คนนี้ของผม{เอกเบส ออยคิว}

ลำดับตอนที่ #3 : คิดต่าง ตอนที่1

Oil’side

            หลังจากที่ผมไปจัดการกับส่วนนั้นและอาบน้ำเรียบร้อยแต่งตัวเรียบร้อย ผมก็ต้องออกมาหาไอ้น้องคิวที่กำลังนั่งรอผมอยู่ อาหารเช้าของผมกับคิวก็ไม่ได้มีอะไรมาก ก็แค่ไข่ดาวรูปหัวใจกับขนมปังปิ้งที่ทั้งกรอบและนุ่ม(?) บ่งบอกถึงความตั้งใจของคนทำ คิวที่นั่งรอผมอยู่นานเมื่อเห็นหน้าผมก็เผยยิ้มหวานปานจะละลายปราการหัวใจผมเลยทีเดียว ผมนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความเบื่อหน่ายเพราะปกติตอนเช้าผมไม่ค่อยทานข้าวเช้าหรอกนะ แค่กาแฟแก้วเดียวก็เกินพอ แต่ 3 วันมานี้ตั้งแต่คิวเข้ามาอยู่ด้วยผมก็ต้องตื่นแต่เช้ามานั่งทานข้าวเช้ากับมันตลอด น้องคิวบรรจงตักไข่ดาวใส่ช้อนก่อนจะยื่นมาตรงหน้าผม

            “ทานสิครับ ไม่ทานเดี๋ยวพี่ไม่แข็งแรงนะครับ” น้องคิวเอ่ยปากพูดและทำหน้าตาออดอ้อนขยั้นขยอให้ผมกินไข่ดาวคำนั้น ฮึ่ม!ไอ้เด็กนี่จะทำตัวเป็นแม่กูไปถึงไหนวะ ผมมองไอ้ไข่ดาวในช้อนสักพักก่อนจะทำใจกินมันเข้าไป พอไอ้คิวเห็นดังนั้นมันก็ยิ้มอย่างดีอกดีใจ

            “เสร็จแล้วไปเรียนเลยไหม กูไปส่ง” ผมเอ่ยถามน้องหลังจากทนกินไข่ดาวที่น้องแกทำให้อย่างฝืนใจ  สามวันมาแล้วที่ผมต้องมานั่งทานข้าวเช้าที่ไม่ได้กินมานาน

            “อะ..ครับ..ปะ..ไปเลยก็ได้ครับ” ไอ้คิวอ้ำอึ้งก่อนจะหลุบตาลงต่ำไม่ยอมสบตาผมและลุกขึ้นเก็บจานไปใส่ในอ่างล้างจาน ผมใช้จังหวะที่มันล้างจานฉวยโอกาสเข้าประชิดเจ้าตัวทันที ผมค่อยๆสอดมือเข้าไปโอบเอวน้องมัน ก่อนจะค่อยซุกไซร้ใช้ลิ้นเลียที่ซอกคอขาวของไอ้น้องมัน

            “อะ..อื้อ..พะ..พี่ออย ย..อย่านะฮะ” เสียงครางหวานทำเอาผมแทบคลั่งไม่อยากจะหยุดแกล้งคนตัวเล็ก ผมค่อยๆเลื่อนมือไปปลดเข็มขัดนักเรียนออกและกดน้องลงกับพื้น

            “พี่ออย!!! จะทำอะไรผมฮ.. อุ๊บ!..” ผมประกบริมฝีปากตอนที่มันโวยวายให้เงียบ ลิ้นผมซุกไซร้เข้าไปในโพรงปากมันอย่างชำนาญแต่คราวนี้อีกฝ่ายโต้ตอบแบบเงอะๆงะๆเหมือนคนเพิ่งจูบครั้งแรก ผมถอนจูบออกและเริ่มใช้เข็ดขัดของน้องคิวมัดข้อมือเรียวทั้งสองอย่างชำนาญและกดมันไง้ ร่างบางดิ้นขลุกขลักอยู่ใต้ร่างผม “พี่จะทำอะไรปล่อยผมนะ!!! ผมต้องไปเรียนนะ!!!”

            คิวดิ้นไม่หยุดจนผมเริ่มรำคาญมันละ ไอ้เด็กนี่อยู่นิ่งๆให้คนอื่นทำได้ไหมวะ ยั่วคนอื่นแล้วไม่รับผิดชอบ

“ไอ้เหี้ย!!!! มายั่วคนอื่นแล้วไม่รู้จักรับผิดชอบ ไอ้สัดเอ้ย!!!! อยู่นิ่งๆบ้างได้ไหมวะ น่ารำคาญ” ผมตะคอกใส่ไอ้เด็กเวรนี่ซัดหมัดใส่มันอย่างแรงด้วยความหงุดหงิด

            “!!!” ไอ้เด็กบ้านี่หยุดดิ้นไปในทันที มันไม่มีแม้แต่เสียงร้องโอดครวญจากความเจ็บ มีแต่สายน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาแทนน้ำเสียง มันเลิกดิ้นและไม่มีท่าทีที่จะหนีผมด้วยซ้ำ ผมจับหน้าดึงมันมาสบตาตรงๆ แต่เจ้าตัวกลับพยามเบือนหน้าหนี “ทำสิฮะ พะ..พี่อยากทำไม่ใช่หรอ อึก..ทำสิ ไม่ต้องสนใจผมหรอก” คิวพูดเสียงสั่นปนสะอื้น

สภาพคิวตอนนี้คือขอบตาแดงระเรื่อและใบหน้าที่แสดงให้เห็นถึงความเจ็บปวด มันเบือนหน้าหนีไม่มองผมแม้แต่น้อย ผมค่อยๆกอดปลอบน้องเขาเบาๆ น้องมันคงจะกลัวอยู่(มั้ง) แต่ผมคงทำน้องรุนแรงไปแหละ แต่ว่านะไอ้เด็กบ้านี่มันมายั่วผมก่อนเอง งั้นผมไม่ผิด ผมไม่ต้องขอโทษ ผมปล่อยตัวน้องและค่อยๆแกะเข็ดขัดที่มัดข้อมือน้องออก พอสองมือเป็นอิสระน้องก็ผลักผมออกและรีบลุกวิ่งออกนอกห้องทันที

เอาแล้วไงไอ้ออย  ไปทำให้น้องกลัวเข้าแล้ว ผมคิดแล้วอยากจะวิ่งตามไปขอโทษน้องมันแต่ผมก็ต้องหยุดเท้าเอาไว้เพราะว่าจริงผมก็อยากให้มันเป็นแบบนี้อยู่แล้ว ไอ้ตัววุ่นวายหายไปจากชีวิตคงจะกลับเป็นปกติสักที