างอนใส่เขา
“ถ้าเธอชอบฉันขนาดนั้น ก้อมาขื่นใจฉันได้นะ” ไอ้ผู้ชายลามก วันๆคิดได้แค่นี้หรอไงนะ
“อย่าเว่อน่านาย -^-” ฉันหันไปทำหน้าดุใส่เขา
“ไปคุยกันในสวนแล้วกันนะ” ซุนยองพูดแล้วผลักหลังฉันไปทางสวน
“เฮ้! เฮ้! คือฉัน…” ฉันพูดอึกๆ อักๆ
“ไปเถอะน่า” เธอพูดแล้วเดินตามมา
“เธอมีอะไรจะพูดกับฉัน” นายซองเทพูดแล้วยืนหันหลังให้กับทะเลสาบใหญ่
“เอ่อ คือ… ฉัน…”
“เธอต้องทำนะ” ซุนยองพูดกำชับ
“พวกเธอจะทำอะไรกันเนี่ย จะขื่นใจฉันงั้นหรอ ได้นะ บอกมาเลย / แต่ไม่เอาดีกว่าผู้หญิงอย่างเธอมัน…”
“ทำไมผู้หญิง อย่างฉันมันเลวหรือไงนะ”
“เฮ้! เธอเป็นอะไรของเธอน่ะ” นายซองเทถามเมื่อเห็นอาการของฉันเมื่อครู่
“ฉันมันจะเป็นอะไรล่ะ ฉันก้อเป็นอย่างนี้ไง d_b”
“เคียงเฮ” ซุนยองเรียกชื่อฉันเบาๆ
“ฉันรู้แล้วน่า” ฉันบอกแล้วโผเขาไปหานายซองเท
เนื่องจากเขาสูงกล่าวฉัน ฉันสูง169 ส่วนเขาสูงตั้ง 180 กว่าๆ จึงทำให้ฉันต้องเขย่งขึ้นไปประทับริมฝีปากกับเขา ริมฝีปากของเขาช่างเย็นและแห้งผากจริงๆ คงเป็นเพราะเช้านี้อากาศค่อนข้างหนาว ตอนแรกที่ฉันโผเข้าไปนั้น ฉันรู้สึกได้ว่าเขาตกใจเล็กน้อย และสักพักเขาก้อเอามือข้างหนึ่งมาโอบรอบเอวฉัน และมืออีกข้างหนึ่งก้อประคองศรีษะฉันเอาไว้ แล้วเขาก้อสอดลิ้นเข้ามาสัมผัสกับลิ้นของฉัน ฉันหลับตาพริ้มรับรู้ถึงรสจูบของเขา รู้สึกซู่ซ่ายังไงไม่รู้ เขายังคงใช่ลิ้นวนไปทั่วช่องปากของฉัน ฉันชักเริ่มเคลิ้มแล้วโดยไม่รู้ตัว ฉันก้อเอามือไปโอบรอบคอของเขา ตัวฉันเริ่มอ่อนปวกเปียก ตัวเบา และแทบไม่มีแรงยืน รสจูบที่อ่อนนุ่มอย่างนี้ฉันไม่เคยได้รับจากใครมาก่อน เขาเป็นคนแรกจริงๆ
ในสวนของโรงแรมชื่อดัง หน้าทะเลสาบจุงโดปาร์คที่กว้างใหญ่ ฉัน ฮันเคียงเฮ กำลังจูบกับผู้ชายที่เพิ่งพบกันไม่กี่วัน อย่างเคลือบเคลิ้ม
“อ๊ะ!~” ฉันผละออกมาจากเขา แล้วร้องด้วยความตกใจ
ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย เคลือบเคลิ้มกับรสจูบของเขางั้นเหรอ นี่มันเป็นแค่การลงโทษที่ไร้สาระของซุนยองเท่านั้น มันไม่ใช่เรื่องที่จริงจังอะไร และเขาก้อคงไม่จริงจังหรอก
“ซะ…ซุนยอง เรากลับกันเถอะนะ ฉัน…คิดถึงบ้าน และก้อซึงโพ” ฉันเอาซึงโพมาอ้างเพื่อไม่ให้คิดถึงเขา
“ยุนซึงโพงั้นหรอ” นายซองเทบ่นพึมพำ
“เอ่อ งั้นเรากลับกันเลยแระกันนะ” ซุนยองพูดแล้วจับมือฉันเดินออกไป แต่นายซองเทยังคงยืนอยู่ที่เดิม
“เฮ้! ซองเท นายจะยืนทื่ออยู่อย่างนั้นทั้งวันหรือไงนะ!” เธอพูดอีกครั้ง แล้วนายนั่นก้อเดินตามมา
ตอนนี้พวกเราทั้งสามคนนั่งอยู่ในรถตู้ส่วนตัวโดยฉันและเขาแยกกันนั่งอยู่คนละมุม นายซองเทนั่งอยู่ข้างๆ คนขับ ส่วนฉันกับซุนยองนั่งอยู่เบาะหลังสุด ทุกคนต่างมองออกไปนอกหน้าต่าง (ยกเว้นคนขับ มองนอกทางก้อแย่ซิ -_-) มีแต่เสียงเพลง go baek ของ Lee Soo Hoon เท่านั้นที่ดำเนินต่อไปอย่างเศร้าสร้อย จนเวลาผ่านไปนาน นาน นานแล้ว ตอนนี้คงเข้ามาอยู่ในเขตโซลแล้วละมั้งเนี่ย
ฉันจูบกับเขาอย่างกับมีความสุขอย่างนั้นแหละ อันที่จริงมันไม่ใช่อย่างนั้นหรอกเหรอ???
“เคียงเฮ”
“เคียงเฮ! >O<” ซุนยองเรียกชื่อฉันเสียงดัง
“O_o อ๊ะ! มีอะไรหรอ” ฉันถามด้วยความตกใจเนื่องจากถูกปลุกให้ตื่นจากภวังค์
“นี่เมื่อกี้อ่านะ เธอจูบได้ยอดไปเลยหละ” เธอพูดเบาๆ ให้ได้ยินกันแค่ 2 คน
“ระ..หรอ”
“ช่าย ผ่านไปซะทีซินะ คราวนี้ก้อมาถึงการลงโทษสุดท้าย”
“เฮ้อ! มันจะได้จบลงซะทีนะ” ฉันสาบานได้เลยว่าฉันเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าของเธอ
“อื้ม~~~”
“คราวนี้จะอะไรอีกละ ให้ฉันแต่งงานกับเขาเลยไหมล่ะ” ฉันพูดประชดประชัน
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก”
“แล้วมันอะไรล่ะ บอกมาเลยดีกว่า”
“เธออยากรู้จริงๆ หรอ สีหน้าเธอยังบอกบุญไม่รับอยู่นะ”
“เถอะน่า ฉันจะได้ทำให้มันเสร็จๆ ไปเลย” ฉันพูดแข็งขัน
“เอาละนะ ก้ออย่างที่ฉันบอกมันจะ up ขึ้นไปเรื่อยๆ”
“อื้ม”
“การลงโทษอันนี้มันก้อคงไม่ร้ายแรงเท่าไรหรอกนะ”
“อื้อๆ พอๆ แล้วตกลงมันอะไรล่ะ -^-” ฉันเริ่มชักสีหน้าไม่พอใจ
“เธอต้องเป็นแฟนกับเขา สิบเดือน”
“เฮ้ย! มันอะไรของเธอเนี่ย” ฉันพูดออกมาอย่าตกใจ นายซองเทหันมามองแวบนึงแล้วหันกลับไป
“เบาๆ หน่อยน่า” ซุนยองเอ็ด
“นี่มันมัดมือชกกันชัดๆ เลยนะ”
“โฮะๆ ^O^ แค่สิบเดือนเองนะ”
“เองหรอยะหล่อน สิบเดือนแน่ะ สามเดือนได้มะ”
“ไม่ได้!” ซุนยองพูดเสียงเฉียบขาด
“ห้าเดือนแล้วกัน นะ…นะ”
“ไม่ได้!”
“ห้าเดือนเถอะนะ *-*” ฉันพูดแล้วทำสายตาเป็นประกาย
“ไม่ได้ แปดเดือนแล้วกัน”
“แปดเดือนนี่ฉันห้าแฟนได้เกือบโหลเลยนะ”
“เธอน่ะเลิกเจ้าชู้ได้แล้ว เคียงเฮ”
“ฉันนี่นะเจ้าชู้!” ฉันพูดด้วยสายตาที่ไม่เชื่อหูตัวเองว่าคนที่พูดจะเป็นเพื่อนของฉัน
“เธอหยุดที่ใครซักคนนึงไม่ได้หรือไงนะ”
“ฉันเคยทำหลายครั้งแล้วนะ แต่คนคนนั้นก้อหลุดลอยไปทุกที”
“งั้นก้อขอให้เธอหยุดที่ซองเทเป็นคนสุดท้ายได้ไหม”
“แล้วเขาจะหยุดอยู่ที่ฉันหรอ”
“ถ้าไม่ลองก้อไม่รู้หรอกนะ วันนี้เธอก้อของเขาเป็นแฟนไปเลย ถ้าลองคบกันแล้วเธอก้อจะรู้เอง ซองเทเขาเป็นคนดีนะ” ซุนยองพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“คุณเคียงเฮครับถึงบ้านแล้วครับ” ลุงคนขับรถหันมาบอกฉันแล้วลงไปหยิบกระเป๋าหลังรถ
“เธออย่างลืมจะเคียงเฮ เธอทำวันนี้ให้มันแล้วรอดไปเลย”
ฉันเดินลงจากรถ มายืนอยู่ที่รั้วหน้าบ้าน แล้วซุนยองก้อเดินตามลงมา
(- -)(_ _) ==> ฉันพยักหน้าเล็กน้อย
“ซองเทลงมาแปบดิ” ซุนยองเคาะกระจกเรียก แล้วเขาก้อเดินลงมาเงียบๆ
“เคียงเฮ” ซุนยองเรียกชื่อฉันเบาๆ
“ซองเท เคียงเฮมีอะไรจะพูดด้วย” เธอหันไปบอกเขา
“คือ…” ฉันอึกอัก
“เป็นแฟนฉันได้มะ”
นี่ฉันไม่ได้พูดนะ เขา…เขาพูด นายฮานซองเท
To be continues…
*~~--_____--~~* + *~~--_____--~~* | *~~--_____--~~* + *~~--_____--~~*
^Converse^
Night
Say :
แหะๆ หลังจากไม่ได้อัพมา 3 ชาติเศษ ตอนนี้มาอัพแล้ว แล้วส่วนที่เหลือของตอนนี้มาเติมให้อ่านะ จุใจพอป้ะคร้าบ ก้อเป็นเสมือนจุดเริ่มต้นเลยนะตอนนี้ ตอนที่ 11 จุดเริ่มต้นหรอเนี่ย ป๋มไม่อยากจะเชื่อเลย -_- ป๋มลองแต่งหวานดูแต่มันก้อได้แค่นี้อ่านะ ทำดีที่สุดแล้วเมื่อวานที่โรงเรียนป๋มมีนิทรรศการ วันนี้ก้อมีอีกอ่ะแหละ แต่ดีอย่างที่ไม่ต้องเรียน สบายเดินช้อปอย่างเดียว มีของกินตั้งเยอะ และที่สำคัญมีร้านหนังสือมาขายด้วย โอ้วแม่เจ้า –O- ลดตั้ง 15% แน่ะ เมื่อวานเลยได้หนุ่มซึ้งเล่ม 4 มาอ่าน ดีใจมากๆ เลย ดวงดาวที่เศร้าที่สุดในโลก ดีใจมากเลยนะ ตอนนี้อ่านจบแล้วเศร้ามากๆ อึฮยองลงมาทั้งก้อไม่ได้มีความสุขมากๆ ซำ้ยังเจ็บปวดอีก พอกลับไปเป็นดวงดาวอีกครั้งก้อพูดไม่ได้ แถมยังไม่ได้มองดูคุงซุนอีกแล้วด้วย แง~~~ เศร้า
เน่! ถ้าใครชอบแบบนี้เหมือนกันก้อแอดมาคุยกันได้นะ
ไปโรงเรียนแล้วนะ ต้องไปจัดนิทรรศการต่อ
ฟิ้วววว –O- ลัลลัลลา
4:44
บะบาย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น