คนนี้ของผม{เอกเบส ออยคิว}

ลำดับตอนที่ #4 : คิดต่าง ตอนที่2

[Kew’side]

            ผมหนุ่มน้อยหน้าตาน่ารัก ผู้มีผมสีน้ำเงินโดดเด่นและดวงตากลมสีแดงเป็นเอกลักษณ์ นามว่า คิว ฮะ คือที่ผมวิ่งออกจากบ้านพี่ออยมา ไม่ใช่เพราะผมกลัวหรอกนะฮะ แต่คือผมต้องรีบไปเรียน ผมต้องไปถึงโรงเรียนก่อนเจ็ดโมงครึ่งน่ะฮะแล้วจากระยะทางจากบ้านพี่ออยไปโรงเรียนผมก็ต้องเดินประมาณ15-20นาทีเลยล่ะฮะ ผมต้องวิ่งไปโรงเรียนทุกเช้าโดยที่พี่ออยไม่ได้รู้สึกรูสาอะไรเลยแม้แต่น้อยอีกอย่างคนเป็นแฟนกันยังไม่รู้เลยว่าผมเรียนกี่โมงเลิกกี่โมง พูดแล้วก็อดน้อยใจไม่ได้ เห็นแบบนั้นจริงพี่ออยเขาก็เป็นคนใจดี(ล่ะมั้ง)ฮะ แต่ติดแค่ชอบใช้ความรุนแรงไปหน่อย หลายๆคนคงสงสัยว่าทำไมถึงไปชอบพี่ออยงั้นหรอฮะ ก็เพราะว่า....

เมื่อ 1 ปีก่อน...

ระหว่างที่ผมเดินกลับบ้านคนเดียว ผมก็ไปเจอกับพวกโรคจิต2-3คน มันจับผมไปเพื่อที่จะข่มขืน มันกดผมลงระนาบกับพื้น และมัดมือผมไว้ ที่เหลือช่วยกันแกะเสื้อผ้าออกจนเผยเห็นผิวเนื้อด้านใน ซึ่งผมเป็นคนตัวเล็กทำอะไรไม่ได้เลยกลายเป็นว่ายิ่งผมดิ้นมันยิ่งชอบ ผมทั้งดิ้นทั้งตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ จนมันคนหนึ่งเริ่มเอาสารแปลกๆมากรอกปากผม

“พวกมึงทำอะไรเด็ก!!!!” เสียงทุ้มต่ำดังก้อง ดวงตาเรียวสีแดงโดดเด่นบนใบหน้า สวมชุดราวกับเจ้าชายในเทพนิยายหลุดออกมา  ใบหน้าหล่อที่ปกคลุมไปด้วยผมสีเหลืองทอง ปรากฏขึ้นราวกับเป็นเจ้าชายพี่ม้าขาวจะมาช่วยผมอย่างงั้นแหละ เขาฝาดลำแข้งไปยังพวกโรคจิตคนแรกที่คร่อมผมอยู่ พวกมันหันไปพร้อมถืออาวุธครบมือกันทุกคน คนหนึ่งมีด อีกคนหนึ่งไม้ ไอ้คนนู้นถือก็ค้อน ผมว่าไอ้ผู้ชายที่มาช่วยผมจะหมดหล่อและกลายเป็นศพก็วันนี้แหละ

พวกมันคนแรกฟาดไม้ไปโดยผมมั่นใจว่ามันเล็งไปที่หัวของผู้ชายที่มาช่วยผม แต่เขาเบี่ยงตัวหลบทันและรีบหักแขนชายโรคจิตคนแรกทันที คนที่สองมันใช้ค้อนไล่ทุบเขาแต่ เขาก็ไม่ได้สะท้านเลยแม้แต่น้อย ไม่ว่าจะทุบและเล็งที่หัวเขากี่ครั้งเขาก็เบี่ยงหลบได้แบบชิลๆ ก่อนที่เค้าจะได้โอกาสคว้าไม้ของชายคนแรกที่หล่นอยู่กับพื้นมาฟาดหัวชายคนที่สองกลับ(แบบว่าโดนเต็มๆ) ชายคนสุดท้ายพุ่งมีดไปทางเขาในจังหวะที่เขาไม่ทันตั้งรับ มีดปักลึกเข้าไปบริเวณหน้าท้องของเขา เขามองมีดที่ปักคาอยู่ก่อนจะแสยะยิ้มอย่างชั่วร้ายและชักมีดออกแล้วรีบแทงเข้าที่ตำแหน่งหัวใจของชายคนที่สาม

“จบแล้วสินะ ไอ้พวกเหลือขอนี่มันน่ารำคาญยิ่งกว่าแมงหวี่แมงวันอีก หึ! มึงอ่ะอย่ามัวแต่นอนอยู่สิ ลุกขึ้นได้แล้ว”

“คะ...คือ... ผะ...ผม ...” ผมพยามพูดให้เขาเข้าใจแต่ตอนนี้ร่างกายมันไม่อำนวย มันร้อนไปหมด ความรู้สึกแปลกๆไหลไปทั่วตัว

“อ๋อ! มันเอาอะไรแปลกๆให้กินใช่ไหม” ชายตรงหน้าผมพูดก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ กลิ่นน้ำหอมจากตัวเขายิ่งทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ ร่างกายร้อนขึ้นกว่าเดิม

“แดกยานี่ซะ มันจะช่วยลดความอยากลง” เขายื่นเม็ดยาดำให้ ผมยังสะกิดใจอยู่เล็กน้อยว่ายาบ้าไรสีดำวะ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ต้องกินมันใช่ไหม แต่ในเวลานั้นร่างกายผมมันไม่เอื้ออำนวยนี่สิ ในหัวมีแต่ความอยาก อยากได้เขา อยากได้มากขึ้น

“มาเดี๋ยวกูช่วย”เขาเอายาใส่ปากตัวเองและดื่มน้ำตามเข้าไป ก่อนจะพุ่งริมฝีปากสีสดมาประกบที่ปากผมอย่างรวดเร็ว เขาค่อยๆใช้ลิ้นสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากของผมโดยไม่ถามความยินยอมของผมสักคำและค่อยๆปล่อยของเหลวรสชาติขมฝาดซึ่งน่าจะเป็นรสของยาผ่านปาก ผมได้แต่กลืนของเหลวนั่นลงไปและหวังให้ร่างกายสงบลง ไม่นานนักร่างกายผมก็หายร้อนกลับเป็นปกติ เขาจึงถอนจูบออกแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันที่ผมจะกล่าวขอบคุณ

ซึ่งหลังจากวันนั้นผมก็ไม่ได้ไปเจอเขาอีกเลย ผมจึงเริ่มค้นประวัติว่าเขาเป็นใคร เลยรู้มาว่า เขาชื่อ ออย และทราบว่าเขาเรียนอยู่ใกล้ๆโรงเรียนของผมเลย ผมรวบรวมความกล้าตลอด1ปีไปสารภาพรักพี่ออย แน่นอนสิคนหน้าตาน่ารักแบบผมใครเห็นก็ต้องหลงใหลแหละ โฮะๆ

แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะตอนนี้ผมต้องรีบไปเรียนแล้วล่ะสายแล้วต้องโทษพี่ออยสถานเดียวเลยที่ฟิตจะมาทำกิจกรรมตอนเช้า พี่ออยบ้าที่สุดเลยยยย