เจ้าชายนิทรา[Yaoi]

ลำดับตอนที่ #4 : สิ่งที่ไม่น่าเกิดขึ้น

วันต่อมาผมก็ได้หน้าที่มาเก็บผลไม้เช่นเคยและหวังจะเจอเขาด้วย ใช่..ผมอยากเจอเมเลฟ เมเลฟคนนั้น ผมเดินมาตามทาง ตามต้นไป ต้นไม้ข้างทางค่อยๆเหี่ยวลงเรื่อยๆจนผมเจอต้นไม้แห้งที่ๆผมเจอเมเลฟที่แรก ผมตัดสินใจเดินเข้าไปหาต้นไม้ต้นนั้น แต่ว่าผมไม่พบเมเลฟเลย ผมเดินวนรอบต้นไม้นั่น ต้นไม้นีทั้งเหี่ยวแห้งและเปราะบางพร้อมจะพังได้ทุกเมื่อ ผมบังเอิญไปเหยียบทับหนังสือที่ผมเห็นเมเลฟอ่านเมื่อวันก่อนพอดี ด้วยความอยากรู้อยากเห็นส่วนตัวเลยหยิบมันขึ้นมันมาดู เพียงแค่ผมแตะหนังสือเล่มนั้น ไฟสีม่วงก็ลุกเผาไหม้มันจนไม่เหลือซาก ผมถอยหลังกลับมาด้วยความตกใจ แล้วผมก็ถูกสวมกอดจากใครบางคน

“มาหาข้าหรอ อเล็กซ์” น้ำเสียงแผ่วเบากระซิบอยู่ข้างหูของผม พร้อมกับมือใหญ่ที่ค่อยๆโอบกอดผมไว้

“เมเลฟ..ผมขอโทษเรื่องหนังสือ ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมไปแตะแล้วมันก็มีไฟลุกขึ้นมาเอง ผมขอโทษ” ผมค่อยๆปล่อยโฮออกมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“เอาน่า..ไม่ต้องร้องไห้หรอก เอ๊ะ!? มือเจ้าไหม้นี่” เมเลฟจับมือผมมาดู ผมก็เพิ่งสังเกตุเห็นเหมือนกันว่ามือตัวเองไหม้ ยิ่งทำให้ผมหยุดร้องไห้ไม่ได้ ผมผละตัวออกจากเมเลฟ ใบหน้าหล่อของเขายังคงนิ่งเฉยแต่ดวงตาสีรัตติกาลมองผมอย่างไม่เป็นมิตรนัก ก่อนที่ผมจะรู้สึกเหมือนมีจิตสังหารแผ่ออกมาจากตัวเขา ยิ่งทำให้ผมกลัว แง๊ อย่าฆ่าผมนะ “เอามือมา ข้าจะรักษาให้”

“คะ....ครับ” ผมยื่นมือไปให้เมเลฟ มือหน้ากอบกุมมือผมไว้อย่างอ่อนโยนก่อนจะบรรจงจูบ(ที่มือ)ผมเบาๆ ทำเอาผมหน้าขึ้นสีอย่างไม่รู้ตัว

“เป็นไรอีกล่ะ” เขาถามด้วยเสียงเข้ม

“ป่าวนะ คือผม..” ผมพูดไรไม่ออกทันทีที่สบตาคู่สวยนั่น เหมือนมันจุกอยู่ที่คอ ไม่นานนักริมฝีปากสีสดพุ่งมาประกบอย่างไม่อาจห้าม มือหนาของเมเลฟเลื่อนมากดหัวผมไว้เหมือนไม่อยากให้ปล่อย มืออีกข้างค่อยๆโอบรอบเอวผมราวกับสิ่งหวงแหน ผมค่อยๆทุบอกเมเลฟอย่างช่วยไม่ได้ ทำไงได้ล่ะหายใจไม่ออกแล้วอ่ะ ดวงตาสีรัตติกาลเบิกกว้างก่อนที่เขาจะรีบถอนตัวออก

“ขะ...ข้า..เอ่อ..ข้าขอโทษ” เมเลฟพูดเสียงสั่นก่อนจะรีบวิ่งหนีจากผมไปในป่า ผมเลยวิ่งตามเมเลฟเข้าไปแต่ในป่านั้นว่างเปล่าไม่มีร่องลอยคนวิ่งอย่างกับหายตัวได้ เมเลฟหายไปอีกแล้วแบบนี้อีกแล้ว แต่ว่าคราวนี้ผมรู้สึกเหมือนจะไม่ได้เจอเขาอีกเลย




************************
กลับมาแล้วคร้าบหลังจากหายไปนาน
ออสขอโทษที่อู้ครับTT